ολική επαναφορά

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου

Σήμερα είναι σαν τα πάντα γύρω μου να μου λένε το ίδιο πράγμα. Είναι όπως αυτές οι σκηνές στα παιδικά συνήθως που είναι ο καημένος ο ήρωας και ξαφνικά πετάγονται παντού γύρω του ταμπέλες που του δείχνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, με μόνη διαφορά ότι εμένα, οι ταμπέλες μου έδειχναν όλες ακριβώς το ίδιο. Όλα σήμερα μου έδειχναν ότι είναι κρίμα να χάνω μέρες από το εράσμους μου σκεπτόμενη την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Να παραθέσω κάποιον στίχο του Καβάφη τώρα, παραείναι προβλέψιμο.

Όλα ξεκίνησαν χθες το βράδυ που ξεκίνησα να διαβάζω το blog της ομολόγου μου στον Καναδά. Κάθε τόσο, επέστρεφα εδώ και διάβαζα τις δικές μου αντίστοιχες αναρτήσεις. Το πιο αστείο είναι ότι κάποια στιγμή που και εκείνη έλεγε πόσο της λείπουν οι φίλοι της, έχοντας δει τις φωτογραφίες από το μέρος που είναι τώρα, σκέφτηκα εεεεεέλα καλέ, δες πόσο τυχερή είσαι. οι φίλοι σου εδώ είναι. δε θα τους χάσεις! διάλειμμα κάνεις. πω-πω.

Σήμερα, έχοντας τελειώσει με την παρουσίαση, περιμένεμε τα κορίτσια να γράψουν το κείμενο για την παρουσίαση της ιδέας μας και να περάσει η ώρα για να πάμε για εκτυπώσεις. Έστειλα μεηλς, πήρα τηλέφωνα, σκέφτομαι ότι είναι η πρώτη μέρα μετά από καμιά εβδομάδα που μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά, χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία πίεση. Μετά κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από εδώ και σκέφτομαι πόσο πάρα πολύ καλά περνάω και πόσο κρίμα είναι όταν πηγαίνω να γράψω την ανάρτηση της ημέρας να με πιάνει ένα κάτι-κάτιτί και να καταλήγω να παρουσιάζω μία μελαγχολία, μία άρνηση. Δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι έτσι. Η Σάρα γκρίνιαζε που δε μπορεί να καταλάβει τίποτα από όσα γράφω και που σταμάτησα επιπλέον να βάζω φωτογραφίες. Της είπα ότι δεν πειράζει γιατί πέρασα μία περίοδο δύο εβδομάδων λίγο μελαγχολική. Με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε ότι αυτό της φαίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον. Εγώ; μελαγχολική; απίστευτο! χμ...