l' univers dans ma tete*

*αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου 

το σύμπαν του μυαλού σου

Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου

Η παρουσίαση πήγε αρκετά καλά, τελειώσαμε κατά τις 5, γύρισα σπίτι με το τραμ. Κάθε φορά που δε βιάζομαι γυρίζω με το τραμ γιατί μου αρέσει πολύ περισσότερο η διαδρομή που κάνει υπεργείως, ακόμη κι αν χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά παραπάνω από την αντίστοιχη υπόγεια του μετρο. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι έχω ένα ελαφρύ πονοκέφαλο, είχα λίγα νεύρα, ήθελα λίγο να γκρινιάξω, κάτι. Ο μελαγχολικός εαυτός μου (άλλοι έχουν διαβολικό και αγγελικό, εγώ έχω μελαγχολικό και ενθουσιώδη, ναι, είναι αλήθεια) μου πρότεινε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ χωρίς πολλά πολλά μέχρι αύριο. Θα με είχε πείσει αν ο ενθουσιώδης εαυτός μου δεν ήταν λίγο παραδίπλα φωνάζοντας ότι αν είναι ποτε δυνατόν, βγες, κάνε μία βόλτα και στη τελική πήγαινε στο loft (τοπική ντισκοτεκ_) με τη Σάρα και τους υπόλοιπους και κάτσε λίγο αμα δε σου αρέσει. Αλλά να κάτσεις σπίτι, απαράδεκτο.

Συμφωνούσα μαζί του αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη και δε ξέρω αν θα μπορέσει κανείς να το καταλάβει ποτέ αλλά όταν είμαι κουρασμένη, πω-πω είναι τόσο πιο δύσκολο να μιλάω γαλλικά.. Γύρισα σπίτι, πήρα το λαπτοπ στο κρεβάτι, σκεπάστηκα μέχρι τη μύτη που λέει ο λόγος και άρχισα να ξεφυλλίζω τη lifo οπως-ακριβως-τυπώνεται, επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου ότι αν μείνω να κοιμηθώ, γίνομαι αυτό που απεχθάνομαι. Πήρα μία ανάσα, ετοιμάστηκα και βγήκα για να πάω στη Σουζάνα. Στη διαδρομή έκανα μία στάση, πήρα τηλέφωνο την Αλίκη, της απήγγειλα τον εξαίρετο μονόλογό μου, μου εέπε να μην ανησυχώ (στα ελληνικά_) και μετά όλα ήταν καλύτερα. Πέρασα τρεισήμιση ώρες στη Σουζάνα μέσα στις οποίες πίναμε κρασιά, λέγαμε φυσικά για τις ομάδες μας, τη σχολή, τους άλλους μας φίλους -αυτούς που αφήσαμε-πίσω-, για όσα θα θέλαμε να κάνουμε μετά-τη-σχολή, ακόμη και για αγόρια (στα γαλλικά πάντα_). Αν στις 2 παρά δεν ένιωθα ότι σε λίγη ώρα δε θα έχω κουράγιο να περπατήσω ούτε μέχρι την πόρτα, θα καθόμουν κι άλλο. Φεύγοντας, σκεφτόμουν αυτή τη βλακεία με τους φίλους από ασήμι και χρυσάφι που μας μάθαιναν στην κατασκήνωση..

Στη ντισκοτεκ, την άλλη φορά

Λέξη της ημέρας: univers, le