Αυτή τη στιγμή που γράφω, σκέφτομαι ότι έχω δύο φίλους στη Μαδρίτη, μία φίλη στη Νοτια Αφρική και έναν άλλο στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, στη διαδρομή προς Ινδία. Επίσης, εγώ, είμαι στη Λυόν και κανονίζω τις τελευταίες λεπτομέρειες των δυο εκδρομών που έχω προγραμματίσει στα πέριξ, για τις προσεχεις μέρες. Αυτό με τους διάσπαρτους φίλους το σκεφτόμουν και χθες, στη γιορτή τύπου προ-ρεβεγιόν (εγώ θεωρούσα ότι είναι δική μας πατέντα, τελικά είναι σύνηθες στις παρέες που διαλύονται στις γιορτές να τις γιορτάζουν προκαταβολικά) που οργανώθηκε στο σπίτι του Νταμιάνο και του Πάολο. Πλάκα είχε. Σήμερα, ξεκίνησαν να φεύγουν και αύριο το βράδυ, από τους 28 φοιτητές εράσμους του γκρουπ μας, μόνο εγώ θα έχω μείνει στη Γαλλία. Και η Μαρίνα από τη Ρωσία, που έχει ένα πρόβλημα με τη βίζα της.
Είναι παράξενο το συναίσθημα που έχω όποτε σκέφτομαι ότι είναι διακοπές, μου φαίνεται παράξενο που οι διακοπές μου είναι έτσι. Πώς έτσι δεν μπορώ να ορίσω αλλά είναι κάπως. Δεν είναι όπως ήταν τα περασμένα χρόνια, όπως έχω συνηθίσει να είναι. Ούτε μελομακάρονα, ούτε συζητήσεις για ρεβεγιόν, ούτε αυτή η αίσθηση του πάει ο παλιός ο χρόνος. Αν και νομίζω ότι μπορεί να το πάθω αυτό με ένα μήνα καθυστέρηση, επιστρέφοντας στην Ελλάδα.
Κρύο έχει ακόμη πολύ, χιόνι επίσης πολύ, το οποίο όσο υπέροχο είναι τη μέρα, τόσο σιχαμένο είναι το βράδυ που μετατρέπεται σε πάγο. Χθές, βράδυ, γυρνώντας με τα πόδια με τη Λουίζα και τη Σίλβια (ποια σοβαρή πόλη του κόσμου δεν έχει νυχτερινή συγκοινωνία ούτε για δείγμα τη σήμερον ημέρα, πείτε μου) σκεφτόμουν ότι το ρήμα περπατάω, δεν περιέγραφε ακριβώς την κίνησή μας, ήταν ξεκάθαρα γλίστρημα, σαν πατιναζ αλλά χωρίς λεπίδες στα παπούτσια. Εξαιρετικά διασκεδαστικό στην αρχή, ελάχιστα διασκεδαστικό στο τέλος: μελανιές στο δεξί γοφό, στον αριστερό αγκώνα και στις δύο παλάμες (από διαφορετικά πεσίματα εννοείται).
