a casa di Marta, si canta si ride

Παρασκευή, 9 οκτωβρίου

γύρισα σπίτι λίγο μετά τις 3 το πρωί, βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο. Στεγνώνοντας τα μαλλιά μου με το πιστολάκι σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι για τους γαλλικούς μου φίλους, που μετά από μία μέρα στη σχολή μαζί τους, κατά τη διάρκεια της οποίας, γελούσα ασταμάτητα, χωρίς υπερβολή, στο τέλος δε θα έγραφα τίποτα γι'αυτούς μόνο και μόνο γιατί ακολούθησε ένα βράδυ στο σπίτι της Μάρτα, με τους Ιταλούς. scuza Guillaume, άλλη φορά..  

την πρώτη εβδομάδα νομίζω, είχα χρησιμοποιήσει τον όρο φυλές των εράσμους φοιτητων. ε, οι ιταλοί, είναι η πρώτη ομάδα αυτής της κατηγορίας, από μόνοι τους.

δε ξέρω για ποιό ακριβώς λόγο, αλλά οι ιταλοί με έχουν πάρει υπό την προστασία τους από την πρώτη μέρα. κάποιες φορές μάλιστα, έχω σκεφτεί ότι τα ιταλικά μου είναι πιο πολύτιμα από τα γαλλικά.. κάπως έτσι και χθες. η Μάρτα κάλεσε σπίτι της τους ιταλούς και.. εμένα! (μουσικό σήμα: τα-νταααααα). ο νταμιάνο και ο πάολο δεν ξεκόλλησαν από τα νεοαποκτηθέντα i-phone τους, φάγαμε kisch και pizza, έμαθα πώς να φιάχνω gniocchi. Όσο τους παρακολουθούσα, σκεφτόμουν ότι είναι γεμάτοι από ενέργεια (πάντα-μα-πάντα), γελάνε δυνατά και μιλάνε διαγώνια στο τραπέζι. Έχουν αδυναμία στους Έλληνες γιατί θεωρούν ότι έχουμε την ίδια διάθεση για ξεσάλωμα (degenero) και γενικά μοιάζουμε. Το αστείο είναι ότι και ο Guillame το πρωί μου έλεγε ότι και οι γάλλοι έχουν αδυναμία στους Έλληνες αλλά επειδή είναι οι καημένοι το άκρο της Ευρώπης και είναι τόσο μικρή χώρα αλλά με τόσο μεγάλη ιστορία (πφφφ..γάλλοι!).

Στο τέλος, ήπιαμε καφέ (περασμένα μεσάνυχτα) και βγήκαμε βόλτα στην πόλη, κανονίζοντας τις καλοκαιρινές μας διακοπές tutti-insieme (κανονίζω τις καλοκαιρινές μου διακοπές από τον οκτώβριο_), αδυνατώντας να προβλέψουμε την καταιγίδα που θα ξεσπούσε μία ώρα μετά. αλλά και που ξέσπασε, μικρό το κακό. συνεχίσαμε τη συζήτηση υπο βροχή μέχρι να φτάσουμε ένα-βηματάκι-πριν-την-πνευμονία και μετά χωριστήκαμε. buona notte e a domani_

λέξη της ημέρας: teufeuse,la

Πάντα ο νους μου θα 'ναι στο νησί_χα!

Πέμπτη, 8 οκτωβρίου

Ένα από τα εκατοντάδες πράγματα που έχω αποφασίσει ότι θα κάνω όταν-μεγαλώσω, είναι μία ταινία. όχι δραματική, ούτε κοινωνική. η ταινία μου θα είναι παρα-μα-παρα-πολύ κωμωδία. μάλιστα, έχω αποφασίσει ότι πρώτα θα βρω όλα τα αστεία και μετά θα γράψω ένα σενάριο που να τα συνδέει μεταξύ τους. δεν είναι το σενάριο η ουσία, στην περίπτωσή μας, είναι τα αστεία. εκτός όλων των άλλων αστείων που κατα καιρούς έχω βρει λοιπόν, αποφάσισα σήμερα ότι μία από τις κυριότερες σκηνές της ταινίας θα είναι σαφής αναφορά σε κάθε βράδυ σαν το σημερινό.

ανεξάρτητα από το πόσο καλά μπορεί να περνάμε μεταξύ μας, το καλύτερό μας είναι όταν έρχονται να δουν έναν από εμάς φίλοι από αυτούς που αφήσαμε πίσω. κατ'αρχάς, δεν είναι ότι φτάνουν ξαφνικά. έχει προηγηθεί μία εβδομάδα (τουλάχιστον) προετοιμασίας, κατά τη διάρκεια της οποίας ακούμε κάθε μέρα και από μία (τουλάχιστον) ιστορία για το άτομο που πρόκειται να υποδεχθούμε και μετράμε όλοι μαζί αντίστροφα μέχρι τη μεγάλη μέρα (σαν το βράδυ που αλλάζει ο χρόνος ή την τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων). και η μεγάλη μέρα φτάνει. κυκλοφορούν κατευθείαν μηνύματα τύπου arrive,-e,-s! rendevouz place terraux 22:30. bisou και έτσι κάπως, μετά από λίγες ώρες είμαστε στο abrevoir, εξασκώντας όλες τις γλώσσες που μπορεί να ξέρουμε, προσπαθώντας να μιλήσουμε με τον φίλο-επισκέπτη, που βέβαια, δε μιλάει γαλλικά. ο φίλος-επισκέπτης μας κοιτάει συνήθως με απορία, προσπαθεί να μάθει τα ονόματα όλων μας και να είναι όσο πιο κοινωνικός γίνεται, ενώ το μόνο που θέλει κατα βάθος είναι να πάρει τον/την ξενιτεμένο,-η φίλο,-η του και να αρχίσουν να λένε νέα, χωρίς όλο αυτό το κόσμο τριγύρω.. εμείς γελάμε με συγκατάβαση, χαιρόμαστε σαν να είναι κάποιος δικός μας φίλος που έφτασε και πίνουμε σφηνάκια για το καλωσήρθες.

γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν δύο πράγματα: πρώτον, πώς θα είναι όταν θα έρθουν οι δικοί μου φίλοι εδώ, προσπαθώντας να τους φανταστώ με το απορημένο βλέμμα που είχε ο άρτι αφιχθής σήμερα Μαουρίτσιο. Δεύτερον, να στείλω ένα μήνυμα σε όσους είπα ότι έχω-μελαγχολία-αυτές-τις-μέρες και να τους πω ότι όχι, δεν έχω μελαγχολία, περνάω υπέροχα αλλά μου έχουν λείψει τόσο-μα-τόσο-πολύ. Αποφάσισα όμως να μη δώσω έκταση στο θέμα..

λέξη της ημέρας: commerage,le

Ημερολόγια κουζίνας_

6+7 Οκτωβρίου (Τρίτη και Τετάρτη)

υπάρχει μία στήλη στη lifo, ένα από τα free press εντυπα που κυκλοφορούν στην αθήνα, που λέγεται ημερολόγια κουζίνας. για πολλούς και διάφορους λόγους είναι η αγαπημένη μου στήλη σε έντυπο. την υπογράφει ο μιχάλης μιχαήλ. αυτές τις δύο μέρες είμαι εκείνος. Ω, ναι!

Λόγοι για τους οποίους τις τελευταίες δύο μέρες ταυτίζομαι με τον μιχάλη μιχαήλ:

1. η στήλη στην οποία αναφέρομαι πρόκειται για μία καταγραφή απλών προβληματισμών πάνω στην καθημερινότητα, στους οποίους παρεμβάλονται συνταγές και γευστικές εμπειρίες. δηλαδή προβληματισμοί και φαγητό. c'est moi!

2. τις τελευταιες εβδομάδες, ο μιχάλης (sic) έχει αποφασίσει να κάνει αυστηρή δίαιτα, δε τρώει τίποτα και όλη την ώρα σκέφτεται φαγητά, ξεφυλλίζει βιβλία συνταγών και σημειώνει τα φαγητά που θα μαγειρέψει μόλις αδυνατίσει. χθες, c'etait moi!

3. πολύ συχνά, περιγράφει πώς ημέρες τόσο πολύ κουραστικές καταλήγουν σε βράδια που καλώντας μερικούς φίλους του, φιάχνοντας κάτι πολύ απλό (μα πάρα πολύ απλό) για να φάνε όλοι μαζί και διαλέγοντας ένα καλό κρασί, πέρασε υπέροχα. ε, αυτό έγινε σήμερα. μετά από δύο μέρες αδιάκοπης (..) εργασίας για τη σχολή, η aude μας κάλεσε σπίτι της για να πιούμε -πολλή- κρύα σαμπάνια και να φάμε κρέπες. πολλές κρέπες. αλμυρές, με πράσινα τυριά και βρωμερά αλλαντικά και γλυκές με μωβ μαρμελάδες και nutella (αλίμονο!). στο τέλος, μιλήσαμε μέσω skype με την άλλη-καλύτερη-φίλη των κοριτσιών, που κάνει εράσμους στο μοντρεάλ, η σουζάνα μας έμαθε πώς να λέμε τις μέρες της εβδομάδας στα σλοβάκικα και η σάρα στίχους από ιταλικά τραγούδια. sempre piu in alto si va_

λέξη για σήμερα: pensee, la (σκέψη και! η πετούνια)

people pleasantly strange_part2

δευτέρα. 5 οκτωβρίου

όταν ακούω ανθρώπους να λένε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα, προβληματίζομαι. προσπαθώ να καταλάβω τι άλλο σημαίνει, τι άλλο σκέφτονται παράλληλα. Άλλες φορές νομίζω ότι είναι λίγη μελαγχολία, άλλες λίγος ενθουσιασμός, άλλες λίγη απορία. Σήμερα, ενώ περιμέναμε το μετρό, φεύγοντας από τη σχολή, σκέφτηκα ότι η μέρα μου πέρασε εξαιρετικά γρήγορα. τελεία. διαπίστωση. ο Αλέξαδρος λέει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Μετά σκεφτόμουν ότι ίσως δεν κατάλαβα καθόλου την πραγματική διάρκεια της ημέρας (αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη φράση η-μέρα-μου-πέρασε-γρήγορα) γιατί ήταν γεμάτη ανθρώπους. Στην αρχή στο διάδρομο της σχολής, όπου πηγαίναμε πάνω κάτω για να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την επόμενη εβδομάδα, όταν θα ξεκινήσουμε επιτέλους τα μαθήματα επιλογής, μετά οι γαλλίδες που διαπίστωσα ότι έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς όταν είναι να χωριστούν σε ομάδες για κάποια εργασία, πιο μετά οι ιταλοί -είναι παντού-, μετά οι τελευταίοι ισπανοί, που έφτασαν σήμερα. Το απόγευμα, τα αγόρια από την Αρμενία των οποίων κάθε προσπάθεια να γίνουν συμπαθείς είναι απόλυτα ανεπιτυχής, η καθηγήτρια από το Λίβανο, οι δουβλινέζοι. Κόσμος πάει και έρχεται, γεμίζει κάθε κενό.

Μετά, στο μετρό, στα πλαίσια του καταπληκτικού παιχνιδιού παρομοιώσεων ανθρώπων με φαγητά, η Sara μου έλεγε ότι είμαι σαν τη nutella_χμ! Είναι φορές που γίνομαι πολύ αντικοινωνική, δεν έχω καμία διάθεση να μιλάω, να εξηγώ, να συναναστρέφομαι ανθρώπους, γενικά. Ίσως μάλιστα, έχω μία αδυναμία στον αντικοινωνικό μου εαυτό.. και πάλι όμως, είναι μέρες που το να έχω τόσο κόσμο γύρω μου, είναι τόσο διασκεδαστικό.. ακόμη και αν οι μέρες αυτές περνάνε γρήγορα (...)

Λέξη της ημέρας: chute,la

bouchon,le

κυριακή, 4-10

χθες το βράδυ, πίναμε μπύρες για να γιορτάσουμε τον πρώτο μας μήνα στη Λυών. πέρασε κιόλας ένας μήνας. Χμ. Σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω ήδη οργανώσει την 'ρουτίνα' της κάθε μέρας μου εδώ. και κυριώς της Κυριακής. la spectacle du quotidien!

Τις κυριακές λοιπόν, η clair μας παίρνει και μας πηγαίνει βόλτα στη Λυόν, για την γνωρίσουμε από-μέσα. Σήμερα, πήραμε και τις υπόλοιπες φίλες της και πήγαμε όλοι μαζί σε παραδοσιακό bouchon lyonais. bouchon,le είναι το πώμα από φελό αλλά εδώ, δεν έχει αυτή τη σημασία. το bouchon είναι ταβέρνα, όπως είναι στην ιταλία η trattoria. έχει πιάτα ξεχωριστά αλλά αν διαλέξεις κάθε πιάτο ξεχωριστά είναι σαν να βαζεις μία ταμπέλα από νέον πανω από το κεφάλι σου που λέει "τουρίστας". το κανονικό είναι να επιλέξεις ένα μενού. ή πιο σωστά, κατηγορία μενού. ανάλογα με το πόσα χρήματα θέλεις να πληρώσεις. και κάθε κατηγορία έχει διαφορετικά πιάτα. πλάκα έχει. σαν τηλεπαιχνίδι.

καταπιέσαμε τις γευστικές μας προτιμήσεις για να δοκιμάσουμε τις σπεσιαλιτέ της Λυόν (salade lyonnaise-quenelle,la-fromage de chevre) και δοκιμάσαμε επίσης κρασί από την Bourgogne γιατί η julie επέμενε ότι αυτό είναι ΤΟ καλύτερο γαλλικό κρασί. στο τέλος μάλιστα, η clair μας είπε ότι άμα μας άρεσε το φαγητό, πρέπει να λέμε j'ai bien mange, j'ai bien bu, j'ai la peau du vendre bien tendue. χα!

Φεύγοντας, η Sara μου έλεγε πόσο άδικο είναι που δεν μπορεί να καταλάβει τι γραφω στο μπλογκ μου και με εβαλε να της υποσχεθώ ότι όταν θα γράψω βιβλίο, θα φροντίσω να κυκλοφορήσει και μία ιταλική έκδοση, την οποία βέβαια θα της αφιερώσω.

Οι κυριακές στη Λυών έχουν αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να έχουν, τελικά..

Λέξη της ημέρας: nocturne

μαθήματα ευρωπαϊκής ιστορίας

Σάββατο, 3 οκτωβρίου


Σήμερα, είχαμε πει με τα κορίτσια (είναι αστείο ότι ο όρος αυτός τα-κορίτσια μπορεί να περιγράφει την ίδια στιγμή πολλές διαφορετικές ομάδες. τα-κορίτσια-στο-νέο-ηράκλειο, τα-κορίτσια-από-την-κατασκήνωση, τα-κορίτσια-από-τη-λυών και βέβαια τα-κορίτσια-από-τη-θεσσαλονίκη, είναι πάντα τα-κορίτσια_ιδέα. τελος πάντων).. Είχαμε πεί λοιπόν ότι θα πάμε στη μπιενάλε. όπως συμβαίνει σε κάθε αξιοπρεπή μπιενάλε, τα εκθέματα δεν συγκεντρώνονται σε ένα χώρο αλλά είναι συγκεντρωμένα σε χώρους, διάσπαρτα στην πόλη, με σκοπό να πρέπει να γυρίσεις την πόλη για να τα δεις όλα. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι θα ξεκινήσουμε από τα νότια. λάθος απόφαση. Δεν είχα μαζί μου το χάρτη, η περιοχή νότια του σταθμού perache δεν είναι ιδιαίτερα φιλική και έτσι γυρίσαμε στο κέντρο άπραγες.

Κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ και να οργανώσουμε τις επόμενες κινήσεις μας και εκεί συνειδητοποίησα ότι και οι δυό τους έχουν αρχίσει να με λένε αθήνα ή ατηνά, σε μία προσπάθεια να φτάσουν το αθηνά ξεπερνώντας το ατενά και τον ενθουσιασμό του α-το-ονομά-σου-το-ξέρω-από-τότε-που-κάνανε-ελληνική-ιστορία-στο-σχολείο. Μετά αρχίσαμε να λέμε για πολεμικούς εξοπλισμούς, τους έλεγα για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και την ιστορία με τα Ίμια, η Σάρα έλεγε για την ιταλική αντίσταση στον πόλεμο και πόσο άδικο είναι που όλοι νομίζουν ότι οι Ιταλοί ήταν σχεδόν σαν τους Γερμανούς απλά δεν κηνυγούσαν Εβραίους, η Σουζάνα έλεγε για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόμματος, το 1989.

Ενώ κατευθυνόμασταν προς τα βόρεια της πόλης, αυτή τη φορά, σκεφόμουν ότι ακόμη και η Αλίκη θα έβρισκε συναρπαστική την Ιστορία αν την μάθαινε με αυτό το τρόπο. η αρχιτεκτονική, είναι από τα θέματα που θα με απασχολήσουν λιγότερο κατα τη διαμονή μου εδώ, θαρρώ.

Λέξη της ημέρας: illisible (le monde est illisible, mon coeur non, sarkis, installation, Xe Biennale de Lyon, 2009)