live to tell the tale

Διασχίζοντας τη Place des Jacobins με τον Κώστα και τη Ρένια, λίγο μετά τις 00:30 ότι η σημερινή μέρα είναι σαν τρεις μέρες. Ήταν τόσο γεμάτη που το ξεκίνημά της, εικοσι-μία ώρες αργότερα, έμοιαζε τόσο πολύ μακριά...

Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου

Πόσο μου είχε λείψει να ξυπνάω με τον απαίσιο ήχο της αφύπνισης του κινητού μου (τα έχω δοκιμάσει όλα, καταλήγω πια στο ότι όλοι οι ήχοι αφύπνισης είναι σιχαμένοι), να είναι σκοτάδι έξω και να πρέπει να ετοιμαστώ πιό-γρήγορα-από-τη-σκιά-μου για να πάω στη σχολή. Άφησα τα παιδιά να κοιμούνται και τα-ντααα.. διακτινίστικα στη σχολή όπου σήμερα καλούμουν να συμμετάσχω στις γραπτές εξετάσεις τριών μαθημάτων στα γαλλικά. Δε θα γκρινιάξω για τίποτα, αντιθέτως θα σας πω για την περηφάνια που με κατέκλυσε όσο έγραφα τι υποδηλώνει η χρήση του όρου urbanisme στα γαλλικά κείμενα το 1910. Για τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, ήταν μία από τις 20 ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν σε διάστημα τριών ωρών. Για μένα αγαπητοί μου φίλοι ήταν μία μικρή στιγμή απεριόριστης υπερηφάνιας. Επίσης αποφάσισα ότι αν όντως θέλω να σπουδάσω κι άλλο στη Γαλλία, χρειάζομαι τουλάχιστον ενα χρόνο εντατικών μαθημάτων γαλλικής γλώσσας. Αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής..

Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.

Είμασταν όλοι εκεί, έλεγα στη Ρένια ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο δικό κου και στο δικό τους εράσμους είναι ότι εμείς είμαστε 25 άτομα και κυκλοφορούμε κατά κανόνα σαν πολυκύτταρος οργανισμός. Καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά σχηματίζουμε μία παρέα, εν τέλει. Μία παρέα εξαιρετικά διασκεδαστική.