Από την Τετάρτη το πρωί είχαμε παρατηρήσει μία κινητικότητα στην πόλη. Κόσμος περισσότερος έξω, τα περίπτερα στη χριστουγεννιάτικη αγορά της Λυόν (καμιά φορά μου φαίνονται πολύ παράξενες κάποιες φράσεις όταν τις μεταφράζω από τα γαλλικά στα ελληνικά) αυξήθηκαν, τα πρώτα λαμπάκια εμφανίστηκαν δειλά-δειλά στις βιτρίνες, συνεργεία κρεμάνε καμπανούλες από τα δέντρα. χμ
Την Πέμπτη ακόμη περισσότερο. Περιμένοντας την Παρασκευή...
Σήμερα λοιπόν, ήταν παράξενη μέρα, το πρωί στη σχολή, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα στις ομάδες φοιτητών αρχιτεκτονικής, λίγο-πριν την παράδοση. Όλοι είχαμε νεύρα με όλους, ακόμη κι εγώ, είχα νεύρα με άτομα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκνευριστώ. Ανεβοκατεβαίναμε στη βιβλιοθήκη για να βρούμε τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες που μας λείπουν, περιφερόμασταν στη σχολή, η οποία σήμερα είχε μετατραπεί σε μουσείο μοντέρνας τέχνης για τις ανάγκες της παρουσίασης των εργασιών του μαθήματος art corporelle, κάναμε πηγαδάκια που κατέληγαν πάντα στο είναι βλαμμένοι αυτοί οι γάλλοι. Το βράδυ, για τελευταία φορά συμφώνησα να ακολουθήσω τη Σουζάνα, αφήνοντας την παρέα των ιταλών και αφού κάναμε μία βόλτα να δούμε τι παίζει με τα φώτα στην πόλη, καταλήξαμε με τους καινούριους της φίλους σε γιαπωνέζικο εστιατόριο.
Γυρνώντας σπίτι, είδα τη θερμοκρασία στο θερμόμετρο της place bellecour και εγραφε +0.5. Αισθανόμενη τα δάχτυλα των ποδιών μου εντελώς μουδιασμένα γελούσα με τη σκέψη ότι τα σταράκια μου τα είχα πάρει πέρυσι στη θεσσαλονίκη για να μη κυκλοφορώ με ανοιχτά παπουτσάκια τις κρύες μέρες του χειμώνα... Αύριο, τα καλύτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου