τα παντα (γκ)ρει

Τριτη, 1 Δεκεμβρίου

Είναι παράξενες οι τελευταιες μέρες. Σαν κάτι να τελειώνει, σαν κάτι να περιμένουμε, σαν να είμαστε σε διαρκή αναμονή για κάτι. Είμαστε όλοι λίγο παράξενοι, δε μιλάμε πολύ, σαν να είμαστε σκεπτικοί, ο καθένας για τους λόγους του. Όλοι όμως. Ακόμη και οι ιταλοί.

Οι δυο εβδομάδες που ακολουθούν είναι σχεδόν κενές και μετά μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Η Αν ήδη μετράει μέρες μέχρι την τελική μας αναχώρηση από τη Λυόν (θα επαναπατριστούμε την ίδια μέρα), η οποία για κάποιον μυστήριο λόγο αυτή την περίοδο μοιάζει πιο κοντά από όσο είναι στ' αλήθεια. Η Σάρα μετακομίζει και η Σουζάνα (συγκάτοικός της μέχρι σήμερα) μεταπηδάει με εντυπωσιακή συχνότητα από τη μελαγχολία στην χαζή χαρά. Μου έλεγε να μην την αφήνω και πολύ μόνη της γιατί δεν έχει συνηθίσει να μένει μόνη της και στεναχωριέται. Χθές, υποτίθεται ότι θα καθόμασταν για ένα καφέ στα γρήγορα και εν τέλει μου μιλούσε για περίπου δύο ώρες για την αδερφή της, τη Μπρατισλάβα, τις σπουδές της, στο τέλος ήξερα δεκάδες λεπτομέρειες για άτομα που δε θα γνωρίσω ποτέ.

Μετά από δεκάδες ώρες συνύπαρξης με τον Guillame το τελευταίο δίμηνο, έχει αρχίσει και με ρωτάει έτσι στο άσχετο πώς είναι διάφορες λέξεις στα ελληνικά. Με έχει εντυπωσιάσει πόσο εύκολα τις απομνημονεύει όλες. Αυτό που τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η λέξη skata (οι Γάλλοι χρησιμοποιούν εξαιρετικά συχνά την αντίστοιχη λέξη merde) και όχι σαν λέξη αλλά κυρίως η ιδιότητά της να χρησιμοποιείται σαν πρόθεμα διαφόρων σύνθετων λέξεων (σκατο-κατασταση, π.χ.). Σήμερα, καθόμασταν περιμένοντας τη σειρά μας για να παρουσιάσουμε την καταπληκτική μας μακέτα και με το ζόρι ο ένας γελούσε με τα αστεία του άλλου. skata-avra aujourd'hui, hm? με ρώτησε κάποια στιγμή (του εξηγούσα τις προάλλες ότι avra είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε και για την ενέργεια που έχει κάποιος άνθρωπος μέσα στο χώρο). mais je ne peux pas comprendre pourquoi, του απάντησα χαμογελαστη..