l' univers dans ma tete*

*αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου 

το σύμπαν του μυαλού σου

Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου

Η παρουσίαση πήγε αρκετά καλά, τελειώσαμε κατά τις 5, γύρισα σπίτι με το τραμ. Κάθε φορά που δε βιάζομαι γυρίζω με το τραμ γιατί μου αρέσει πολύ περισσότερο η διαδρομή που κάνει υπεργείως, ακόμη κι αν χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά παραπάνω από την αντίστοιχη υπόγεια του μετρο. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν ότι έχω ένα ελαφρύ πονοκέφαλο, είχα λίγα νεύρα, ήθελα λίγο να γκρινιάξω, κάτι. Ο μελαγχολικός εαυτός μου (άλλοι έχουν διαβολικό και αγγελικό, εγώ έχω μελαγχολικό και ενθουσιώδη, ναι, είναι αλήθεια) μου πρότεινε να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ χωρίς πολλά πολλά μέχρι αύριο. Θα με είχε πείσει αν ο ενθουσιώδης εαυτός μου δεν ήταν λίγο παραδίπλα φωνάζοντας ότι αν είναι ποτε δυνατόν, βγες, κάνε μία βόλτα και στη τελική πήγαινε στο loft (τοπική ντισκοτεκ_) με τη Σάρα και τους υπόλοιπους και κάτσε λίγο αμα δε σου αρέσει. Αλλά να κάτσεις σπίτι, απαράδεκτο.

Συμφωνούσα μαζί του αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη και δε ξέρω αν θα μπορέσει κανείς να το καταλάβει ποτέ αλλά όταν είμαι κουρασμένη, πω-πω είναι τόσο πιο δύσκολο να μιλάω γαλλικά.. Γύρισα σπίτι, πήρα το λαπτοπ στο κρεβάτι, σκεπάστηκα μέχρι τη μύτη που λέει ο λόγος και άρχισα να ξεφυλλίζω τη lifo οπως-ακριβως-τυπώνεται, επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου ότι αν μείνω να κοιμηθώ, γίνομαι αυτό που απεχθάνομαι. Πήρα μία ανάσα, ετοιμάστηκα και βγήκα για να πάω στη Σουζάνα. Στη διαδρομή έκανα μία στάση, πήρα τηλέφωνο την Αλίκη, της απήγγειλα τον εξαίρετο μονόλογό μου, μου εέπε να μην ανησυχώ (στα ελληνικά_) και μετά όλα ήταν καλύτερα. Πέρασα τρεισήμιση ώρες στη Σουζάνα μέσα στις οποίες πίναμε κρασιά, λέγαμε φυσικά για τις ομάδες μας, τη σχολή, τους άλλους μας φίλους -αυτούς που αφήσαμε-πίσω-, για όσα θα θέλαμε να κάνουμε μετά-τη-σχολή, ακόμη και για αγόρια (στα γαλλικά πάντα_). Αν στις 2 παρά δεν ένιωθα ότι σε λίγη ώρα δε θα έχω κουράγιο να περπατήσω ούτε μέχρι την πόρτα, θα καθόμουν κι άλλο. Φεύγοντας, σκεφτόμουν αυτή τη βλακεία με τους φίλους από ασήμι και χρυσάφι που μας μάθαιναν στην κατασκήνωση..

Στη ντισκοτεκ, την άλλη φορά

Λέξη της ημέρας: univers, le

Nana όπως Αθήνκα

Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου.

Από κάποια στιγμή και μετά έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάθε μου καταχώρηση στο blog μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση: περνάω τόσο πολύ καλά αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου λιγουλάκι (ή πιο πολύ). Παραείναι μηδενιστικό ίσως. Θα το ξεπεράσω. Και σήμερα πάντως, σε αυτό τον άξονα θα κινηθώ.

Αυτές τις δύο μέρες αισθάνομαι σαν να θέλω να βρω λίγο χρόνο να κάτσω λίγο, να στείλω ένα-δυο μέηλ, να σκεφτώ ένα-δύο πράγματα αλλά ω! δε βρίσκω χρόνο ούτε για δείγμα. Πολλή δουλειά, χρόνο στο σπίτι περνάω ελάχιστο και πάλι δεν έχω καμία αντοχή να κάνω οτιδήποτε χρήσιμο.

Αύριο είναι η παρουσίαση του πρώτου μέρους του πρότζεκτ μας στη Γκρενομπλ. Χμ. Σήμερα, ήμουν όλη μέρα στο σπίτι της Angelique, μαζί με τον Guillame. Τελειώσαμε τα σχέδια, ετοιμάσαμε την παρουσίαση, ήπιαμε χυμούς και τσάι και στα διαλείμματα συζητούσαμε για την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις προκαταλήψεις Γάλλων και Ελλήνων για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης (κανείς από τους δύο, παρεπιπτόντως, δεν αμφισβήτησε τη φήμη που θέλει τους Γάλλους να έχουν κακή σχέση με την καθαριότητα). Επίσης, ο Guillame, επειδή πολύ στεναχωρήθηκε που όταν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα είχαν έρθει στη σχολή και μας έβαλε προς τιμήν τους να ακούσουμε Helena Paparizou, η Αλίκη είπε ότι καθόλου δε της αρέσει, σήμερα είχε φέρει όλη τη δισκογραφία της Nana Mouschouri, για να εξιλεωθεί. Όταν τους εξήγησα ότι το Νανά είναι υποκοριστικό του Αθηνά, ενθουσιάστηκαν και αποφάσισαν ότι έτσι θα με λένε γιατί είναι πολύ πιο εύκολο από το α-θη-νά. ca va.

Στη διαδρομή από το σπίτι της Angelique μέχρι το σπίτι μου, περασμένες 3:30, ξημερώματα Παρασκευής, λέγαμε με τον Guillame πόσο πιο όμορφη είναι κάθε πόλη το βράδυ, παρακολουθώντας τη θερμοκρασία στο καντραν του αυτοκινήτου του να πέφτει. Τελική ένδειξη +3.0. Χμ, κρυουλάκι.

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι έχω αρχίσει να ανήκω, εν μέρει εδώ. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μακριά. Συναίσθημα παράξενο.

Λέξη της ημέρας: logorer (κάνω πρόλογο, που θα έλεγε και ο Κουλουζάκης)

ugla

Τρίτη, 3 Νοεμβρίου


Δε ξέρω αν κυκλοφορούν και για άλλους κλάδους αυτού του είδους τα αστεία (παρακαλώ ενημερώστε με αν έχετε κάποια πληροφορία) αλλά πολύ συχνά λαμβάνω μέηλ με λίστες τύπου 40 τρόποι για να καταλάβεις ότι στ'αλήθεια σπουδάζεις αρχιτεκτονική. Αναφέρω ενδεικτικά:

-θεωρείς ότι 3 το πρωί είναι νωρίς το βράδυ-το βράδυ της παρασκευής διαρκεί για σενα 48 ώρες- το αγαπημένο σου ποτό είναι το ρεντ μπουλ-κόβεις το δάκτυλό σου με κοπίδι και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να μη λερωθεί η μακέτα σου-όλα αυτά σε ενθουσιάζουν κατά βάθος.

Σήμερα εγώ είμαι η: αν δεν παει μεσάνυχτα, θεωρείς ότι είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσεις τα σχέδια που έχεις για αύριο. Στις 5 το πρωί σκέφτεσαι, σιγά, θα κοιμηθώ αύριο. πφφφ

Οι τελευταίες μέρες είναι σχεδόν ατελείωτες. Όχι επειδή είναι πληκτικές ή κουραστικές (υπάρχουν και τέτοιες βέβαια, αλλά σήμερα δε θα μιλήσουμε γι'αυτές). Όταν πλησιάζει η ώρα να κοιμηθώ, σκέφτομαι λίγο τι έκανα όλη μέρα και συνειδητοποιώ ότι έχω τόσες πολλές εικόνες, έκανα τόσα πολλά πράγματα, τόσες πολλές σκέψεις, που κάποια στιγμή αμφιβάλλω αν ήταν όντως μία μέρα μόνο ή κάτι παραπάνω. 

Πολλή χαρά, πολύς ενθουσιασμός. Συνήθισα έτσι. Η Σουζάνα σήμερα μου έλεγε ότι χαίρεται πολύ όποτε έχει να κάνει μαζί μου εργασία γιατί είμαι όλη την ώρα μες τη χαρα. Σκέφτηκα ότι το λέει επειδή δε με ξέρει και τόσο πολύ καλά. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι και αυτό πλάκα έχει. Διακοπές από κάθετι profond. Για λίγο, μόνο.

Λέξη της ημέρας: loggia, le (ελληνιστί, σαχνισί. αχα! υπάρχει λέξη στα γαλλικά για το σαχνισί)

Ωδή στις μικρές χαρές της ζωής

Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου

Έχω μία εμμονή με τη φράση μικρές χαρές της ζωής. Μου αρέσει πολύ να τη χρησιμοποιώ, μου φαίνεται ιδιαίτερη, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Επίσης, με τις μικρές χαρές της ζωής καθαυτές. Τις επισημαίνω πάντα και όσο μικρότερες είναι, νομίζω τόσο μεγαλύτερη η σημασία τους. Μπορεί δηλαδή να μην μπορώ μία μέρα να αποφασίσω αν θα είμαι χαρούμενη ή μελαγχολική και εξ'αιτίας μίας μικρής χαράς της ζωής, να είμαι μες την τρελή χαρά. όχι χαρούμενη μόνο δηλαδή. Μες την καλή χαρά. αυτό ακριβώς έπαθα σήμερα. Είναι η αναλογία του η ευτυχία είναι στιγμές. Ωπ, το βάρυνα λίγο.


_ιστορία για να σκεφτόμαστε διαφορετικά*:

* αναφορά στον ιστότοπο protagon.gr 

στον οποίο πέρασα σήμερα περίπου τέσσερις ώρες από το απόγευμά μου. 

Δε ξέρω αν αυτό φταίει που σκέφτομαι διαφορετικά.. 

Όταν ο μπαμπάς μου είπε να πάρω ραδιοφωνάκι για να ακούω λίγα γαλλικά και να εξοικειωθώ με τη γλώσσα ευκολότερα, σκέφτηκα ότι λίγες ώρες θα περάσω παρακολουθώντας τις ραδιοσυχνότητες της λυών, αλλά χαλάλι.. Λάθος! απουσία τηλεόρασης, το ραδιόφωνο αποδείχθηκε ο καλύτερος τρόπος για να ξυπνάω το πρωί. Είχα πετύχει μάλιστα έναν τυπά που ήταν μες τη χαρά κάθε μέρα, δεν είχε την ενοχλητική φωνή που έχουν συνήθως οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που απευθύνονται σε νεανικό κοινό και τύχαινε την ώρα που ακούω ραδιόφωνο το πρωί, ψάχνοντας κάλτσες ή τρώγοντας κορν φλεηκς να λέει τι καιρό θα κάνει όλη τη μέρα και να κάνει ένα-δυο σχόλια για όσα συμβαίνουν στον κόσμο αυτό το καιρό. Σένια. Μια μέρα πέρασε από μπροστά μου ένα λεωφορείο και βλέποντας τη διαφήμιση στο πλευρό του, μετά από την αρχική έκπληξη, σκέφτηκα δεν-είναι-δυνατόν. Ο τυπάς που άκουγα κάθε πρωί είχε ελληνικό όνομα! Nikos-Aliagas. Από τότε, ο Nikos έγινε μία μικρή χαρά της ζωής μου Παρατηρώντας λίγο καλύτερα όσα λέει μάλιστα, ανακάλυψα ότι στέλνει filakia καθε τρεις και λίγο και μιλάει για την Ελλάδα πιο πολύ και απ'όσο θα μιλούσε και η Κονιτοπούλου στη θέση του.

Σήμερα βρήκα άλλη μία μικρή χαρά λοιπόν. Όχι πως την είχα ανάγκη, όλη μέρα χοροπηδούσα σαν να έχω καταπιεί ελατήριο αλλά σε δουλειά να βρισκόμαστε...Λοιπόν έχω αρκετή δουλειά για αύριο (υπόλοιπο του αδρανούς Σαββατοκύριακου) και έχω βαρεθεί τα τραγούδια στον υπολογιστή μου. Χμ.. θα ανοίξω ραδιόφωνο. Ψάχνοντας λίγο μπας και βρω κανένα τραγούδι της προκοπής πέφτω στο κυρα-γιωργαινα-ο-γιωργος-σου-πού-πάει. Αποκλείεται. Πρόκειται για συνωμοσία. Κι όμως. Με συνοπτικές διαδικασίες ανακάλυψα ότι η συχνότητα radio armenie έχει παραχωρήσει σε έναν τυπά μιάμιση ώρα κάθε μέρα (2000-2130) για να παίζει ελληνικά τραγούδια. Α-πο-κλει-ε-ται

Λέξη της ημέρας: ressort, le

το Σαββατοκύριακο μετά

**ο τίτλος είναι αναφορά στο τραγούδι του Ζακ Στεφάνου Η νύχτα μετά 

και επικράτησε τίτλων όπως 

Το Σαββατοκύριακο που σταμάτησε ο χρόνος/ Αδράνεια/ Μπαχάμες-Τζαμάικα κ.λ.

κάθε φορά που σκεφτόμουν τι θα γράψω για αυτό το σαββατοκύριακο στη λυόν, με έπιανε νευρικό γέλιο. Είναι απίστευτο, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Συμμάζεψα λίγο το σπίτι, χώρισα τα άπλυτα και ξεχώρισα λίγο τα χαρτιά που έχω μαζέψει τόσο καιρό και αυτό, τίποτα άλλο. Δεν βγήκα από το σπίτι ούτε λίγο, τόσο-δα. Το αστείο είναι ότι είναι Κυριακή απόγευμα, δεν έχω ξεκινήσει τίποτα από όσα αύριο το πρωί πρέπει να έχω έτοιμα και δε νιώθω καμία ενοχή, γιατί με έχω πείσει ότι αν γυρνούσα και συνέχιζα από εκεί που σταμάτησα, θα ήμουν ο-άνθρωπος-χωρίς-αισθήματα. Ήθελα χρόνο να προσαρμοστώ στη Λυόν μετά από δέκα μέρες με την Αλίκη, την Κλεοπάτρα και τη Ρένια, τελεία και παύλα. Θεέ μου, πόσο στόκος είμαι ώρες-ώρες..

"Ξεφύλλισα" τις εφημερίδες των δύο τελευταίων εβδομάδων και κάθε φορά που συνειδητοποιούσα ότι κάνω τη σκέψη λες τελικά να αλλάξει όντως κάτι με αυτή την κυβέρνηση? γελούσα μόνη μου, έλεγα ότι το έχω παρακάνει και ξαναγεμίζω το μπρικι με νερό για να φιάξω τσάι.

Διαβάζοντας την Lifo της προηγούμενης εβδομάδας, αποφάσισα ότι το alter ego μου αυτό το σαββατοκύριακο είναι η Δέσποινα Τρίβολη [http://lifo.gr/mag/columns/2395]

Κάθε φορά που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να κάνω καμιά δουλειά, κατέληγα να προσπαθώ να απαντήσω ηλίθιες ερωτήσεις τύπου: ποιό είναι το αγαπημένο σου αντικείμενο design? Το να πεις σε κάποιον που σε κατηγορεί ως ηλίθιο ότι δεν ήσουν ηλίθιος πριν τον γνωρίσεις, η συνύπαρξη μαζί του σε έκανε ηλίθιο, σε καθιστά αυτομάτως ηλιθιότερο; πώς θα είμαι αν έχανα 20 κιλά και έβαφα τα μαλλιά μου κόκκινα?

Στο τελευταίο στάδιο της κατάστασης στην οποία οικειοθελώς  περιέπεσα τις τελευταίες 48 ώρες, βρέθηκα με 28 (μετρημένα) παράθυρα στο mozilla μου, να ψάχνω πού είναι κάτι έργα της Frida Kahlo και κάτι άλλα του Magritte, τι μπορεί να πάθω αν πίνω πολύ τσάι και πώς να πάω από τη Λυόν στο annecy. Dio mio. Φυσικά, είχα ανοικτό το skype και περιέγραφα την κατάστασή μου στη Σάρα, άρτι αφιχθήσα από το τορίνο. Μου είπε να μη στεναχωριέμαι. Από αύριο θα είμαστε πάλι όλοι μαζί. Αχααααα


πάνω που ένιωσα κάπως καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι ξεκινάει ο Νοέμβριος, που είναι ο αγαπημένος μου μήνας στη Θεσσαλονίκη και ευχήθηκα αυτή-τη-στιγμή να είχα κάποιον να μου πει συνελθε κοριτσάκι μου, ή να ξημερώσει Δευτέρα πρωί σε 5..4..3..2..1