κυλιόμενες μέρες_μέρος 1ο

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αυτή την αίσθηση. Ότι δηλαδή ο χρόνος περνάει χωρίς κενά, χωρίς διαστήματα-ανάμεσα. Σαν να με παρασύρει ένα ρεύμα. Αυτήν την περίοδο, δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα καλύτερο.

Πέμπτη,12 Νοεμβρίου

Από χθές δουλεύουμε ασταμάτητα με την Aude, τη Laure και την Anne, για την παρουσίαση της Τρίτης. Και δεν είναι απλά μία παρουσίαση, είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε χαζές και ότι δεν πήραμε Α στην πρώτη παρουσίαση μόνο και μόνο χάρη στη τέλεια ιδέα των αγοριών. Ο παλιός μου εαυτός, με αυτά τα δεδομένα, θα πιεζόταν, μάλλον θα είχε και έναν αυξανόμενο εκνευρισμό, θα ήθελε να κάνει όση περισσότερη δουλειά μπορούσε ακόμη και αν ήταν να κοιμηθεί το ελάχιστο δυνατό και παράλληλα θα προσπαθούσε να αποβάλλει το άγχος των υπολοίπων μελών της ομάδας. Καινούρια αρχή. Χθές, πήρα ένα κιλό μανταρίνια, γέμισα τις μπαταρίες μου με όση καλή διάθεση βρήκα σκόρπια στο δωμάτιο και πήγα στο σπίτι της Anne, όπου βρήκα τις άλλες τρεις, καθισμένες ήδη γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι. Λέγαμε για το κρύο, η Laure είναι από την Κορσική και της είναι εξίσου δύσκολο να προσαρμοστεί σε αυτό το κρύο. Μετά, κάτι λέγαμε για την αργία της 11ης Νοεμβρίου (Armistice), λέγαμε ότι στη Γαλλία είναι και στην Γερμανία δεν είναι, μετά η Aude μας έλεγε για τότε που ζούσε με την οικογένειά της στον Καναδά.

Γύρισα στο σπίτι λίγο μετά τις 8 το βράδυ, και προσπαθώντας να τελειώσω το σχέδιο που είχα αναλάβει, μίλησα περίπου 40 λεπτά με τη Ρένια, άλλα τόσα με τη μαμά και μετά 1 ώρα και 10 λεπτά με τη Δανάη (skype,connecting people). Μιλώντας με τη μαμά, της έλεγα ότι είναι πολύ παράξενο να νιώθω τόσο πολύ οικεία με άτομα που μεχρι πριν τρείς μήνες δεν ήξερα ούτε καν και από τον Φεβρουάριο και μετά ίσως να μη ξαναδώ. Σαν καμπύλες που τέμνονται για λίγο και μετά αλλάζουν κατεύθυνση. Μετά της έλεγα ότι είναι ακόμη πιο παράξενο να είμαι τόσο μακριά και τόσο καιρό. Μου απάντησε εντάξει, δύο μηνες είναι. Δεν είναι μόνο δύο μήνες. Είναι πολύ-πολύ-πολύ περισσότερο.

Λέξη της ημέρας: partager