scazzata!

Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου

Σήμερα, βαριόμουν. (Η Sara μου έμαθε ότι αυτό το λένε scazzata στην Ιταλία). Δεν ήθελα να κάνω απολύτως τίποτα. Αν γινόταν, θα ήθελα να έχω κάτι να τρώω ασταμάτητα και μία σειρά για να δω όλα της τα επεισόδεια σε μία μέρα. Επιπλέον, έχω την αμυδρά υπόνοια ότι από το πολύ περπάτημα αυτές τις μέρες, πονούσαν και τα πόδια μου. Bingo!
Λίγο η Σάρα και η Σουζάνα που μου έστελναν μηνύματα κάθε δύο ώρες από το άγχος τους μήπως δεν είμαι καλά, λίγο τα τρία ποστ-ιτ που έχω κολλήσει στο τοίχο μου για να μου θυμίσουν τα τεκτενόμενα στην όμορφη πόλη της Λυόν αυτό το Σαββατοκύριακο, ντύθηκα τσουπ-τσουπ και πήγα να βρω τους Ιταλούς. Κάναμε μία βόλτα, ήπιαμε ένα καφέ και μετά πήγαμε να τσεκάρουμε τι παίζει:
-Μπροστά στο δημαρχείο, έχει στηθεί ένα περίπτερο με προβολές και παρουσιάσεις με αφορμή την επέτειο για την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ένα μισάωρο, το περάσαμε εκεί.
-Στην ακριβώς πίσω πλατεία, έχει στηθεί ένα τεράστιο περίπτερο όπου για τρεις μέρες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συγγραφείς και ηθοποιοί θα συζητούν για θέματα της επικαιρότητας. Αυτό, παραήταν δύσκολο για εμάς...
Εντυπωσιαστήκαμε όλοι από το πόσο πάρα πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει αυτές τις εκδηλώσεις, οι οποίες έχουν ενημερωτικό και όχι εορταστικό ή διεκδικητικό χαρακτήρα. Η Sara είπε ότι τόσος κόσμος στο Τορίνο, μαζεύεται μόνο για αγώνες ποδοσφαίρου. Η Luisa και ο Damiano από το Μιλάνο συμφώνησαν με βεβαιότητα. Εγώ είπα ότι τόσος κόσμος στην Ελλάδα μαζεύεται μόνο για διαδηλώσεις.  

Γυρνώντας προς τα πίσω, η Sara με ρωτούσε πόση σχέση υπάρχει ανάμεσα στους Ελληνες και την οικογένεια της Νία Βαρντάλος στο my big-fat-greek wedding. Καμία απολύτως! Ομως καμία. Καμία απολύτως, της απάντησα.

Λέξη της ημέρας: spectre, le

BONUS: η πληροφορία-της-ημέρας-που-με εντυπωσίασε είναι ότι 

όλοι οι τίτλοι επεισοδείων του Grey's anatomy, ειναι τίτλοι τραγουδιων. 

Απιστευτο?

ensemble

Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου

όλα ξεκίνησαν προχθές θαρρώ. Στο πρώτο διάλειμμα, δύο από τους γάλλους συμφοιτητές ανακοίνωσαν στο τμήμα (το έτος εδώ έχει περίπου 80 φοιτητές άρα τμήμα=έτος. αχα!) ότι από τις 17:00 και μετά, θα μπορούσαμε να μαζευτούμε όλοι στο μπαρ της σχολής (δεν είναι κυλικείο, το διαχειρίζεται κάθε εξάμηνο μία διαφορετική ομάδα φοιτητών, με έξοδα και έσοδα δικά τους) για να γιορτάσουμε την έναρξη της χρονιάς και να γνωρίσουμε τα παιδιά που έχουν έρθει με εράσμους.
Έτσι γνωρίσαμε μία παρέα 5κοριτσια+1αγόρι, δύο εκ των οποίων από τη λυόν, και οι υπόλοιποι από την υπόλοιπη Γαλλία. Είναι εντυπωσιακό πόσο φιλικοί ήταν (δεν άκουσα ούτε μία, ούτε δύο φορές ότι οι γάλλοι είναι παλιοσνόμπ), πόσο πολύ θέλανε να μας βοηθήσουν με όλα. Ήπιαμε δύο μπύρες και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη. Σήμερα δηλαδή.
Το πρωί είχαμε το πρώτο μάθημα στο ένα από τα δύο εργαστήρια που θα κάνουμε αυτό το εξάμηνο. Θα δουλέψουμε σε ομάδες των τριών ατόμων. Με τη Σάρα και τη Σουζάνα, αποφασίσαμε τσακ-μπαμ ότι θα κάνουμε ομάδα. Χωρίς το ξενοδόχο. Καθένας από τους φοιτητές εράσμους θα έπρεπε να ενταχθεί μόνος του σε μία ομάδα με άλλους δύο γάλλους φοιτητές. χμ. Έτσι κάπως βρεθήκαμε μετά από μία ώρα με τους ολόφρεσκους (χθεσινούς) μας φίλους να προγραμματίζουμε την ομαδική εξόρμησή μας στη Γκρενόμπλ για αναγνώριση-τοπίου και να μας εξηγούν τα διάφορα χαριτωμένα "αρχιτεκτονικά αστεία" που κυκλοφορούν εδώ.  Αρχιτέκτονες του κόσμου ενωθείτε.

Το απόγευμα συνάντησα την Αν και πήγαμε μαζί στη Μάρτα, όπου ήταν οι τρεις συγκάτοικοί της, ένας εκ των οποίων Γερμανός (quelle bonne chance, anne!) η Σάρα και ο Νταμιάνο. Φάγαμε κάτι απροσδιόριστο, που δεν έχει γαλλικό όνομα (μόνο ιταλικό), ήπιαμε γαλλικά κρασια (sic) και μετά πήγαμε να βρουμε τη Μαρίνα και τους Ισπανούς. Ήταν σαν σκηνή από σούρεαλ ταινία.
Κάποια στιγμή χτύπησε το ελληνικό μου κινητό. Χαμογέλασα, άνοιξα το μήνυμα και διάβασα οτι η προπώληση της σινεκάρτας για φέτος ξεκίνησε, στην είσοδο του κινηματογράφου Ολύμπιον. Θα λείπω αυτή τη φορά, αλλά, σήμερα, δεν πειράζει τόσο πολύ..


Λεξη της ημερας: grenouille, la

pump it!

πέμπτη, 17 σεπτεμβρίου
Ήταν Κυριακή μεσημέρι θαρρώ και είμασταν στο Τρίλοφο.. είχαμε τελειώσει με το φαγητό και προσπαθούσα να εξηγήσω στη μαμά της Αλίκης, τι εννοώ όταν λέω ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω διανοούμενη.. και δηλαδή πώς είναι οι διανοούμενοι;  Πρώτον, οι διανοούμενοι μιλάνε με μεταφορές και παραδείγματα. Χμ...

Πρώτο πλάνο: (μακρινή λήψη) Είναι μεσημέρι Αυγούστου σε κάποιο beach-bar στη Χαλκιδική. Είναι περίπου πέντε η ώρα το απόγευμα και έχει ήδη πολύ κόσμο. Ξαφνικά, η κάμερα ζουμάρει σε μία παρέα. Είναι από νωρίς εκεί και έχουν ψιλοβαρεθεί. Παραείναι νωρίς όμως για να φύγουν. Χαζογελάνε, χαζοχορεύουν αλλά ξεκάθαρα, δε διασκεδάζουν όπως πριν μια-δυο ώρες. Πού και πού ο dj βαζει ένα τραγούδι του Σάκη, χαίρονται λίγο παραπάνω αλλά μετά τσουπ.. ξενερώνουν πάλι. Αυτός εκεί στη άκρη με το καγκούρικο κούρεμα γυρνάει και λέει στους άλλους: -θα πιούμε τίποτα ή μαλακίες θα λέμε; -Βασικά εγώ λέω να πάω για μια βουτιά, λέει η χαριτωμένη κοπελίτσα με το γλυκό χαμόγελο που στεκεται δίπλα του. -Έλα ρε! πάλι τα ίδια; Μια ώρα θα κάνεις! Μη πας! κάτσε να τα πιούμε! λέει από απέναντι μία μικροκαμωμένη γκομενίτσα με trendy γυαλια ηλίου. Αλλά η χαμογελαστή κοπελίτσα ήδη κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Παίρνει ανάσα, βουτάει και εκεί παθαίνει αυτό το τρομερό που παθαίνουν οι επίδοξοι ιστιοπλόοι της διαφήμισης στιγμιαίου καφε*. Βγάζει βράγχια και ουρά, αντί να της τελειώσει η αναπνοή, και ξαφνικά ανακαλύπτει, κάτω από τη θάλασσα, ένα κόσμο μα-γι-κό (τραγουδιστά). Το πλάνο σταματάει και πέφτει το λόγκο: les aventures d'une jeune fille_ μείνετε συντονισμένοι!

χα!


*http://www.youtube.com/watch?v=hMVSxAQe6tA   

Λέξη της ημέρας: pochtron, le

presque όπως σχεδόν (ή παραλίγο)

Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου

Κάποια στιγμή, παλιά, λέγαμε με την Αλίκη ότι είναι φορές που θα θέλαμε να σκεφτόμαστε λιγότερο. Θα θέλαμε να είμαστε πιο αφελείς, να μη μας απασχολεί τίποτα πάρα πολύ, μόνο πολύ, και πάλι σπάνια, για την εμπειρία. Σήμερα, το ξανασκεφτόμουν αυτό. Ότι δηλαδή καμιά φορά μπορεί να διασκέδαζα περισσότερο αν σκεφτόμουν λιγότερο. Μπορεί ίσως να ήμουν και πιό συμαθής, τότε. Μπορεί και όχι.

Δεν έχω αποφασίσει αν διασκεδάζω να πηγαίνω κινηματογράφο. Γενικά, το βρίσκω μάλλον βαρετό, λίγες φορές μπορώ να θυμηθώ να διασκέδασα επειδή πήγα στον κινηματογράφο, ανεξάρτητα από το αν τελικά μου άρεσε η ταινία. Σήμερα, τα δεδομένα ήταν εναντίον μου. Το ραντεβού είχε κανονιστεί μισή ώρα (?!) πριν την έναρξη της ταινίας άρα η μαγεία που βιώνω τελευταία μπαίνοντας στον κινηματογράφο με χαλαρό τζόκινγκ για να προλάβουμε την προβολή, ήταν εξαρχής χαμένη.. επίσης ζαχαρωτά και ποπ-κορν, δεν πηγαίνω να αγοράσω ποτέ από-μόνη-μου. Μετά από αυτό, είναι περιττό να αναφέρω ότι επιπλέον είχα ξυπνήσει με στραβή διάθεση και όλη την υπόλοιπη μέρα, σκεφτόμουν. Πφφφ

Τελικά, είχε πλάκα. Οι αισθήσεις μου ήταν οξυμένες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας (για πεντάλεπτο ύπνου, ούτε λόγος) γιατί ακόμη, όποτε ακούω γαλλικά έχω την αίσθηση ότι κάνω κάποιο oral σε εξετάσεις πτυχείου. Επίσης, το μισάωρο σχολιασμού μετά-τη-ταινία, είχε πρωτοφανές ενδιαφέρον, με την προσπάθεια όλων μας να εκφραστούμε στα γαλλικά. Γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι αυτό, το να συμφιλιωθώ λίγο περισσότερο με τον εαυτό μου, μπορεί τελικά και να το καταφέρω.

Λέξη της ημέρας: lumiere, la

Γ-Δ-Θ-Λ-Ξ-Π-Σ-Φ-Ψ-Ω

Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου

Στην αρχή σκεφτόμουν ότι μάλλον σήμερα είναι αυτή η μέρα που ξεπερνάω ότι κάνω εράσμους και ξαφνικά το μπλόγκ μεταμορφώνεται από σημείο-χαριτωμένου-προβληματισμού-με-αφορμές-από τη-διαμονή-μου-στη-Λυών, σε σημείο-προβληματισμού-τελεία. Μετά αποφάσισα να μη λυγίσω ακόμη, να επαναλάβω εκατό φορές ότι το μπλογκ δεν είναι ημερολόγιο και να συνεχίσω να πορεύομαι με τα στενά όρια που έθεσα πολύ πριν ανεβάσω την πρώτη ανάρτηση. (πρόλογος)

Σήμερα, λοιπόν, ήρθαν τα αγόρια από την Αρμενία και η Μαρίνα με ενθουσιασμό μου έλεγε, ενώ δίπλα μας οι Ιταλοί παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι τον αγώνα Milan-Marseille, ότι μετά από καιρό μίλησε ρώσικα. Ενθουσιασμός, όχι αστεία. Η Anne με κοίταξε συνωμοτικά και μου είπε nous sommes deux, allors! είμαστε αυτές που αν-μιλήσουν-τη-γλώσσα-τους-κανείς-δεν-τις-καταλαβαίνει-άρα-δε-τη-μιλάνε-ποτέ. Νομίζω ότι η μετάβαση από το τι-κάνω-εδώ-αναρωτιέμαι στο αναρωτιέμαι-πώς-θα-νιώθω-όταν-γυρίσω, έγινε όταν συνειδητοποίησα ότι έχω συνηθίσει πλέον να μιλάω γαλλικά. Καταλαβαίνω τι συζητάνε οι άνθρωποι στο τραμ, τα τραγούδια που ακούω στο ραδιόφωνο, μπορώ να λέω αστεία στα γαλλικά (σήμερα το κατάφερα και αυτό, αχα!) ακόμη και να μιλάω ψιθυριστά γαλλικά με την Anne την ώρα που οι άλλοι παρακολουθούν επιμελώς την παράδοση, κάνοντας συζητήσεις επιπέδου έχεις-πέντε-δευτερόλεπτα-να-διαλέξεις-ποιός-είναι-πιο-ωραίος-εδω-μέσα-και-γιατί (ευφυΐα, σήμερα, γιοκ). Αλήθεια, καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς θα είναι όταν γυρισω_

Λίστα με αυτά που άλλαξαν τώρα που δε μιλαώ ελληνικα:
_σκέφτομαι δυό φορές πριν μιλήσω και μιλάω το μισό (πφφφ)
_έχω συνηθίσει να ζω με την κάτω γνάθο μου μουδιασμένη (νομίζω ότι φταίει ο τρόπος που προφέρω το r...)
_καλώς ή κακώς, έχω καιρό να κάνω συζήτηση για υπαρξιακά θέματα κατηγορίας παρασκευή-βράδυ-στο-ευοί-ευαν. Αυτό βέβαια μπορεί να συσχετιστεί και με την απουσία ρετσίνας, όχι μόνο των ελληνικών _αστειάκι!!

Λέξη της ημέρας: mutation,la

futé

Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου
~αυτό το αστείο με τις πολλαπλές προσωπικότητες πρέπει να το ελέγξω σιγά-σιγά~

Σήμερα ήμουν ο Γούντυ Άλεν. Εντάξει, αυτό το θέμα μα την ομιλία δεν το έχω, αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε σχέση με την εντυπωσιακή ευφράδεια που χαρακτηρίζει το λόγο μου στα ελληνικά, όταν μιλάω γαλλικά είμαι μάλλον νευρική. Έτσι κι αλλιώς όμως, σήμερα ήμουν ο Γούντυ Άλεν.

Στην αρχή, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα της σχολής, που ανοίγει προς τα έξω, σπρώχνοντάς την προς τα μέσα. Επέμενα κιόλας. Μου πήρε περίπου δύο λεπτά. Παρόλα αυτά, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Μετά, ήμουν στην αίθουσα, στο μάθημα και στην προσπάθειά μου να παρακολουθήσω, φανταζόμουν ότι ο χρόνος παγώνει και εγώ γυρνάω στην κάμερα και αρχίζω να μιλάω για άσχετα πράγματα με κλασσικά βαριεστημένο ύφος (νομίζω είναι στο Μανχάταν που γίνεται αυτό το καταπληκτικό). Ο χρόνος δε πάγωσε και τελικά κράτησα και σημειώσεις (στα γαλλικά παρακαλώ πολύ). Προφανώς, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Στο διάλειμμα, πήγα στη νησίδα των υπολογιστών για να περάσω τα χθεσινά στο μπλογκ, εφόσον χθες νύσταζα πολύ και το πρωί δεν είχα χρόνο ούτε καν. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη με τη γαλλική πραγματικότητα, ή αλλιώς, ένα πληκτρολόγιο που δε-γράφει-στα-ελληνικα. Πήρα το ξενερωμένο ύφος του Γούντυ, τα μάζεψα και έφυγα. Περιττό να πω ότι όση ώρα κοιτούσα απορημένη το πληκτρολόγιο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του συμβαίνει, δεν έπαψα στιγμή να δείχνω ευφυής.

Τελευταία σκηνή. Ο Νταμιάνο και η Αν έχουν βγει έξω για να καπνίσουν. Νυστάζω πάρα πολύ αλλά πάω μαζί τους για-παρέα, κάνοντας πού και πού φιγούρες γεμάτες χάρη, βγαλμένες κατευθείαν από τη λίμνη των κύκνων (προπονούμαι, ναι_). Κάνουν την κλασσική κουβέντα το-κάπνισμα-κάνει-κακό-θέλω-να-το-κόψω. Δε συμμετέχω, ακούω μόνο, μέχρι να ειπωθεί η λέξη καρκίνος (έχουν προηγηθεί οι φράσεις κίτρινα-δόντια, κίτρινα-νύχια, γερασμένο-δέρμα, βρωμερή-αναπνοή). Σταματάω το μάθημα μπαλέτου και λέω ότι ο Γούντυ όμως λέει ότι όταν καπνίζεις ή πίνεις, γίνεσαι ακαταμάχητος. Αυτό ήταν. Καθιερώθηκα.

Λέξη της ημέρας: sommeil,le

giàmas

Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου
Μου φαίνεται πολύ χαριτωμένο κάθε φορά που κάνω "στάνταρ" πράγματα. όταν διασκεδάζω κάνοντας πράγματα που διασκεδάζω εξίσου να κοροϊδεύω. Παραδείγματα:
_Επίσκεψη στο μουσείο της Madame Tussaud στο Λονδίνο και φωτογράφηση δίπλα στο ομοίωμα του Μπέκαμ (δεν του έδινα φιλάκι, υπερβολή)
_Συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη (πάνε τρία χρόνια...)
_Πορτοκαλί νύχια ποδιών το καλοκαίρι (καμιά φορα!)
_το facebook γενικά, από την αρχή μέχρι το τέλος (έχω αποφύγει επιμελώς βέβαια να ανεβάσω φωτογραφίες σε άλμπουμ με τίτλους τύπου: ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ, <3oi alloi kai egw<3, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009-ΜΕΡΟΣ1 κλπ)
_Έξοδος με τους εράσμους-φίλους-μου, μιλάμε με το κόσμο τριγύρω (όλο το κόσμο τριγύρω), λέμε σε όλους ότι κάνουμε εράσμους εδώ αλλά και καλά καταλαβαίνουμε γαλλικά σαν να είναι η μητρική μας γλώσσα, πίνουμε σφηνάκια μιμούμενοι τους ιθαγενείς (πρώτη φορά το είδα στο Βερολίνο, αλλά το κάνουν και εδώ το να κοπανάνε το σφηνάκι στο πάγκο, πριν το πιούν) και βγαίνουμε χαζές φωτογραφίες, κάνοντας χαζές γκριμάτσες με ύφος περήφανο σαν ιάπωνες τουρίστες που φωτογραφίζονται δίπλα στους τσολιάδες στον Άγνωστο στρατιώτη..

**σνομπ-έλληνες-φίλοι-μου, σας παρακαλώ, μην ανησυχείτε. όταν γυρίσω θα είμαι πάλι η πάρα-πολύ-πάρα-πολύ-όμως σοβαρή αθηνά, που όλοι (ή σχεδόν όλοι) αγαπήσατε_

Λέξη της ημέρας: pendule, la

braderie a croix-rousse

Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου

Δε ξέρω τι να γράψω σήμερα. Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το μπλογκ, σκεφτόμουν ότι η πρόκληση είναι να μη γίνει ποτέ ημερολόγιο. Ή τουλάχιστον να μη γίνει το-ημερολόγιό-μου. 

Το μεσημέρι, κάναμε βόλτα με τα κορίτσια στο croix-rousse και σκεφτόμουν ότι αυτά που θέλω να γράψω ξεκινάνε με το: μπορεί να μου πήρε μία εβδομάδα αλλά σήμερα, χαίρομαι πραγματικά που είμαι εδώ. 

Λίγες ώρες πιο μετά, γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι καλύτερο είναι το: όταν έλεγα σε όλους ότι η Λυών έχει τέσσερις όχθες άρα το πού-κάνω-βόλτα-όταν-δεν-είμαι-και-πολύ-καλά δεν θα είναι πρόβλημα για τους επόμενους μήνες της ζωής μου, μάλλον αυτό είχα στο μυαλό μου.

Τελικά υπερίσχυσε η κοινωνική μου πλευρά, δε γύρισα σπίτι και βρέθηκα στο σπίτι του Sylvain να επαναλαμβάνω ανά δέκα λεπτά ότι με λένε Αθηνά, ναι είμαι ελληνίδα, από την Αθήνα, ναι ο συνδυασμός Αθήνα-Αθηνά είναι χαριτωμένος, γι’ αυτό και αποφάσισα να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, όχι δυστυχώς θα μείνω μόνο ένα εξάμηνο αλλά μπορεί μια μέρα να γυρίσω και μπα! Δε μιλάω καλά γαλλικά, ρώτα με κάτι δύσκολο και θα δεις! Σε εκείνη τη φάση κατέληξα ότι θα ξεκινούσα με το : σήμερα παίζω στη ταινία που γύρισε ο Αλμοδοβάρ στη Λυών.

Κατέληξα στο σπίτι της Σουζάνα, να μεταφράζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια από τη χώρα μας στα γαλλικά. Όταν ήρθε η σειρά μου, σκέφτηκα ότι ούτε η μπλε σειρήνα ξέρω πώς λέγεται, ούτε πώς λέμε ότι ο καναπές έχει βουλιάξει μπορούσα να μεταφράσω και γι’ αυτό διάλεξα ένα άλλο τραγούδι. Τους είπα μόνο ότι το τραγούδι που θα ήθελα να μεταφράσω λέει κάπου tu me manques beaucoup mais tous va bien_

Λέξη της ημέρας: escargot, le