Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!
Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ'αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.
Την προηγούμενη φορά, όταν έφευγαν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα, ήθελα να με πάρουν μαζί τους, δεν ήθελα να πρέπει να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα του erasmus μου. Αυτή τη φορά, αν και έκανα κάποια στιγμή τη σκέψη θέλω-να-διακτινιστώ-στη-θεσσαλονίκη-τώ-ρα, νομίζω ότι τελικά θα μου είναι πιό δύσκολο από όσο περίμενα να αφήσω την όμορφη γκρι πόλη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου