το καλό συναπάντημα

Τις Παρασκευές, οι Ιταλοί (γκρουπ Α) μαζεύονται από τις 2000 στο σπίτι της Μάρτα και κάνουν πάρτυ. Μαγειρεύουν, πίνουν, τρώνε, γελάνε da morire. Κατά τις 2300, συναντιόμαστε όλοι στην place de terraux και συνεχίζουμε το βράδυ όλοι μαζί. Εγώ, έχω την εξαιρετική τύχη να βρίσκομαι υπό την προστασία αυτού του γκρουπ, που σημαίνει ότι κάθε Παρασκευή είμαι και εγώ καλεσμένη chez marta. Αχα! Το μόνο δύσκολο είναι ότι παρά την εξαιρετική μου ευχέρια στα ιταλικά (τττ), πολύ συχνά βρίσκω αδύνατο να καταλάβω τι λένε όταν μιλάνε όλοι μαζί, κόβοντας τα μισά γράμματα κάθε λέξης και με ταχύτητα αντίστοιχη αυτής του φωτός. Dio mio! Έτσι λοιπόν, όταν είμαι κουρασμένη ή έχω υπόνοια πονοκεφάλου, τους συναντάω κατευθείαν στο συντριβάνι.. Χθές, δε συνέβαινε τίποτα από τα δύο, αλλά γύρισα σπίτι στις 1900 οπότε είπα να κάτσω να λιώσω λίγο και να βγω κατευθείαν στις 2300. Φευ! Η Σάρα με πήρε στις 2115 και μου είπε να σηκωθώ και να πάω εκεί τρέχοντας γιατί έχουν έρθει οι φίλοι της Marta από τη Νάπολη και περνάνε τέλεια και θέλει να πάω κι εγώ τώ-ρα. Φάγαμε κλασσικά τιραμισού, τραγουδήσαμε ιταλικά τραγούδια, οι νότιοι κορόιδευαν τους βόρειους και αντίστροφα, με εμένα διαιτητή. Μετά βγήκαμε, πήγαμε για μπύρες και τζιν τόνικ και μετά για να χορέψουμε τέκνο. Σκεφτόμουν ότι με αυτή την παρέα νιώθω σαν να είμαι η μικρή τους αδερφή, ανησυχούν να μη στεναχωριέμαι, να μη νιώθω μόνη μου, προσπαθούν να γεμίσουν όλα τα κενά. Grazie ragazzi!

Σήμερα, είναι Σάββατο 21 Νοεμβρίου

το πλάνο σήμερα ήταν να πάμε στο ανοιχτό μάθημα (portes ouvertes) της κρατικής σχολής χορού της Λυόν, όπου μας είχαν καλέσει οι χορευτές μας. Πήγαμε, είδαμε, εντυπωσιαστήκαμε, μετά εντυπωσιαστήκαμε κι άλλο και μετά φύγαμε. Ξεμείναμε με τη Σάρα με δύο ποτήρια ζεστή μόκα και ένα σακουλάκι κάστανα, να περπατάμε στο κέντρο, χαζεύοντας χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και μιλώντας για όσα μας προβληματίζουν, για πράγματα που μας ενοχλούν και άλλα που μας κάνουν χαρούμενες. Δύο πράγματα που χαίρομαι τόσο πολύ όταν μιλάω με τη Σάρα, είναι η απίστευτα διασκεδαστική διάλεκτος-κράμα ιταλικών+γαλλικών που χρησιμοποιούμε και δεύτερον το ότι είναι ένα από τα πολύ λίγα άτομα που έχω συναντήσει στη ζωή μου στο οποίο μπορώ να μιλάω χωρίς να φιλτράρω, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ, είναι σαν να ξέρει. Λέει ότι είμαι orgoliosa και ότι orgolio non si fa mai bene. θα το έχω υπόψιν μου_

messagi subliminali

παρασκευή, 20 νοεμβρίου

είμαι στη σχολή, με το ζόρι δεν έχουμε αποκοιμηθεί πάνω στα λάπτοπ μας, είναι το τέλος μίας εβδομάδας που κράτησε 12 μέρες. Βρήκαμε ποιές ταινίες θα δούμε την άλλη εβδομάδα που όλοι θα λείπουν (την εβδομάδα των επιλογών, οι μισοί από εμας πάνε στα grands ateliers για να κατασκευάσουν τοίχους και δικτυώματα, οι υπόλοιποι συνεργάζονται με χορευτές ή σχεδιάζουν νοσοκομεία) για να εκμεταλλευτούμε την υπερσύδεση της σχολής, κατεβάζοντάς τες,  παλεύουμε εδώ και τρεις ώρες με μία κάτοψη έτοιμη σχεδόν, μόνο και μόνο για να βρούμε πού πρέπει να βάλουμε contreventements στον καταπληκτικό μεταλλικό σκελετό που έχουμε φανταστει, παράλληλα διαβάζω τη lifo και ο καλός μου ο μιχάλης μιχαήλ λέει ότι η κολλητή του είναι στο μπουένος Άιρες και έχει να της μιλήσει τρεις εβδομάδες και του έλειψε. μπράβο, βλάκα. Άκου τρεις εβδομάδες!

Χθες το βράδυ πήγα για φαγητό στην casa bianca, το πιο όμορφο από τα διαμερίσματα που φιλοξενούν φοιτητές εράσμους στη λυόν, χωρίς υπερβολές. Εκεί μένουν ο paolo, ο damiano, η ildi, η kata και πάντα κάποιος ακόμη, σαν φιλοξενούμενος. Υπερ-διασκεδαστικό. Φιάξαμε μακαρόνια, μιλούσαμε όλες τις γλώσσες μας παράλληλα, γελώντας ασταμάτητα με τα αστεία από το πέρασμα από τη μία γλώσσα στην άλλη. Η Sara, προσπαθούσε να με πείσει πόσο άδικο είναι για την καημένη την cinderella να την αποκαλούμε εμείς οι βάρβαροι stahtobouta, la pauvre. Γύρισα σπίτι με το γνωστό μούδιασμα στα μάγουλα που έχω κάθε φορά μετά από ώρες συνύπαρξης με τους ιταλούς, με το κεφάλι μου γεμάτο σκέψεις που αν μπορούσα να εκτυπώσω, θα είχαν όγκο μικρού μυθιστορήματος, όπως συμβαίνει βέβαια όλες αυτές τις μέρες. Κοιμήθηκα με νεύρα, πολλά, για λόγους πολύ μακρινούς από όσα με απασχολούσαν δύο ώρες πριν, ελπίζοντας ότι αύριο θα είναι μία καινούρια μέρα, εντελώς.

Όντως είναι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα να κάνουν τα πάντα πιο εύκολα και εδώ, χωρίς να προσπαθήσω, βρήκα μερικά ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας.


λέξη της ημέρας: somatisation, la

και πυροτεχνήματα και καπνογόνα.. dio mio!

μόλις γύρισα και νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να συμπληρώσω την ανάρτηση που προηγήθηκε. Και αυτό θα πράξω, λοιπόν.

Πρώτον, αν ξαναπώ κάτι τύπου nous sommes algeriens, να μου κοπεί η γλώσσα και το χέρι για να μη μπορώ ούτε να το γράψω. Δε ξέρω από πού να ξεκινήσω, συνοπτικά όμως, βγαίνοντας από το σπίτι, κόσμος παντού, algeriens που έσπαγαν αμάξια και έκαιγαν κάδους. Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν ήμουν στην Ελλάδα και σε πορείες δε συνηθίζω να πηγαίνω οπότε τα φαινόμενα αστικής βίας δεν μου είναι οικείο φαινόμενο, με ταράζουν και μου προκαλουν εκνευρισμό. Πέντε λεπτά αργότερα, ήμουν μαζί με τους υπόλοιπους στην rue de la republique με τους οπαδούς της αλγερίας να σπάνε βιτρίνες με μπουκάλια και κοντάρια με κρεμασμένη τη σημαία της χώρας τους στην άκρη. Μόνο μία άλλη φορά στη ζωή μου θυμάμαι να ανησύχησα στ'αλήθεια για τη σωματική μου ακεραιότητα και ήταν σε μία πορέια πριν την εισβολή στο Ιράκ, νομίζω, πήγαινα πρώτη λυκείου. ξαφνικά, η πόλη μου, ήταν μία άλλη. Δεν ήξερα αυτή τη πόλη. Κρυφτήκαμε στον κινηματογράφο, κατέβασαν και τα ρολά και μείναμε εκεί να παρακολουθούμε την άφιξη της αστυνομίας σε μπλοκ, κι άλλες σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, αν δε το ζούσα, δε θα το πίστευα. μετά από μισή ώρα είχε περάσει, ο κόσμος είχε διαλυθεί και η γιορτή για του beaujolais μόλις ξεκινούσε. Το beaujolais παρεπιπτόντως, είναι όντως απαίσιο.

ο ayiub μου έλεγε ότι είναι κοινωνικό, δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα είναι ένα ξέσπασμα με τυχαία αφορμή. Να, όπως έγινε πέρυσι στη χώρα σου, μου είπε. Αλλά τουλάχιστον εκεί έχετε καλύτερο κρασί, όχι;

η-ζωή-σε-μια-μερα

Τετάρτη, 18 νοεμβρίου

1. όταν πήγαινα φροντιστήριο, τότε, παλιά, έπαιρνα το τρένο τρεις φορές την εβδομάδα και πήγαινα από το ηράκλειο στο μαρούσι. Κάθε φορά που είχε αγώνα ο παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, το τρένο ήταν τίγκα στα πράσινα κασκόλ και στις πράσινες φανέλες. Μετά, που πήγα στη Θεσσαλονίκη και η σχέση μου με τα ποδοσφαιρικά ελαχιστοποιήθηκε, οι αγώνες που ήξερα πάντα πότε-πώς-γιατί, ήταν τα (ελάχιστα) ματς που έχανε η ΑΕΚ και τα ματς του ΠΑΟΚ στην τούμπα γιατί οι δρόμοι ήταν ασπρόμαυροι και το 14 (Ν.Σ.σταθμός-Α.Τουμπα) τσουλούσε φωνάζοντας συνθήματα που άκουγε όλη η Εγνατία. Και της ΑΕΛ τα ματς ήξερα για μία περίοδο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σήμερα, αγαπητοί μου ακροατέ, είναι ο δεύτερος γύρος των μπαραζ των προκριματικών αγώνων για το μουντιάλ του 2010. Η Ελλάδα παίζει με την Ουκρανία, η Γαλλία με την Ιρλανδία. Δε μας νοιάζει όμως αγαπητοί μου ακροατέ. Η Ελλάδα προτιμάμε να μην περάσει γιατί θα υποστεί ήττες ανάλογες του '92 στην κατάσταση που βρίσκεται και η Γαλλία δε τιθεται θέμα, κανείς δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην περάσει. Τις τελευταίες ημέρες, δεν πρέπει να υπάρχει παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής που να μην έχει κάνει δήλωση κατηγορίας "Δε μπορώ να φανταστώ μουντιάλ χωρίς τη Γαλλία". Επανέρχομαι όμως αγαπημένοι ακροατέ. Σήμερα οι δρόμοι δεν ήταν ούτε μπλε, ούτε κόκκινοι, ήταν πράσινοι. Ναι, ήταν πράσινοι. Και αυτή τη στιγμή ολόκληρη η πόλη παραλληρεί. Πυροτεχνήματα, κόρνες και φωνές, είναι αλήθεια, η Αλγερία κέρδισε την Αίγυπτο και μαζί με αυτή την πρόκριση για το μουντιάλ. nous sommes tous algeriens!! (που λέει ο λόγος, μη τα παίρνουμε τοις μετρητοίς).

2.Μετά το πρώτο μας εντελώς-τελείως αδρανές πρωινό στη σχολή, το οποίο περάσαμε δοκιμάζοντας ποιό είναι το πιο αναπαυτικό μέρος για να κάθεσαι και πιο είναι το πιο ζεστό σημείο για τις κρύες μέρες (κάθε άλλο παρά κρύες είναι οι μέρες αυτή τη σεζόν παρεπιπτόντως), με τη Σάρα είμασταν πολύ ενθουσιασμένες με τη ζωή μας για να γυρίσουμε σπίτια μας. Πήγαμε λοιπόν στο part-dieu. πήραμε παγωτά μηχανής, δαχτυλιδάκια σε πολλά χρώματα, μπήκαμε σε ένα μαγαζί και η σάρα χαίδευε ότι en peluche έβρισκε μπροστά της. Συζητήσαμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες και οργανώσαμε την υποδοχή των ναπολιτάνων το σάββατο. Το διασκεδαστικό είναι ότι όσος καιρός και να περάσει κάθε φορά που έρχεται κάποιος φίλος μας, είναι σχεδόν το ίδιο. Στόχος μας ήταν να βρούμε μία τσαντα για μενα γιατί η παλιά υποφέρει η καημένη. Η Σάρα με έβαλε σε όλα τα μαγαζιά, δοκιμάσαμε ό,τι υπήρχε σε τσάντα και ξαφνικά.. ήταν εκεί! μπροστά μου! θεε μου, η τσάντα των ονείρων μου (ή παραλίγο έστω), ήταν σε ένα ράφι και μου χαμογελούσε σίγουρη για την έκβαση αυτής μας της συνάντησης. Η Σάρα μου ζήτησε να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και τσέκαρε όλα τα φερμουάρ και όλες τις ραφές πριν με αφήσει να την αγοράσω. Φύγαμε γιατί έπρεπε να γίνει όμορφη γιατί το βράδυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα του Robert (το σίκουελ του twilight, στις αίθουσες της Ευρώπης από 19.11). Και μετά προσπαθούσε να με πείσει ότι εγώ είμαι χαζή που στο μετρό μιλούσα με την καινούρια μου τσάντα. πφφ

3. αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και γράφω ασταμάτητα, όπου βρώ. Ξεκινάω και δε μπορώ να σταματήσω με τίποτα. Ένα τελευταίο και τελειώνω. Η λυόν είναι μία μικρή πόλη. Μικρή και ήσυχη. Σχετικά τουλάχιστον, δεν είναι και σαν την Καβάλα (no offence). Αλλά όλα κι όλα, ξέρει να χαίρεται. Τρία χαρακτηριστικά κτίρια έχει, μία ομάδα ποδοσφαίρου, δύο ποτάμια και δύο γιορτές. Τα έχει κάνει όμως σημαία ένα-ένα ξεχωριστά. Σήμερα το βράδυ, έχουμε όλοι όλοι ραντεβού στην place bellecour για να γιορτάσουμε τη νέα σοδειά του beajolais που μπορεί όλοι να λένε πόσο χάλια είναι σαν κρασί αλλά τέτοια χαρά για οποιοδήποτε άλλο κρασί, στοίχημα, δε θα δείτε πουθενά. Η άλλη γιορτή παρεπιπτόντως, είναι στις 8 Δεκεμβρίου, που όπως λένε οι ντόπιοι, όμοιά της δεν υπάρχει σε όλη τη Γαλλία. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.

Λέξη της ημέρας: eclat, le

happy up here

τρίτη, 17 νοεμβρίου

είχα πάρα πολλούς πιθανούς τίτλους για σήμερα. Ο δεύτερος επικρατέστερος ήταν το μία αιωνιότητα σε μία ημέρα. θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ ευθύς αμέσως. Το πρωί, αντί για παρουσίαση είχαμε παράδοση. Απλά κολλήσαμε τις πινακίδες μας, τοποθετήσαμε μακέτα-cd-τεύχος πάνω στα σχεδιαστήρια και φύγαμε. οι περισσότεροι πήγαν να κοιμηθούν, μέχρι το ραντεβού των 14:00. εγώ, που δε συνηθίζω να κοιμάμαι τα μεσημέρια (ούτε τα βράδια, parfois), έκανα βόλτες στο κέντρο. όταν βαρέθηκα, πήγα για ένα καφέ στα στάρμπαξ και έβγαλα το cahier rouge μου για να αναπληρώσω το κενό της τελευταίας εβδομάδας. και ξαφνικά, δε μπορούσα να σταματήσω. πέρασα μία ώρα και δέκα λεπτά με το ρολόι γράφοντας, ένας κύριως που ήρθα νε φάει ένα σαντουιτσάκι στο διάλειμμα από τη δουλεία του, με κοιτούσε έντρομος. ήταν σαν να πέρασε μέσα σε μία μέρα μία αιωνιότητα, στη λυόν, με φίλους μου μόνο γάλλους-ιταλούς και σλοβάκες.

Τίποτα από όσα έγραψα στο σημειωματάριό μου δεν νομίζω ότι εντάσσεται στα πλαίσια αυτού του μπλογκ και δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να τα αναπαράγω. το πιο παράξενο πάντως, ήταν ότι σήμερα, πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό ένιωσα ότι είναι πολύ άδικο για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου εδώ να σκέφτομαι τη μέρα που θα φύγω, είναι πολύ άδικο να μη τους αφήνω να γίνουν πιο πολύ φίλοι μου γιατί εγώ-φίλους-έχω, είναι πολύ άδικο ακόμη για μένα να χάνω μέρες από όλο αυτό που ζω εδώ, περιμένοντας να γυρίσω στην Ελλάδα. και μετά σκέφτηκα ότι δε θέλω να γυρίσω πίσω. για πρώτη φορά μετά από 2μιση μήνες και 61 αναρτήσεις, αισθάνθηκα ότι πραγματικά, δε θέλω να φύγω. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να εξηγήσω κάτι άλλο. Δε χανόμαστε. Αλίμονο!

μουσική επένδυση:
http://www.youtube.com/watch?v=KmcPeuf5aXo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xQGvLhZKg4Y

ολική επαναφορά

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου

Σήμερα είναι σαν τα πάντα γύρω μου να μου λένε το ίδιο πράγμα. Είναι όπως αυτές οι σκηνές στα παιδικά συνήθως που είναι ο καημένος ο ήρωας και ξαφνικά πετάγονται παντού γύρω του ταμπέλες που του δείχνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με μόνη διαφορά ότι εμένα, οι ταμπέλες μου έδειχναν όλες ακριβώς το ίδιο. Όλα σήμερα μου έδειχναν ότι είναι κρίμα να χάνω μέρες από το εράσμους μου σκεπτόμενη την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Να παραθέσω κάποιον στίχο του Καβάφη τώρα, παραείναι προβλέψιμο.

Όλα ξεκίνησαν χθες το βράδυ που ξεκίνησα να διαβάζω το blog της ομολόγου μου στον Καναδά. Κάθε τόσο, επέστρεφα εδώ και διάβαζα τις δικές μου αντίστοιχες αναρτήσεις. Το πιο αστείο είναι ότι κάποια στιγμή που και εκείνη έλεγε πόσο της λείπουν οι φίλοι της, έχοντας δει τις φωτογραφίες από το μέρος που είναι τώρα, σκέφτηκα εεεεεέλα καλέ, δες πόσο τυχερή είσαι. οι φίλοι σου εδώ είναι. δε θα τους χάσεις! διάλειμμα κάνεις. πω-πω.

Σήμερα, έχοντας τελειώσει με την παρουσίαση, περιμένεμε τα κορίτσια να γράψουν το κείμενο για την παρουσίαση της ιδέας μας και να περάσει η ώρα για να πάμε για εκτυπώσεις. Έστειλα μεηλς, πήρα τηλέφωνα, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη μέρα μετά από καμιά εβδομάδα που μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά, χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία πίεση. Μετά κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από εδώ και σκέφτομαι πόσο πάρα πολύ καλά περνάω και πόσο κρίμα είναι όταν πηγαίνω να γράψω την ανάρτηση της ημέρας να με πιάνει ένα κάτι-κάτιτί και να καταλήγω να παρουσιάζω μία μελαγχολία, μία άρνηση. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι έτσι. Η Σάρα γκρίνιαζε που δε μπορεί να καταλάβει τίποτα από όσα γράφω και που σταμάτησα επιπλέον να βάζω φωτογραφίες. Της είπα ότι δεν πειράζει γιατί πέρασα μία περίοδο δύο εβδομάδων λίγο μελαγχολική. Με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε ότι αυτό της φαίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Εγώ; μελαγχολική; απίστευτο! χμ...

τικ-τακ-τικ-τακ-τικ-τακ

Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι ως συνήθως στο δωμάτιο και πλήττω αφόρητα. Θα ήθελα με ένα μαγικό τρόπο όλα όσα έχω να τελειώσω για αύριο να τελειώσουν, χωρίς να ανοίξω το photoshop. Εντάξει, δε ζητάω να πατήσω ένα κουμπί και να γίνουν αλλά ας το διαπραγματευτούμε. Να μη φάω για μία εβδομάδα; να κάνω 1000 κοιλιακούς; να τρέξω την quai du rhone δεκα φορές πάνω-κάτω; είμαι διατεθιμένη να κάνω τα πάντα. το μόνο που ζητάω είναι να μην χρειαστεί να ανοίξω σήμερα το photoshop. οχι αλλο!!! Η αλίκη έχει κλειστό το κινητό της και δε μπορώ να την πάρω για να γκρινιάξω, στο δωμάτιο δεν έχω τίποτα φαγώσιμο παρά μόνο σουπίτσες και γιαουρτάκια και είμαι όλη μέρα με ένα κομμάτι κις λοραίν και δύο μπανάνες και μία σουπίτσα. Έχω διαβάσει όλο το protagon.gr, και επίσης καμιά δεκαριά άρθρα από το σημερινό βήμα. Μόνο να μην ανοίξω το photoshop!!

Δε ξέρω βέβαια αν αυτό που μου προκαλεί μεγαλύτερο εκνευρισμό είναι κάτι από τα παραπάνω ή το ότι στις 5μιση το απόγευμα ώρα Γαλλίας, η αλίκη και ο μιχάλης έφευγαν από την αποθήκη Γ με προορισμό το δωμάτιο με θέα (πιο πολύ δε μπορούσατε να έχετε προσπαθήσει_) και τώρα μάλλον είναι κάπου έξω στη θεσσαλονίκη και λένε βλακείες και περνάνε τέλεια. σιτ.

μετά από πέντε μέρες, η παρουσίαση είναι έτοιμη, μας λείπουν κάτι σελίδες από το τεύχος Α3. Η Σάρα μου υποσχέθηκε ότι αύριο και μεθαύριο δε θα γυρίσουμε σπίτια μας παρα μόνο για να κοιμηθούμε. Η Κλερ μου έστειλε το blog που έχει η αντίστοιχη εγώ της γαλλικής μας παρέας που κάνει εράσμους στον Καναδά. Έχει πλάκα η σύγκριση.. http://welcomecaribou.blogspot.com/