Την τελευταία φορά που ανέφερα στο μπλογκ το πόσο κρύο έχει, ακολούθησαν μία σειρά από sms και e-mail που με προέτρεπαν να ντύνομαι ζεστά, να τρώω καλά, να μην το παρακάνω με τις βόλτες στην πόλη, να προσέχω και τέτοια. Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν θα αναφερθώ ξανά στις χαμηλές θερμοκρασίες της πόλης. Αυτές τις δύο μέρες όμως, μία ανάρτηση που δε θα αναφερόταν στο κρύο, θα είχε σχέση με την πραγματικότητα όσο μία ανάρτηση που θα αναφερόταν στην κουκουβάγια που εισέβαλε στο δωμάτιό μου χθες το απόγευμα για να με ενημερώσει ότι την επόμενη χρονιά καλούμαι να παρακολουθήσω μαθήματα στο χόγκουαρτς, τη σχολή μαγείας που παρακολούθησε και ο Χάρι Πόττερ.. χμ
και δεν είναι ότι έχει κρύο, χιονίζει κιόλας, χιονίζει πολύ. Και έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο κρύο που χθές το βράδυ, πριν κοιμηθώ, διάβαζα το ελληνικό μου βιβλίο όπου κάποια στιγμή η κοπελίτσα της ιστορίας μας, λέει ότι δεν μπορεί να βγεί ξυπόλυτη στο μπαλκόνι του διαμερίσματός της, μέσα Σεπτεμβρίου επειδή το δάπεδο καίει. Καίει?! Προσπαθούσα να σκεφτώ πώς είναι αυτή η αίσθηση, προσπαθούσα να θυμηθώ τη θερμοκρασία της ασφάλτου στις 3 το μεσημέρι του καλοκαιριού.. ξύπνησα με παγωμένη μύτη, ντύθηκα σαν να μου είχαν πει ότι θα παίξουμε στριπ-πόκερ (όλα μου τα ρούχα, το ένα πάνω από το άλλο) και ξεκίνησα για τη σχολή_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου