dehors

Είναι λίγος καιρός τώρα που περπατάω στο δρόμο και είναι σαν να είμαι εδώ πολύ καιρό και όχι μόνο αυτό, νιώθω και σαν να πρόκειται να μείνω εδώ πολύ καιρό. Έχω συνηθίσει όλους τους δρόμους, όλες τις διαδρομές, δεν σκέφτομαι ότι είναι παράξενοι οι οδηγοί λεωφορείου που μου λένε bonjour μόλις ανεβαίνω στο λεωφορείο, τους έχω συνηθίσει. Πλάκα έχει.
Σήμερα όμως, Κυριακή, 29 Νοεμβρίου, έκανα ένα ακόμη βήμα προς την κατάστηση της Λυόν. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, έχει τη σήμερον ημέρα, μία σειρά από μικρά υπόγεια που κάποιος μυστήριος επίδοξος σκηνοθέτης έχει μετατρέψει σε θέατρα (ή χώρους παραστάσεων, πιο σωστά, γιατί πάντα υπάρχουν τύποι σαν τη μαμά μου που θεωρούν ότι άμα δεν έχει αυλαία και εξώστη, θέατρο δεν είναι, τέλος). Είχα σκεφτεί να πάω να δω μία παράσταση σε έναν τέτοιο χώρο τον πρώτο μήνα που ήμουν εδώ αλλά τελικά δεν έτυχε. Σήμερα, δύο μήνες μετά, βλέποντας την αφίσα που συνοδεύει αυτή τη σύντομη ανάρτηση, αποφάσισα ότι αυτή τη φορά δε σηκώνει αναβολή. Σήμερα, θα πάω θέατρο.

Στις 15:45, ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο (φουαγιέ) στον αριθμό 44 της οδού Burdeau, με ένα εισητήριο tarif reduit και την απορία αν θα καταλάβω τίποτα για την επόμενη ώρα. Χμ.
Μετά από μία+μισή ώρα, για την ακρίβεια, διέσχιζα ξανά το μικρό δωμάτιο, κατευθυνόμενη προς την έξοδο αυτή τη φορά. Σκεφτόμουν ότι καιρό είχα να δω τόσο όμορφη παράσταση, ότι αν κρατούσε άλλα 10 λεπτά θα έκλαιγα κι εγώ όπως η κοπελίτσα δίπλα μου, ότι τι κρίμα να μη μπορώ να βάλω όλους τους φίλους μου να τη δουν και να πηγαίνω μαζί τους όλες τις φορές, ότι θα ψάξω όλους τους χώρους παραστάσεων με λιγότερα πό 35 καθίσματα και θα πάω σε όλες τις παραστάσεις που παρουσιάζουν, ότι άντε είναι πολύ άδικο να μην μπορώ να κλαψουρίσω στους τοπικούς μου φίλους στα ελληνικά και να μου απαντήσουν εεεεεεέλα βρε αθηνούλαααααααα....