Στην Ελλάδα, κυκλοφορούν ένα κάρο στερεότυπα για τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Οι Ιταλοί είναι ματσό τύποι, οι γάλλοι είναι σνομπ, οι γερμανοί είναι αυστηροί, οι αυστριακοί δε μιλιούνται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε τόσους πολλούς Γερμανούς, ούτε τόσους πολλούς Αυστριακούς για να επιχειρήσω να καταρρίψω τον κανόνα. Και όσο κι αν πιστεύω ότι τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Ιταλοί αδικούνται εν μέρει έστω, η αντίληψη πως οι Ισπανοί είναι μεθυσμένοι όλη την ώρα, είναι αλήθεια.
Το τέλος του 2009 με βρήκε στη Μαδρίτη. Το πέρασμα εδώ από το Παρίσι είναι τόσο πολύ συναρπαστικό. Έχοντας στο νού μου ημι-ψημένα κρέατα και λεπτά ποτήρια μισο-γεμάτα με κρασί, κάθε φορά που βλέπω πιάτα γεμάτα τηγανιτά ταπαζ και μισόλιτρα ποτήρια γεμάτα σαγκρία, σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να περάσω ένα εξάμηνο στο άμεσο μέλλον μου ταξιδεύοντας από τη Μόσχα και τη Μπρατισλάβα μέχρι το Δουβλίνο και τη Κοπεγχάγη, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό μου και τους άλλους πόσο τέλειο-τέλειο να ανακαλύπτεις διαφορές μικρές και μεγαλύτερες, σε σημεία όπου δε περίμενες.
Το βράδυ της Τετάρτης η Ρένια χτύπησε τον αστράγαλό της και έτσι τη τελευταία μέρα της χρονιάς τη πέρασα με την Ιωάννα, κάνοντας βόλτα σε μαγαζιά και μεγάλους δρόμους, φάγαμε παέγια με μύδια και κοτόπουλο, αναζητώντας χριστούγεννα παζάρια της τέχνης. Η βροχή δεν μας απασχόλησε ούτε καν, βέβαια. Είμαι συναχωμένη και ενθουσιασμένη πιο πολύ από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου