Ο τίτλος που απορρίφθηκε για αυτή την ανάρτηση, ήταν καλύτερα άνεργος παρά καλλιτέχνης. Δε ξέρω γιατί τον απέρριψα. Σκέφτηκα πολλές φορές πάντως κατά τη διάρκεια της ημέρας ότι αυτός είναι ο τίτλος που ταιριάζει στη σημερινή ανάρτηση.
Την τελευταία φορά που θυμάμαι να προσπαθώ να βγάλω από τα ρούχα μου μικρούς λεκέδες από λευκή μπογιά, κάνοντας τη σκέψη μπράβο, πάλι χάλια έγινες, ήταν πριν περίπου οκτώ μήνες (ακούγεται πιο πολύ από όσο είναι στ'αλήθεια). Φεύγοντας από το κτίριο της CAUE έκανα μία λίστα με τις διαφορές εκείνης και αυτής της περίπτωσης, αλλά για ευνόητους λόγους, δεν θα την αναρτήσω.
Σήμερα λοιπόν, τελευταία μέρα της semaine intesive-parte2- ήμουν ο μπαλαντερ της ιστορίας. Συνέχισα την ιστορία με τις μακέτες, βοηθούσα τη luccia να τελειώσει με την κατασκευή του τούνελ της (και αποφάσισα ότι αν ποτέ γίνω καθηγήτρια σε σχολή αρχιτεκτονικής, θα βάλω τους φοιτητές μου να σχεδιάσουν ένα τούνελ), έβαφα χαρτόκουτα με λευκή μπογιά για το πρότζεκτ της anne και της daniela.
Κατά τις 1700 καθόμασταν στη ταράτσα της CAUE και κάναμε τον απολογισμό της εβδομάδας, και εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μιλούσα γαλλικά στη luccia. Γιατί δηλαδή δε της μιλούσα ελληνικά, αφού hello! έχουμε περάσει τόση πολλή ώρα μαζί τη τελευταία εβδομάδα που είναι σαν να γνωριζόμαστε τόσο καιρό.
Μουσική επένδυση: hey jude-beatles
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου