here, I disappear

Σήμερα ξεκινάει επίσημα αυτή η περίοδος.

Παρασκευή, 13 Φεβρουαρίου

Χθες, τα free press έντυπα της Αθήνας, κυκλοφόρησαν όπως ακριβώς συνηθίζουν αυτή την εβδομάδα, με αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη, σε ποιά μπαρ να πάτε, σε ποιά εστιατόρια να φάτε, πού να κάνετε βόλτες, που θα φάτε την πιο νόστιμη πίτα-γύρο, πού να πιείτε ένα σφηνάκι περιποιημένο. Μία ακόμη φορά στην καταχώρηση για το ντε φάκτο, δε γίνεται λόγος για το σαγηνευτικό σέρβις (μέχρι να το δει τυπωμένο, η Κλεοπάτρα δεν το κουνάει από εκεί μέσα) και για μία ακόμη φορά, το Άλλοσμόντο παρουσιάζεται σαν ένα μικρό κουκλόσπιτο που παράλληλα είναι το απόλυτο place-to-be, πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ. Χμ. Επίσης, το 50ο φεστιβαλ κινηματογραφου της Θεσσαλονίκης από σήμερα είναι στις on going εκδηλώσεις μου στο facebook. Χμ^2

Σήμερα, είμασταν πάλι όλη τη μέρα στη σχολή. Χωρίς αμφιβολία, έχουμε περάσει στο επόμενο στάδιο. Ενώ δουλεύαμε την παρουσίαση της Tρίτης, λέγαμε για τον Leonardo Di Caprio, διαλέγαμε performer από τους BSB (αγαπημένη μου ερώτηση για-να-σπασει-ο-παγος) και συζητούσαμε για τη σημασία της σκόνης-του-χρόνου ( _ ). Σκέφτομαι ότι αν δεν γυρνούσα καθόλου στο δωμάτιο, δε θα σκεφτόμουν καθόλου ότι είμαι μακριά, ότι μου λείπουν οι φίλοι μου, ότι ανυπομονώ για το ραντεβού-στο-παρίσι, ότι δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα του διαβόλου. Στόχος μου αυτή την εβδομάδα λοιπόν, είναι να μη γυρνάω καθόλου και ποτέ σπίτι. ναι, το κάνω να φαίνεται πιο δραματικό από όσο είναι. Μείνετε ψύχραιμοι αγαπημένοι μου φίλοι και συγγενείς.

Λέξη της ημέρας: vachement 

κυλιόμενες μέρες_μέρος 2ο

Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου

Χθές, κοιμήθηκα στις 3καιμισή γιατί είχαν αρχίσει να τσούζουν τα μάτια μου και σήμερα ξύπνησα στις 7 παρά για να συνεχίσω το σχέδιο και στις 9 να είμαι στη σχολή για να συνεχίσουμε όλες μαζί. Τα δάχτυλά μου και κατ' επέκταση το ποντίκι και το πληκτρολόγιό μου μυρίζουν μανταρίνι. Απλώσαμε τα πράγματά μας σε ένα τραπέζι στα πάνω ατελιέ, συνδεθήκαμε στο υπερ-γρήγορο δίκτυο του ensal και ξεκινήσαμε χωρίς πολλά-πολλά. Η Aude, μου είπε να βάλω μουσική εγώ, όπως χθες γιατί elle aime bien ma musique. Ακούσαμε λοιπόν από δύο φορές Editors, au revoir simone, belle and sebastian, beirut, keane, παρακολουθούσαμε τη θερμοκρασία της αίθουσας στην οποία δουλεύαμε για 10 ώρες με μισή ώρα διάλειμμα (μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, δεν είναι, η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 15), λέγαμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων και τα ταξίδια με αεροπλάνο. Αν όλα πάνε όπως τα έχουμε προγραμματίσει (θα πάνε), θα έχουμε τελειώσει με όλα Κυριακή απόγευμα και Δευτέρα απόγευμα έχουμε κλείσει ραντεβού για εκτυπώσεις.

Αποφεύγω μέρες να γράψω ότι το Σάββατο είπαμε πρώτη φορά με τη μαμά για τα εισιτήρια της επιστροφής μου στην Ελλάδα, στα τέλη Ιανουαρίου και ότι έκτοτε αυτό τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου. Σήμερα όμως, η Ρένια μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι εκτός από τα εισιτήρια για να έρθουν εδώ με τον Κώστα, έκλεισαν σήμερα και τα εισητήρια για να γυρίσουν στην Αθήνα, μέσα Φεβρουαρίου. Δηλαδή θα γυρίσουμε πίσω, στ' αλήθεια;

Λέξη της ημέρας: equilibre, le

κυλιόμενες μέρες_μέρος 1ο

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αυτή την αίσθηση. Ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει χωρίς κενά, χωρίς διαστήματα-ανάμεσα. Σαν να με παρασύρει ένα ρεύμα. Αυτήν την περίοδο, δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα καλύτερο.

Πέμπτη,12 Νοεμβρίου

Από χθές δουλεύουμε ασταμάτητα με την Aude, τη Laure και την Anne, για την παρουσίαση της Τρίτης. Και δεν είναι απλά μία παρουσίαση, είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε χαζές και ότι δεν πήραμε Α στην πρώτη παρουσίαση μόνο και μόνο χάρη στη τέλεια ιδέα των αγοριών. Ο παλιός μου εαυτός, με αυτά τα δεδομένα, θα πιεζόταν, μάλλον θα είχε και έναν αυξανόμενο εκνευρισμό, θα ήθελε να κάνει όση περισσότερη δουλειά μπορούσε ακόμη και αν ήταν να κοιμηθεί το ελάχιστο δυνατό και παράλληλα θα προσπαθούσε να αποβάλλει το άγχος των υπολοίπων μελών της ομάδας. Καινούρια αρχή. Χθές, πήρα ένα κιλό μανταρίνια, γέμισα τις μπαταρίες μου με όση καλή διάθεση βρήκα σκόρπια στο δωμάτιο και πήγα στο σπίτι της Anne, όπου βρήκα τις άλλες τρεις, καθισμένες ήδη γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Λέγαμε για το κρύο, η Laure είναι από την Κορσική και της είναι εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί σε αυτό το κρύο. Μετά, κάτι λέγαμε για την αργία της 11ης Νοεμβρίου (Armistice), λέγαμε ότι στη Γαλλία είναι και στην Γερμανία δεν είναι, μετά η Aude μας έλεγε για τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Καναδά.

Γύρισα στο σπίτι λίγο μετά τις 8 το βράδυ, και προσπαθώντας να τελειώσω το σχέδιο που είχα αναλάβει, μίλησα περίπου 40 λεπτά με τη Ρένια, άλλα τόσα με τη μαμά και μετά 1 ώρα και 10 λεπτά με τη Δανάη (skype,connecting people). Μιλώντας με τη μαμά, της έλεγα ότι είναι πολύ παράξενο να νιώθω τόσο πολύ οικεία με άτομα που μεχρι πριν τρείς μήνες δεν ήξερα ούτε καν και από τον Φεβρουάριο και μετά ίσως να μη ξαναδώ. Σαν καμπύλες που τέμνονται για λίγο και μετά αλλάζουν κατεύθυνση. Μετά της έλεγα ότι είναι ακόμη πιο παράξενο να είμαι τόσο μακριά και τόσο καιρό. Μου απάντησε εντάξει, δύο μηνες είναι. Δεν είναι μόνο δύο μήνες. Είναι πολύ-πολύ-πολύ περισσότερο.

Λέξη της ημέρας: partager

on the dancefloor

Το αστείο ξεκίνησε όταν κάποια φορά που έκανα τη γνωστη κίνηση Ο.Χ.Σ.Ζ. η Alessandra είπε την καταπληκτική ατάκα ooo-Athina-on-de-dancefloor. Εκ τοτε, εγώ είμαι πάντα on-de-dancefloor και όταν κάτι παίζει, έρχονται και με βρίσκουν και οι υπόλοιποι, on de dancefloor βεβαιως. Αυτή την εβδομάδα, είμαστε όλοι on the dancefloor_ ελληνιστί, τώρα που μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε. Το πιο ενδιαφέρον είναι ως ειδήμων πια του dancefloor να παρακολουθώ τις αντιδράσεις των άλλων, υπό πίεση.

Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2009

Σε μία εβδομάδα έχουμε την παρουσίαση του δεύτερου μέρους του project της Λισσαβόνας (κάθε φορά γράφω διαφορετικά αυτή τη λέξη_) και από εκεί και μετά, θα δουλεύουμε μόνοι μας. Στοίχημα ότι δεν υπάρχει κανένας που να στεναχωριέται με αυτή την εξάλιξη. Επιπλέον, πρέπει να τελειώσουμε με τη θεωρητική εργασία για το ίδιο μάθημα και να διαλέξουμε ημερομηνία παρουσίασης.  Στόχος μας με τη Σουζάνα, είναι να παρουσιάσουμε την πρώτη διαθέσιμη ημερομηνία, 2 Δεκεμβρίου.

Ακόμη, όλη τη Δευτέρα δουλεύαμε την parasismique μακέτα μας, η σουζάνα ήταν μες τα νεύρα που η κόλλα δεν πίανει στο πλαστικό που χρησιμοποιούσαμε, πόσο μάλλον υπό συνθήκες εξομοίωσης σεισμού και συνέχιζε να εκνευρίζεται όσο εγώ, ο Guillame και η Angelique, τη δοκιμάζαμε στα δάχτυλά μας και αναρωτιόμασταν αν η ομπρέλα μου μπορεί να λειτουργήσει και σαν αλεξίπτωτο, σε ένα άλμα από το πάνω ατελιέ στο κάτω. Όπως κάνουμε όταν δουλεύουμε για το μουσεείο δηλαδή, όχι τίποτα άλλο... Σήμερα πάλι, πάλι τα ίδια. Στην πρώτη δόνηση κρααακ, έκατσε η μακέτα, πριν κάνουμε οποιαδήποτε παρατήρηση για τον πρόβολο που με τόση επιμέλεια είχαμε τοποθετήσει. C'est la vie.. στη δεύτερη προσπάθεια, για το αρχείο, όλα πήγαν εξαιρετικά.

Με τη Σάρα, αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες ότι το βράδυ θα πάω από το σπίτι τους για φαγητό και θα βάλουμε κάτω τη σουζάνα να μας πει τι την έχει προβληματίσει τόσο πάρα πολύ. de profundis. Σκεφτόμουν ότι τη μετάβαση από το δεν-έχουμε-τόση-οικειότητα στο επόμενο στάδιο, και από εκεί στο αμέσως επόμενο γίνεται ασυναίσθητα, δεν το καταλαβαίνεις. απλά, κάποια στιγμή είσαι από την άλλη μεριά.

Λέξη της ημέρας: pari, le

δύσκολος καιρός για πρίγκηπες

_πόσο μάλλον για πριγκήπισσες και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Κυριολεκτικά.

Σάββατο, 7 Νοεμβρίου

Συνήθως τα νέα του Σαββάτου τα συμπυκνώνω με τα νέα της Κυριακής σε μία ανάρτηση. Αλλά σήμερα νιώθω τη βαθύτερη ανάγκη να κάνω κινηθώ διαφορετικά, ακόμη και αν όσα θέλω να γράψω δεν έχουν κανένα συναρπαστικό ενδιαφέρον.

Βγήκα από το σπίτι στις 10:10, μην έχοντας κοιμηθεί όσο θα ήθελα, βέβαια αλλά τι να γίνει, έχω συνηθίσει. Απέναντι από την είσοδό μου ειναι ένα φαρμακείο που έχει ένα εξωτερικό θερμόμετρο.
6°C. Τέλεια. Έχω πάρει ήδη μποτάκια (πρέπει να έχω να βάλω παπούτσια με πάτο παχύτερο των 5mm πάνω από 6 χρόνια) και στόχος της ημέρας είναι να πάρω ένα πουλόβερ. Τελικά πήρα ένα κασκόλ μεγάλο και παχύ, τέτοιο που θα το ζήλευε και η-Μαρία-που-άφησα-πίσω (οι φήμες λένε ότι τώρα πια έχει κάνει τζίβες και φοράει μόνο πράσινο-πορτοκαλί-κίτρινο και μαύρο όλα μαζί, σαν τον μπομπ μάρλευ).

Το απόγευμα, γυρνούσαμε από τη παιδική χαρά με τη julia όπου είχαμε ραντεβού για να κανονίσουμε μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το δρώμενο και με ρωτούσε αν έχω συνηθίσει το κρύο. Της έλεγα ότι στη Θεσσαλονίκη, πόσο μάλλον στην Αθήνα, οι πιο κρύες μέρες του χειμώνα είναι σαν αυτές τις μέρες στη Λυόν. Χαμογέλασε και μου είπε α αυτό δεν είναι τίποτα.. το Δεκέμβριο κάνει στ' αλήθεια κρύο.. Πες το ντε και νόμιζα ότι αυτό είναι το πιο πολύ κρύο που θα αντιμετωπίσω! Ασε που, της λεω, βρέχει κάθε μέρα! Δεν είναι απίστευτο; Με κοίταξε με απορία. Γιατί στην Ελλάδα το χειμώνα δε βρέχει κάθε μέρα; Πρώτον, της είπα, εγώ μπουφάν πέρυσι αγόρασα της είπα για να πάω στην Ιαπωνία που υποτίθεται θα έκανε πιο πολύ κρύο. Και δεύτερον, έχω μία φίλη που όλο το χειμώνα τον έβγαζε με μπαλαρίνες, χωρίς καλτσακια (τώρα σοβάρεψε και φοράει σταράκια στα μεγάλα κρύα).

Αυτό ήταν, μετά τον Guillame, έκανα και την Julia να πιστέψει ότι η Ελλάδα είναι κάπου στον Ισημερινό. Άκου είναι φυσιολογικό να βρέχει κάθε μέρα..

Δεν είμαι εγώ καταθλιπτική, ο καιρός φταίει.


Το μόνο κοινό με την Ελλάδα κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι ότι τα ζώδια του Σαλαμά στη lifo, εξακολουθούν να ισχύουν και εδώ στη Γαλλία.