105 αναρτήσεις + 105 φωτογραφίες = 5 μήνες

Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου

Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να γράψω όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω πια τις αναρτήσεις στο μπλογκ-μου. Πριν το ξεκινήσω, συνάντησα διάφορα αντίστοιχα μπλογκ, αλλά μου φαινόταν τόσο μελαγχολική η τελευταία ανάρτηση κάθε φορά, δηλαδή; μετά; τι;

Από την Πέμπτη, άφησα το δωμάτιο 729 που με φιλοξένησε τους τελευταίους πέντε μήνες, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τα δύο μεγάλα γεγονότα των προσεχών ημερών: την αναχώρησή μου από την όμορφη Λυόν και ταραμ-ταραμ η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Είχα συνέχεια δουλειές να κάνω και από τη μία χαιρόμουν που δεν είχα κενούς χρόνους για να στεναχωριέμαι αλλά από την άλλη είχα άπειρα νεύρα που αντί να διαθέτω το χρόνο μου όπως και σε όποιους ήθελα, έπρεπε να τρέχω σε τράπεζες και οργανισμούς. Σιτ.

Την Παρασκευή το βράδυ, γεμίσαμε ακόμη μερικές σελίδες από το καινούριο μου σημειωματάριο και είπαμε ότι δε λέμε αντίο, μόνο εις το επανειδείν. Αυτό, τίποτα άλλο_

last this day

τετάρτη, 20 ιανουαρίου.

με όλα αυτά, την παρουσίαση του προτζεκτ της λισαβόνας, την άφιξη της μαμάς και τις συζητήσεις για το ταξίδι στο γαλλικό νότο, δεν πρόλαβα καθόλου όλες αυτές τις μέρες να συνειδητοποιήσω ότι αστεία-αστεία δυο μέρες μου έμειναν ακόμη στη λυόν. Σήμερα, γυρνώντας σπίτι σκεφτόμουν ότι ευτυχώς που αυτή τη φορά κανείς δε περίμενε από εμένα να οργανώσω οδυνηρούς αποχαιρετισμούς, γιατί αν έπρεπε να το κάνω και αυτό, όχι, δε θατα κατάφερνα.

Σήμερα λοιπόν, πήγαμε στη σχολή κατά τις 8, παρουσιάσαμε, τσακ-μπαμ και αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε, να χαιρετάω δηλαδή όσους δε θα έβλεπα το βράδυ, στο σπίτι της Σάρα και την Παρασκευή, στο σπίτι του Νταμιάνο. Τι παράξενο..

Έφαγα με τη μαμά και κατευθύνθηκα προς το Croix-Rousse, με μία τσάντα με πράσα και σπανάκια, αλεύρι και αυγά γιατί η υπόσχεση ήταν ότι θα κάνω pitakia για τους γάλλους αυτή τη φορά, η σάρα έφιαξε αλμυρές τάρτες, οι γάλλοι έφεραν τα κρασιά και ο νταμιάνο τις σαμπάνιες. Η απορία μου η μεγάλη είναι πώς θα νιώσουν όταν έρθουν στην Ελλάδα και δοκιμάσουν πραγματικά πιτάκια...

Μαγειρέψαμε λοιπόν, φάγαμε, ήπιαμε και δώσαμε ραντεβού την άνοιξη, στα ίδια μέρη.. Λίγο μετά τις 2, γυρνούσα σπίτι, ξεφυλλίζοντας ένα καινούριο τετράδιο, στις πρώτες σελίδες του οποίου καθένας από τους γαλλικούς μου φίλους είχε γράψει κατι-τι. Η Σάρα, κλείνοντας την πόρτα, είπε ότι αρκετά στεναχωρήθηκα σήμερα και να μη στεναχωρηθώ άλλο.. θα βάλω τα δυνατά μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα!

charrette VS lyon 0-1

Η λέξη charrette είναι από τις λέξεις που άρχισα να ακούω σχεδόν από τη πρώτη μου εβδομάδα στη λυόν. Το νόημά της ήταν πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα αλλά μόλις την παρασκευή που πέρασε έμαθα την προέλευσή της, με εξαιρετικές λεπτομέρειες από τον Guillame. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον με τη λέξη charette είναι ότι λέξη αντίστοιχή της στα ελληνικά δεν υπάρχει (ωπ!) γιατί όπως φρόντισε ο guillame φρόντισε να μου εξηγήσει, την εποχή που οι γάλλοι κυκλοφορούσαν με άμαξες, εμεις ζούσαμε στα βουνά.. ή είχαμε αυτοκίνητα! άμαξες πάντως, δεν είχαμε. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας είναι πολύ συγκεκριμένο και παρεκκλίσεις δε σηκώνει. Κυριακή θα έπρεπε να δουλέψω για την παράδοση του εργαστηρίου μου τη Τετάρτη. Δευτέρα έρχεται η μαμά, Τρίτη τελειώνω με την παρουσίαση, Τετάρτη παρουσιάζω και μετά πάω σερί στη Σάρα για να μαγειρέψουμε σπανακοπιτάκια για τις γαλλίδες φίλες μας, Πέμπτη μαζεύω όλα τα πράγματα και αφήνω το δωμάτιο. Ουφ. Και είναι Τρίτη σήμερα, 19 Ιανουαρίου. Οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα, είδικά αφού έφτασε η μαμά. Χθες, κάναμε μία βόλτα στη Λυόν, της έδειξα τα ποτάμια, την παλιά Λυόν, την Bellecour, μόνο που αυτή τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να ορίσω το πώς, είναι όμως πολύ διαφορετικό.

charrette

The French word, "charrette" means "cart" and is often used to describe the final, intense work effort expended by art and architecture students to meet a project deadline. This use of the term is said to originate from the École des Beaux Arts in Paris during the 19th century, where proctors circulated a cart, or “charrette”, to collect final drawings while students frantically put finishing touches on their work.

ultima settimana, allora!

Η Σάρα έχει οργανώσει τη τελευταία μου επίσημη εβδομάδα (γιατί εννοείται ότι θα επανέλθω ως επισκέπτης) στη Λυόν με εντυπωσιακή ακρίβεια. Σήμερα ήταν το τελευταίο cena στο σπίτι της Μαρτα και της Ρακέλε λοιπόν. Είχε θέμα no champagne, no party. Μαζεύτηκε η συνήθης παρέα ιταλών λοιπόν, ο καθένας έφερε από μία σαμπάνια και η ρακέλε με τη σάρα μαγείρεψαν.

Βγάζοντας τις τελευταίες φωτογραφίες γύρω από το πράσινο πουά τραπεζομάντηλο, έκανα μία πολύ γρήγορη αναδρομή στις Παρασκευές που πέρασα σε αυτή τη κουζίνα και μάλλον τη στιγμή που σκεφτόμουν τον τρόμο που με κυρίευσε την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με τη ταχύτητα με την οποία μιλάνε οι ιταλοί, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι εσύ μάθαινες μία άλλη γλώσσα επί δύο χρόνια, χαμογελούσα πολύ, τόσο που ο πάολο με ρώτησε για ποιό λόγο γελάω μόνη μου. Η Σάρα με κοίταξε ανήσυχη, άρχισε; με ρώτησε. ποιό πράγμα; εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε η άννα: allora quando parti, athina?? ho una settimana ancora.. απάντησα. ε, αυτό, είπε η σάρα. la melancholia de la ultima settimana! ha comminciato?

μμμ.. αρχισε!

χωρίς αναπνοή

Σάββατο, 16 Ιανουαρίου

Τις ημέρες τις απρόσμενης παραμονής μας στη Λισαβόνας, μία από τις κύριες σκέψεις που μου προκαλούσαν εκνευρισμό ήταν ότι την προτελευταία εβδομάδα αυτης της περιόδου της ζωής μου, την περνάω αναγκαστικά μακριά από τη Λυόν, σε κατάσταση διαρκούς εκνευρισμού. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί με το τρόπο αυτό αναβλήθηκε λίγο η κατάσταση στην οποία ζω αυτή, την τελευταία εβδομάδα.

Από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Λυόν, έχω συνέχεια ένα συναίσθημα ανησυχίας. Το έχω συνέχεια στο στομάχι μου, άλλοτε σαν μικρές πεταλουδίτσες, άλλοτε σαν τυφώνα, άλλοτε σαν βαριά μπάλα. Είναι αστείο τώρα από το σκέφτομαι αλλά έχω γίνει τόσο ευαίσθητη που δακρύζω με το παραμικρό: με σκηνές από ταινίες, με τραγούδια, έτσι, χωρίς λόγο, όλη την ώρα. Κάνω λίστες με όσα θέλω να κάνω πριν φύγω από τη Λυόν και προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους τοπικούς μου φίλους, δουλεύοντας παράλληλα για την τελική παράδοση του project της Λισαβόνας (αυτό μας έλειπε, μέσα στη γενική σύγχηση).

Από την άλλη, κάνω λίστες με όλα όσα θέλω να δω στην Αθήνα (και είναι τόσα πολλά!) αλλά κυρίως προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη, στους φίλους μου εκεί, στις συνήθειές μου εκεί. Προσπαθώ να εντάξω το άτομο στο οποίο έχω εξελιχθεί μετά από 5 μήνες μακριά τους, σε όσα δεδομένα έχω για τη ζωή τους σήμερα. 

Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματα από το δωμάτιο 729 το οποίο θα αφήσω επίσημα την Πέμπτη. Το αναβάλλω, μέχρι τη Τρίτη το βράδυ (τη Τετάρτη θα είμαι πολύ απασχολημένη).

5000 λέξεις και κάτι ψιλά (οι λεζάντες)

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2010

το ραντεβού μας ήταν στις 6:00, αλλά όλοι είμασταν στο λόμπυ του ξενοδοχείου μας από τις 5:45. Έχουμε μείνει 14 και συναποφασίζουμε αυτή τη φορά αποχαιρετώντας τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου να μη πούμε au revoir (εις το επανειδειν) όπως συνηθίζεται αλλά adieu (αντίο). Η διάθεσή μας είναι σαφώς καλύτερη από χθες αλλά δεν τολμάμε καν να φανταστούμε το ενδεχόμενο να μην είμαστε στη γενεύη το μεσημέρι.. Επιβιβαζόμαστε στα ταξί στις 6:10 χωρίς πολλά-πολλά

είμαστε ήδη δύο ώρες στην αίθουσα αναμονής όπου χθες περάσαμε 7 ώρες. η πτήση μας έχει καθυστερηση 20 λεπτά και ώρα επιβίβασης 8:40. Κοιτάμε τον πίνακα ανακοινώσεων κάθε 20 δευτερόλεπτα. Επιβιβαζόμαστε τελικά στις 9:20 και περιμένουμε στο αεροπλάνο για άλλα 40 λεπτά. Τελική απογείωση, 10:05. Φεύγοντας δεν κοιτάζω πίσω με φόβο ότι μπορεί αυτό που λένε περί υπόσχεσης επιστροφής να ισχύει. Συγγνώμη, Λισαβόνα. Σκέφτομαι ότι όταν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω τη λέξη περιπέτειες στο τίτλο του μπλογκ, δεν είχα αυτό ακριβώς στο μυαλό μου...

προσγειωθήκαμε στη χιονισμένη γενεύη στις 13:18, με μία ώρα καθυστέρηση δηλαδή. Αυτό μεταφράζεται με δύο τρόπους:
α. σαν-ψέματα-μου-φαίνεται-δεν-ειμαι-πια-στη-λισαβόνα
β. χασαμε τα δύο τρένα για λυόν και των 13:28 και των 13:58. Επόμενο τρένο στις 16:58. Άρα 3 ώρες αναμονής στη Γενεύη.
Έχω νεύρα, προσπαθώ να σκεφτώ αν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να μείνει πιο ψύχραιμος υπό αυτές τις συνθήκες, που θα διασκέδαζε ακόμη αυτή την κατάσταση. Ψάχνω μια σκεψη που να μην εχει σχεση με ολο αυτο. Δε βρισκω τίποτα. Επιπλέον, οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν ευρώ. πρέπει να κάνω και συνάλλαγμα. Σιτ.

Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε πιο κοντά στη Λυόν. Η Λουσία κοιμάται στον ώμο μου, οι υπόλοιποι του γκρουπ δοκιμάζουν σοκολάτες, οι κύριοι δίπλα μου συζητάνε για την οικονομία στην Ελλάδα. Θέλω να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να διώξω όλη την κακή ενέργεια γιατί είναι κρίμα να μου χαλάσει τη τελευταία μου εβδομάδα στη Λυόν. Προσπαθώ να τελειώσω τη σελίδα του βιβλίου μου αλλά συνέχεια καταλήγω να κοιτάζω έξω, όλα είναι άσπρα. Αυτό που με εκνευρίζει και με κάνει να γελάω παράλληλα είναι ότι δε θα πείσω τελικά κανένα για τη δραματικότητα όλης αυτής της ιστορίας. Όχι, δε διασκέδασα καθόλου. Οχι, δεν ειμαι γκρινιαρα, είμαι ρεαλιστρια.

Ω! Είμαστε στη Λυόν. Χαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Part-Dieu και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Μπήκα στο δωμάτιο και νομίζω ότι είμαι στο χώρο που αυτή τη στιγμή θα ήθελα πιο πολύ να είμαι. Έβαλα μία σούπα να ζεσταθεί και άδειασα τις τσέπες μου: χαρτομάντηλα από τη Λισαβόνα, τσίχλες από Παρίσι, εισητήρια μετρό από τη Μαδρίτη, Φράγκα από τη Γενεύη, εισητήριο τρένου TGV για Λυόν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των τελευταίων 22 ημερών και αποφασίζω ότι με αφήνω σήμερα να γκρινιάξω όσο θέλω. Για σήμερα μόνο.

άτιτλο

Τετάρτη, 13 ιανουαρίου..

Όλα ξεκίνησαν τη κυριακή το μεσημέρι όταν ογδόντα άτομα, φοιτητές αρχιτεκτονικής στη Λυόν, εισέβαλαν απογοητευμένα στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου όπου το δίκλινο χρεώνεται με 200 ευρώ, το πρωινό με 12 και τα γεύματα 35 έκαστο. Είχαν περάσει ήδη μία εβδομάδα στη Λισαβόνα και η προγραμματισμένη πτήση τους για επιστροφή στη Λυόν, είχε ακυρωθεί. Χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Οι τρεις πρώτες θα έφευγαν για Λυόν μέσω Γενεύης και η τέταρτη και τελευταία θα πετούσε κατευθείαν για Λυόν, τετάρτη πρωί. Φευ!

Όλες οι ομάδες αναχώρησαν κανονικά και ευκολα ή δύσκολα αυτή την ώρα βρίσκονται όλοι στη Λυόν. Η τελευταία ομάδα, 16 άτομα στον αριθμό, εκ των οποίων οι δύο μόνο φοιτητές εράσμους, είναι ακόμη στο ξενοδοχείο. Μα γιατι? πώς έγινε αυτό? μα οι υπάλληλοι των αεροδρομίων της Γαλλίας αποφάσισαν σήμερα να ξεκινήσουν απεργίες, το 75% των πτήσεων ακυρώθηκε και οι πρώτες βέβαια ήταν αυτές των εταιριών χαμηλού κόστους... ω! Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μας υποδέχτηκαν εκ νέου απορημένοι, οι σερβιτόροι μάλιστα μας είπαν ότι χαίρονται πολύ που μας ξαναβλέπουν γιατί δεν έχουν συχνά τόσο νέους πελάτες... Νέα ώρα αναχώρησης, αύριο στις 9 το πρωί, για Γενεύη και από εκεί τρένο για Λυόν. Η Λουσία λέει να κάνουμε οτοστόπ.. Ας φύγουμε από τη Λισαβόνα και τίποτα άλλο.

**Πριν χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μικρή, πήγαμε ένα καλοκαίρι στη Σύρο και επειδή η μαμά ενθουσιάστηκε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι. Μετά από τέσσερα χρόνια, ο μπαμπάς αποφάσισε ότι αρκεί τόσο, Σύρος μετά από δέκα χρόνια ξανά. Το σκεφτόμουν σήμερα... Λισαβόνα, μετά τα 40 μου ξανα..

λίιιιγο, πολυ λιγο..

Δευτέρα, 11 ιανουαρίου

χθες βράδυ, έχοντας περάσει περίπου τέσσερις ώρες στο ισόγειο του ξενοδοχείου, σκεφτόμουν ότι αν δεν κάνω ερευνητικό για το αστικό κενό, ούτε για τα νεκροταφεία ούτε για τους χώρους αναμονής, ούτε για την έκφραση πολιτικών ιδεολογιών στην πολεοδομία (ουφ!) θα κάνω ερευνητικό για τους υπερ-χώρους τύπου υπερ-ξενοδοχεία και υπερ-malls.

από τη στιγμή που φτάσαμε στο ξενοδοχείο και εξαντλημένοι από το ξύπνημα στις 6 και τη τρίωρη αναμονή στο αεροδρόμιο, δεν είχαμε καμία διάθεση να βγούμε. Κοιμηθήκαμε, φάγαμε και πήγαμε στο μεγαλύτερο mall της ευρώπης (ναι, είναι στη λισαβόνα) για να λιώσουμε. Η Claire λέει ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να κυκλοφορήσουμε στην πόλη γιατί νιώθουμε hors temps, ότι είμαστε από λάθος ακόμη σε αυτή την πόλη.

Σήμερα, ψιλοβρέχει συνεχώς και έτσι η απόφασή μας να δουλέψουμε σαν να είμαστε στη λυόν, είναι λιγότερο δύσκολη. Αν μη τι άλλο, δουλεύοντας στο δωδέκατο όροφο μίας πόλης όπου τα κτίρια κατά κανόνα δε ξεπερνούν τους έξι ορόφους, είχαμε καλή θέα. Και κάπου εκεί, συνέβη η απόλυτη έκπληξη, ο Guillame μέτρησε τις μέρε που μένουν μέχρι να φύγω, μου τις ανακοίνωσε έντρομος και ωπ! ενιωσα να στεναχωριέμαι λίγο. Έντεκα μέρες είναι λίιιγο πολύ λιγο...

οχι, δε χωριζόμαστε!!

γράφω εσπευσμένα γιατί η μπαταρία του λάπτοπ μου είναι σχεδόν τελειωμένη.. Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι στο lobby ενός ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων, από το όμορφο εξάκλινο μας σε ένα hostel τωρα κοιμόμαστε σε πολυτελή δίκλινα και προσπαθούμε να δεχτούμε ότι η πτήση μας για επιστροφή στη λυόν ακυρώθηκε οπότε πρέπει να μείνουμε στην όμορφη λισαβόνα λίιιιιγο ακόμη. Το αεροδρόμιο της Λυόν υπολειτουργεί ακόμη λόγω των χιονοπτώσεων που πλήττουν την Ευρώπη. Για ένα μυστήριο λόγο μπορώ να συνδεθώ μόνο στο μπλογκ μου αλλά αρκεί προς το παρόν. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες των 20 και θα μοιρασούμε σε τρείς πτήσεις προς Γενεύη και μία για Λυόν, εγώ είμαι στην τελευταία που σημαίνει ότι αναχωρώ τετάρτη μεσημέρι για Λυόν. Αρχίσαμε ήδη να κανονίζουμε πώς θα δουλέψουμε για να προλάβουμε την παράδοση του εργαστηρίου μας την παρασκευή

Το μεγάλο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι ω! αφού γυρίσω στη λυόν δε μου μένουν παρά 10 μέρες στη γαλλία (κατευθείαν μετάφραση από τη σκέψη στα γαλλικά). Παράξενο..

on a marche sur la lune

Πέμπτη-Παρασκευή 7-8 Ιανουαρίου

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο ενθουσιώδης είναι στη ζωή του γενικά ο κυριούλης μας από την λισαβόνα αλλά αυτές τις δύο μέρες μας πήγε παντού. Με το λεωφορείο πήγαμε ως τα κας-Καις, είδαμε τον ωκεανό, πήγαμε σε μουσεία και σχολεία και πανεπιστήμια, είδαμε σπίτια και γειτονιές, περπατήσαμε πολύ, φάγαμε ψάρια, ήπιαμε πόρτο, ανεβήκαμε σε τελεφερίκ, (sara est d'accord jusqu'au maintenant), ήπιαμε τα πιο ωραία mojito που έχω πιει ever (τα οποία παρεπιπτόντως δεν κόστιζαν ποτέ πάνω από 4 ευρώ) φάγαμε κι άλλα ψάρια. Δε μπορώ να φανταστώ τίποτα που θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτή την πόλη.

λισαβόνα, τικ-τακ-τικ-τακ

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου

σιγά-σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. μετά από την αμηχανία της πρώτης μέρας, αρχίζω εκ νέου να περνάω το χρόνο μου με τους ιταλούς, να εκνευρίζομαι με όσους με εκνεύριζαν και πριν, να βαριέμαι με αυτούς που βαριόμουν. τι καλά! αποφεύγω την σκέψη της αναχώρησής μου γαι την Ελλάδα γιατί αφενός με μπλοκάρει σε μία ενδιάμεση κατάσταση που δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο και αφετέρου, μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενημέρωσα όμως τους τοπικούς μου φίλους για την ακριβή ημερομηνία.. χμ

Το πρόγραμμα λέει ότι δύο μέρες θα δουλεύουμε στη σχολή, δύο μέρες θα κάνουμε επισκέψεις με μετρό και λεωφορείο και μία μέρα θα έχουμε κενή. Σήμερα και αύριο λοιπόν, στη σχολή των ιθαγενών συναδέλφων μας.

Στη βόλτα που κάναμε το βράδυ, σκεφτόμουν ότι αν ήξερα τη γλώσσα, θα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα. Αναρωτιέμαι πώς δεν είναι ο απόλυτος προορισμός για τους Έλληνες ταξιδιώτες. Η νοοτροπία τους είναι τόσο ίδια με τη δική μας και η πόλη τόσο πιο όμορφη. Ο Νταμιάνο μιλάει συνεχώς προσθέτωντας την κατάληξη αου στο τέλος κάθε λέξης. Δε μπορώ να σταματήσω να γελάω.

madrid, hasta luego

αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να έχει τίτλο μία μέρα στα αεροδρόμια αλλά δεν μου αρέσει να γίνομαι μελοδραματική!

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2010 πια

έφτασα στο αεροδρόμιο της μαδρίτης στις 8 παρά γιατί ο κώστας και η ρένια θα έφευγαν για βαρκελώνη δύο ώρες πιο νωρίς από εμένα. δε πειράζει όμως γιατί είχα τα ελληνικά μου βιβλία, είχα και τα γαλλικά μου, είχα και έναν οδηγό της λισαβόνας, μια χαρά.. για τους ίδιους λόγους δε με πείραξε ούτε η μία ώρα καθυστέρησης. Γέμισα δέκα σελίδες από το όμορφο σημειωματάριό μου με σκέψεις τύπου μπορεί και να συνήθισα τους Ισπανούς τελικά-μου έχει τύχει ποτέ να φύγω από κάπου και να μη θέλω να γυρίσω;-θεε μου έφαγα τόσο πολύ αυτές τις μέρες-πωπω πως περνάει ο καιρός και άλλα τέτοια, επιβιβάστηκα σκεπτική και έφτασα στη λισαβόνα ανυπόμονη και με τη σκέψη ότι η λισαβόνα έχει όλες τις προοπτικές για να γίνει η αγαπημένη μου πόλη του κόσμου. αφού πήρα τη δωδεκάκιλη αποσκευή μου και βρήκα την Caterina στην αίθουσα αναμονής, η οποία είχε φτάσει από το μιλάνο στις 9 το πρωί και εκεί κάπου ξεκίνησε το καταπληκτικό κόνσεπτ το αεροδρόμιο είναι το δεύτερό μου σπίτι.. πφφφ. Σε ανύποπτο χρόνο έλεγα στον Μιχάλη ότι οι χώροι αναμονής σε αεροδρόμια και σταθμούς κτελ και τρένων μου προκαλούν τελευταία ιδιαίτερο ενδιαφέρον.. δε ζητούσα κάτι άλλο!?

τα νέα από τη λυόν ήταν ότι μετά από 24 ώρες χιονόπτωσης, είχε παντού 20 εκατοστά χιόνι και το αεροπλάνο με τους συμφοιτητές μας δε μπορούσε να απογειωθεί. Τελικά απογειώθηκε και προσγειώθηκε στην όμορφη λισαβόνα κατά τις 1530 (αρχική ώρα άφιξης 1130). και η αίθουσα αναμονής γέμισε με οικεία πρόσωπα!

πέντε λέξεις για την πρώτη βόλτα στη λισαβόνα:
σκηνικό-πλακάκια-ψάρι-βροχή-τιχαρα (μία λέξη)

feliz 2010 λοιπον!

έχουν περάσει μόνο 10 μέρες και είναι σαν να έχει περάσει ένας αιώνας! κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από τη μαδρίτη και μου φαίνεται σαν να έχει περάσει άπειρος τόσος πολύς καιρός_
ραντεβού στη θεσσαλονίκη..

lisboa!!

einai parakseno, afti i xwra den exei pouthena free wi-fi. einai adynato loipon na anevasw anartiseis oso diastima eimai edw. katagrafw omws ta panta kai tha ta anartisw ola tin kyriaki, me tin epistrofi mas sti lyon...

**i lisavona einai i pio o orfi poli pou exw paei pote!

feliz 2010!

Παρασκευή, 1η Ιανουαρίου 2010

Φορώντας κάτι παλιό, κάτι καινούριο, κάτι δανεισμένο και κάτι μπλε για γούρι, φύγαμε από το σπίτι του Κώστα και της Ρένιας, κατευθυνόμενοι προς τη Puerta del Sol, συζητώντας πόσο κοντά μας φαίνεται η πρωτοχρονιά του 2000, που ακόμη δεν είχαμε συναντηθεί και πόσο ακόμη πιό κοντά η περσινή πρωτοχρονιά, που είμασταν όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη. Μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στη πλατεία της Μαδρίτης, όπου μαζεύονται οι Μαδριλένοι για να υποδεχτούν τη νέα χρονιά,  έχοντας ο καθένας ένα μικρό ταπεράκι με 12 σταφύλια* και σαγκρία σε χάρτινες συσκευασίες**. Δεξιά μας ήταν μία παρέα Ιταλών που άδειαζαν τις μπύρες τους στις μπότες της Ιωάννας και αριστερά μας μία παρέα Γάλλων, ερωτευμένων μεταξύ τους, που είχαν έρθει οδικώς από τη Νίκαια.

Εδώ είναι η στιγμή που σας αποκαλύπτω ότι στη Μαδρίτη εφαρμόζουν μία παγκόσμια πατέντα. Κάνουν πρόβα τζεναράλε της υποδοχής της νέας χρονιάς. Στις 30 Δεκεμβρίου, οι ντόπιοι μαζεύονται στη πλατεία και συμπεριφέρονται ακριβώς σαν να αλλάζει η χρονιά, πίνουν, χαίρονται, φωνάζουν και τα σπάνε όλα, αφήνοντας την πραγματική αλλαγή στους βλαμμένους τουρίστες. Ναι, εμάς. Ναι, είναι αλήθεια.

Από τις 22:30 μέχρι τις 23:59, μάθαμε στους Γάλλους πώς να λένε καλή χρονιά στα ελληνικά, μάθαμε για Ισπανούς ακτιβιστές και ψάξαμε την ευχή που έπρεπε να κάνουμε το τελευταίο λεπτό του χρόνου (γαλλική συνήθεια). Πάνω στην αλλαγή, αποφύγαμε επιτυχώς τις σαμπάνιες τριγύρω άλλοι με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλοι με λιγότερη και βρεθήκαμε να φωνάζουμε σε όσες γλώσσες ξέρουμε καλή χρονιά, viva l'europa και τον ύμνο της Ευρώπης (ενάτη του Μπετόβεν, ναι, ναι).

Τι καλα...

φωτογραφίες θα ανεβάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση από αύριο 

που θα πάρω όλες τις φωτογραφίες από την υπερ-φωτογραφική μηχανή του κώστα.

αχα

*12 σταφύλια: καθένα από τα τελευταία 12 δευτερόλεπτα της χρονιάς, οι Μαδριλένοι τρώνε από ένα σταφύλι. Φήμες λένε ότι τα καταπίνουν αμάσητα. Εμείς δε το επιχειρήσαμε.
**χάρτινες συσκευασίες: ο κανόνας έλεγε να αποφύγουμε γυάλινες συσκευασίες, για λόγους ασφαλείας

οι δύο τελευταίες μέρες του 2009

Πέμπτη, 31Δεκεμβρίου 2009

Στην Ελλάδα, κυκλοφορούν ένα κάρο στερεότυπα για τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Οι Ιταλοί είναι ματσό τύποι, οι γάλλοι είναι σνομπ, οι γερμανοί είναι αυστηροί, οι αυστριακοί δε μιλιούνται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε τόσους πολλούς Γερμανούς, ούτε τόσους πολλούς Αυστριακούς για να επιχειρήσω να καταρρίψω τον κανόνα. Και όσο κι αν πιστεύω ότι τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Ιταλοί αδικούνται εν μέρει έστω, η αντίληψη πως οι Ισπανοί είναι μεθυσμένοι όλη την ώρα, είναι αλήθεια.

Το τέλος του 2009 με βρήκε στη Μαδρίτη. Το πέρασμα εδώ από το Παρίσι είναι τόσο πολύ συναρπαστικό. Έχοντας στο νού μου ημι-ψημένα κρέατα και λεπτά ποτήρια μισο-γεμάτα με κρασί, κάθε φορά που βλέπω πιάτα γεμάτα τηγανιτά ταπαζ και μισόλιτρα ποτήρια γεμάτα σαγκρία, σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να περάσω ένα εξάμηνο στο άμεσο μέλλον μου ταξιδεύοντας από τη Μόσχα και τη Μπρατισλάβα μέχρι το Δουβλίνο και τη Κοπεγχάγη, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό μου και τους άλλους πόσο τέλειο-τέλειο να ανακαλύπτεις διαφορές μικρές και μεγαλύτερες, σε σημεία όπου δε περίμενες.

Το βράδυ της Τετάρτης η Ρένια χτύπησε τον αστράγαλό της και έτσι τη τελευταία μέρα της χρονιάς τη πέρασα με την Ιωάννα, κάνοντας βόλτα σε μαγαζιά και μεγάλους δρόμους, φάγαμε παέγια με μύδια και κοτόπουλο, αναζητώντας χριστούγεννα παζάρια της τέχνης. Η βροχή δεν μας απασχόλησε ούτε καν, βέβαια. Είμαι συναχωμένη και ενθουσιασμένη πιο πολύ από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί