15=6

Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου (μέρος δεύτερο)

στην αρχή, όταν η σαρα μας κάλεσε για φαγητό στο σπίτι της σήμερα το βράδυ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που ο μιχάλης έφυγε πριν συναντήσει όλο αυτό τον κόσμο που γεμίζει τις μέρες μου στη λυόν, εδώ και τέσσερις μήνες. Τι να γίνει όμως, πήραμε σοκολατάκια, πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί και κατά τις 9μ.μ. κατευθυνθήκαμε προς τη rue de l' alma. Οι υπόλοιποι, ήταν ήδη εκεί. Η Ρένια ανακάλυψε ότι ο Ισπανός-μου είναι συμφοιτητής με τον Ισπανό-της ενώ λίγο νωρίτερα, μιλώντας με τη Σουζάνα συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγα χρόνια, είχε πάει με εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο χωριό της Σουζάνα, στη Σλοβακία, η καινούρια συγκάτοικος της Σουζάνα μας κοιτούσε απορημένη και εγώ με τον Πάολο, ανακαλύψαμε ότι θα είμαστε τις ίδιες μέρες στη Μαδρίτη την πρωτοχρονιά. Κοιτούσα γύρω μου πρόσωπα οικεία λιγότερο και περισσότερο, δυσκολευούμουν να θυμηθώ πόσο καιρό στ'αληθεια γνωρίζω τον καθέναν τους.

Κάποια στιγμή, μετρήσαμε με τη Σουζάνα τις γλώσσες που κυκλοφορούν στο μικρό σαλόνι της Σάρα και ήταν έξι, ανάμεσα σε δεκαπέντε άτομα. γαλλικά-ιταλικά-ισπανικά-σλοβάκικα-ελληνικά-αγγλικά. Ντελίριο. Γελώντας, ξανασκέφτηκα ότι είναι κρίμα που δεν είναι και ο Μιχάλης αλλά μετά ήρθε η Σάρα, μου είπε οτι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν κατάφερε να τον γνωρίσει όσες μέρες ήταν εδώ αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι θα έχει ένα λόγο να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι. χμ

Δεν ξέρω αν ο πονοκέφαλος που είχα φεύγοντας είναι αποτέλεσμα αυτής της καταπληκτικής εναλλαγής γλωσσων ή της διαρκούς μετάβασης από το κρύο-τόσο που δε φαντάζεσαι εξωτερικό στο ζεστό-όσο γίνεται εσωτερικό. Αν όμως είχα κάποιους δισταγμούς σχετικά με το αν είναι όντως αναγκαίο στην μαύρη κωμωδία που θα γυρίσω όταν γίνω σκηνοθέτης, να παρουσιάσω μία παρέα που μιλάει πέντε διαφορετικές γλώσσες, σήμερα έσβησαν μέχρι τον τελευταίο_