105 αναρτήσεις + 105 φωτογραφίες = 5 μήνες

Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου

Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να γράψω όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω πια τις αναρτήσεις στο μπλογκ-μου. Πριν το ξεκινήσω, συνάντησα διάφορα αντίστοιχα μπλογκ, αλλά μου φαινόταν τόσο μελαγχολική η τελευταία ανάρτηση κάθε φορά, δηλαδή; μετά; τι;

Από την Πέμπτη, άφησα το δωμάτιο 729 που με φιλοξένησε τους τελευταίους πέντε μήνες, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τα δύο μεγάλα γεγονότα των προσεχών ημερών: την αναχώρησή μου από την όμορφη Λυόν και ταραμ-ταραμ η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Είχα συνέχεια δουλειές να κάνω και από τη μία χαιρόμουν που δεν είχα κενούς χρόνους για να στεναχωριέμαι αλλά από την άλλη είχα άπειρα νεύρα που αντί να διαθέτω το χρόνο μου όπως και σε όποιους ήθελα, έπρεπε να τρέχω σε τράπεζες και οργανισμούς. Σιτ.

Την Παρασκευή το βράδυ, γεμίσαμε ακόμη μερικές σελίδες από το καινούριο μου σημειωματάριο και είπαμε ότι δε λέμε αντίο, μόνο εις το επανειδείν. Αυτό, τίποτα άλλο_

last this day

τετάρτη, 20 ιανουαρίου.

με όλα αυτά, την παρουσίαση του προτζεκτ της λισαβόνας, την άφιξη της μαμάς και τις συζητήσεις για το ταξίδι στο γαλλικό νότο, δεν πρόλαβα καθόλου όλες αυτές τις μέρες να συνειδητοποιήσω ότι αστεία-αστεία δυο μέρες μου έμειναν ακόμη στη λυόν. Σήμερα, γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν ότι ευτυχώς που αυτή τη φορά κανείς δε περίμενε από εμένα να οργανώσω οδυνηρούς αποχαιρετισμούς, γιατί αν έπρεπε να το κάνω και αυτό, όχι, δε θατα κατάφερνα.

Σήμερα λοιπόν, πήγαμε στη σχολή κατά τις 8, παρουσιάσαμε, τσακ-μπαμ και αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε, να χαιρετάω δηλαδή όσους δε θα έβλεπα το βράδυ, στο σπίτι της Σάρα και την Παρασκευή, στο σπίτι του Νταμιάνο. Τι παράξενο..

Έφαγα με τη μαμά και κατευθύνθηκα προς το Croix-Rousse, με μία τσάντα με πράσα και σπανάκια, αλεύρι και αυγά γιατί η υπόσχεση ήταν ότι θα κάνω pitakia για τους γάλλους αυτή τη φορά, η σάρα έφιαξε αλμυρές τάρτες, οι γάλλοι έφεραν τα κρασιά και ο νταμιάνο τις σαμπάνιες. Η απορία μου η μεγάλη είναι πώς θα νιώσουν όταν έρθουν στην Ελλάδα και δοκιμάσουν πραγματικά πιτάκια...

Μαγειρέψαμε λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε και δώσαμε ραντεβού την άνοιξη, στα ίδια μέρη.. Λίγο μετά τις 2, γυρνούσα σπίτι, ξεφυλλίζοντας ένα καινούριο τετράδιο, στις πρώτες σελίδες του οποίου καθένας από τους γαλλικούς μου φίλους είχε γράψει κατι-τι. Η Σάρα, κλείνοντας την πόρτα, είπε ότι αρκετά στεναχωρήθηκα σήμερα και να μη στεναχωρηθώ άλλο.. θα βάλω τα δυνατά μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα!

charrette VS lyon 0-1

Η λέξη charrette είναι από τις λέξεις που άρχισα να ακούω σχεδόν από τη πρώτη μου εβδομάδα στη λυόν. Το νόημά της ήταν πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα αλλά μόλις την παρασκευή που πέρασε έμαθα την προέλευσή της, με εξαιρετικές λεπτομέρειες από τον Guillame. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον με τη λέξη charette είναι ότι λέξη αντίστοιχή της στα ελληνικά δεν υπάρχει (ωπ!) γιατί όπως φρόντισε ο guillame φρόντισε να μου εξηγήσει, την εποχή που οι γάλλοι κυκλοφορούσαν με άμαξες, εμεις ζούσαμε στα βουνά.. ή είχαμε αυτοκίνητα! άμαξες πάντως, δεν είχαμε. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας είναι πολύ συγκεκριμένο και παρεκκλίσεις δε σηκώνει. Κυριακή θα έπρεπε να δουλέψω για την παράδοση του εργαστηρίου μου τη Τετάρτη. Δευτέρα έρχεται η μαμά, Τρίτη τελειώνω με την παρουσίαση, Τετάρτη παρουσιάζω και μετά πάω σερί στη Σάρα για να μαγειρέψουμε σπανακοπιτάκια για τις γαλλίδες φίλες μας, Πέμπτη μαζεύω όλα τα πράγματα και αφήνω το δωμάτιο. Ουφ. Και είναι Τρίτη σήμερα, 19 Ιανουαρίου. Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα, είδικά αφού έφτασε η μαμά. Χθες, κάναμε μία βόλτα στη Λυόν, της έδειξα τα ποτάμια, την παλιά Λυόν, την Bellecour, μόνο που αυτή τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να ορίσω το πώς, είναι όμως πολύ διαφορετικό.

charrette

The French word, "charrette" means "cart" and is often used to describe the final, intense work effort expended by art and architecture students to meet a project deadline. This use of the term is said to originate from the École des Beaux Arts in Paris during the 19th century, where proctors circulated a cart, or “charrette”, to collect final drawings while students frantically put finishing touches on their work.

ultima settimana, allora!

Η Σάρα έχει οργανώσει τη τελευταία μου επίσημη εβδομάδα (γιατί εννοείται ότι θα επανέλθω ως επισκέπτης) στη Λυόν με εντυπωσιακή ακρίβεια. Σήμερα ήταν το τελευταίο cena στο σπίτι της Μαρτα και της Ρακέλε λοιπόν. Είχε θέμα no champagne, no party. Μαζεύτηκε η συνήθης παρέα ιταλών λοιπόν, ο καθένας έφερε από μία σαμπάνια και η ρακέλε με τη σάρα μαγείρεψαν.

Βγάζοντας τις τελευταίες φωτογραφίες γύρω από το πράσινο πουά τραπεζομάντηλο, έκανα μία πολύ γρήγορη αναδρομή στις Παρασκευές που πέρασα σε αυτή τη κουζίνα και μάλλον τη στιγμή που σκεφτόμουν τον τρόμο που με κυρίευσε την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με τη ταχύτητα με την οποία μιλάνε οι ιταλοί, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι εσύ μάθαινες μία άλλη γλώσσα επί δύο χρόνια, χαμογελούσα πολύ, τόσο που ο πάολο με ρώτησε για ποιό λόγο γελάω μόνη μου. Η Σάρα με κοίταξε ανήσυχη, άρχισε; με ρώτησε. ποιό πράγμα; εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε η άννα: allora quando parti, athina?? ho una settimana ancora.. απάντησα. ε, αυτό, είπε η σάρα. la melancholia de la ultima settimana! ha comminciato?

μμμ.. αρχισε!