η πόλη, αλλιώς (μέρος δεύτερο)

Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου

Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!

Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα  θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ'αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.

Την προηγούμενη φορά, όταν έφευγαν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα, ήθελα να με πάρουν μαζί τους, δεν ήθελα να πρέπει να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα του erasmus μου. Αυτή τη φορά, αν και έκανα κάποια στιγμή τη σκέψη θέλω-να-διακτινιστώ-στη-θεσσαλονίκη-τώ-ρα, νομίζω ότι τελικά θα μου είναι πιό δύσκολο από όσο περίμενα να αφήσω την όμορφη γκρι πόλη μου.

πού πάει ο καιρός που φεύγει;

Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009

Το Σαββατοκύριακο τελείωσε, η fete des lumieres συνεχίζεται και σήμερα, με το ζόρι. Κανείς μας ακόμη δεν έχει συμφιλιωθεί με τους φωταγωγημένους δρόμους και αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα φωτάκια που έχουν εξαπλωθεί στην όμορφη πόλη της Λυόν θα εξαφανιστούν αύριο, που λήγει επίσημα η γιορτή και πόσα θα μείνουν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Το αστείο εδώ είναι ότι οι ιθαγενείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν την εικόνα που εύχονται να μην τελειώσει αυτή η γιορτή (!?). Ο πολύς κόσμος έχει φύγει αλλά τα μέτρα διατηρούνται και σήμερα. Οι δρόμοι γύρω από την place bellecour ήταν και σήμερα κλειστοί και οι ανταποκρίσεις των μετρό περιορισμένες.

Έτσι, γυρνώντας από τη σχολή, βρέθηκα στη Bellecour, σκεπτόμενη πώς θα οργανώσω το υπόλοιπο της μέρας μου για να αδειάσω εντελώς τις μέρες που ακολουθούν, φορτωμένη με δύο σακούλες, λαπτοπ και τσάντα και (βέβαια) εκνευρισμένη με τους βλάκες που αποφάσισαν να σταματήσουν την ανταπόκριση ανάμεσα στην κόκκινη και την πράσινη γραμμή. Βγήκα βιαστική από το μετρό, γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τη ρόδα και μετά από μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει μισή ώρα και εγώ ακόμη καθόμουν και κοιτούσα τη φωτεινή ρόδα και τις εικόνες που προβάλονταν στο κέντρο της.

Κόσμος πολύς, αλλά όχι τόσος που να σου προκαλεί δυσφορία, μυρωδιά από κάστανα, ησυχία σπάνια, δέκα καλές σκέψεις για σήμερα. Ω! πόση χαρά να βρίσκεις μία στιγμή μικρής-χαράς-της-ζωής μέσα σε έναν κατα τ' άλλα τόσο αφόρητα κιτς ενθουσιασμό..

lumieres, παντού

Σάββατο+Κυριακή, 5-6/12

Το Σάββατο, στο μετρό, πηγαίνοντας στο καινούριο σπίτι της Σάρα για φαγητό, σκεφτόμουν ότι αυτό που έπαθα σήμερα το είχα πάθει πρίν από ένα χρόνο ακριβώς. Ήταν Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 και η Μαρία εμφανίστηκε σπίτι μου με μία εφημερίδα ενώ εγώ προσπαθούσα να τελειώσω όλες μου τις δουλειές εν όψει της αναχώρησης μας για ιαπωνία και μου είπε καλά, έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει έξω; γινεται χαμός αθηνά! Σήμερα λοιπόν, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Γινόταν χαμός έξω και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι που μου έστειλε η Σάρα ένα αντίστοιχο μήνυμα και βγήκα έξω, εν τέλει..

Degenero! Ξαφνικά ο πληθυσμός της πόλης έχει πολλαπλασιαστεί, μέχρι και τουριστικά λεωφορεία είδα στην Bellecour και φώτα, παντού φώτα. Αυτό που με διασκεδάζει πολύ εδώ στη Γαλλία είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά είναι τόσο χαρούμενοι οι Γάλλοι γι'αυτά και τόσο περήφανοι και μιλάνε τόσο ενθουσιασμένοι που λες, μήπως κάνω κάτι λάθος, βρε παιδιά; Πρώτο παράδειγμα, το beaujolais, δεύτερο παράδειγμα, η fete de lumieres. Το εντυπωσιακό κομμάτι δηλαδή δεν είναι η γιορτή καθαυτή, ότι οι πλατείες είναι φωταγωγημένες και στις όψεις των κτιρίων προβάλλονται πολύχρωμα μοτίβα (κιτς) ή σκηνές από ταινίες (πόσο ευφάνταστο είναι στο κτίριο πίσω από το μεγάλο συντριβάνι της της πόλης να προβάλλεις τη σκηνή της brigitte απο το dolce vita?) αλλά ο κόσμος που μαζεύεται ενθουσιασμένος, τα παιδάκια που ενθουσιασμένα κρατάνε μικρά λαμπάκια και οι δεκάδες μικροπωλητές που αν σε βρουν σε στιγμή αδυναμίας μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λυόν, αυτό το Σαββατοκύριακο αποκτά δύο χαρακτηριστικά που της λείπουν: φώτα+κίνηση το βράδυ και κόσμο παντού! [οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης είναι αντίστοιχοι της Ερμού-Αθήνα και της Τσιμισκή-Θεσσαλονίκη, το τελευταίο απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα: απροσπέλαστοι.-]

Είμαι σκληρη και άδικη; Δεν είναι ο σκοπός μου, επ'ουδενί...