τα κορίτσια του λούνα παρκ

Παρασευή, 23 οκτωβρίου

Φεύγοντας από το δωμάτιο σήμερα λίγο μετά τις 8 το πρωί και αφήνοντας τα κορίτσια να κοιμούνται, σκεφτόμουν ότι πω-πω επιτελους εφτασε σαββατοκύριακο και θα κοιμηθώ και εγώ λίγο παραπάνω. Λίγο, λιγουλάκι μόνο...

Το πρόγραμμα η-Λυόν-σε-τέσσερις-μέρες έλεγε σήμερα επίσκεψη στη σχολή-μου και μετά ελεύθερη βόλτα στο croix-rousse. Πήγαμε στο μαγαζί με τις ομπρέλες στα τραπεζάκια, η αλίκη λέει ότι είναι σαν το urban στη ζευξιδος αλλα στη πραγματικότητα καμία σχέση, ήπιαμε ένα κρασί (τρία) για να ξεκινήσουν και επίσημα οι διακοπές μας και μετά κάναμε λίγο βόλτα για να βρούμε otrivin για την αλίκη, να τους δείξω λιγουλάκι τη γειτονιά (αν ξαναέρθω στη Λυον, εδω θα μείνω, τέλος) και επίσης να τους δείξω το υπερ-τρομακτικό παιχνίδι που έχουμε ανακαλύψει στο λούνα παρκ που στηνεται καθε παρασκευοσαββατοκύριακο στην πλατεία του croix-Rousse. Μάλιστα, εχουμε πει με τον Νταμιάνο και τον Πάολο ότι μέχρι να φύγω, θα το έχουμε δοκιμάσει αλλά καταβάθος νομίζω κανείς μας δε ψήνεται.. Παρόλα αυτά, κάναμε μία βόλτα στην μπαλαρίνα, φωτογραφηθήκαμε -αλίμονο- και μετά η Κλεοπάτρα είπε ότι προτιμούσε να πάρουμε σαμπάνιες και κασέρια (θεε μου, είναι δυνατόν να μη μπορει να δεχτει με τίποτα ότι δεν είναι μόνο η φέτα τυρί και κυρίως! ότι όλα τα κίτρινα τυριά  δ ε ν  είναι κασέρια?!) και να γυρίσουμε στο δωμάτιο γιατί ήταν αργά και που να περπατάμε.... πφφφ

Είναι παράξενο αυτό το δύο-κόσμοι-σε-έναν. Αλλά έχει πολλή, πολλή πλάκα.









λέξη της ημέρας: coquine,la

δεν-εχω-λόγια

Πέμπτη, 22 οκτωβρίου

αν πριν λίγο καιρό, κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω πώς φανταζόμουν την μέρα που θα έρχονταν οι φίλοι μου στη λυόν, ότι και να έλεγα, δε θα είχε καμία σχέση με ό,τι συνέβη σήμερα.

Η Κλεοπάτρα μιλούσε ισπανικά, νομίζοντας ότι μιλάει ιταλικά και μόλις συνειδητοποιούσε ότι κάτι δεν πάει καλά το γύριζε στα αγγλικά, η αλίκη από ένα σημείο και μετά μιλούσε μεικτά γαλλικά και ιταλικά με όλους, η Σάρα ήρθε με 38.4 πυρετό γιατί μου είπε ότι ένιωθε υποχρεωμένη να έρθει για να γνωρίσει τις φίλες μου, στο τέλος εννοείται χόρευε σαν ξεκουρδισμένη, προσπαθώντας να πείσει και την Αλίκη να χορέψει μαζί της.

Ακολουθήσαμε τη γνωστή διαδικασία. Ραντεβού στην place de terraux, μετά στο abreuvoir, σιχαμένα σφηνάκια βότκας για το καλωσόρισμα, στην αρχή πανικόβλητα βλέμματα θεε-μου-δε-καταλαβαίνω-τίποτα, στο τέλος, σαν να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους καιρό. Ένιωθα σαν να παρακολουθούμε ταινία με την Αλίκη και την Κλεοπάτρα, συμμετέχοντας παράλληλα. Δύο κόσμοι σε έναν. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μιλάω χωρίς να έχω απόλυτη συναίσθηση σε ποιον απευθύνομαι, ποιος καταλαβαίνει όσα λέω. Κάποια στιγμή μάλιστα μιλούσα στην Κλεοπάτρα στα γαλλικά. υπερβολή. Ή αλλιώς, δεν-έχω-λόγια_

parapluie όπως ομπρέλα

Τετάρτη, 22 οκτωβρίου (επιτέλους)

Για σήμερα, θα μπορούσα να γράψω όσα γράφω συνολικά μέσα σε μία εβδομάδα. Και κάτι παραπάνω. Θα προσπαθήσω όμως να είμαι σύντομη και περιεκτική..

Σήμερα το πρωί, την-μέρα-μετά-την-παρουσίαση, έπρεπε εκτός των άλλων, να διαλέξουμε ομάδες για την γραπτή εργασία που περιλαμβάνει το μάθημα. Δύσκολο. Μεταξύ, μας κι εγώ νομίζω ότι θα προτιμούσα να κάνω μία γραπτή εργασία στα ελληνικά με κάποιον που  μ π ο ρ ε ί  να γραψει στα ελληνικά. χμ. εγώ ήμουν εξαιρετικά ψύχραιμη, αλλά η Σάρα στεναχωρήθηκε που ξαφνικά βρέθηκε suspendue.. και τσουπ! σκέφτηκα ότι είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να πω μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ. Είναι η πρώτη φορά που ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετό. Νεύρα. Να βρούμε ομάδα, να περάσουν τα νεύρα της Sara, να διαλέξουμε θέμα, να φύγω εγκαίρως γαι το αεροδρόμιο και μέσα σε όλα να πρέπει και να εξηγήσω στην Αν πώς μπορώ να είμαι συνέχεια χαμογελαστή (...). Φεύγοντας από τη σχολή, έβρεχε. και έτσι, όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Άνοιξα την μαγική μου ομπρέλα που κάνει το συννεφιασμένο ουρανό ηλιόλουστο και η Σάρα άρχισε πάλι να γελάει. Αν παίζαμε σε διαφήμιση, εδώ θα έπεφτε το σήμα: Προβλήματα; όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, υπάρχει ο Μιχάλης!

Μετά από τρείς ώρες ήμουν στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την προσγείωση της πτήσης U2 5005. Χρειάστηκαν δύο μπουκάλια κρασί και πέντε ώρες και μετά ήταν πάλι, σαν να μην πέρασε μία μέρα. Ή σχεδόν..

Λέξη της ημέρας: sorcier

rendu intermediaire

20-10-2009, τρίτη

Σήμερα, ήταν η παρουσίαση. Η παρουσίαση (ιδέα). Ή αλλιώς μία ακόμη ευκαιρία να ανακαλύψω έναν ακόμη λόγο για τον οποίο αυτό το εράσμους αξίζει πραγματικά πολύ. Παίρνω την ιστορία από την αρχή.

Σήμερα το πρωί, από τις 8καιμισή που ήμουν στη σχολή, παρακολουθούσα συμφοιτητές μου να πηγαινοέρχονται βιαστικοί για να προλάβουν να εκτυπώσουν πριν τις 9καιτέταρτο, άλλους να κουβαλάνε ευλαβικά μακέτες στις οποίες η κόλλα δεν είχε ακόμη καλά καλά στεγνώσει και άλλους, που περπατούσαν πολύ κοντά στον τοίχο έτσι ώστε αν ζαλιστούν από την αϋπνία, να έχουν να ακουμπήσουν. Εγώ, καθόμουν με την Άν σε έναν από τους λαχανί καναπέδες του διαδρόμου και έχοντας ολοκληρώσει όσα έπρεπε να έχουμε κάνει από το απόγευμα της προηγούμενης, πίναμε καφέ προσπαθώντας να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που παραδίδαμε εργασία. Τέσσερις μήνες πριν. Χμ.. Το κλίμα πάντως μου ήταν εξαιρετικά οικείο..

Το βράδυ, γύρισα σπίτι, συγύρισα λίγο εν όψη των αυριανών αφίξεων και μετά βγήκα να συναντήσω τους υπόλοιπους γιατί έπρεπε, ως οφείλαμε, να faire la fete. Fete όμως, όχι αστεία...

Αύριο, ραντεβού στο saint-exupery

Λέξη της ημέρας: etincelle, la

mots croisées όπως λέξεις που διασταυρώνονται

19-10-2009

Κάθε Δευτέρα έχουμε ένα μάθημα που δεν παλεύεται με τίποτα. Είναι κάτι ανάμεσα σε θεωρίες χωροταξίας και διδασκαλία του τοπικού Γ.Ο.Κ. Αν περνούσε από το χέρι μου δε θα το παρακολουθούσα ποτέ, αλήθεια λέω. Έλα όμως που δεν περνάει... Πρόμπλεμ...

Κάθε Δευτέρα, παίρνοντας το μετρό για να πάω στη σχολή, παίρνω τρία αντίτυπα της free εφημερίδας που διανέμεται καθημερινά στα μέσα μεταφοράς της Λυών. στη πρότελευταία σελίδα, είναι η λύση στο πρόβλημά μας..

Την αδυναμία στα σταυρόλεξα, την υιοθέτησα από την Αλίκη, η οποία μπορεί να περάσει ώρες ολόκληρες με ένα τεύχος σταυρόλεξα στα χέρια της, προσπαθώντας να γεμίσει όλα τα κουτάκια με γράμματα. Όταν λοιπόν βρήκα στο δρόμο μου τα γαλλικά σταυρόλεξα, το θεώρησα την απόλυτη πρόκληση. Αγόρασα γαλλο-γαλλικό λεξικό και μπήκα στη μάχη.

Κάθε Δευτέρα λοιπόν, οργανωνόμαστε σε μία σειρά, μοιραζόμαστε να αντίτυπα της 20 minutes και κάνουμε ομάδες των δύο ατόμων. Εγώ κάνω ομάδα με την claire η οποία για κάθε καινούρια λέξη που μαθαίνω εγώ στα γαλλικά, έχει αποφασίσει να μαθαίνει μία καινούρια λέξη στα ελληνικά. της αγοράσαμε και ένα μικρό τετραδιάκι για να το κάνει ελληνο-ιταλο-σλοβακο-γαλλικό λεξικό. εξαιρετικά εύχρηστο. Παίρνει το γαλλο-ελληνικό μου λεξικό και προσπαθεί να προφέρει την ελληνική μετάφραση κάθε λέξης. Σήμερα της έγραψα πώς διαβάζεται κάθε γράμμα και ήταν ενθουσιασμένη. Σημείωσε εξαιρετική πρόοδο. κάποια στιγμή μου είπε ότι είμαι προπέτηζ. non je ne suis pas..

Λέξη της ημέρας: tricher (αυτό λέει η julie ότι κάνω κάθε φορά που ανοίγωτο λεξικάκι μου, αυτό έλεγε ο Θόδωρος ότι έκανα όταν παίζαμε επιτραπέζια, μικροί. κακοήθειες, λέω εγώ)

 

anticipation

μερικές φορές γράφω για δύο μέρες σε μία ανάρτηση, γιατί απλά δε βρίσκω αρκετό χρόνο ενδιάμεσα. τις τελευταίες τέσσερις μέρες όμως, πραγματικά δε βρίσκω διαλείμματα ενδιάμεσα. δεν ξεχωρίζω πότε τελειώνει η μία μέρα και πότε αρχίζει η επόμενη..

σαββατοκυριακή 17-18 οκτωβρίου

τη τρίτη παρουσιάζουμε ό,τι έχουμε κάνει για το project της λισαβόνας άρα όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, έτσι και αυτό το σαββατοκύριακο, επαληθεύθηκε η απόλυτη ισότητα παρουσίαση=άπειρες ώρες στον υπολογιστή+νεύρα γιατί κάτι που πρέπει να πάει καλά φυσικά δεν πηγαίνει καλά. το σάββατο, ήμουν όλη μέρα chez aude. Ή αλλιώς κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει ένα προάστιο σαν το τρίλοφο και εγώ είμαι καταδικασμένη να το βρίσκω και να πρέπει να κάνω εργασία με μία (τουλάχιστον) από τις κατοίκους του. Κρύο-παγωνιά-βροχή και αγιάζι.

Σήμερα, για πρακτικούς λόγους, μοιράσαμε ακόμη περισσότερο τη δουλειά. Έτσι, από τη μία μέχρι τις δέκα και ισή περίπου το βράδυ, ήμουν στο σπίτι της Αν. δουλεύαμε παράλληλα, στο μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι, ήπιαμε χυμό πορτοκάλι, κοροιδέψαμε λίγο την υπόλοιπη ομάδα μας (όπως συμβαίνει πάντα) και μετά αρχίσαμε να πίνουμε κόκκινο κρασί (χμ), τελειώσαμε όσα έπρεπε να κάνουμε δύο ώρες αργότερα από το προβλεπόμενο (όπως συμβαίνει πάντα), ακούσαμε τραγούδια γαλλικά-αγγλικά και ελληνικά (εγώ διάλεγα μουσική -όπως συμβαίνει συνήθως-) είπαμε για φίλους μας, για μαμαδες, μπαμπάδες, αδέρφια και ιστορίες από τις χώρες μας. Είναι παράξενη αυτή η διαδικασία, να μιλας σε κάποιον για ανθρώπους που ούτε ξέρει, ούτε θα γνωρίσει ποτέ κατα πάσα πιθανότητα αλλά και να γνωρίσει, τι θα καταλάβει.. αλλά εσύ συνεχίζεις να μιλάς γιατί είναι παράξενο κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά δεν τους έχεις μαζί σου. Ότι η ζωή τους συνεχίζεται, βγαίνουν, πάνε ακόμη στο residents και στο arthouse, για καφέδες και σφηνάκια και τέτοια δεινά.. πφφφ.


Δυσκολεύομαι ακόμη να δεχτώ ότι μπορώ να περνάω πολύ καλά και χωρίς αυτούς. ναι, δεν είναι φυσιολογικό, το ξέρω, είναι υπερευαισθησία του χαρακτήρα μου, τι να γίνει όμως, εγώ το δέχτηκα, δέξου το και εσύ!

Μετά η Αν μαγείρεψε κοτόπουλο με πιπεριές και γάλα καρύδας και κάπου εκεί σκεφτόμουν ότι περνάω τόσο πολύ καλά. δώσαμε ραντεβού για αύριο ή μεθαύριο.. qui sais?

η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ διαφορετική, η εβδομάδα που ξεκινάει είναι Η διαφορετική.

λέξη της ημέρας: départ, le