Παρίσι-Μαδρίτη

3 τρόποι για να συνεχιστεί ο τίτλος της ανάρτησης:
-->..μέσω Poissy
-->..σπίτι μου είναι ο δρόμος (ευτυχώς τραγούδι μου δεν είναι ο πόνος)
-->..ω! Ευρώπη!!

Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου 2009
Είναι παράξενο, με όλα αυτά τα ταξίδια, δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς ότι η χρονιά τελειώνει, ότι τα χριστούγεννα πέρασαν. το μόνο που συνειδητοποίησα ξαφνικά είναι ότι μένουν 28 μέρες ακόμη πριν τον οριστικό επαναπατρισμό μου. Και αν νομίζετε ότι μόνο εγώ τις μέτρησα, σφάλετε οικτρά. και η Ρένια τις μέτρησε. 45.

Χαιρέτησα το γκρουπ των συνταξιδευτών μου το πρωί και ξεχύθηκα στους δρόμους για να ολοκληρώσω τις αποστολές που άφησαν ανολοκλήρωτες. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαι πάλι μόνη μου στη Γαλλία, κάνω σκόρπιες σκέψεις και συζητήσεις μέσα στο μυαλό μου. Αμα δεν ήξερα ότι το βράδυ θα είμαι με ξανά σε οικείο περιβάλλον, μπορεί να με άφηνα να στεναχωρηθώ λιγουλάκι.

Πήρα το τρένο, πήγα ως το Poissy, με στόχο να δω τη villa savoye*, ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια στην αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα, την είδα τελικά πίσω από κάτι φράκτες γιατί παρά τις οδηγίες στο ίντερνετ, ήταν κλειστή για τους επισκέπτες και εκεί συνάντησα έναν ιάπωνα φοιτητή αρχιτεκτονικής από την αμερική που είχε έρθει στο παρίσι για να δει αυτό το κτίριο, εκτός των άλλων. Πίσω από το φράκτη, συζητήσαμε πόσο παράξενο είναι να βλέπεις ζωντανα ένα κτίριο υπερ-δημοσιευμένο, να βλέπεις ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Μετά μου είπε ότι ήταν αποφασισμένος να πηδήξει το χάρτη και να πλησιάσει τη διάσημη κατοικία, μου είπε να περάσω μαζί του αλλά δεν είχα πολλή διάθεση για περιπέτειες. την επόμενη φορά..  

με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, βρεγμένα παπούτσια και νεύρα-κορδόνια (δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την προέλευση αυτής της φράσης..), έφτασα στη Μαδρίτη. Μπήκα στο μετρό και συνάντησα ανθρώπους ντυμένους πολύχρωμα, που μιλούσαν δυνατά και έπιναν μπύρες (στη Γαλλία απαγορεύεται να κυκλοφορείς με αλκοολ μετά τις 2300). και κάπως έτσι ξεκινάει το Μαδρίτη-μέρος Β..

*http://en.wikipedia.org/wiki/Villa_Savoye

πόλη; όχι..

10+1 τρόποι για να καταλάβεις ότι δεν είσαι σε πόλη.. είσαι σε ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ!

1. το μετρό έχει πάνω από δέκα γραμμές.
2. και υπάρχουν και τραμ και λεωφορεία, βεβαίως
3. βλέποντας το χάρτη του κέντρου της πόλης, αποφασίζεις να κάνεις μία απόσταση που στο χάρτη είναι περίπου 3 εκατοστά. Σε 40 λεπτά, είσαι στον προορισμό σου.
4. το πρωί τρως γαλλικό κρουασάν, το μεσημέρι κεμπάπ σε μαγαζί τούρκων, το βράδυ πίτσα σε μαγαζί ιταλών και το επόμενο μεσημέρι σούσι σε μαγαζί ασιατών. και μετά σιροπιαστά γλυκά σε μαγαζί τυνησίων.
5. Σε όποιο δρόμο και να στρίψεις, κατά λάθος, έχει κάτι το ενδιαφέρον
6. ακούς ελληνικά στο δρόμο. και όχι δεν είναι η παρέα σου
7. αν για λίγο ξεχάσεις ποιά είναι τα συνήθη χαρακτηριστικά των κατοίκων του κράτους όπου βρίσκεσαι, ανοίγοντάς τα, σου παίρνει λίγο χρόνο να καταλάβεις..
8. και μάλιστα, υπάρχει τόσος κόσμος γύρω σου κατά κανόνα, που ακόμη κι αν δεν σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να είσαι αγοραφοβικός, γυρνώντας στο δωμάτιό σου αναρωτιέσαι... βρε λες να είμαι αγοραφοβικός;;;
9.όταν λέμε μεγάλος δρόμος, εννοούμε ότι από την αρχή του μέχρι το τέλος του, συναντάς πέντε στάσεις μετρό. τουλάχιστον
10. όταν πλησιάζει η ώρα να φύγεις, σκέφτεσαι ότι και άλλο τόσο καιρό να καθόσουν, πάλι τίποτα δε θα είχες δει

+1: αν κάτσω άλλη μισή ώρα μπορώ να βρώ άλλους δέκα λόγους, και αν κάτσω ακόμη μισή ώρα, άλλους δέκα.. και μετά άλλους δέκα...

ΠΑΡΙΣΙ!

Εδώ και 24 ώρες, που βρίσκομαι στο Παρίσι, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι ήταν αυτό που πριν από τρία χρόνια που είχα ξαναέρθει, μου είχε φανεί κατώτερο των προσδοκιών μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά που πήγα στο Λονδίνο, σκέφτηκα Λονδίνο-Παρίσι 1-0 και μετά που πήγα και στο Βερολίνο, σκέφτηκα Βερολίνο-Παρίσι 2-0. Ήττα στην ήττα. Και μετά ξαναήρθα στο Παρίσι. Revanche!

Το Παρίσι είναι ο λόγος που δε θα μπορούσα να ζήσω στη Μαδρίτη, είναι η επιβεβαίωση όλων των στερεοτύπων που κυκλοφορούν για τη Γαλλία, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Εχει κρύο αλλά όχι τόσο ώστε να μας εμποδίσει να περπατάμε, χαρά μεγάλη. Χαρά μεγάλη έτσι κι αλλιώς βέβαια.. Ο μπαμπάς και ο Γιώργος αναζητούν ίχνη παριζιάνων διανοούμενων, η μαμά και η Βικτώρια ψάχνουν τις σωστές κατευθύνσεις στους χάρτες, ο Θόδωρος, ο Αριστείδης και η Εύη. κοιτούν με απέχθεια ημι-ψημένα κομμάτια κρέας. Εγώ, αρκούμαι στην ανταλλαγή όρκων αιώνιας αγάπης με την πόλη..

tourette!!

ο δεύτερος τίτλος της ανάρτησης είναι always look on the bright side of life, εκεί είναι. θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και περιεκτική.

Τρίτη, 22 Δεκεμβρίου
Το πρόγραμμα για σήμερα ήταν να σηκωθώ από το ζεστό μου κρεβάτι και να πάω μέχρι το Eveux, όπου βρίσκεται το μοναστήρι της Tourette που σχεδίασε ο Le Corbusier to 1960, και είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της τρίτης περιόδου του (έχω διαβάσει τον Frampton* τεσσερις φορές, αλίμονο!). Η μέρα ξεκίνησε πολύ καλύτερα από όσο μπορούσα να ευχηθώ. Τελείωσα τις δουλειές μου με το γαλλικό δημόσιο με εξαιρετική ευκολία (την προηγούμενη φορά με ρώτησαν αν έχω βίζα παραμονής στη χώρα και έπρεπε να τους εξηγήσω ότι η Ελλάδα είναι στην ευρωπαϊκή ένωση και δε χρειάζομαι βίζα παραμονής στη Γαλλία.. χμ) και κατευθύνθηκα περιχαρής προς τη Gare St-Paul, από όπου θα έπαιρνα το τρένο που θα με πήγαινε ως την Arbresle. Οι οδηγίες που είχα βρει στο ιντερνετ, ήταν σαφείς. το τρένο θα με πάει στην Arbresle, θα περπατήσω μέχρι το Eveux και από εκεί ή θα πάρω ταξί ή θα περπατήσω μέχρι το μοναστήρι. Φυσικά, ευτυχισμένη που μετά από τόσο καιρό δεν έβρεχε, δε χιόνιζε, μπορούσα να έχω το μπουφαν μου ξεκούμπωτο και άλλα τέτοια καταπληκτικά, αποφάσισα, έχοντας βέβαια τον αριθμό του τοπικού ταξί, να περπατήσω. Όλα πήγαιναν καλά, περπάτησα τα 2,2 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σταθμό των τρένων από το μοναστήρι και ξαφνικά ω! ήταν εκεί, μπροστά μου. Βγάζω τη φωτογραφική μου μηχανή για να αποτυπώσω την εντυπωσιακή εικόνα και τα-τα-τα-ντααααν. Η μηχανή με έχει εγκαταλείψει. Ο φακός δε μπορεί να εστιάσει. Οι φωτογραφίες είναι τιγκα θολές. Μπράβο. Την κλείνω και κάθομαι σε ένα πέτρινο παγκάκι για να πάρω μια ανάσα... Πολύ γρήγορα έκανα τις παρακάτω σκέψεις (αναφέρονται σε τυχαία σειρά):

1. πόσο ηλίθια μηχανή μπορεί να είσαι, πες μου
2. δε το πιστεύω ρε γαμώτη και τώρα τι θα κάνω
3. αμα ήμουν ο αδερφός μου θα σε είχα βάλει κάτω και θα σε πατούσα, σοβαρά
4. δεν εχω καλό ζεν με τα σπουδαία κτίρια αρχιτεκτονικής που είναι αφιερωμένα στο θεό, πέρυσι ένας γέρος δε μας άφηνε να μπούμε στη εκκλησία του φωτός στην Osaka*, φέτος έφτασα στο μοναστήρι της Tourette και μου χάλασε η μηχανή..πφφφ
5. χαχα.. θα βγάλω φωτογραφίες με το κινητό, όπως έλεγε ο μπαμπάς ενός παλιού μου γνωστού (ισοπέδωση. υπάρχει μόνο ενα άτομο στο κόσμο που μπορεί να καταλάβει σε ποιό γνωστό αναφέρομαι. τρία δηλαδή αλλά τα άλλα δύο δε διαβάζουν το μπλογκ)  

Γελώντας διαρκώς με τη σκέψη νούμερο 3 (lots of love, bro) συνειδητοποίσα την κατάσταση: είχα φτάσει μέχρι τη Tourette, σε ένα κτίριο του οποίου κάθε τετραγωνικό χιλιοστό είναι φωτογραφημένο δεκάδες φορές και εμένα το πρόβλημά μου ήταν ότι ο φακός της μηχανής μου δε δούλευε πια, οπότε θα στερούσα από την παγκόσμια αρχιτεκτονική κοινότητα 40 ακόμη φωτογραφίες. Εκεί κάπου άναψε η λαμπίτσα πάνω από το κεφάλι μου. Θα σκιτσαρω!! Έβγαλα το μπλοκάκι μου, τα ωράια μου μολύβια και πέρασα τρεις ώρες παρατηρώντας τις λεπτομέρειες του κτίσματος. Αναρωτιέμαι αν είχα τη μηχανή μου, πόσο χρόνο θα είχα περάσει στο καθένα από τα σημεία που παρατήρησα σήμερα.

Χάρηκα πολύ για τη συνάντηση Corbu, a bientot!
επόμενη στάση poissy, σε μία εβδομάδα ακριβώς



Σημειώσεις-διευκρινίσεις:
* Frampton: αναφορά στο βιβλίο Μοντέρνα αρχιτεκτονική-ιστορία και κριτική, ευαγγέλιο για τους φοιτητές του ΑΠΘ που παρακολουθούν τα μαθήματα του Α.Γιακουμακάτου 
* εκκλησία του φωτός: http://www.galinsky.com/buildings/churchoflight/index.htm
* Corbu: προσφώνηση του γνωστού αρχιτέκτονα Le Corbusier, ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Γαλλία.

στο annecy, για 7 ώρες

κυριακή, 20 δεκεμβρίου 2009

 
πρώτη φορά άκουσα για το annecy από τον κωστή, τελευταία μου επαφή με την παρέα των ηλεκτρολόγων. αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία. τέλος πάντων, έχοντας περάσει όλο το σάββατο σπίτι, αποφάσισα ότι δε θα άφηνα το κρύο να ακυρώσει τα σχέδιά μου για περιπλανήσεις στα περίχωρα της λυόν. οι πιθανοί προορισμοί, δύο: annecy και eveux, με στόχο να φτάσω στη tourette, στα πλαίσια της αναζήτησης των ιχνών του le corbusier σε όλη τη γαλλία. αποφάσισα ότι αν πήγαινα στη tourette, με το ζόρι θα ξεκουνούσα τη τρίτη για το annecy.. ετσι λοιπόν, άφησα την επίσκεψη στο μοναστήρι για τη τρίτη.





το annecy είναι μία μικρή μεσαιωνική πόλη 53000 κατοίκων, κατά το wikipedia, που κατ'αναλογία πάντα, είναι λίγο σαν το Βόλο. Είναι μικρή πόλη, αντί για θάλασσα έχει λίμνη, βασικά είναι πέντε δρόμοι και μία παραλία αλλά έχει ένα κάρο μικρά μαγαζιά, κόσμο που κυκλοφορεί χαμογελαστός και χαμογελαστούς μαγαζάτορες, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε οποιαδήποτε απορία. Είναι μέρος που χαίρεσαι να είσαι, ακόμη και με 4 βαθμούς κελσίου υπό το μηδέν. Απέχει από τη Λυόν 2 ώρες με το τρένο. Φτάνοντας εκεί, αντελήφθην κατευθείαν ότι είναι κρίμα κι άδικο που ο καιρός δε θα μου άφηνε πολλά περιθώρια για βόλτες. παρόλα αυτά, έκανα την απόλυτη υπέρβαση. Πέρασα περίπου τις 4 από τις 7 ώρες της παραμονής μου περπατώντας υπό άλλοτε ασθενή και άλλοτε ισχυρότερη χιονόπτωση. τις υπόλοιπες 3, τις μοίρασα σε μία κρεπερί, ένα καφέ και δύο εκκλησίες. Πλάκα είχε. Πριν ένα χρόνο προσπαθούσα να πείσω τον Κωσταντίνο Κ. ότι είναι ανούσιο να πηγαίνεις διακοπές μόνος σου, είναι η απόλυτη έκφραση μελαγχολίας και μαύρης ψυχοσύνθεσης. Έχω αναθεωρήσει απόλυτα. στόχος μου ήταν να μη μείνω άλλη μία μέρα στο δωμάτιο με χρόνο μοιρασμένο ανάμεσα σε λαπτοπ και σταυρόλεξα. Χωρίς να το περιμένω, στο annecy, βρήκα πολύ περισσότερα.

vacances? vacances!

Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου

Αυτή τη στιγμή που γράφω, σκέφτομαι ότι έχω δύο φίλους στη Μαδρίτη, μία φίλη στη Νοτια Αφρική και έναν άλλο στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, στη διαδρομή προς Ινδία. Επίσης, εγώ, είμαι στη Λυόν και κανονίζω τις τελευταίες λεπτομέρειες των δυο εκδρομών που έχω προγραμματίσει στα πέριξ, για τις προσεχεις μέρες. Αυτό με τους διάσπαρτους φίλους το σκεφτόμουν και χθες, στη γιορτή τύπου προ-ρεβεγιόν (εγώ θεωρούσα ότι είναι δική μας πατέντα, τελικά είναι σύνηθες στις παρέες που διαλύονται στις γιορτές να τις γιορτάζουν προκαταβολικά) που οργανώθηκε στο σπίτι του Νταμιάνο και του Πάολο. Πλάκα είχε. Σήμερα, ξεκίνησαν να φεύγουν και αύριο το βράδυ, από τους 28 φοιτητές εράσμους του γκρουπ μας, μόνο εγώ θα έχω μείνει στη Γαλλία. Και η Μαρίνα από τη Ρωσία, που έχει ένα πρόβλημα με τη βίζα της.

Είναι παράξενο το συναίσθημα που έχω όποτε σκέφτομαι ότι είναι διακοπές, μου φαίνεται παράξενο που οι διακοπές μου είναι έτσι. Πώς έτσι δεν μπορώ να ορίσω αλλά είναι κάπως. Δεν είναι όπως ήταν τα περασμένα χρόνια, όπως έχω συνηθίσει να είναι. Ούτε μελομακάρονα, ούτε συζητήσεις για ρεβεγιόν, ούτε αυτή η αίσθηση του πάει ο παλιός ο χρόνος. Αν και νομίζω ότι μπορεί να το πάθω αυτό με ένα μήνα καθυστέρηση, επιστρέφοντας στην Ελλάδα.

Κρύο έχει ακόμη πολύ, χιόνι επίσης πολύ, το οποίο όσο υπέροχο είναι τη μέρα, τόσο σιχαμένο είναι το βράδυ που μετατρέπεται σε πάγο. Χθές, βράδυ, γυρνώντας με τα πόδια με τη Λουίζα και τη Σίλβια (ποια σοβαρή πόλη του κόσμου δεν έχει νυχτερινή συγκοινωνία ούτε για δείγμα τη σήμερον ημέρα, πείτε μου) σκεφτόμουν ότι το ρήμα περπατάω, δεν περιέγραφε ακριβώς την κίνησή μας, ήταν ξεκάθαρα γλίστρημα, σαν πατιναζ αλλά χωρίς λεπίδες στα παπούτσια. Εξαιρετικά διασκεδαστικό στην αρχή, ελάχιστα διασκεδαστικό στο τέλος: μελανιές στο δεξί γοφό, στον αριστερό αγκώνα και στις δύο παλάμες (από διαφορετικά πεσίματα εννοείται).

πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;

πέμπτη και παρασκευή, τελευταίες πριν τα χριστούγεννα

Την τελευταία φορά που ανέφερα στο μπλογκ το πόσο κρύο έχει, ακολούθησαν μία σειρά από sms και e-mail που με προέτρεπαν να ντύνομαι ζεστά, να τρώω καλά, να μην το παρακάνω με τις βόλτες στην πόλη, να προσέχω και τέτοια. Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν θα αναφερθώ ξανά στις χαμηλές θερμοκρασίες της πόλης. Αυτές τις δύο μέρες όμως, μία ανάρτηση που δε θα αναφερόταν στο κρύο, θα είχε σχέση με την πραγματικότητα όσο μία ανάρτηση που θα αναφερόταν στην κουκουβάγια που εισέβαλε στο δωμάτιό μου χθες το απόγευμα για να με ενημερώσει ότι την επόμενη χρονιά καλούμαι να παρακολουθήσω μαθήματα στο χόγκουαρτς, τη σχολή μαγείας που παρακολούθησε και ο Χάρι Πόττερ.. χμ

και δεν είναι ότι έχει κρύο, χιονίζει κιόλας, χιονίζει πολύ. Και έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο κρύο που χθές το βράδυ, πριν κοιμηθώ, διάβαζα το ελληνικό μου βιβλίο όπου κάποια στιγμή η κοπελίτσα της ιστορίας μας, λέει ότι δεν μπορεί να βγεί ξυπόλυτη στο μπαλκόνι του διαμερίσματός της, μέσα Σεπτεμβρίου επειδή το δάπεδο καίει. Καίει?! Προσπαθούσα να σκεφτώ πώς είναι αυτή η αίσθηση, προσπαθούσα να θυμηθώ τη θερμοκρασία της ασφάλτου στις 3 το μεσημέρι του καλοκαιριού.. ξύπνησα με παγωμένη μύτη, ντύθηκα σαν να μου είχαν πει ότι θα παίξουμε στριπ-πόκερ (όλα μου τα ρούχα, το ένα πάνω από το άλλο) και ξεκίνησα για τη σχολή_

3..2..

Αυτή η εβδομάδα ήταν καταδικασμένη να είναι κλεψύδρα πριν καν ξεκινήσει. Περνάει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά και πάλι, έχουμε ακόμη λίγο..ακόοοοομη λίγο...Μαθήματα στη σχολή δεν έχουμε οπότε κυκλοφορούμε στην παγωμένη πόλη, σκεφτόμαστε τις χριστουγεννιάτικές μας διακοπές, κάνουμε συζητήσεις για το χρόνο (κλασσικές συζητήσεις-απολογισμοί-στο-τέλος-του-χρόνου), προετοιμαζόμαστε για το αποχαιρετιστήριο προ-χριστουγεννιάτικο πάρτυ στη maison blanche την Παρασκευή και στον ελεύθερό μας χρόνο, δουλεύουμε λίγο για την παράδοση της παρασκευής. Επίσης βλέπω ταινίες, αποφασισμένη να ολοκληρώσω το εντατικό πρόγραμμα 'γίνομαι σινεφίλ' που ακολούθησα στα τέλη του Αυγούστου και το 2010 να με βρει μυημένη στα στοιχειώδη ζητήματα του σύγχρονου δυτικού κινηματογράφου (μέχρι το 2015 μπορεί να έχω κατακτήσει και τον ανατολικό). Είναι λίγο αδρανείς αυτές οι μέρες για όλους μας, έχουμε σαν δικαιολογία ότι φταίει το κρύο. Εγώ πιστεύω ότι δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια.

Σήμερα, όσο γυρνούσα στην πόλη το πρωί χιόνιζε. Εδώ, το χιόνι είναι συνηθισμένο φαινόμενο, δεν εντυπωσιάζει κανένα. Εγώ, έκανα όλες αυτές τις σκέψεις που κάνουν οι μελαγχολικές ψυχές βλέποντας το χιόνι, χωρίς όμως (παραδόξως) ίχνος μελαγχολίας. Τα Χριστούγεννα είναι πιο κοντά από όσο φαίνονται, προσπαθώ να φανταστώ πώς θα περάσω το χρόνο μου από τις 19 Δεκεμβρίου που επαναπατρίζονται οι τοπικοί μου φίλοι, μέχρι τις 23, που είναι το πολυ-αναμενόμενο ραντεβού στο Παρίσι. Θα φύγω από τη Λυόν, αποφάσισα. Θα φεύγω πρωί και θα γυρνάω μόλις νυχτώνει. κοιτούσα πιθανούς προορισμούς. Στόχος μου, να γεμίσω όλα μου τα σημειωματάρια, πριν γυρίσω στην Ελλάδα. Θα σας κρατάω ενήμερους_

live to tell the tale

Διασχίζοντας τη Place des Jacobins με τον Κώστα και τη Ρένια, λίγο μετά τις 00:30 ότι η σημερινή μέρα είναι σαν τρεις μέρες. Ήταν τόσο γεμάτη που το ξεκίνημά της, εικοσι-μία ώρες αργότερα, έμοιαζε τόσο πολύ μακριά...

Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου

Πόσο μου είχε λείψει να ξυπνάω με τον απαίσιο ήχο της αφύπνισης του κινητού μου (τα έχω δοκιμάσει όλα, καταλήγω πια στο ότι όλοι οι ήχοι αφύπνισης είναι σιχαμένοι), να είναι σκοτάδι έξω και να πρέπει να ετοιμαστώ πιό-γρήγορα-από-τη-σκιά-μου για να πάω στη σχολή. Άφησα τα παιδιά να κοιμούνται και τα-ντααα.. διακτινίστικα στη σχολή όπου σήμερα καλούμουν να συμμετάσχω στις γραπτές εξετάσεις τριών μαθημάτων στα γαλλικά. Δε θα γκρινιάξω για τίποτα, αντιθέτως θα σας πω για την περηφάνια που με κατέκλυσε όσο έγραφα τι υποδηλώνει η χρήση του όρου urbanisme στα γαλλικά κείμενα το 1910. Για τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, ήταν μία από τις 20 ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν σε διάστημα τριών ωρών. Για μένα αγαπητοί μου φίλοι ήταν μία μικρή στιγμή απεριόριστης υπερηφάνιας. Επίσης αποφάσισα ότι αν όντως θέλω να σπουδάσω κι άλλο στη Γαλλία, χρειάζομαι τουλάχιστον ενα χρόνο εντατικών μαθημάτων γαλλικής γλώσσας. Αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής..

Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.

Είμασταν όλοι εκεί, έλεγα στη Ρένια ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο δικό κου και στο δικό τους εράσμους είναι ότι εμείς είμαστε 25 άτομα και κυκλοφορούμε κατά κανόνα σαν πολυκύτταρος οργανισμός. Καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά σχηματίζουμε μία παρέα, εν τέλει. Μία παρέα εξαιρετικά διασκεδαστική.

στα καλυτερα!

Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου

Τις τελευταίες δύο μέρες έχει τόσο πολύ κρύο που δεν μπορείς να σταθείς. Ούτε καν. Ειδικά για να διασχίσεις τα ποτάμια, χρειάζεται άγνοια του κινδύνου ή τόλμη. Ή πάλι, χρειάζεται να είσαι πιστός ταξιδιώτης και να είναι μία από τις τρεις μέρες που αποφάσισες να περάσεις σε μία καινούρια πόλη. Αυτό το τρίτο ήταν ο Κώστας και η Ρένια, σήμερα. Έτσι λοιπόν, παρόλο που το κρύο ήταν περισσότερο από χθες, οπλιστήκαμε με κουράγιο, διασχίσαμε τα δύο ποτάμια παρά τη φωτεινή ένδειξη που μας ενημέρωνε ότι η θερμοκρασία στην όμορφή μας πόλη είναι 1 βαθμός κελσίου και κάναμε όλοι μαζί την αγαπημένη μου βόλτα στην κυριακάτικη αγορά του Saone. Μικρές χαρές της ζωής. Σκεπτόμενη ότι σίγουρα έχω πυρετό που ανεβαίνει, τους άφησα να περιπλανηθούν στους διάσπαρτους χώρους της λυονέζικης biennale και γύρισα σπίτι για να διαβάσω για τα τρία (!) μαθήματα που δίνω αύριο. Πφφφ... Το βράδυ όμως, συμφωνήσαμε ότι θα πάμε για φαγητό σε αυτό το υπέροχο εστιατόριο που μέχρι τώρα μόνο απ' έξω έχω δει και τελεία και παύλα.

Έτσι λοιπόν, κατά τις 9μιση το βράδυ, καθόμασταν γύρω από μία μικρή κατσαρόλα με μύδια μαγειρεμένα με μανιτάρια και κρέμα γάλακτος, και μία σειρά από άλλα πιατάκια με ψαροειδή στο βάθος αυτού του εστιατορίου, στο τέλος της rue merciere, με πόμολο ένα μπρούτζινο ψαροκόκκαλο, όπου μπορείς να φας μόνο μύδια μαγειρεμένα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πόσο πολύ κρίμα είναι που δεν κατάφερα να πάω και με όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες μου περιττό να το αναφέρω. Μελλοντικοί επισκέπτες της Λυόν, βάλτε το στο πρόγραμμά σας οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι οι Γάλλοι δεν τρώνε για να σκάσουν, για να γεμίσουν το στομάχι τους, τρώνε για τη γεύση, για την εμπειρία. Μικρή χαρά της ζωής, νούμερο 2. Ή μπορεί και μεσαία_

15=6

Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου (μέρος δεύτερο)

στην αρχή, όταν η σαρα μας κάλεσε για φαγητό στο σπίτι της σήμερα το βράδυ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που ο μιχάλης έφυγε πριν συναντήσει όλο αυτό τον κόσμο που γεμίζει τις μέρες μου στη λυόν, εδώ και τέσσερις μήνες. Τι να γίνει όμως, πήραμε σοκολατάκια, πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί και κατά τις 9μ.μ. κατευθυνθήκαμε προς τη rue de l' alma. Οι υπόλοιποι, ήταν ήδη εκεί. Η Ρένια ανακάλυψε ότι ο Ισπανός-μου είναι συμφοιτητής με τον Ισπανό-της ενώ λίγο νωρίτερα, μιλώντας με τη Σουζάνα συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγα χρόνια, είχε πάει με εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο χωριό της Σουζάνα, στη Σλοβακία, η καινούρια συγκάτοικος της Σουζάνα μας κοιτούσε απορημένη και εγώ με τον Πάολο, ανακαλύψαμε ότι θα είμαστε τις ίδιες μέρες στη Μαδρίτη την πρωτοχρονιά. Κοιτούσα γύρω μου πρόσωπα οικεία λιγότερο και περισσότερο, δυσκολευούμουν να θυμηθώ πόσο καιρό στ'αληθεια γνωρίζω τον καθέναν τους.

Κάποια στιγμή, μετρήσαμε με τη Σουζάνα τις γλώσσες που κυκλοφορούν στο μικρό σαλόνι της Σάρα και ήταν έξι, ανάμεσα σε δεκαπέντε άτομα. γαλλικά-ιταλικά-ισπανικά-σλοβάκικα-ελληνικά-αγγλικά. Ντελίριο. Γελώντας, ξανασκέφτηκα ότι είναι κρίμα που δεν είναι και ο Μιχάλης αλλά μετά ήρθε η Σάρα, μου είπε οτι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν κατάφερε να τον γνωρίσει όσες μέρες ήταν εδώ αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι θα έχει ένα λόγο να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι. χμ

Δεν ξέρω αν ο πονοκέφαλος που είχα φεύγοντας είναι αποτέλεσμα αυτής της καταπληκτικής εναλλαγής γλωσσων ή της διαρκούς μετάβασης από το κρύο-τόσο που δε φαντάζεσαι εξωτερικό στο ζεστό-όσο γίνεται εσωτερικό. Αν όμως είχα κάποιους δισταγμούς σχετικά με το αν είναι όντως αναγκαίο στην μαύρη κωμωδία που θα γυρίσω όταν γίνω σκηνοθέτης, να παρουσιάσω μία παρέα που μιλάει πέντε διαφορετικές γλώσσες, σήμερα έσβησαν μέχρι τον τελευταίο_

η πόλη, αλλιώς (μέρος δεύτερο)

Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου

Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!

Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα  θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ'αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.

Την προηγούμενη φορά, όταν έφευγαν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα, ήθελα να με πάρουν μαζί τους, δεν ήθελα να πρέπει να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα του erasmus μου. Αυτή τη φορά, αν και έκανα κάποια στιγμή τη σκέψη θέλω-να-διακτινιστώ-στη-θεσσαλονίκη-τώ-ρα, νομίζω ότι τελικά θα μου είναι πιό δύσκολο από όσο περίμενα να αφήσω την όμορφη γκρι πόλη μου.

πού πάει ο καιρός που φεύγει;

Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009

Το Σαββατοκύριακο τελείωσε, η fete des lumieres συνεχίζεται και σήμερα, με το ζόρι. Κανείς μας ακόμη δεν έχει συμφιλιωθεί με τους φωταγωγημένους δρόμους και αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα φωτάκια που έχουν εξαπλωθεί στην όμορφη πόλη της Λυόν θα εξαφανιστούν αύριο, που λήγει επίσημα η γιορτή και πόσα θα μείνουν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Το αστείο εδώ είναι ότι οι ιθαγενείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν την εικόνα που εύχονται να μην τελειώσει αυτή η γιορτή (!?). Ο πολύς κόσμος έχει φύγει αλλά τα μέτρα διατηρούνται και σήμερα. Οι δρόμοι γύρω από την place bellecour ήταν και σήμερα κλειστοί και οι ανταποκρίσεις των μετρό περιορισμένες.

Έτσι, γυρνώντας από τη σχολή, βρέθηκα στη Bellecour, σκεπτόμενη πώς θα οργανώσω το υπόλοιπο της μέρας μου για να αδειάσω εντελώς τις μέρες που ακολουθούν, φορτωμένη με δύο σακούλες, λαπτοπ και τσάντα και (βέβαια) εκνευρισμένη με τους βλάκες που αποφάσισαν να σταματήσουν την ανταπόκριση ανάμεσα στην κόκκινη και την πράσινη γραμμή. Βγήκα βιαστική από το μετρό, γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τη ρόδα και μετά από μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει μισή ώρα και εγώ ακόμη καθόμουν και κοιτούσα τη φωτεινή ρόδα και τις εικόνες που προβάλονταν στο κέντρο της.

Κόσμος πολύς, αλλά όχι τόσος που να σου προκαλεί δυσφορία, μυρωδιά από κάστανα, ησυχία σπάνια, δέκα καλές σκέψεις για σήμερα. Ω! πόση χαρά να βρίσκεις μία στιγμή μικρής-χαράς-της-ζωής μέσα σε έναν κατα τ' άλλα τόσο αφόρητα κιτς ενθουσιασμό..

lumieres, παντού

Σάββατο+Κυριακή, 5-6/12

Το Σάββατο, στο μετρό, πηγαίνοντας στο καινούριο σπίτι της Σάρα για φαγητό, σκεφτόμουν ότι αυτό που έπαθα σήμερα το είχα πάθει πρίν από ένα χρόνο ακριβώς. Ήταν Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 και η Μαρία εμφανίστηκε σπίτι μου με μία εφημερίδα ενώ εγώ προσπαθούσα να τελειώσω όλες μου τις δουλειές εν όψει της αναχώρησης μας για ιαπωνία και μου είπε καλά, έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει έξω; γινεται χαμός αθηνά! Σήμερα λοιπόν, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Γινόταν χαμός έξω και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι που μου έστειλε η Σάρα ένα αντίστοιχο μήνυμα και βγήκα έξω, εν τέλει..

Degenero! Ξαφνικά ο πληθυσμός της πόλης έχει πολλαπλασιαστεί, μέχρι και τουριστικά λεωφορεία είδα στην Bellecour και φώτα, παντού φώτα. Αυτό που με διασκεδάζει πολύ εδώ στη Γαλλία είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά είναι τόσο χαρούμενοι οι Γάλλοι γι'αυτά και τόσο περήφανοι και μιλάνε τόσο ενθουσιασμένοι που λες, μήπως κάνω κάτι λάθος, βρε παιδιά; Πρώτο παράδειγμα, το beaujolais, δεύτερο παράδειγμα, η fete de lumieres. Το εντυπωσιακό κομμάτι δηλαδή δεν είναι η γιορτή καθαυτή, ότι οι πλατείες είναι φωταγωγημένες και στις όψεις των κτιρίων προβάλλονται πολύχρωμα μοτίβα (κιτς) ή σκηνές από ταινίες (πόσο ευφάνταστο είναι στο κτίριο πίσω από το μεγάλο συντριβάνι της της πόλης να προβάλλεις τη σκηνή της brigitte απο το dolce vita?) αλλά ο κόσμος που μαζεύεται ενθουσιασμένος, τα παιδάκια που ενθουσιασμένα κρατάνε μικρά λαμπάκια και οι δεκάδες μικροπωλητές που αν σε βρουν σε στιγμή αδυναμίας μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λυόν, αυτό το Σαββατοκύριακο αποκτά δύο χαρακτηριστικά που της λείπουν: φώτα+κίνηση το βράδυ και κόσμο παντού! [οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης είναι αντίστοιχοι της Ερμού-Αθήνα και της Τσιμισκή-Θεσσαλονίκη, το τελευταίο απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα: απροσπέλαστοι.-]

Είμαι σκληρη και άδικη; Δεν είναι ο σκοπός μου, επ'ουδενί...

count-down

Παρασκευή, 4 Δεκεμβρίου

Από την Τετάρτη το πρωί είχαμε παρατηρήσει μία κινητικότητα στην πόλη. Κόσμος περισσότερος έξω, τα περίπτερα στη χριστουγεννιάτικη αγορά της Λυόν (καμιά φορά μου φαίνονται πολύ παράξενες κάποιες φράσεις όταν τις μεταφράζω από τα γαλλικά στα ελληνικά) αυξήθηκαν, τα πρώτα λαμπάκια εμφανίστηκαν δειλά-δειλά στις βιτρίνες, συνεργεία κρεμάνε καμπανούλες από τα δέντρα. χμ

Την Πέμπτη ακόμη περισσότερο. Περιμένοντας την Παρασκευή...

Σήμερα λοιπόν, ήταν παράξενη μέρα, το πρωί στη σχολή, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα στις ομάδες φοιτητών αρχιτεκτονικής, λίγο-πριν την παράδοση. Όλοι είχαμε νεύρα με όλους, ακόμη κι εγώ, είχα νεύρα με άτομα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκνευριστώ. Ανεβοκατεβαίναμε στη βιβλιοθήκη για να βρούμε τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες που μας λείπουν, περιφερόμασταν στη σχολή, η οποία σήμερα είχε μετατραπεί σε μουσείο μοντέρνας τέχνης για τις ανάγκες της παρουσίασης των εργασιών του μαθήματος art corporelle, κάναμε πηγαδάκια που κατέληγαν πάντα στο είναι βλαμμένοι αυτοί οι γάλλοι. Το βράδυ, για τελευταία φορά συμφώνησα να ακολουθήσω τη Σουζάνα, αφήνοντας την παρέα των ιταλών και αφού κάναμε μία βόλτα να δούμε τι παίζει με τα φώτα στην πόλη, καταλήξαμε με τους καινούριους της φίλους σε γιαπωνέζικο εστιατόριο.
Γυρνώντας σπίτι, είδα τη θερμοκρασία στο θερμόμετρο της place bellecour και εγραφε +0.5. Αισθανόμενη τα δάχτυλα των ποδιών μου εντελώς μουδιασμένα γελούσα με τη σκέψη ότι τα σταράκια μου τα είχα πάρει πέρυσι στη θεσσαλονίκη για να μη κυκλοφορώ με ανοιχτά παπουτσάκια τις κρύες μέρες του χειμώνα... Αύριο, τα καλύτερα

Μισοί στη Δύση, μισοί στην Ανατολή

Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου

Σήμερα ήταν το πάρτυ της Μαγκαλί και στην άλλη άκρη της πόλης το πάρτυ του Ντανιέλε. Ή αλλιώς από τη μία το πάρτυ των γάλλων και από την άλλη το πάρτυ των ιταλών. Άτιμες συμπτώσεις. Ή και άτιμες συγκυρίες, ό,τι προτιμάει ο καθένας.
Αν η Σάρα δε μετακόμιζε σήμερα και η Σουζάνα δεν ήταν συντετριμμένη και για το λόγο αυτό προτιμούσε να μείνουμε μακριά από τους ιταλούς (τους οποίους θεωρεί ηθικά υπεύθυνους για την μετακόμιση της αξιολάτρευτης πρωην συγκατοίκου της)... Επίσης, η Σουζάνα έχει επιπλέον προστριβές με τον κύκλο των ιταλών που την κρατούν το τελευταίο καιρό μακριά από την αγαπημένη μου παρέα. Κρίμα κι άδικο, παράπονο μεγάλο λοιπόν, σήμερα καλούμουν να συμπαρασταθώ στη Σουζάνα (η Σάρα μου έστελνε χαριτωμένα μηνυματάκια, η υπουλη) και αφού περάσω όλη τη μέρα μαζί της ως μέγιστη ένδειξη συμπαράστασης να πάω και στο γαλλικό πάρτυ το βράδυ. Το οποίο δεν ήταν μόνο γαλλικό (σας αγαπάω τόσο καλοί μου γάλλοι αλλά δεν έχετε ιδέα από πάρτυ, dio mio) ήταν και θεματικό. Έπρεπε να μεταμφιεστούμε όλοι σε πρόσωπα της γαλλικής τηλεόρασης. Καλά μιλάμε, τέλειο! Εγώ είχα τυπώσει και αυτόγραφα για να υπογράφω.

Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας, έλεγα στα παιδιά ότι δεν περίμενα ότι είναι τόσο αναγνωρίσιμη η Νανά Μούσχουρη εδώ που αρκεί μία χωρίστρα, ισιωμένα μαλλιά και ένα ζευγάρι γυαλιά για να καταλαβαίνουν όλοι ότι έχεις ντυθεί Nana Mouskouriiiiiiiiiiii!!!

τα παντα (γκ)ρει

Τριτη, 1 Δεκεμβρίου

Είναι παράξενες οι τελευταιες μέρες. Σαν κάτι να τελειώνει, σαν κάτι να περιμένουμε, σαν να είμαστε σε διαρκή αναμονή για κάτι. Είμαστε όλοι λίγο παράξενοι, δε μιλάμε πολύ, σαν να είμαστε σκεπτικοί, ο καθένας για τους λόγους του. Όλοι όμως. Ακόμη και οι ιταλοί.

Οι δυο εβδομάδες που ακολουθούν είναι σχεδόν κενές και μετά μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Η Αν ήδη μετράει μέρες μέχρι την τελική μας αναχώρηση από τη Λυόν (θα επαναπατριστούμε την ίδια μέρα), η οποία για κάποιον μυστήριο λόγο αυτή την περίοδο μοιάζει πιο κοντά από όσο είναι στ' αλήθεια. Η Σάρα μετακομίζει και η Σουζάνα (συγκάτοικός της μέχρι σήμερα) μεταπηδάει με εντυπωσιακή συχνότητα από τη μελαγχολία στην χαζή χαρά. Μου έλεγε να μην την αφήνω και πολύ μόνη της γιατί δεν έχει συνηθίσει να μένει μόνη της και στεναχωριέται. Χθές, υποτίθεται ότι θα καθόμασταν για ένα καφέ στα γρήγορα και εν τέλει μου μιλούσε για περίπου δύο ώρες για την αδερφή της, τη Μπρατισλάβα, τις σπουδές της, στο τέλος ήξερα δεκάδες λεπτομέρειες για άτομα που δε θα γνωρίσω ποτέ.

Μετά από δεκάδες ώρες συνύπαρξης με τον Guillame το τελευταίο δίμηνο, έχει αρχίσει και με ρωτάει έτσι στο άσχετο πώς είναι διάφορες λέξεις στα ελληνικά. Με έχει εντυπωσιάσει πόσο εύκολα τις απομνημονεύει όλες. Αυτό που τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η λέξη skata (οι Γάλλοι χρησιμοποιούν εξαιρετικά συχνά την αντίστοιχη λέξη merde) και όχι σαν λέξη αλλά κυρίως η ιδιότητά της να χρησιμοποιείται σαν πρόθεμα διαφόρων σύνθετων λέξεων (σκατο-κατασταση, π.χ.). Σήμερα, καθόμασταν περιμένοντας τη σειρά μας για να παρουσιάσουμε την καταπληκτική μας μακέτα και με το ζόρι ο ένας γελούσε με τα αστεία του άλλου. skata-avra aujourd'hui, hm? με ρώτησε κάποια στιγμή (του εξηγούσα τις προάλλες ότι avra είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε και για την ενέργεια που έχει κάποιος άνθρωπος μέσα στο χώρο). mais je ne peux pas comprendre pourquoi, του απάντησα χαμογελαστη..

dehors

Είναι λίγος καιρός τώρα που περπατάω στο δρόμο και είναι σαν να είμαι εδώ πολύ καιρό και όχι μόνο αυτό, νιώθω και σαν να πρόκειται να μείνω εδώ πολύ καιρό. Έχω συνηθίσει όλους τους δρόμους, όλες τις διαδρομές, δεν σκέφτομαι ότι είναι παράξενοι οι οδηγοί λεωφορείου που μου λένε bonjour μόλις ανεβαίνω στο λεωφορείο, τους έχω συνηθίσει. Πλάκα έχει.
Σήμερα όμως, Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, έκανα ένα ακόμη βήμα προς την κατάστηση της Λυόν. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, έχει τη σήμερον ημέρα, μία σειρά από μικρά υπόγεια που κάποιος μυστήριος επίδοξος σκηνοθέτης έχει μετατρέψει σε θέατρα (ή χώρους παραστάσεων, πιο σωστά, γιατί πάντα υπάρχουν τύποι σαν τη μαμά μου που θεωρούν ότι άμα δεν έχει αυλαία και εξώστη, θέατρο δεν είναι, τέλος). Είχα σκεφτεί να πάω να δω μία παράσταση σε έναν τέτοιο χώρο τον πρώτο μήνα που ήμουν εδώ αλλά τελικά δεν έτυχε. Σήμερα, δύο μήνες μετά, βλέποντας την αφίσα που συνοδεύει αυτή τη σύντομη ανάρτηση, αποφάσισα ότι αυτή τη φορά δε σηκώνει αναβολή. Σήμερα, θα πάω θέατρο.

Στις 15:45, ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο (φουαγιέ) στον αριθμό 44 της οδού Burdeau, με ένα εισητήριο tarif reduit και την απορία αν θα καταλάβω τίποτα για την επόμενη ώρα. Χμ.
Μετά από μία+μισή ώρα, για την ακρίβεια, διέσχιζα ξανά το μικρό δωμάτιο, κατευθυνόμενη προς την έξοδο αυτή τη φορά. Σκεφτόμουν ότι καιρό είχα να δω τόσο όμορφη παράσταση, ότι αν κρατούσε άλλα 10 λεπτά θα έκλαιγα κι εγώ όπως η κοπελίτσα δίπλα μου, ότι τι κρίμα να μη μπορώ να βάλω όλους τους φίλους μου να τη δουν και να πηγαίνω μαζί τους όλες τις φορές, ότι θα ψάξω όλους τους χώρους παραστάσεων με λιγότερα πό 35 καθίσματα και θα πάω σε όλες τις παραστάσεις που παρουσιάζουν, ότι άντε είναι πολύ άδικο να μην μπορώ να κλαψουρίσω στους τοπικούς μου φίλους στα ελληνικά και να μου απαντήσουν εεεεεεέλα βρε αθηνούλαααααααα....

paint in white

Παρασκευή, 27 Νοεμβρίου 2009

Ο τίτλος που απορρίφθηκε για αυτή την ανάρτηση, ήταν καλύτερα άνεργος παρά καλλιτέχνης. Δε ξέρω γιατί τον απέρριψα. Σκέφτηκα πολλές φορές πάντως κατά τη διάρκεια της ημέρας ότι αυτός είναι ο τίτλος που ταιριάζει στη σημερινή ανάρτηση.

Την τελευταία φορά που θυμάμαι να προσπαθώ να βγάλω από τα ρούχα μου μικρούς λεκέδες από λευκή μπογιά, κάνοντας τη σκέψη μπράβο, πάλι χάλια έγινες, ήταν πριν περίπου οκτώ μήνες (ακούγεται πιο πολύ από όσο είναι στ'αλήθεια). Φεύγοντας από το κτίριο της CAUE έκανα μία λίστα με τις διαφορές εκείνης και αυτής της περίπτωσης, αλλά για ευνόητους λόγους, δεν θα την αναρτήσω.

Σήμερα λοιπόν, τελευταία μέρα της semaine intesive-parte2- ήμουν ο μπαλαντερ της ιστορίας. Συνέχισα την ιστορία με τις μακέτες, βοηθούσα τη luccia να τελειώσει με την κατασκευή του τούνελ της (και αποφάσισα ότι αν ποτέ γίνω καθηγήτρια σε σχολή αρχιτεκτονικής, θα βάλω τους φοιτητές μου να σχεδιάσουν ένα τούνελ), έβαφα χαρτόκουτα με λευκή μπογιά για το πρότζεκτ της anne και της daniela.

Κατά τις 1700 καθόμασταν στη ταράτσα της CAUE και κάναμε τον απολογισμό της εβδομάδας, και εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μιλούσα γαλλικά στη luccia. Γιατί δηλαδή δε της μιλούσα ελληνικά, αφού hello! έχουμε περάσει τόση πολλή ώρα μαζί τη τελευταία εβδομάδα που είναι σαν να γνωριζόμαστε τόσο καιρό.

Μουσική επένδυση: hey jude-beatles

κάστανα και ζεστό κρασί

1.you and me against the world. Αυτή την εβδομάδα, όπως και την προηγούμενη αντίστοιχή της, στις αρχές Οκτωβρίου, είμαι με άλλα 25 περίπου άτομα, κάθε μέρα, όλη μέρα. Το διασκεδαστικό είναι ότι το σύνολο αυτό είναι εξαιρετικά ευέλικτο, επιτρέπει τη δημιουργία εξαιρετικά πολλών ομάδων, καθεμία από τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες, κάθε φορά. Μη φανταστείτε ότι παίζουμε ξύλο, επ ' ουδενί. Αλλά η αντιπαράθεση και μόνο είναι τόσο διασκεδαστική. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο εμεις-οι αρχιτέκτονες εναντιον αυτων-των χορευτών. Το δικό μας ζητούμενο ήταν να επεξεργαστούμε το δεδομένο χώρο ώστε να μετασχηματίσουμε κάποιο χαρακτηριστικό του, είτε με κάποια κατασκευή, είτε με κάποια προσθήκη, ό,τι. Δικός τους στόχος είναι να μετατρέψουν το δικό μας σκηνικό σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σκηνικό χορού. Hello! δεν είμαστε εδω για να σας φιάξουμε τα σκηνικά! Προσαρμοστείτε στις ιδέες μας! και κουβαλήστε και κανένα σωλήνα, με την ευκαιρία!! Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι και το δίπολο εμείς-οι αρχιτέκτονες εναντίον της μπαγκέτας. Συνήθως τρώμε στη σχολή ένα νοστιμο πλήρες γεύμα με σαλάτες, κυρίως πιάτα και επιδόρπια. Αυτήν την εβδομάδα όμως ζούμε σαν τη Ραπουνζέλ κλεισμένοι στο κτίριο της CAUE για δέκα ώρες κάθε μέρα και μόνο πράγμα που μπορούμε να τρώμε είναι μπαγκέτες. Την Παρασκευή, συμφωνήσαμε ότι κανένας δε θα φάει μπαγκέτα. Θα έχουμε προμηθευτεί σαλάτες και έτοιμα μακαρόνια.

2.Το άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της συνύπαρξης είναι ότι ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αποκτάς μία εξαιρετική οικειότητα με άτομα που μέχρι την περασμένη παρασκευή δε λέγατε κάτι παραπάνω από καλημέρα. Η Bettina (η μόνη γαλλίδα της ομάδας) μας φιάχνει γλυκα και έχει αναλάβει να κάνει τα διάφορα τηλέφωνα που χρειαζόμαστε σε προμηθευτές, η Luccia μας βάζει σλοβάκικα τραγούδια, η Hanna κουβαλάει από εδώ και από εκεί περίπου 120 μέτρα σωληνώσεων (μη ρωτάτε περισσότερα, είναι η ιδέα της για το δικό της σημείο), εγώ και η Αν έχουμε αναλάβει να σουλουπώσουμε τις μακέτες για την έκθεση. Το αστείο είναι ότι ο Louis παρατηρώντας την επιμέλεια με την οποία δούλευα μία μακέτα, με ρώτησε αν έχω κάνει μαθήματα κατασκευής μακέτας. Είχα υπ'όψιν μου ότι αυτό το εράσμους θα με αλλάξει πολύ, αλλά να αρχίσω να κάνω και καλές μακέτες, πάει πολύ, αλλοτρίωση.

3. vin chaud_δεν ξέρω αν η καλη μέρα φάινεται από το πρωί, σίγουρα όμως ένα καλό απόγευμα αρκεί για να καταχωρηθεί μία μέρα σαν καλή. Μετά από 10 ώρες στη CAUE λοιπόν, η Luccia μας πήγε μέχρι την Perrache όπου έχει ξεκινήσει ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι. Μικρά περίπτερα, ζεστό κρασί, γλυκά, αλμυρά, μικρά δωράκια, λαμπάκια παντού. Δοκιμάζαμε ό,τι φαγώσιμο βρίσκαμε (έπαιρνε μία και το μοιράζαμε στα έξι) και επίσης δοκιμάσαμε ζεστό κρασί από όλους τους πάγκους που το προμηθευαν, λέγοντας για τα Χριστούγεννα στην Πράγα, στην Μπρατισλάβα, στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί ακόμη δεν έχει πουθενά στην πόλη λαμπάκια και κακό, εγώ τους έλεγα ότι στην Ελλάδα στολίζουμε για τα Χριστούγεννα από τα τέλη Οκτωβρίου σχεδόν. Την απάντηση έδωσε ο Louis, ένεκα Γάλλος: Στη Λυόν, στις 8 Δεκεμβρίου είναι η fete des lumieres, η γιορτή των φώτων ας πούμε που όμως με τα δικά μας Φώτα δεν έχει καμία σχέση. Για τρείς μέρες, ολόκληρη η πόλη είναι υπερ-φωταγωγημένη, σαν αναφορά στα μικρά κεράκια που άφηναν κατά το μεσαίωνα στα περβάζια των παραθύρων τους οι κάτοικοι της πόλης για να ειδοποιήσουν το γιατρό που περνούσε από το δρόμο ότι μέσα στο σπίτι είναι κάποιος ασθενής από χολέρα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου δεν έχει φωτάκια πουθενά, ούτε δέντρα ούτε τίποτα. Μετά, όλα είναι όπως σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης... χμ!

φούξια

Δευτέρα, 23 Νοεμβρίου

Στην αρχή, δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά του σκηνοθέτη και του σκηνογράφου. Μετά, μεγάλωσα λίγο και άρχισα να καταλαβαίνω. Αλλά και πάλι, σκεφτόμουν σκηνογράφος, σιγά τις δουλειές που έχεις να κάνεις. Καθένας μπορεί. Μέχρι εκείνο το πρωί του περσινού μαρτίου που είχα περάσει περίπου 3 ώρες από τη ζωή μου στην οδό Φράγκων στη Θεσσαλονίκη, με έναν βοηθό σκηνογράφου, αναζητώντας ένα πόμολο σαν-αυτά-που-έχουν-οι πόρτες-στα-ξενοδοχεία. Στην πραγματικότητα ήταν μία λεπτομέρεια που λίγοι θα πρόσεχαν και δύκολα κανείς δε θα φανταζόταν ότι η εύρεσή του είχε αποσπάσει τόσο χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο κάποιου βοηθού-σκηνογράφου.

Αυτά ακριβώς σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που η Cecile και η Chantal (οι κυριούλες μας στο μάθημα ambiances et espace public για το οποίο θυμίζω, για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, πρέπει να παρουσιάσουμε ένα περιστατικο για την γιορτή των κήπων στη λυών υπό τον γενικό τίτλο tranformations) μας έλεγαν ότι έχουμε δύο μέρες για να βρούμε και να κατασκευάσουμε όλα όσα θέλουμε για να παρουσιάσουμε το project μας, έχοντας στη διάθεσή μας ένα υποτυπώδες budget το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε πώς θα μοιράσουμε, σε επτά ομάδες, χωρίς να παίξουμε ξύλο μεταξύ μας. Δύο μέρες λοιπόν αυτής της εβδομάδας θα τις περάσουμε στους δρόμους μίας πόλης που καμία σχέση δεν έχει με τη Θεσσαλονίκη, ψάχνοντας τα υλικά για τις κατασκευές που έχουμε οραματιστεί στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, την Πέμπτη θα έχουμε πρόβα τζενεράλε και την Παρασκευή θα δώσουμε συνέντευξη στο FR3, κάτι σαν την ΕΤ3 αλλά σκεφτείτε το στην αναλογία Ελλάδα-Γαλλία. Σκέφτομαι να το παίξω άρρωστη. Δεν υπαρχει περίπτωση να χαραμίσω τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν σε αυτή τη ζωή, προσπαθώντας να εξηγήσω πώς θα εφαρμόσω το θέμα transformations σε μία παιδική χαρά κάπου στο δεύτερο arrondissement της Λυών. Ούτε για αστείο

lost in translation

(προβλέψιμος τίτλος ανάρτησης)

Κυριακή, 22 Νοεμβρίου

Πιθανές λεζάντες για την παραπάνω φωτογραφία (διαλέγετε μία ή περισσότερες):

_να τι συμβαίνει όταν μία Σλοβάκα και μία Ελληνίδα προσπαθούν να γράψουν μία εργασία για τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική στα γαλλικά με βιβλιογραφία στα γερμανικά

_αυτός που αποφάσισε για την ύπαρξη τόσων διαφορετικών γλωσσών, είναι μεγάλος κόπανος (όσες γλώσσες και να ξέρεις, πάντα υπάρχει μία που σου χρειάζεται πιο πολύ και δεν-την-ξέρεις)

_η online μετάφραση του google ειναι για κλάμματα

_όντως τα γερμανικά είναι πάρα πολύ δύσκολη γλώσσα

_στο τέλος τα παρατήσαμε και φιάξαμε κοτόπουλο με πάπρικα και ρύζι

το καλό συναπάντημα

Τις Παρασκευές, οι Ιταλοί (γκρουπ Α) μαζεύονται από τις 2000 στο σπίτι της Μάρτα και κάνουν πάρτυ. Μαγειρεύουν, πίνουν, τρώνε, γελάνε da morire. Κατά τις 2300, συναντιόμαστε όλοι στην place de terraux και συνεχίζουμε το βράδυ όλοι μαζί. Εγώ, έχω την εξαιρετική τύχη να βρίσκομαι υπό την προστασία αυτού του γκρουπ, που σημαίνει ότι κάθε Παρασκευή είμαι και εγώ καλεσμένη chez marta. Αχα! Το μόνο δύσκολο είναι ότι παρά την εξαιρετική μου ευχέρια στα ιταλικά (τττ), πολύ συχνά βρίσκω αδύνατο να καταλάβω τι λένε όταν μιλάνε όλοι μαζί, κόβοντας τα μισά γράμματα κάθε λέξης και με ταχύτητα αντίστοιχη αυτής του φωτός. Dio mio! Έτσι λοιπόν, όταν είμαι κουρασμένη ή έχω υπόνοια πονοκεφάλου, τους συναντάω κατευθείαν στο συντριβάνι.. Χθές, δε συνέβαινε τίποτα από τα δύο, αλλά γύρισα σπίτι στις 1900 οπότε είπα να κάτσω να λιώσω λίγο και να βγω κατευθείαν στις 2300. Φευ! Η Σάρα με πήρε στις 2115 και μου είπε να σηκωθώ και να πάω εκεί τρέχοντας γιατί έχουν έρθει οι φίλοι της Marta από τη Νάπολη και περνάνε τέλεια και θέλει να πάω κι εγώ τώ-ρα. Φάγαμε κλασσικά τιραμισού, τραγουδήσαμε ιταλικά τραγούδια, οι νότιοι κορόιδευαν τους βόρειους και αντίστροφα, με εμένα διαιτητή. Μετά βγήκαμε, πήγαμε για μπύρες και τζιν τόνικ και μετά για να χορέψουμε τέκνο. Σκεφτόμουν ότι με αυτή την παρέα νιώθω σαν να είμαι η μικρή τους αδερφή, ανησυχούν να μη στεναχωριέμαι, να μη νιώθω μόνη μου, προσπαθούν να γεμίσουν όλα τα κενά. Grazie ragazzi!

Σήμερα, είναι Σάββατο 21 Νοεμβρίου

το πλάνο σήμερα ήταν να πάμε στο ανοιχτό μάθημα (portes ouvertes) της κρατικής σχολής χορού της Λυόν, όπου μας είχαν καλέσει οι χορευτές μας. Πήγαμε, είδαμε, εντυπωσιαστήκαμε, μετά εντυπωσιαστήκαμε κι άλλο και μετά φύγαμε. Ξεμείναμε με τη Σάρα με δύο ποτήρια ζεστή μόκα και ένα σακουλάκι κάστανα, να περπατάμε στο κέντρο, χαζεύοντας χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και μιλώντας για όσα μας προβληματίζουν, για πράγματα που μας ενοχλούν και άλλα που μας κάνουν χαρούμενες. Δύο πράγματα που χαίρομαι τόσο πολύ όταν μιλάω με τη Σάρα, είναι η απίστευτα διασκεδαστική διάλεκτος-κράμα ιταλικών+γαλλικών που χρησιμοποιούμε και δεύτερον το ότι είναι ένα από τα πολύ λίγα άτομα που έχω συναντήσει στη ζωή μου στο οποίο μπορώ να μιλάω χωρίς να φιλτράρω, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ, είναι σαν να ξέρει. Λέει ότι είμαι orgoliosa και ότι orgolio non si fa mai bene. θα το έχω υπόψιν μου_

messagi subliminali

παρασκευή, 20 νοεμβρίου

είμαι στη σχολή, με το ζόρι δεν έχουμε αποκοιμηθεί πάνω στα λάπτοπ μας, είναι το τέλος μίας εβδομάδας που κράτησε 12 μέρες. Βρήκαμε ποιές ταινίες θα δούμε την άλλη εβδομάδα που όλοι θα λείπουν (την εβδομάδα των επιλογών, οι μισοί από εμας πάνε στα grands ateliers για να κατασκευάσουν τοίχους και δικτυώματα, οι υπόλοιποι συνεργάζονται με χορευτές ή σχεδιάζουν νοσοκομεία) για να εκμεταλλευτούμε την υπερσύδεση της σχολής, κατεβάζοντάς τες,  παλεύουμε εδώ και τρεις ώρες με μία κάτοψη έτοιμη σχεδόν, μόνο και μόνο για να βρούμε πού πρέπει να βάλουμε contreventements στον καταπληκτικό μεταλλικό σκελετό που έχουμε φανταστει, παράλληλα διαβάζω τη lifo και ο καλός μου ο μιχάλης μιχαήλ λέει ότι η κολλητή του είναι στο μπουένος Άιρες και έχει να της μιλήσει τρεις εβδομάδες και του έλειψε. μπράβο, βλάκα. Άκου τρεις εβδομάδες!

Χθες το βράδυ πήγα για φαγητό στην casa bianca, το πιο όμορφο από τα διαμερίσματα που φιλοξενούν φοιτητές εράσμους στη λυόν, χωρίς υπερβολές. Εκεί μένουν ο paolo, ο damiano, η ildi, η kata και πάντα κάποιος ακόμη, σαν φιλοξενούμενος. Υπερ-διασκεδαστικό. Φιάξαμε μακαρόνια, μιλούσαμε όλες τις γλώσσες μας παράλληλα, γελώντας ασταμάτητα με τα αστεία από το πέρασμα από τη μία γλώσσα στην άλλη. Η Sara, προσπαθούσε να με πείσει πόσο άδικο είναι για την καημένη την cinderella να την αποκαλούμε εμείς οι βάρβαροι stahtobouta, la pauvre. Γύρισα σπίτι με το γνωστό μούδιασμα στα μάγουλα που έχω κάθε φορά μετά από ώρες συνύπαρξης με τους ιταλούς, με το κεφάλι μου γεμάτο σκέψεις που αν μπορούσα να εκτυπώσω, θα είχαν όγκο μικρού μυθιστορήματος, όπως συμβαίνει βέβαια όλες αυτές τις μέρες. Κοιμήθηκα με νεύρα, πολλά, για λόγους πολύ μακρινούς από όσα με απασχολούσαν δύο ώρες πριν, ελπίζοντας ότι αύριο θα είναι μία καινούρια μέρα, εντελώς.

Όντως είναι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα να κάνουν τα πάντα πιο εύκολα και εδώ, χωρίς να προσπαθήσω, βρήκα μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας.


λέξη της ημέρας: somatisation, la

και πυροτεχνήματα και καπνογόνα.. dio mio!

μόλις γύρισα και νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να συμπληρώσω την ανάρτηση που προηγήθηκε. Και αυτό θα πράξω, λοιπόν.

Πρώτον, αν ξαναπώ κάτι τύπου nous sommes algeriens, να μου κοπεί η γλώσσα και το χέρι για να μη μπορώ ούτε να το γράψω. Δε ξέρω από πού να ξεκινήσω, συνοπτικά όμως, βγαίνοντας από το σπίτι, κόσμος παντού, algeriens που έσπαγαν αμάξια και έκαιγαν κάδους. Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν ήμουν στην Ελλάδα και σε πορείες δε συνηθίζω να πηγαίνω οπότε τα φαινόμενα αστικής βίας δεν μου είναι οικείο φαινόμενο, με ταράζουν και μου προκαλουν εκνευρισμό. Πέντε λεπτά αργότερα, ήμουν μαζί με τους υπόλοιπους στην rue de la republique με τους οπαδούς της αλγερίας να σπάνε βιτρίνες με μπουκάλια και κοντάρια με κρεμασμένη τη σημαία της χώρας τους στην άκρη. Μόνο μία άλλη φορά στη ζωή μου θυμάμαι να ανησύχησα στ'αλήθεια για τη σωματική μου ακεραιότητα και ήταν σε μία πορέια πριν την εισβολή στο Ιράκ, νομίζω, πήγαινα πρώτη λυκείου. ξαφνικά, η πόλη μου, ήταν μία άλλη. Δεν ήξερα αυτή τη πόλη. Κρυφτήκαμε στον κινηματογράφο, κατέβασαν και τα ρολά και μείναμε εκεί να παρακολουθούμε την άφιξη της αστυνομίας σε μπλοκ, κι άλλες σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, αν δε το ζούσα, δε θα το πίστευα. μετά από μισή ώρα είχε περάσει, ο κόσμος είχε διαλυθεί και η γιορτή για του beaujolais μόλις ξεκινούσε. Το beaujolais παρεπιπτόντως, είναι όντως απαίσιο.

ο ayiub μου έλεγε ότι είναι κοινωνικό, δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα είναι ένα ξέσπασμα με τυχαία αφορμή. Να, όπως έγινε πέρυσι στη χώρα σου, μου είπε. Αλλά τουλάχιστον εκεί έχετε καλύτερο κρασί, όχι;

η-ζωή-σε-μια-μερα

Τετάρτη, 18 νοεμβρίου

1. όταν πήγαινα φροντιστήριο, τότε, παλιά, έπαιρνα το τρένο τρεις φορές την εβδομάδα και πήγαινα από το ηράκλειο στο μαρούσι. Κάθε φορά που είχε αγώνα ο παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, το τρένο ήταν τίγκα στα πράσινα κασκόλ και στις πράσινες φανέλες. Μετά, που πήγα στη Θεσσαλονίκη και η σχέση μου με τα ποδοσφαιρικά ελαχιστοποιήθηκε, οι αγώνες που ήξερα πάντα πότε-πώς-γιατί, ήταν τα (ελάχιστα) ματς που έχανε η ΑΕΚ και τα ματς του ΠΑΟΚ στην τούμπα γιατί οι δρόμοι ήταν ασπρόμαυροι και το 14 (Ν.Σ.σταθμός-Α.Τουμπα) τσουλούσε φωνάζοντας συνθήματα που άκουγε όλη η Εγνατία. Και της ΑΕΛ τα ματς ήξερα για μία περίοδο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σήμερα, αγαπητοί μου ακροατέ, είναι ο δεύτερος γύρος των μπαραζ των προκριματικών αγώνων για το μουντιάλ του 2010. Η Ελλάδα παίζει με την Ουκρανία, η Γαλλία με την Ιρλανδία. Δε μας νοιάζει όμως αγαπητοί μου ακροατέ. Η Ελλάδα προτιμάμε να μην περάσει γιατί θα υποστεί ήττες ανάλογες του '92 στην κατάσταση που βρίσκεται και η Γαλλία δε τιθεται θέμα, κανείς δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην περάσει. Τις τελευταίες ημέρες, δεν πρέπει να υπάρχει παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής που να μην έχει κάνει δήλωση κατηγορίας "Δε μπορώ να φανταστώ μουντιάλ χωρίς τη Γαλλία". Επανέρχομαι όμως αγαπημένοι ακροατέ. Σήμερα οι δρόμοι δεν ήταν ούτε μπλε, ούτε κόκκινοι, ήταν πράσινοι. Ναι, ήταν πράσινοι. Και αυτή τη στιγμή ολόκληρη η πόλη παραλληρεί. Πυροτεχνήματα, κόρνες και φωνές, είναι αλήθεια, η Αλγερία κέρδισε την Αίγυπτο και μαζί με αυτή την πρόκριση για το μουντιάλ. nous sommes tous algeriens!! (που λέει ο λόγος, μη τα παίρνουμε τοις μετρητοίς).

2.Μετά το πρώτο μας εντελώς-τελείως αδρανές πρωινό στη σχολή, το οποίο περάσαμε δοκιμάζοντας ποιό είναι το πιο αναπαυτικό μέρος για να κάθεσαι και πιο είναι το πιο ζεστό σημείο για τις κρύες μέρες (κάθε άλλο παρά κρύες είναι οι μέρες αυτή τη σεζόν παρεπιπτόντως), με τη Σάρα είμασταν πολύ ενθουσιασμένες με τη ζωή μας για να γυρίσουμε σπίτια μας. Πήγαμε λοιπόν στο part-dieu. πήραμε παγωτά μηχανής, δαχτυλιδάκια σε πολλά χρώματα, μπήκαμε σε ένα μαγαζί και η σάρα χαίδευε ότι en peluche έβρισκε μπροστά της. Συζητήσαμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες και οργανώσαμε την υποδοχή των ναπολιτάνων το σάββατο. Το διασκεδαστικό είναι ότι όσος καιρός και να περάσει κάθε φορά που έρχεται κάποιος φίλος μας, είναι σχεδόν το ίδιο. Στόχος μας ήταν να βρούμε μία τσαντα για μενα γιατί η παλιά υποφέρει η καημένη. Η Σάρα με έβαλε σε όλα τα μαγαζιά, δοκιμάσαμε ό,τι υπήρχε σε τσάντα και ξαφνικά.. ήταν εκεί! μπροστά μου! θεε μου, η τσάντα των ονείρων μου (ή παραλίγο έστω), ήταν σε ένα ράφι και μου χαμογελούσε σίγουρη για την έκβαση αυτής μας της συνάντησης. Η Σάρα μου ζήτησε να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και τσέκαρε όλα τα φερμουάρ και όλες τις ραφές πριν με αφήσει να την αγοράσω. Φύγαμε γιατί έπρεπε να γίνει όμορφη γιατί το βράδυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα του Robert (το σίκουελ του twilight, στις αίθουσες της Ευρώπης από 19.11). Και μετά προσπαθούσε να με πείσει ότι εγώ είμαι χαζή που στο μετρό μιλούσα με την καινούρια μου τσάντα. πφφ

3. αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και γράφω ασταμάτητα, όπου βρώ. Ξεκινάω και δε μπορώ να σταματήσω με τίποτα. Ένα τελευταίο και τελειώνω. Η λυόν είναι μία μικρή πόλη. Μικρή και ήσυχη. Σχετικά τουλάχιστον, δεν είναι και σαν την Καβάλα (no offence). Αλλά όλα κι όλα, ξέρει να χαίρεται. Τρία χαρακτηριστικά κτίρια έχει, μία ομάδα ποδοσφαίρου, δύο ποτάμια και δύο γιορτές. Τα έχει κάνει όμως σημαία ένα-ένα ξεχωριστά. Σήμερα το βράδυ, έχουμε όλοι όλοι ραντεβού στην place bellecour για να γιορτάσουμε τη νέα σοδειά του beajolais που μπορεί όλοι να λένε πόσο χάλια είναι σαν κρασί αλλά τέτοια χαρά για οποιοδήποτε άλλο κρασί, στοίχημα, δε θα δείτε πουθενά. Η άλλη γιορτή παρεπιπτόντως, είναι στις 8 Δεκεμβρίου, που όπως λένε οι ντόπιοι, όμοιά της δεν υπάρχει σε όλη τη Γαλλία. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.

Λέξη της ημέρας: eclat, le

happy up here

τρίτη, 17 νοεμβρίου

είχα πάρα πολλούς πιθανούς τίτλους για σήμερα. Ο δεύτερος επικρατέστερος ήταν το μία αιωνιότητα σε μία ημέρα. θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ ευθύς αμέσως. Το πρωί, αντί για παρουσίαση είχαμε παράδοση. Απλά κολλήσαμε τις πινακίδες μας, τοποθετήσαμε μακέτα-cd-τεύχος πάνω στα σχεδιαστήρια και φύγαμε. οι περισσότεροι πήγαν να κοιμηθούν, μέχρι το ραντεβού των 14:00. εγώ, που δε συνηθίζω να κοιμάμαι τα μεσημέρια (ούτε τα βράδια, parfois), έκανα βόλτες στο κέντρο. όταν βαρέθηκα, πήγα για ένα καφέ στα στάρμπαξ και έβγαλα το cahier rouge μου για να αναπληρώσω το κενό της τελευταίας εβδομάδας. και ξαφνικά, δε μπορούσα να σταματήσω. πέρασα μία ώρα και δέκα λεπτά με το ρολόι γράφοντας, ένας κύριως που ήρθα νε φάει ένα σαντουιτσάκι στο διάλειμμα από τη δουλεία του, με κοιτούσε έντρομος. ήταν σαν να πέρασε μέσα σε μία μέρα μία αιωνιότητα, στη λυόν, με φίλους μου μόνο γάλλους-ιταλούς και σλοβάκες.

Τίποτα από όσα έγραψα στο σημειωματάριό μου δεν νομίζω ότι εντάσσεται στα πλαίσια αυτού του μπλογκ και δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να τα αναπαράγω. το πιο παράξενο πάντως, ήταν ότι σήμερα, πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό ένιωσα ότι είναι πολύ άδικο για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου εδώ να σκέφτομαι τη μέρα που θα φύγω, είναι πολύ άδικο να μη τους αφήνω να γίνουν πιο πολύ φίλοι μου γιατί εγώ-φίλους-έχω, είναι πολύ άδικο ακόμη για μένα να χάνω μέρες από όλο αυτό που ζω εδώ, περιμένοντας να γυρίσω στην Ελλάδα. και μετά σκέφτηκα ότι δε θέλω να γυρίσω πίσω. για πρώτη φορά μετά από 2μιση μήνες και 61 αναρτήσεις, αισθάνθηκα ότι πραγματικά, δε θέλω να φύγω. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να εξηγήσω κάτι άλλο. Δε χανόμαστε. Αλίμονο!

μουσική επένδυση:
http://www.youtube.com/watch?v=KmcPeuf5aXo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xQGvLhZKg4Y

ολική επαναφορά

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου

Σήμερα είναι σαν τα πάντα γύρω μου να μου λένε το ίδιο πράγμα. Είναι όπως αυτές οι σκηνές στα παιδικά συνήθως που είναι ο καημένος ο ήρωας και ξαφνικά πετάγονται παντού γύρω του ταμπέλες που του δείχνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με μόνη διαφορά ότι εμένα, οι ταμπέλες μου έδειχναν όλες ακριβώς το ίδιο. Όλα σήμερα μου έδειχναν ότι είναι κρίμα να χάνω μέρες από το εράσμους μου σκεπτόμενη την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Να παραθέσω κάποιον στίχο του Καβάφη τώρα, παραείναι προβλέψιμο.

Όλα ξεκίνησαν χθες το βράδυ που ξεκίνησα να διαβάζω το blog της ομολόγου μου στον Καναδά. Κάθε τόσο, επέστρεφα εδώ και διάβαζα τις δικές μου αντίστοιχες αναρτήσεις. Το πιο αστείο είναι ότι κάποια στιγμή που και εκείνη έλεγε πόσο της λείπουν οι φίλοι της, έχοντας δει τις φωτογραφίες από το μέρος που είναι τώρα, σκέφτηκα εεεεεέλα καλέ, δες πόσο τυχερή είσαι. οι φίλοι σου εδώ είναι. δε θα τους χάσεις! διάλειμμα κάνεις. πω-πω.

Σήμερα, έχοντας τελειώσει με την παρουσίαση, περιμένεμε τα κορίτσια να γράψουν το κείμενο για την παρουσίαση της ιδέας μας και να περάσει η ώρα για να πάμε για εκτυπώσεις. Έστειλα μεηλς, πήρα τηλέφωνα, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη μέρα μετά από καμιά εβδομάδα που μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά, χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία πίεση. Μετά κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από εδώ και σκέφτομαι πόσο πάρα πολύ καλά περνάω και πόσο κρίμα είναι όταν πηγαίνω να γράψω την ανάρτηση της ημέρας να με πιάνει ένα κάτι-κάτιτί και να καταλήγω να παρουσιάζω μία μελαγχολία, μία άρνηση. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι έτσι. Η Σάρα γκρίνιαζε που δε μπορεί να καταλάβει τίποτα από όσα γράφω και που σταμάτησα επιπλέον να βάζω φωτογραφίες. Της είπα ότι δεν πειράζει γιατί πέρασα μία περίοδο δύο εβδομάδων λίγο μελαγχολική. Με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε ότι αυτό της φαίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Εγώ; μελαγχολική; απίστευτο! χμ...

τικ-τακ-τικ-τακ-τικ-τακ

Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι ως συνήθως στο δωμάτιο και πλήττω αφόρητα. Θα ήθελα με ένα μαγικό τρόπο όλα όσα έχω να τελειώσω για αύριο να τελειώσουν, χωρίς να ανοίξω το photoshop. Εντάξει, δε ζητάω να πατήσω ένα κουμπί και να γίνουν αλλά ας το διαπραγματευτούμε. Να μη φάω για μία εβδομάδα; να κάνω 1000 κοιλιακούς; να τρέξω την quai du rhone δεκα φορές πάνω-κάτω; είμαι διατεθιμένη να κάνω τα πάντα. το μόνο που ζητάω είναι να μην χρειαστεί να ανοίξω σήμερα το photoshop. οχι αλλο!!! Η αλίκη έχει κλειστό το κινητό της και δε μπορώ να την πάρω για να γκρινιάξω, στο δωμάτιο δεν έχω τίποτα φαγώσιμο παρά μόνο σουπίτσες και γιαουρτάκια και είμαι όλη μέρα με ένα κομμάτι κις λοραίν και δύο μπανάνες και μία σουπίτσα. Έχω διαβάσει όλο το protagon.gr, και επίσης καμιά δεκαριά άρθρα από το σημερινό βήμα. Μόνο να μην ανοίξω το photoshop!!

Δε ξέρω βέβαια αν αυτό που μου προκαλεί μεγαλύτερο εκνευρισμό είναι κάτι από τα παραπάνω ή το ότι στις 5μιση το απόγευμα ώρα Γαλλίας, η αλίκη και ο μιχάλης έφευγαν από την αποθήκη Γ με προορισμό το δωμάτιο με θέα (πιο πολύ δε μπορούσατε να έχετε προσπαθήσει_) και τώρα μάλλον είναι κάπου έξω στη θεσσαλονίκη και λένε βλακείες και περνάνε τέλεια. σιτ.

μετά από πέντε μέρες, η παρουσίαση είναι έτοιμη, μας λείπουν κάτι σελίδες από το τεύχος Α3. Η Σάρα μου υποσχέθηκε ότι αύριο και μεθαύριο δε θα γυρίσουμε σπίτια μας παρα μόνο για να κοιμηθούμε. Η Κλερ μου έστειλε το blog που έχει η αντίστοιχη εγώ της γαλλικής μας παρέας που κάνει εράσμους στον Καναδά. Έχει πλάκα η σύγκριση.. http://welcomecaribou.blogspot.com/

here, I disappear

Σήμερα ξεκινάει επίσημα αυτή η περίοδος.

Παρασκευή, 13 Φεβρουαρίου

Χθες, τα free press έντυπα της Αθήνας, κυκλοφόρησαν όπως ακριβώς συνηθίζουν αυτή την εβδομάδα, με αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη, σε ποιά μπαρ να πάτε, σε ποιά εστιατόρια να φάτε, πού να κάνετε βόλτες, που θα φάτε την πιο νόστιμη πίτα-γύρο, πού να πιείτε ένα σφηνάκι περιποιημένο. Μία ακόμη φορά στην καταχώρηση για το ντε φάκτο, δε γίνεται λόγος για το σαγηνευτικό σέρβις (μέχρι να το δει τυπωμένο, η Κλεοπάτρα δεν το κουνάει από εκεί μέσα) και για μία ακόμη φορά, το Άλλοσμόντο παρουσιάζεται σαν ένα μικρό κουκλόσπιτο που παράλληλα είναι το απόλυτο place-to-be, πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ. Χμ. Επίσης, το 50ο φεστιβαλ κινηματογραφου της Θεσσαλονίκης από σήμερα είναι στις on going εκδηλώσεις μου στο facebook. Χμ^2

Σήμερα, είμασταν πάλι όλη τη μέρα στη σχολή. Χωρίς αμφιβολία, έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο. Ενώ δουλεύαμε την παρουσίαση της Tρίτης, λέγαμε για τον Leonardo Di Caprio, διαλέγαμε performer από τους BSB (αγαπημένη μου ερώτηση για-να-σπασει-ο-παγος) και συζητούσαμε για τη σημασία της σκόνης-του-χρόνου ( _ ). Σκέφτομαι ότι αν δεν γυρνούσα καθόλου στο δωμάτιο, δε θα σκεφτόμουν καθόλου ότι είμαι μακριά, ότι μου λείπουν οι φίλοι μου, ότι ανυπομονώ για το ραντεβού-στο-παρίσι, ότι δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα του διαβόλου. Στόχος μου αυτή την εβδομάδα λοιπόν, είναι να μη γυρνάω καθόλου και ποτέ σπίτι. ναι, το κάνω να φαίνεται πιο δραματικό από όσο είναι. Μείνετε ψύχραιμοι αγαπημένοι μου φίλοι και συγγενείς.

Λέξη της ημέρας: vachement 

κυλιόμενες μέρες_μέρος 2ο

Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου

Χθές, κοιμήθηκα στις 3καιμισή γιατί είχαν αρχίσει να τσούζουν τα μάτια μου και σήμερα ξύπνησα στις 7 παρά για να συνεχίσω το σχέδιο και στις 9 να είμαι στη σχολή για να συνεχίσουμε όλες μαζί. Τα δάχτυλά μου και κατ' επέκταση το ποντίκι και το πληκτρολόγιό μου μυρίζουν μανταρίνι. Απλώσαμε τα πράγματά μας σε ένα τραπέζι στα πάνω ατελιέ, συνδεθήκαμε στο υπερ-γρήγορο δίκτυο του ensal και ξεκινήσαμε χωρίς πολλά-πολλά. Η Aude, μου είπε να βάλω μουσική εγώ, όπως χθες γιατί elle aime bien ma musique. Ακούσαμε λοιπόν από δύο φορές Editors, au revoir simone, belle and sebastian, beirut, keane, παρακολουθούσαμε τη θερμοκρασία της αίθουσας στην οποία δουλεύαμε για 10 ώρες με μισή ώρα διάλειμμα (μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, δεν είναι, η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 15), λέγαμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων και τα ταξίδια με αεροπλάνο. Αν όλα πάνε όπως τα έχουμε προγραμματίσει (θα πάνε), θα έχουμε τελειώσει με όλα Κυριακή απόγευμα και Δευτέρα απόγευμα έχουμε κλείσει ραντεβού για εκτυπώσεις.

Αποφεύγω μέρες να γράψω ότι το Σάββατο είπαμε πρώτη φορά με τη μαμά για τα εισιτήρια της επιστροφής μου στην Ελλάδα, στα τέλη Ιανουαρίου και ότι έκτοτε αυτό τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου. Σήμερα όμως, η Ρένια μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι εκτός από τα εισιτήρια για να έρθουν εδώ με τον Κώστα, έκλεισαν σήμερα και τα εισητήρια για να γυρίσουν στην Αθήνα, μέσα Φεβρουαρίου. Δηλαδή θα γυρίσουμε πίσω, στ' αλήθεια;

Λέξη της ημέρας: equilibre, le

κυλιόμενες μέρες_μέρος 1ο

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αυτή την αίσθηση. Ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει χωρίς κενά, χωρίς διαστήματα-ανάμεσα. Σαν να με παρασύρει ένα ρεύμα. Αυτήν την περίοδο, δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα καλύτερο.

Πέμπτη,12 Νοεμβρίου

Από χθές δουλεύουμε ασταμάτητα με την Aude, τη Laure και την Anne, για την παρουσίαση της Τρίτης. Και δεν είναι απλά μία παρουσίαση, είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε χαζές και ότι δεν πήραμε Α στην πρώτη παρουσίαση μόνο και μόνο χάρη στη τέλεια ιδέα των αγοριών. Ο παλιός μου εαυτός, με αυτά τα δεδομένα, θα πιεζόταν, μάλλον θα είχε και έναν αυξανόμενο εκνευρισμό, θα ήθελε να κάνει όση περισσότερη δουλειά μπορούσε ακόμη και αν ήταν να κοιμηθεί το ελάχιστο δυνατό και παράλληλα θα προσπαθούσε να αποβάλλει το άγχος των υπολοίπων μελών της ομάδας. Καινούρια αρχή. Χθές, πήρα ένα κιλό μανταρίνια, γέμισα τις μπαταρίες μου με όση καλή διάθεση βρήκα σκόρπια στο δωμάτιο και πήγα στο σπίτι της Anne, όπου βρήκα τις άλλες τρεις, καθισμένες ήδη γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Λέγαμε για το κρύο, η Laure είναι από την Κορσική και της είναι εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί σε αυτό το κρύο. Μετά, κάτι λέγαμε για την αργία της 11ης Νοεμβρίου (Armistice), λέγαμε ότι στη Γαλλία είναι και στην Γερμανία δεν είναι, μετά η Aude μας έλεγε για τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Καναδά.

Γύρισα στο σπίτι λίγο μετά τις 8 το βράδυ, και προσπαθώντας να τελειώσω το σχέδιο που είχα αναλάβει, μίλησα περίπου 40 λεπτά με τη Ρένια, άλλα τόσα με τη μαμά και μετά 1 ώρα και 10 λεπτά με τη Δανάη (skype,connecting people). Μιλώντας με τη μαμά, της έλεγα ότι είναι πολύ παράξενο να νιώθω τόσο πολύ οικεία με άτομα που μεχρι πριν τρείς μήνες δεν ήξερα ούτε καν και από τον Φεβρουάριο και μετά ίσως να μη ξαναδώ. Σαν καμπύλες που τέμνονται για λίγο και μετά αλλάζουν κατεύθυνση. Μετά της έλεγα ότι είναι ακόμη πιο παράξενο να είμαι τόσο μακριά και τόσο καιρό. Μου απάντησε εντάξει, δύο μηνες είναι. Δεν είναι μόνο δύο μήνες. Είναι πολύ-πολύ-πολύ περισσότερο.

Λέξη της ημέρας: partager

on the dancefloor

Το αστείο ξεκίνησε όταν κάποια φορά που έκανα τη γνωστη κίνηση Ο.Χ.Σ.Ζ. η Alessandra είπε την καταπληκτική ατάκα ooo-Athina-on-de-dancefloor. Εκ τοτε, εγώ είμαι πάντα on-de-dancefloor και όταν κάτι παίζει, έρχονται και με βρίσκουν και οι υπόλοιποι, on de dancefloor βεβαιως. Αυτή την εβδομάδα, είμαστε όλοι on the dancefloor_ ελληνιστί, τώρα που μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ως ειδήμων πια του dancefloor να παρακολουθώ τις αντιδράσεις των άλλων, υπό πίεση.

Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2009

Σε μία εβδομάδα έχουμε την παρουσίαση του δεύτερου μέρους του project της Λισσαβόνας (κάθε φορά γράφω διαφορετικά αυτή τη λέξη_) και από εκεί και μετά, θα δουλεύουμε μόνοι μας. Στοίχημα ότι δεν υπάρχει κανένας που να στεναχωριέται με αυτή την εξάλιξη. Επιπλέον, πρέπει να τελειώσουμε με τη θεωρητική εργασία για το ίδιο μάθημα και να διαλέξουμε ημερομηνία παρουσίασης.  Στόχος μας με τη Σουζάνα, είναι να παρουσιάσουμε την πρώτη διαθέσιμη ημερομηνία, 2 Δεκεμβρίου.

Ακόμη, όλη τη Δευτέρα δουλεύαμε την parasismique μακέτα μας, η σουζάνα ήταν μες τα νεύρα που η κόλλα δεν πίανει στο πλαστικό που χρησιμοποιούσαμε, πόσο μάλλον υπό συνθήκες εξομοίωσης σεισμού και συνέχιζε να εκνευρίζεται όσο εγώ, ο Guillame και η Angelique, τη δοκιμάζαμε στα δάχτυλά μας και αναρωτιόμασταν αν η ομπρέλα μου μπορεί να λειτουργήσει και σαν αλεξίπτωτο, σε ένα άλμα από το πάνω ατελιέ στο κάτω. Όπως κάνουμε όταν δουλεύουμε για το μουσεείο δηλαδή, όχι τίποτα άλλο... Σήμερα πάλι, πάλι τα ίδια. Στην πρώτη δόνηση κρααακ, έκατσε η μακέτα, πριν κάνουμε οποιαδήποτε παρατήρηση για τον πρόβολο που με τόση επιμέλεια είχαμε τοποθετήσει. C'est la vie.. στη δεύτερη προσπάθεια, για το αρχείο, όλα πήγαν εξαιρετικά.

Με τη Σάρα, αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες ότι το βράδυ θα πάω από το σπίτι τους για φαγητό και θα βάλουμε κάτω τη σουζάνα να μας πει τι την έχει προβληματίσει τόσο πάρα πολύ. de profundis. Σκεφτόμουν ότι τη μετάβαση από το δεν-έχουμε-τόση-οικειότητα στο επόμενο στάδιο, και από εκεί στο αμέσως επόμενο γίνεται ασυναίσθητα, δεν το καταλαβαίνεις. απλά, κάποια στιγμή είσαι από την άλλη μεριά.

Λέξη της ημέρας: pari, le

δύσκολος καιρός για πρίγκηπες

_πόσο μάλλον για πριγκήπισσες και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Κυριολεκτικά.

Σάββατο, 7 Νοεμβρίου

Συνήθως τα νέα του Σαββάτου τα συμπυκνώνω με τα νέα της Κυριακής σε μία ανάρτηση. Αλλά σήμερα νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να κάνω κινηθώ διαφορετικά, ακόμη και αν όσα θέλω να γράψω δεν έχουν κανένα συναρπαστικό ενδιαφέρον.

Βγήκα από το σπίτι στις 10:10, μην έχοντας κοιμηθεί όσο θα ήθελα, βέβαια αλλά τι να γίνει, έχω συνηθίσει. Απέναντι από την είσοδό μου ειναι ένα φαρμακείο που έχει ένα εξωτερικό θερμόμετρο.
6°C. Τέλεια. Έχω πάρει ήδη μποτάκια (πρέπει να έχω να βάλω παπούτσια με πάτο παχύτερο των 5mm πάνω από 6 χρόνια) και στόχος της ημέρας είναι να πάρω ένα πουλόβερ. Τελικά πήρα ένα κασκόλ μεγάλο και παχύ, τέτοιο που θα το ζήλευε και η-Μαρία-που-άφησα-πίσω (οι φήμες λένε ότι τώρα πια έχει κάνει τζίβες και φοράει μόνο πράσινο-πορτοκαλί-κίτρινο και μαύρο όλα μαζί, σαν τον μπομπ μάρλευ).

Το απόγευμα, γυρνούσαμε από τη παιδική χαρά με τη julia όπου είχαμε ραντεβού για να κανονίσουμε μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο και με ρωτούσε αν έχω συνηθίσει το κρύο. Της έλεγα ότι στη Θεσσαλονίκη, πόσο μάλλον στην Αθήνα, οι πιο κρύες μέρες του χειμώνα είναι σαν αυτές τις μέρες στη Λυόν. Χαμογέλασε και μου είπε α αυτό δεν είναι τίποτα.. το Δεκέμβριο κάνει στ' αλήθεια κρύο.. Πες το ντε και νόμιζα ότι αυτό είναι το πιο πολύ κρύο που θα αντιμετωπίσω! Ασε που, της λεω, βρέχει κάθε μέρα! Δεν είναι απίστευτο; Με κοίταξε με απορία. Γιατί στην Ελλάδα το χειμώνα δε βρέχει κάθε μέρα; Πρώτον, της είπα, εγώ μπουφάν πέρυσι αγόρασα της είπα για να πάω στην Ιαπωνία που υποτίθεται θα έκανε πιο πολύ κρύο. Και δεύτερον, έχω μία φίλη που όλο το χειμώνα τον έβγαζε με μπαλαρίνες, χωρίς καλτσακια (τώρα σοβάρεψε και φοράει σταράκια στα μεγάλα κρύα).

Αυτό ήταν, μετά τον Guillame, έκανα και την Julia να πιστέψει ότι η Ελλάδα είναι κάπου στον Ισημερινό. Άκου είναι φυσιολογικό να βρέχει κάθε μέρα..

Δεν είμαι εγώ καταθλιπτική, ο καιρός φταίει.


Το μόνο κοινό με την Ελλάδα κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι ότι τα ζώδια του Σαλαμά στη lifo, εξακολουθούν να ισχύουν και εδώ στη Γαλλία.

l' univers dans ma tete*

*αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου 

το σύμπαν του μυαλού σου

Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου

Η παρουσίαση πήγε αρκετά καλά, τελειώσαμε κατά τις 5, γύρισα σπίτι με το τραμ. Κάθε φορά που δε βιάζομαι γυρίζω με το τραμ γιατί μου αρέσει πολύ περισσότερο η διαδρομή που κάνει υπεργείως, ακόμη κι αν χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά παραπάνω από την αντίστοιχη υπόγεια του μετρο. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι έχω ένα ελαφρύ πονοκέφαλο, είχα λίγα νεύρα, ήθελα λίγο να γκρινιάξω, κάτι. Ο μελαγχολικός εαυτός μου (άλλοι έχουν διαβολικό και αγγελικό, εγώ έχω μελαγχολικό και ενθουσιώδη, ναι, είναι αλήθεια) μου πρότεινε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ χωρίς πολλά πολλά μέχρι αύριο. Θα με είχε πείσει αν ο ενθουσιώδης εαυτός μου δεν ήταν λίγο παραδίπλα φωνάζοντας ότι αν είναι ποτε δυνατόν, βγες, κάνε μία βόλτα και στη τελική πήγαινε στο loft (τοπική ντισκοτεκ_) με τη Σάρα και τους υπόλοιπους και κάτσε λίγο αμα δε σου αρέσει. Αλλά να κάτσεις σπίτι, απαράδεκτο.

Συμφωνούσα μαζί του αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη και δε ξέρω αν θα μπορέσει κανείς να το καταλάβει ποτέ αλλά όταν είμαι κουρασμένη, πω-πω είναι τόσο πιο δύσκολο να μιλάω γαλλικά.. Γύρισα σπίτι, πήρα το λαπτοπ στο κρεβάτι, σκεπάστηκα μέχρι τη μύτη που λέει ο λόγος και άρχισα να ξεφυλλίζω τη lifo οπως-ακριβως-τυπώνεται, επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου ότι αν μείνω να κοιμηθώ, γίνομαι αυτό που απεχθάνομαι. Πήρα μία ανάσα, ετοιμάστηκα και βγήκα για να πάω στη Σουζάνα. Στη διαδρομή έκανα μία στάση, πήρα τηλέφωνο την Αλίκη, της απήγγειλα τον εξαίρετο μονόλογό μου, μου εέπε να μην ανησυχώ (στα ελληνικά_) και μετά όλα ήταν καλύτερα. Πέρασα τρεισήμιση ώρες στη Σουζάνα μέσα στις οποίες πίναμε κρασιά, λέγαμε φυσικά για τις ομάδες μας, τη σχολή, τους άλλους μας φίλους -αυτούς που αφήσαμε-πίσω-, για όσα θα θέλαμε να κάνουμε μετά-τη-σχολή, ακόμη και για αγόρια (στα γαλλικά πάντα_). Αν στις 2 παρά δεν ένιωθα ότι σε λίγη ώρα δε θα έχω κουράγιο να περπατήσω ούτε μέχρι την πόρτα, θα καθόμουν κι άλλο. Φεύγοντας, σκεφτόμουν αυτή τη βλακεία με τους φίλους από ασήμι και χρυσάφι που μας μάθαιναν στην κατασκήνωση..

Στη ντισκοτεκ, την άλλη φορά

Λέξη της ημέρας: univers, le

Nana όπως Αθήνκα

Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου.

Από κάποια στιγμή και μετά έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάθε μου καταχώρηση στο blog μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση: περνάω τόσο πολύ καλά αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου λιγουλάκι (ή πιο πολύ). Παραείναι μηδενιστικό ίσως. Θα το ξεπεράσω. Και σήμερα πάντως, σε αυτό τον άξονα θα κινηθώ.

Αυτές τις δύο μέρες αισθάνομαι σαν να θέλω να βρω λίγο χρόνο να κάτσω λίγο, να στείλω ένα-δυο μέηλ, να σκεφτώ ένα-δύο πράγματα αλλά ω! δε βρίσκω χρόνο ούτε για δείγμα. Πολλή δουλειά, χρόνο στο σπίτι περνάω ελάχιστο και πάλι δεν έχω καμία αντοχή να κάνω οτιδήποτε χρήσιμο.

Αύριο είναι η παρουσίαση του πρώτου μέρους του πρότζεκτ μας στη Γκρενομπλ. Χμ. Σήμερα, ήμουν όλη μέρα στο σπίτι της Angelique, μαζί με τον Guillame. Τελειώσαμε τα σχέδια, ετοιμάσαμε την παρουσίαση, ήπιαμε χυμούς και τσάι και στα διαλείμματα συζητούσαμε για την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις προκαταλήψεις Γάλλων και Ελλήνων για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης (κανείς από τους δύο, παρεπιπτόντως, δεν αμφισβήτησε τη φήμη που θέλει τους Γάλλους να έχουν κακή σχέση με την καθαριότητα). Επίσης, ο Guillame, επειδή πολύ στεναχωρήθηκε που όταν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα είχαν έρθει στη σχολή και μας έβαλε προς τιμήν τους να ακούσουμε Helena Paparizou, η Αλίκη είπε ότι καθόλου δε της αρέσει, σήμερα είχε φέρει όλη τη δισκογραφία της Nana Mouschouri, για να εξιλεωθεί. Όταν τους εξήγησα ότι το Νανά είναι υποκοριστικό του Αθηνά, ενθουσιάστηκαν και αποφάσισαν ότι έτσι θα με λένε γιατί είναι πολύ πιο εύκολο από το α-θη-νά. ca va.

Στη διαδρομή από το σπίτι της Angelique μέχρι το σπίτι μου, περασμένες 3:30, ξημερώματα Παρασκευής, λέγαμε με τον Guillame πόσο πιο όμορφη είναι κάθε πόλη το βράδυ, παρακολουθώντας τη θερμοκρασία στο καντραν του αυτοκινήτου του να πέφτει. Τελική ένδειξη +3.0. Χμ, κρυουλάκι.

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι έχω αρχίσει να ανήκω, εν μέρει εδώ. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μακριά. Συναίσθημα παράξενο.

Λέξη της ημέρας: logorer (κάνω πρόλογο, που θα έλεγε και ο Κουλουζάκης)

ugla

Τρίτη, 3 Νοεμβρίου


Δε ξέρω αν κυκλοφορούν και για άλλους κλάδους αυτού του είδους τα αστεία (παρακαλώ ενημερώστε με αν έχετε κάποια πληροφορία) αλλά πολύ συχνά λαμβάνω μέηλ με λίστες τύπου 40 τρόποι για να καταλάβεις ότι στ'αλήθεια σπουδάζεις αρχιτεκτονική. Αναφέρω ενδεικτικά:

-θεωρείς ότι 3 το πρωί είναι νωρίς το βράδυ-το βράδυ της παρασκευής διαρκεί για σενα 48 ώρες- το αγαπημένο σου ποτό είναι το ρεντ μπουλ-κόβεις το δάκτυλό σου με κοπίδι και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να μη λερωθεί η μακέτα σου-όλα αυτά σε ενθουσιάζουν κατά βάθος.

Σήμερα εγώ είμαι η: αν δεν παει μεσάνυχτα, θεωρείς ότι είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσεις τα σχέδια που έχεις για αύριο. Στις 5 το πρωί σκέφτεσαι, σιγά, θα κοιμηθώ αύριο. πφφφ

Οι τελευταίες μέρες είναι σχεδόν ατελείωτες. Όχι επειδή είναι πληκτικές ή κουραστικές (υπάρχουν και τέτοιες βέβαια, αλλά σήμερα δε θα μιλήσουμε γι'αυτές). Όταν πλησιάζει η ώρα να κοιμηθώ, σκέφτομαι λίγο τι έκανα όλη μέρα και συνειδητοποιώ ότι έχω τόσες πολλές εικόνες, έκανα τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές σκέψεις, που κάποια στιγμή αμφιβάλλω αν ήταν όντως μία μέρα μόνο ή κάτι παραπάνω. 

Πολλή χαρά, πολύς ενθουσιασμός. Συνήθισα έτσι. Η Σουζάνα σήμερα μου έλεγε ότι χαίρεται πολύ όποτε έχει να κάνει μαζί μου εργασία γιατί είμαι όλη την ώρα μες τη χαρα. Σκέφτηκα ότι το λέει επειδή δε με ξέρει και τόσο πολύ καλά. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι και αυτό πλάκα έχει. Διακοπές από κάθετι profond. Για λίγο, μόνο.

Λέξη της ημέρας: loggia, le (ελληνιστί, σαχνισί. αχα! υπάρχει λέξη στα γαλλικά για το σαχνισί)

Ωδή στις μικρές χαρές της ζωής

Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου

Έχω μία εμμονή με τη φράση μικρές χαρές της ζωής. Μου αρέσει πολύ να τη χρησιμοποιώ, μου φαίνεται ιδιαίτερη, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Επίσης, με τις μικρές χαρές της ζωής καθαυτές. Τις επισημαίνω πάντα και όσο μικρότερες είναι, νομίζω τόσο μεγαλύτερη η σημασία τους. Μπορεί δηλαδή να μην μπορώ μία μέρα να αποφασίσω αν θα είμαι χαρούμενη ή μελαγχολική και εξ'αιτίας μίας μικρής χαράς της ζωής, να είμαι μες την τρελή χαρά. όχι χαρούμενη μόνο δηλαδή. Μες την καλή χαρά. αυτό ακριβώς έπαθα σήμερα. Είναι η αναλογία του η ευτυχία είναι στιγμές. Ωπ, το βάρυνα λίγο.


_ιστορία για να σκεφτόμαστε διαφορετικά*:

* αναφορά στον ιστότοπο protagon.gr 

στον οποίο πέρασα σήμερα περίπου τέσσερις ώρες από το απόγευμά μου. 

Δε ξέρω αν αυτό φταίει που σκέφτομαι διαφορετικά.. 

Όταν ο μπαμπάς μου είπε να πάρω ραδιοφωνάκι για να ακούω λίγα γαλλικά και να εξοικειωθώ με τη γλώσσα ευκολότερα, σκέφτηκα ότι λίγες ώρες θα περάσω παρακολουθώντας τις ραδιοσυχνότητες της λυών, αλλά χαλάλι.. Λάθος! απουσία τηλεόρασης, το ραδιόφωνο αποδείχθηκε ο καλύτερος τρόπος για να ξυπνάω το πρωί. Είχα πετύχει μάλιστα έναν τυπά που ήταν μες τη χαρά κάθε μέρα, δεν είχε την ενοχλητική φωνή που έχουν συνήθως οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που απευθύνονται σε νεανικό κοινό και τύχαινε την ώρα που ακούω ραδιόφωνο το πρωί, ψάχνοντας κάλτσες ή τρώγοντας κορν φλεηκς να λέει τι καιρό θα κάνει όλη τη μέρα και να κάνει ένα-δυο σχόλια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο αυτό το καιρό. Σένια. Μια μέρα πέρασε από μπροστά μου ένα λεωφορείο και βλέποντας τη διαφήμιση στο πλευρό του, μετά από την αρχική έκπληξη, σκέφτηκα δεν-είναι-δυνατόν. Ο τυπάς που άκουγα κάθε πρωί είχε ελληνικό όνομα! Nikos-Aliagas. Από τότε, ο Nikos έγινε μία μικρή χαρά της ζωής μου Παρατηρώντας λίγο καλύτερα όσα λέει μάλιστα, ανακάλυψα ότι στέλνει filakia καθε τρεις και λίγο και μιλάει για την Ελλάδα πιο πολύ και απ'όσο θα μιλούσε και η Κονιτοπούλου στη θέση του.

Σήμερα βρήκα άλλη μία μικρή χαρά λοιπόν. Όχι πως την είχα ανάγκη, όλη μέρα χοροπηδούσα σαν να έχω καταπιεί ελατήριο αλλά σε δουλειά να βρισκόμαστε...Λοιπόν έχω αρκετή δουλειά για αύριο (υπόλοιπο του αδρανούς Σαββατοκύριακου) και έχω βαρεθεί τα τραγούδια στον υπολογιστή μου. Χμ.. θα ανοίξω ραδιόφωνο. Ψάχνοντας λίγο μπας και βρω κανένα τραγούδι της προκοπής πέφτω στο κυρα-γιωργαινα-ο-γιωργος-σου-πού-πάει. Αποκλείεται. Πρόκειται για συνωμοσία. Κι όμως. Με συνοπτικές διαδικασίες ανακάλυψα ότι η συχνότητα radio armenie έχει παραχωρήσει σε έναν τυπά μιάμιση ώρα κάθε μέρα (2000-2130) για να παίζει ελληνικά τραγούδια. Α-πο-κλει-ε-ται

Λέξη της ημέρας: ressort, le