count-down

Παρασκευή, 4 Δεκεμβρίου

Από την Τετάρτη το πρωί είχαμε παρατηρήσει μία κινητικότητα στην πόλη. Κόσμος περισσότερος έξω, τα περίπτερα στη χριστουγεννιάτικη αγορά της Λυόν (καμιά φορά μου φαίνονται πολύ παράξενες κάποιες φράσεις όταν τις μεταφράζω από τα γαλλικά στα ελληνικά) αυξήθηκαν, τα πρώτα λαμπάκια εμφανίστηκαν δειλά-δειλά στις βιτρίνες, συνεργεία κρεμάνε καμπανούλες από τα δέντρα. χμ

Την Πέμπτη ακόμη περισσότερο. Περιμένοντας την Παρασκευή...

Σήμερα λοιπόν, ήταν παράξενη μέρα, το πρωί στη σχολή, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα στις ομάδες φοιτητών αρχιτεκτονικής, λίγο-πριν την παράδοση. Όλοι είχαμε νεύρα με όλους, ακόμη κι εγώ, είχα νεύρα με άτομα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκνευριστώ. Ανεβοκατεβαίναμε στη βιβλιοθήκη για να βρούμε τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες που μας λείπουν, περιφερόμασταν στη σχολή, η οποία σήμερα είχε μετατραπεί σε μουσείο μοντέρνας τέχνης για τις ανάγκες της παρουσίασης των εργασιών του μαθήματος art corporelle, κάναμε πηγαδάκια που κατέληγαν πάντα στο είναι βλαμμένοι αυτοί οι γάλλοι. Το βράδυ, για τελευταία φορά συμφώνησα να ακολουθήσω τη Σουζάνα, αφήνοντας την παρέα των ιταλών και αφού κάναμε μία βόλτα να δούμε τι παίζει με τα φώτα στην πόλη, καταλήξαμε με τους καινούριους της φίλους σε γιαπωνέζικο εστιατόριο.
Γυρνώντας σπίτι, είδα τη θερμοκρασία στο θερμόμετρο της place bellecour και εγραφε +0.5. Αισθανόμενη τα δάχτυλα των ποδιών μου εντελώς μουδιασμένα γελούσα με τη σκέψη ότι τα σταράκια μου τα είχα πάρει πέρυσι στη θεσσαλονίκη για να μη κυκλοφορώ με ανοιχτά παπουτσάκια τις κρύες μέρες του χειμώνα... Αύριο, τα καλύτερα

Μισοί στη Δύση, μισοί στην Ανατολή

Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου

Σήμερα ήταν το πάρτυ της Μαγκαλί και στην άλλη άκρη της πόλης το πάρτυ του Ντανιέλε. Ή αλλιώς από τη μία το πάρτυ των γάλλων και από την άλλη το πάρτυ των ιταλών. Άτιμες συμπτώσεις. Ή και άτιμες συγκυρίες, ό,τι προτιμάει ο καθένας.
Αν η Σάρα δε μετακόμιζε σήμερα και η Σουζάνα δεν ήταν συντετριμμένη και για το λόγο αυτό προτιμούσε να μείνουμε μακριά από τους ιταλούς (τους οποίους θεωρεί ηθικά υπεύθυνους για την μετακόμιση της αξιολάτρευτης πρωην συγκατοίκου της)... Επίσης, η Σουζάνα έχει επιπλέον προστριβές με τον κύκλο των ιταλών που την κρατούν το τελευταίο καιρό μακριά από την αγαπημένη μου παρέα. Κρίμα κι άδικο, παράπονο μεγάλο λοιπόν, σήμερα καλούμουν να συμπαρασταθώ στη Σουζάνα (η Σάρα μου έστελνε χαριτωμένα μηνυματάκια, η υπουλη) και αφού περάσω όλη τη μέρα μαζί της ως μέγιστη ένδειξη συμπαράστασης να πάω και στο γαλλικό πάρτυ το βράδυ. Το οποίο δεν ήταν μόνο γαλλικό (σας αγαπάω τόσο καλοί μου γάλλοι αλλά δεν έχετε ιδέα από πάρτυ, dio mio) ήταν και θεματικό. Έπρεπε να μεταμφιεστούμε όλοι σε πρόσωπα της γαλλικής τηλεόρασης. Καλά μιλάμε, τέλειο! Εγώ είχα τυπώσει και αυτόγραφα για να υπογράφω.

Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας, έλεγα στα παιδιά ότι δεν περίμενα ότι είναι τόσο αναγνωρίσιμη η Νανά Μούσχουρη εδώ που αρκεί μία χωρίστρα, ισιωμένα μαλλιά και ένα ζευγάρι γυαλιά για να καταλαβαίνουν όλοι ότι έχεις ντυθεί Nana Mouskouriiiiiiiiiiii!!!

τα παντα (γκ)ρει

Τριτη, 1 Δεκεμβρίου

Είναι παράξενες οι τελευταιες μέρες. Σαν κάτι να τελειώνει, σαν κάτι να περιμένουμε, σαν να είμαστε σε διαρκή αναμονή για κάτι. Είμαστε όλοι λίγο παράξενοι, δε μιλάμε πολύ, σαν να είμαστε σκεπτικοί, ο καθένας για τους λόγους του. Όλοι όμως. Ακόμη και οι ιταλοί.

Οι δυο εβδομάδες που ακολουθούν είναι σχεδόν κενές και μετά μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Η Αν ήδη μετράει μέρες μέχρι την τελική μας αναχώρηση από τη Λυόν (θα επαναπατριστούμε την ίδια μέρα), η οποία για κάποιον μυστήριο λόγο αυτή την περίοδο μοιάζει πιο κοντά από όσο είναι στ' αλήθεια. Η Σάρα μετακομίζει και η Σουζάνα (συγκάτοικός της μέχρι σήμερα) μεταπηδάει με εντυπωσιακή συχνότητα από τη μελαγχολία στην χαζή χαρά. Μου έλεγε να μην την αφήνω και πολύ μόνη της γιατί δεν έχει συνηθίσει να μένει μόνη της και στεναχωριέται. Χθές, υποτίθεται ότι θα καθόμασταν για ένα καφέ στα γρήγορα και εν τέλει μου μιλούσε για περίπου δύο ώρες για την αδερφή της, τη Μπρατισλάβα, τις σπουδές της, στο τέλος ήξερα δεκάδες λεπτομέρειες για άτομα που δε θα γνωρίσω ποτέ.

Μετά από δεκάδες ώρες συνύπαρξης με τον Guillame το τελευταίο δίμηνο, έχει αρχίσει και με ρωτάει έτσι στο άσχετο πώς είναι διάφορες λέξεις στα ελληνικά. Με έχει εντυπωσιάσει πόσο εύκολα τις απομνημονεύει όλες. Αυτό που τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η λέξη skata (οι Γάλλοι χρησιμοποιούν εξαιρετικά συχνά την αντίστοιχη λέξη merde) και όχι σαν λέξη αλλά κυρίως η ιδιότητά της να χρησιμοποιείται σαν πρόθεμα διαφόρων σύνθετων λέξεων (σκατο-κατασταση, π.χ.). Σήμερα, καθόμασταν περιμένοντας τη σειρά μας για να παρουσιάσουμε την καταπληκτική μας μακέτα και με το ζόρι ο ένας γελούσε με τα αστεία του άλλου. skata-avra aujourd'hui, hm? με ρώτησε κάποια στιγμή (του εξηγούσα τις προάλλες ότι avra είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε και για την ενέργεια που έχει κάποιος άνθρωπος μέσα στο χώρο). mais je ne peux pas comprendre pourquoi, του απάντησα χαμογελαστη..

dehors

Είναι λίγος καιρός τώρα που περπατάω στο δρόμο και είναι σαν να είμαι εδώ πολύ καιρό και όχι μόνο αυτό, νιώθω και σαν να πρόκειται να μείνω εδώ πολύ καιρό. Έχω συνηθίσει όλους τους δρόμους, όλες τις διαδρομές, δεν σκέφτομαι ότι είναι παράξενοι οι οδηγοί λεωφορείου που μου λένε bonjour μόλις ανεβαίνω στο λεωφορείο, τους έχω συνηθίσει. Πλάκα έχει.
Σήμερα όμως, Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, έκανα ένα ακόμη βήμα προς την κατάστηση της Λυόν. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, έχει τη σήμερον ημέρα, μία σειρά από μικρά υπόγεια που κάποιος μυστήριος επίδοξος σκηνοθέτης έχει μετατρέψει σε θέατρα (ή χώρους παραστάσεων, πιο σωστά, γιατί πάντα υπάρχουν τύποι σαν τη μαμά μου που θεωρούν ότι άμα δεν έχει αυλαία και εξώστη, θέατρο δεν είναι, τέλος). Είχα σκεφτεί να πάω να δω μία παράσταση σε έναν τέτοιο χώρο τον πρώτο μήνα που ήμουν εδώ αλλά τελικά δεν έτυχε. Σήμερα, δύο μήνες μετά, βλέποντας την αφίσα που συνοδεύει αυτή τη σύντομη ανάρτηση, αποφάσισα ότι αυτή τη φορά δε σηκώνει αναβολή. Σήμερα, θα πάω θέατρο.

Στις 15:45, ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο (φουαγιέ) στον αριθμό 44 της οδού Burdeau, με ένα εισητήριο tarif reduit και την απορία αν θα καταλάβω τίποτα για την επόμενη ώρα. Χμ.
Μετά από μία+μισή ώρα, για την ακρίβεια, διέσχιζα ξανά το μικρό δωμάτιο, κατευθυνόμενη προς την έξοδο αυτή τη φορά. Σκεφτόμουν ότι καιρό είχα να δω τόσο όμορφη παράσταση, ότι αν κρατούσε άλλα 10 λεπτά θα έκλαιγα κι εγώ όπως η κοπελίτσα δίπλα μου, ότι τι κρίμα να μη μπορώ να βάλω όλους τους φίλους μου να τη δουν και να πηγαίνω μαζί τους όλες τις φορές, ότι θα ψάξω όλους τους χώρους παραστάσεων με λιγότερα πό 35 καθίσματα και θα πάω σε όλες τις παραστάσεις που παρουσιάζουν, ότι άντε είναι πολύ άδικο να μην μπορώ να κλαψουρίσω στους τοπικούς μου φίλους στα ελληνικά και να μου απαντήσουν εεεεεεέλα βρε αθηνούλαααααααα....