1. όταν πήγαινα φροντιστήριο, τότε, παλιά, έπαιρνα το τρένο τρεις φορές την εβδομάδα και πήγαινα από το ηράκλειο στο μαρούσι. Κάθε φορά που είχε αγώνα ο παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, το τρένο ήταν τίγκα στα πράσινα κασκόλ και στις πράσινες φανέλες. Μετά, που πήγα στη Θεσσαλονίκη και η σχέση μου με τα ποδοσφαιρικά ελαχιστοποιήθηκε, οι αγώνες που ήξερα πάντα πότε-πώς-γιατί, ήταν τα (ελάχιστα) ματς που έχανε η ΑΕΚ και τα ματς του ΠΑΟΚ στην τούμπα γιατί οι δρόμοι ήταν ασπρόμαυροι και το 14 (Ν.Σ.σταθμός-Α.Τουμπα) τσουλούσε φωνάζοντας συνθήματα που άκουγε όλη η Εγνατία. Και της ΑΕΛ τα ματς ήξερα για μία περίοδο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σήμερα, αγαπητοί μου ακροατέ, είναι ο δεύτερος γύρος των μπαραζ των προκριματικών αγώνων για το μουντιάλ του 2010. Η Ελλάδα παίζει με την Ουκρανία, η Γαλλία με την Ιρλανδία. Δε μας νοιάζει όμως αγαπητοί μου ακροατέ. Η Ελλάδα προτιμάμε να μην περάσει γιατί θα υποστεί ήττες ανάλογες του '92 στην κατάσταση που βρίσκεται και η Γαλλία δε τιθεται θέμα, κανείς δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην περάσει. Τις τελευταίες ημέρες, δεν πρέπει να υπάρχει παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής που να μην έχει κάνει δήλωση κατηγορίας "Δε μπορώ να φανταστώ μουντιάλ χωρίς τη Γαλλία". Επανέρχομαι όμως αγαπημένοι ακροατέ. Σήμερα οι δρόμοι δεν ήταν ούτε μπλε, ούτε κόκκινοι, ήταν πράσινοι. Ναι, ήταν πράσινοι. Και αυτή τη στιγμή ολόκληρη η πόλη παραλληρεί. Πυροτεχνήματα, κόρνες και φωνές, είναι αλήθεια, η Αλγερία κέρδισε την Αίγυπτο και μαζί με αυτή την πρόκριση για το μουντιάλ. nous sommes tous algeriens!! (που λέει ο λόγος, μη τα παίρνουμε τοις μετρητοίς).
2.Μετά το πρώτο μας εντελώς-τελείως αδρανές πρωινό στη σχολή, το οποίο περάσαμε δοκιμάζοντας ποιό είναι το πιο αναπαυτικό μέρος για να κάθεσαι και πιο είναι το πιο ζεστό σημείο για τις κρύες μέρες (κάθε άλλο παρά κρύες είναι οι μέρες αυτή τη σεζόν παρεπιπτόντως), με τη Σάρα είμασταν πολύ ενθουσιασμένες με τη ζωή μας για να γυρίσουμε σπίτια μας. Πήγαμε λοιπόν στο part-dieu. πήραμε παγωτά μηχανής, δαχτυλιδάκια σε πολλά χρώματα, μπήκαμε σε ένα μαγαζί και η σάρα χαίδευε ότι en peluche έβρισκε μπροστά της. Συζητήσαμε τα προβλήματα που έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες και οργανώσαμε την υποδοχή των ναπολιτάνων το σάββατο. Το διασκεδαστικό είναι ότι όσος καιρός και να περάσει κάθε φορά που έρχεται κάποιος φίλος μας, είναι σχεδόν το ίδιο. Στόχος μας ήταν να βρούμε μία τσαντα για μενα γιατί η παλιά υποφέρει η καημένη. Η Σάρα με έβαλε σε όλα τα μαγαζιά, δοκιμάσαμε ό,τι υπήρχε σε τσάντα και ξαφνικά.. ήταν εκεί! μπροστά μου! θεε μου, η τσάντα των ονείρων μου (ή παραλίγο έστω), ήταν σε ένα ράφι και μου χαμογελούσε σίγουρη για την έκβαση αυτής μας της συνάντησης. Η Σάρα μου ζήτησε να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και τσέκαρε όλα τα φερμουάρ και όλες τις ραφές πριν με αφήσει να την αγοράσω. Φύγαμε γιατί έπρεπε να γίνει όμορφη γιατί το βράδυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα του Robert (το σίκουελ του twilight, στις αίθουσες της Ευρώπης από 19.11). Και μετά προσπαθούσε να με πείσει ότι εγώ είμαι χαζή που στο μετρό μιλούσα με την καινούρια μου τσάντα. πφφ
3. αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και γράφω ασταμάτητα, όπου βρώ. Ξεκινάω και δε μπορώ να σταματήσω με τίποτα. Ένα τελευταίο και τελειώνω. Η λυόν είναι μία μικρή πόλη. Μικρή και ήσυχη. Σχετικά τουλάχιστον, δεν είναι και σαν την Καβάλα (no offence). Αλλά όλα κι όλα, ξέρει να χαίρεται. Τρία χαρακτηριστικά κτίρια έχει, μία ομάδα ποδοσφαίρου, δύο ποτάμια και δύο γιορτές. Τα έχει κάνει όμως σημαία ένα-ένα ξεχωριστά. Σήμερα το βράδυ, έχουμε όλοι όλοι ραντεβού στην place bellecour για να γιορτάσουμε τη νέα σοδειά του beajolais που μπορεί όλοι να λένε πόσο χάλια είναι σαν κρασί αλλά τέτοια χαρά για οποιοδήποτε άλλο κρασί, στοίχημα, δε θα δείτε πουθενά. Η άλλη γιορτή παρεπιπτόντως, είναι στις 8 Δεκεμβρίου, που όπως λένε οι ντόπιοι, όμοιά της δεν υπάρχει σε όλη τη Γαλλία. Αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό.
Λέξη της ημέρας: eclat, le
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου