είχα πάρα πολλούς πιθανούς τίτλους για σήμερα. Ο δεύτερος επικρατέστερος ήταν το μία αιωνιότητα σε μία ημέρα. θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ ευθύς αμέσως. Το πρωί, αντί για παρουσίαση είχαμε παράδοση. Απλά κολλήσαμε τις πινακίδες μας, τοποθετήσαμε μακέτα-cd-τεύχος πάνω στα σχεδιαστήρια και φύγαμε. οι περισσότεροι πήγαν να κοιμηθούν, μέχρι το ραντεβού των 14:00. εγώ, που δε συνηθίζω να κοιμάμαι τα μεσημέρια (ούτε τα βράδια, parfois), έκανα βόλτες στο κέντρο. όταν βαρέθηκα, πήγα για ένα καφέ στα στάρμπαξ και έβγαλα το cahier rouge μου για να αναπληρώσω το κενό της τελευταίας εβδομάδας. και ξαφνικά, δε μπορούσα να σταματήσω. πέρασα μία ώρα και δέκα λεπτά με το ρολόι γράφοντας, ένας κύριως που ήρθα νε φάει ένα σαντουιτσάκι στο διάλειμμα από τη δουλεία του, με κοιτούσε έντρομος. ήταν σαν να πέρασε μέσα σε μία μέρα μία αιωνιότητα, στη λυόν, με φίλους μου μόνο γάλλους-ιταλούς και σλοβάκες.
Τίποτα από όσα έγραψα στο σημειωματάριό μου δεν νομίζω ότι εντάσσεται στα πλαίσια αυτού του μπλογκ και δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να τα αναπαράγω. το πιο παράξενο πάντως, ήταν ότι σήμερα, πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό ένιωσα ότι είναι πολύ άδικο για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου εδώ να σκέφτομαι τη μέρα που θα φύγω, είναι πολύ άδικο να μη τους αφήνω να γίνουν πιο πολύ φίλοι μου γιατί εγώ-φίλους-έχω, είναι πολύ άδικο ακόμη για μένα να χάνω μέρες από όλο αυτό που ζω εδώ, περιμένοντας να γυρίσω στην Ελλάδα. και μετά σκέφτηκα ότι δε θέλω να γυρίσω πίσω. για πρώτη φορά μετά από 2μιση μήνες και 61 αναρτήσεις, αισθάνθηκα ότι πραγματικά, δε θέλω να φύγω. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να εξηγήσω κάτι άλλο. Δε χανόμαστε. Αλίμονο!
μουσική επένδυση:
http://www.youtube.com/watch?v=KmcPeuf5aXo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xQGvLhZKg4Y
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου