Πρώτον, αν ξαναπώ κάτι τύπου nous sommes algeriens, να μου κοπεί η γλώσσα και το χέρι για να μη μπορώ ούτε να το γράψω. Δε ξέρω από πού να ξεκινήσω, συνοπτικά όμως, βγαίνοντας από το σπίτι, κόσμος παντού, algeriens που έσπαγαν αμάξια και έκαιγαν κάδους. Τον περασμένο Δεκέμβριο δεν ήμουν στην Ελλάδα και σε πορείες δε συνηθίζω να πηγαίνω οπότε τα φαινόμενα αστικής βίας δεν μου είναι οικείο φαινόμενο, με ταράζουν και μου προκαλουν εκνευρισμό. Πέντε λεπτά αργότερα, ήμουν μαζί με τους υπόλοιπους στην rue de la republique με τους οπαδούς της αλγερίας να σπάνε βιτρίνες με μπουκάλια και κοντάρια με κρεμασμένη τη σημαία της χώρας τους στην άκρη. Μόνο μία άλλη φορά στη ζωή μου θυμάμαι να ανησύχησα στ'αλήθεια για τη σωματική μου ακεραιότητα και ήταν σε μία πορέια πριν την εισβολή στο Ιράκ, νομίζω, πήγαινα πρώτη λυκείου. ξαφνικά, η πόλη μου, ήταν μία άλλη. Δεν ήξερα αυτή τη πόλη. Κρυφτήκαμε στον κινηματογράφο, κατέβασαν και τα ρολά και μείναμε εκεί να παρακολουθούμε την άφιξη της αστυνομίας σε μπλοκ, κι άλλες σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, αν δε το ζούσα, δε θα το πίστευα. μετά από μισή ώρα είχε περάσει, ο κόσμος είχε διαλυθεί και η γιορτή για του beaujolais μόλις ξεκινούσε. Το beaujolais παρεπιπτόντως, είναι όντως απαίσιο.
ο ayiub μου έλεγε ότι είναι κοινωνικό, δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα είναι ένα ξέσπασμα με τυχαία αφορμή. Να, όπως έγινε πέρυσι στη χώρα σου, μου είπε. Αλλά τουλάχιστον εκεί έχετε καλύτερο κρασί, όχι;
Πρόσεχε φιλενάς, θα σου πουν ότι ακούς πολύ Sarkozy τελευταία ! Κατά τα άλλα πολύ σε ζηλεύω που τριγυρνάς place de la republique ! 'Le Progres' est toujours la, au coin ?
ΑπάντησηΔιαγραφή