Τις τελευταίες δύο μέρες έχει τόσο πολύ κρύο που δεν μπορείς να σταθείς. Ούτε καν. Ειδικά για να διασχίσεις τα ποτάμια, χρειάζεται άγνοια του κινδύνου ή τόλμη. Ή πάλι, χρειάζεται να είσαι πιστός ταξιδιώτης και να είναι μία από τις τρεις μέρες που αποφάσισες να περάσεις σε μία καινούρια πόλη. Αυτό το τρίτο ήταν ο Κώστας και η Ρένια, σήμερα. Έτσι λοιπόν, παρόλο που το κρύο ήταν περισσότερο από χθες, οπλιστήκαμε με κουράγιο, διασχίσαμε τα δύο ποτάμια παρά τη φωτεινή ένδειξη που μας ενημέρωνε ότι η θερμοκρασία στην όμορφή μας πόλη είναι 1 βαθμός κελσίου και κάναμε όλοι μαζί την αγαπημένη μου βόλτα στην κυριακάτικη αγορά του Saone. Μικρές χαρές της ζωής. Σκεπτόμενη ότι σίγουρα έχω πυρετό που ανεβαίνει, τους άφησα να περιπλανηθούν στους διάσπαρτους χώρους της λυονέζικης biennale και γύρισα σπίτι για να διαβάσω για τα τρία (!) μαθήματα που δίνω αύριο. Πφφφ... Το βράδυ όμως, συμφωνήσαμε ότι θα πάμε για φαγητό σε αυτό το υπέροχο εστιατόριο που μέχρι τώρα μόνο απ' έξω έχω δει και τελεία και παύλα.
Έτσι λοιπόν, κατά τις 9μιση το βράδυ, καθόμασταν γύρω από μία μικρή κατσαρόλα με μύδια μαγειρεμένα με μανιτάρια και κρέμα γάλακτος, και μία σειρά από άλλα πιατάκια με ψαροειδή στο βάθος αυτού του εστιατορίου, στο τέλος της rue merciere, με πόμολο ένα μπρούτζινο ψαροκόκκαλο, όπου μπορείς να φας μόνο μύδια μαγειρεμένα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πόσο πολύ κρίμα είναι που δεν κατάφερα να πάω και με όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες μου περιττό να το αναφέρω. Μελλοντικοί επισκέπτες της Λυόν, βάλτε το στο πρόγραμμά σας οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι οι Γάλλοι δεν τρώνε για να σκάσουν, για να γεμίσουν το στομάχι τους, τρώνε για τη γεύση, για την εμπειρία. Μικρή χαρά της ζωής, νούμερο 2. Ή μπορεί και μεσαία_
βασικά αυτο με τα μύδια με μεγάλη απειλή μοιάζει περισσότερο παρά με μεσαία χαρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ναι ακριβώς έτσι είναι όπως το περιγράφεις ! Για να περάσεις τα ποτάμια, μέρες με τσουκτερό κρύο ή και αέρα πολύ περισσότερο, ήταν απαραίτητος επί τούτοις σχεδιασμός και προετοιμασία ! Και με δυνατό αέρα να ξυρίζει, πω πω τι μου θύμησες, μόνο πιασμένοι αλα μπρατσέτα περνούσαμε ! Και ...ζεστή αγκαλιά ακόμη αν υπήρχε, δεν σε έσωζε με τίποτε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το υπέροχο εστιατόριο, τα κουταλομαχαιροπήρουνα δείχνουν την φινέτσα, βρες και το αντίστοιχο του στο Παρίσι, γιατί φοβάμαι ότι το δίδυμο Ριζόπουλος - Σουρής, θα ψάχνουν για μαρίδα στη λαδόκολα, που δεν θάχει όμως ούτε ο Ελληνας στην St Michel !