φούξια

Δευτέρα, 23 Νοεμβρίου

Στην αρχή, δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά του σκηνοθέτη και του σκηνογράφου. Μετά, μεγάλωσα λίγο και άρχισα να καταλαβαίνω. Αλλά και πάλι, σκεφτόμουν σκηνογράφος, σιγά τις δουλειές που έχεις να κάνεις. Καθένας μπορεί. Μέχρι εκείνο το πρωί του περσινού μαρτίου που είχα περάσει περίπου 3 ώρες από τη ζωή μου στην οδό Φράγκων στη Θεσσαλονίκη, με έναν βοηθό σκηνογράφου, αναζητώντας ένα πόμολο σαν-αυτά-που-έχουν-οι πόρτες-στα-ξενοδοχεία. Στην πραγματικότητα ήταν μία λεπτομέρεια που λίγοι θα πρόσεχαν και δύκολα κανείς δε θα φανταζόταν ότι η εύρεσή του είχε αποσπάσει τόσο χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο κάποιου βοηθού-σκηνογράφου.

Αυτά ακριβώς σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που η Cecile και η Chantal (οι κυριούλες μας στο μάθημα ambiances et espace public για το οποίο θυμίζω, για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, πρέπει να παρουσιάσουμε ένα περιστατικο για την γιορτή των κήπων στη λυών υπό τον γενικό τίτλο tranformations) μας έλεγαν ότι έχουμε δύο μέρες για να βρούμε και να κατασκευάσουμε όλα όσα θέλουμε για να παρουσιάσουμε το project μας, έχοντας στη διάθεσή μας ένα υποτυπώδες budget το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε πώς θα μοιράσουμε, σε επτά ομάδες, χωρίς να παίξουμε ξύλο μεταξύ μας. Δύο μέρες λοιπόν αυτής της εβδομάδας θα τις περάσουμε στους δρόμους μίας πόλης που καμία σχέση δεν έχει με τη Θεσσαλονίκη, ψάχνοντας τα υλικά για τις κατασκευές που έχουμε οραματιστεί στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, την Πέμπτη θα έχουμε πρόβα τζενεράλε και την Παρασκευή θα δώσουμε συνέντευξη στο FR3, κάτι σαν την ΕΤ3 αλλά σκεφτείτε το στην αναλογία Ελλάδα-Γαλλία. Σκέφτομαι να το παίξω άρρωστη. Δεν υπαρχει περίπτωση να χαραμίσω τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν σε αυτή τη ζωή, προσπαθώντας να εξηγήσω πώς θα εφαρμόσω το θέμα transformations σε μία παιδική χαρά κάπου στο δεύτερο arrondissement της Λυών. Ούτε για αστείο