..όπως Γκρενόμπλ

Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου

το πρωί ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν Τέλεια! Παρασκευή! ήπια ένα τσαι μπας και σταματήσει να πονάει λιγουλάκι ο λαιμός μου και ξεκίνησα για τη σχολή.

Μετά αναρωτιόμουν αν αυτό με την καλή μέρα που φαίνεται από το πρωί, όντως ισχύει και προσπαθούσα να καταλάβω από τον κόσμο γύρω μου στο μετρό, πόσο καλή θα είναι αυτή η μέρα. παρεπιπτόντως, οι απεργοί οδηγοί παρατήρησαν ότι ισοδυναμεί με εγκληματική ενέργεια να μην κινείται τίποτα το πρωί και αποφάσισαν αν μεταφέρουν την απεργία τις απογευματινές ώρες. από τις 6 και μετά. εύγε, παιδιά.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητο, συνεχίσαμε το μάθημα Σελίν-ντιον-είσαι-μία-και-άλλη-καμία, φτάσαμε στη γκρενόμπλ, όπου φυσούσε πραγματικά πολύ, εξερευνήσαμε την περιοχή στην οποία θα τοποθετήσουμε το μουσείο μας και μετά πήγαμε βόλτα στο κέντρο. ήπιαμε ένα καφέ, φάγαμε ισπανικά τάπαζ, συζητώντας περι γλωσσών και συστημάτων εκπαίδευσης και επιστρέψαμε στη λυών.

στην Ελλάδα, όταν εισαι λιγο-αρρωστος και πονάει λίγο ο λαιμός σου, πίνεις ένα τσαγάκι, τρως μία σουπίτσα και περιμένεις να σου περάσει. στα μεγάλα κέφια άντε να βγεις και να πιεις και ενα κρασι βρε αδερφέ. πφφφ.. στην ιταλία όταν πονάει ο λαιμός σου, πίνεις γκράπα (70% αλκοολ) και στη σλοβακία σπίρτσκα ρούσκα (60% αλκοολ). εδώ δεν είχαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο όποτε, το βράδυ, με τύλιξαν με ένα τεράστιο κασκόλ (σαν της μαρίας περίπου) και με πήγαν να πιω μερικά σφηνάκια βότκας. και αν σκεφτει κανεις ότι σιχαίνομαι τη βότκα.

γύρισα σπίτι χωρίς καμία απολύτως βελτίωση στην υγεία μου (αύριο τσαγάκια, promise) έχοντας αποφασίσει όμως ότι ακόμη και αν δε μπορείς να καταλάβεις αν μία μέρα είναι όντως καλή, δέξου την σαν καλή, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. το πιο πιθανό είναι αυτό το ενάντιο, να μην αποδειχτεί ποτέ. αχα!

Λέξη της ημέρας: arc-en-ciel, le

pour que tu m'aimes encore.. **

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο άδικο είναι όταν το μισάωρο που περνάω κάθε μέρα γράφοντας στο μπλογκ ε-δεν-εχω-και-τόση-διάθεση. Κρίμα είναι. Σήμερα, όχι.

Πέμπτη, 1η Οκτωβρίου

Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο της Magali και ψάχνοντας στη τσάντα μου τα κλειδιά για να μπω στο σπίττι, συνειδητοποίησα ότι πάλι το πρόσωπό μου είναι μουδιασμένο. όχι από την προσπάθεια να προφέρω το r, όπως στην αρχή, αλλά επειδή σήμερα, από το μεσημέρι και μετά τουλάχιστον, γελούσα ασταμάτητα. πφφφ

Στην αρχή, ήταν η Claire, που προσπαθούσε να πείσει εμένα και τη Sara ότι τα γαλλικά σταυρόλεξα είναι πανεύκολα. Ναι, μμμμμμάλλον. Γεμίσαμε δύο σελίδες από τα σημειωματάριά μας με καινούριες λέξεις και για κάθε καινούρια μας λέξη η Claire προσπαθούσε να προφέρει την εξαιρετικής δυσκολίας λέξη αχλάδι.

Μετά από τέσσερις ώρες, το μάθημα είχε τελειώσει και ήμουν στο αυτοκίνητο του Guillame μαζί με την Claire και την Angelique και όλοι μαζί τραγουδούσαμε με ανοιχτά παράθυρα τα τελευταία σουξέ της Celine (μία είναι η Celine). εγώ κρατούσα το βιβλιαράκι με τους στίχους, βέβαια. Πήγαμε στην παρουσίαση των βραβείων νέων γάλλων αρχιτεκτόνων και μετά κάναμε με τα αυτοκίνητα βόλτες στη Λυών για να δούμε πώς είναι η πόλη τη νύχτα. Θυμήστε μου με το που πατήσω το πόδι μου στην Ελλάδα να βγάλω δίπλωμα οδήγησης, παρακαλώ.

Στο ασανσέρ, έχοντας βρεί τα κλειδιά, σκεφτόμουν ότι όλο αυτό δε θα μπορούσε με κανένα τρόπο να είναι καλύτερο.

Λέξη της ημέρας: serein,la (η δροσιά του βραδιού. Υπάρχει λέξη γι'αυτό στα ελληνικά;)

**http://www.youtube.com/watch?v=Qdjt0mWWH_M

σαν κουτσό αλλά όχι ακριβώς

Τρίτη-Τετάρτη ή 29-30 σεπτεμβρίου

όταν πήγαινα δημοτικό, στα διαλείμματα συνήθως παίζαμε. κηνυγητό, ή μήλα, ή γερμανικό (θεε μου! πότε πήγα δημοτικό; το '60;!) ή ρουκ-ζουκ ή ένα άλλο παιχνίδι που είναι σαν κουτσό αλλά δεν είναι κουτσό. δύο ατομα καθονται απέναντι ωστε να κρατανε τεντωμενο με τα ποδια τους ενα λαστιχο. όλοι οι υπόλοιποι πηδάνε πάνω από το λάστιχο, πατώντας μία δεξιά και μία αριστερά. τις τελευταίες μέρες είναι σαν να παίζω συνέχεια αυτό το παιχνίδι. σκεφτόμουν ότι εξίσου καλή παρομοίωση είναι το να ανεβαίνεις το πήλιο με ανοιχτό ραδιόφωνο και ο σταθμός να αλλάζει σε κάθε στροφή. αλλά το σαν-κουτσό ταιριάζει πιο πολύ.

από την κυριακή και μετά, η διάθεσή μου αλλάζει με το παραμικρό, χωρίς να διανύω ενδιάμεσα στάδια. ή έχω νεύρα, ή είμαι μες τη τρελή χαρά. μία δεξιά-μία αριστερά. όταν παρατηρώ από λίγο πιο μακριά αυτές τις αλλαγές, μου φαίνεται αδιανόητο πόσο μπορεί να θυμώσω επειδή σκέφτηκα κάτι (που μπορεί να μην έχει την παραμικρή λογική, αλλά εμένα δε με νοιάζει γιατί το σκέφτηκα). Μετά από λίγο, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω το ίδιο άτομο σε κάποια που λέει χαζά αστεία, γελάει και κατεβαίνει σκαλοπάτια τραγουδώντας. Μία δεξιά-μία αριστερά. και στο τέλος είμαι πολύ κουρασμένη.

το προτζεκτ της λισαβόνας προχωράει με εντυπωσιακούς ρυθμούς. και το άλλο, της γκρενομπλ επίσης, την οποία παρεπιπτόντως θα επισκεφτούμε την παρασκευή τελικά. δουλεύω με τρόπο που δε μπορούσα να φανταστώ, ό.τι και να κάνω είναι διαφορετικό και με αυτό το τρόπο νομίζω ότι αλλάζω και εγώ από λίγο κάθε μέρα. πλάκα έχει.

Λέξη της ημέρας: suspendue

in-treatment_

Δευτέρα, 28-9

Δεν είναι κυκλοθυμική η λέξη που ψάχνω.. το πολύπλοκη μου ταιριάζει πιο πολύ. Αυτό βέβαια είναι ίσως και δικαιολογία. τελος πάντων. είναι εκνευριστικές οι αφηγήσεις που αρχίζουν από το τέλος..

το πρωί ξύπνησα με το ζόρι στις 7μιση. αν η απεργία είχε λήξει (όσο ζω ελπίζω_), θα μπορούσα να είμαι οριακά στις 8μιση στη σχολή για το μάθημα.. αποφάσισα να το ρισκάρω, πήρα το μετρό αλλά μετά από 3 στάσεις σταμάτησε. δύο τινά: πάω και παίρνω λεωφορείο και μπαίνω στη διάλεξη στο διάλειμμα ή γυρνάω στο δωμάτιο και βλέπουμε. έτσι για τη τρέλα, έκανα το δεύτερο.

αυτό που σκέφτομαι γενικά αυτές τις μέρες είναι ότι η περίοδος προσαρμογής, άντε, τελείωσε, ας κάνω και καμιά δουλεία. περίμενα λοιπόν λίγο να μεσημεριάσει, πήρα τον οδηγό μου, το χάρτη μου, δύο μήλα για το δρόμο (γίνομαι γραφική, το ξέρω) και αποφάσισα σήμερα να κάνω πατριδογνωσία.

έκανα βόλτα στο πέμπτο διαμέρισμα, ανέβηκα 600 (582 μετρησα τουλάχιστον) σκαλοπάτια μέχρι τη fourviere, κάθησα για λίγο σκεπτική εκεί-ψηλά, κατέγραψα τις σκέψεις μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού. έτσι βρήκα ένα βιβλιοπωλείο από το οποίο -δεδομένης της κληρονομικής αδυναμίας μου σε τέτοιους χώρους- βγήκα μετά από μία ώρα, περήφανη για τα νέα μου αποκτήματα και έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό μου ότι για να πηγαίνω να αγοράζω ένα καινούριο, θα πρέπει τουλάχιστον να έχω ξεκινήσει το προηγούμενο. Σύμφωνοι.

εδώ κολλάει το κυκλοθυμική-ή-πολύπλοκη. Συνειδητοποίησα εκεί-ψηλά ότι τη μία μέρα είμαι μες τη χαρά και την άλλη επιδιώκω να μένω μόνη μου, κάνω βόλτες και κάνω ερωτήσεις στον εαυτο μου απαντώντας τις οποίες, προσπαθώ να καταλάβω ποιό είναι εντέλει το πρόβλημά μου. ΤΟ πρόβλημά μου. Γιατί πάντα κάνω τις καταστάσεις πιο σύνθετες, γιατί γίνομαι εσωστρεφής, γιατί μου φαίνομαι παράξενη όταν δεν είμαι λίγο, έστω, μελαγχολική. Ξεκίνησα να βλέπω το in treatment αυτό φταιει. θα το κόψω.

λέξη της ημέρας: lierre, le

people pleasantly strange

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου

Αν ήμουν ήρωας κόμικ, σήμερα όλα τα συννεφάκια που θα περιείχαν τις σκέψεις μου θα ήταν γεμάτα με λουλουδάκια και πεταλουδίτσες.  Επιπλέον, θα ήταν πολλά, θα γέμιζαν το χώρο. Νομίζω για την ακρίβεια ότι αν ανέπτυσσα γραπτώς, όσο θα ήθελα, όλα τα θέματα για τα οποία προβληματίστηκα σήμερα, ο όγκος των κειμένων δε θα ήταν αρκετά μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός μικρού περιοδικού ποικίλης ύλης..





 

Λίστα με τίτλους-και υπότιτλους- των θεμάτων που θα ήθελα να αναπτύξω σήμερα:

_το πάρκο και η πόλη. ή αυτό που πραγματικά λείπει από όλες τις ελληνικές πόλεις.

_κυριακή-γιορτή-και-σχόλη. τι κάνει τη κυριακή ιδιαίτερη; γιατί η κυριακή είναι πιο ξεκούραστη από το σάββατο; οι πραγματικοί λόγοι που η η κυριακή θεωρείται η πρώτη μέρα της εβδομάδας

_μετά το ποδόσφαιρό και το μπάσκετ, τι; όταν απορούσα γιατί το σοφτμπολ ειναι ολυμπιακό άθλημα, ούτε που φανταζόμουν ότι υπάρχουν χώρες όπου το σόφτμπολ είναι πιο ενδιαφέρον από το ποδόσφαιρο. κι όμως..

_people pleasantly strange. κοινονικοποιήσου. Βρες ευκαιρίες να γνωρίσεις ανθρώπους με διαφορετικές εικόνες και απόψεις, κυνήγησε ευκαιρίες για ταξίδια, σπουδές, εμπειρίες. όλα θα είναι καλύτερα, μετά!

Λέξη της ημέρας: s'eloigner

spanakopitάkia :-)

Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου

Η αλήθεια είναι πως το σημερινό event είχε ελάχιστες πιθανότητες να αποτύχει. Στην πραγματικότητα, μηδαμινές. Περίπου 30 άτομα, μισοί εκ των οποίων ιταλοί (στοιχειώδες!), ο καθένας φέρνει φαγητό και 10 τραγούδια από τη χώρα του, διαμέρισμα μεγάλο και χωρίς γείτονες τριγύρω. Χμ. Παρόλο που μετά τη χρήση της γαλλικής έκδοσης του autocad, μου φάνηκε παιδαριώδες (ττ), άνοιξα φύλλο, ναι, το άφησα να ηρεμήσει κιόλας, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκπομπή του Μαμαλάκη, κάτι που φαινόταν συναρπαστικά αστείο στη Σουζάνα που παράλληλα καθάριζε πατάτες για την σλοβακική σπεσιαλιτέ της. Ετοίμασα τη γέμιση, με ό,τι πρασινάδες βρήκα και τυρί-αλμυρό-mais-pas-feta και μετά τα τηγάνισα-ο φούρνος ήταν κατηλειμμένος. Εξαιρετική επιτυχία. Εξαιρετικότερη επιτυχία είχαν τα τραγούδια βέβαια, που για κάποιον που ξέρει είναι ένας ξεκαρδιστικός συνδυασμός Μίκη με Ζακ, για κάποιον που δεν καταλαβαίνει όμως... χα! Μόνο η πίτσα τελείωσε πριν τα σπανακοπιτάκια μου.. αναμενόμενο..μμμ. Το αστείο είναι ότι είχα αναλάβει και να καλύψω φωτογραφικά το event οπότε κάθε φορά που έβγαζα μία φωτογραφία ένιωθα ή σαν τη Ρένια που φωτογραφίζει όλα τα φαγητά, τόσο που έχει ειδικό φάκελο με φωτογραφίες στον υπολογιστή της, ή σαν την κλεοπάτρα που σε κάθε πάρτυ και χαρά, κυκλοφορεί με μία φωτογραφική μηχανή και χαμογελάει σε όλους, για να χαμογελάσουν και αυτοί και τσουπ! να τους βγάλει φωτογραφία. Πλάκα είχε όμως

    γυρνώντας σπίτι είχα ένα αίσθημα αδιόρατης μελαγχολίας,

κάθε φορά που περνάω τόσο πολύ καλά,

εξακολουθώ να νιώθω λίγο άβολα, λίγο παράξενα που είμαι μακριά.

 Δύσκολοι καιροί για συναισθηματισμούς. n'est-ce pas?

Λέξη της ημέρας: epinard, le