σιγά-σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. μετά από την αμηχανία της πρώτης μέρας, αρχίζω εκ νέου να περνάω το χρόνο μου με τους ιταλούς, να εκνευρίζομαι με όσους με εκνεύριζαν και πριν, να βαριέμαι με αυτούς που βαριόμουν. τι καλά! αποφεύγω την σκέψη της αναχώρησής μου γαι την Ελλάδα γιατί αφενός με μπλοκάρει σε μία ενδιάμεση κατάσταση που δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο και αφετέρου, μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενημέρωσα όμως τους τοπικούς μου φίλους για την ακριβή ημερομηνία.. χμ
Το πρόγραμμα λέει ότι δύο μέρες θα δουλεύουμε στη σχολή, δύο μέρες θα κάνουμε επισκέψεις με μετρό και λεωφορείο και μία μέρα θα έχουμε κενή. Σήμερα και αύριο λοιπόν, στη σχολή των ιθαγενών συναδέλφων μας.
Στη βόλτα που κάναμε το βράδυ, σκεφτόμουν ότι αν ήξερα τη γλώσσα, θα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα. Αναρωτιέμαι πώς δεν είναι ο απόλυτος προορισμός για τους Έλληνες ταξιδιώτες. Η νοοτροπία τους είναι τόσο ίδια με τη δική μας και η πόλη τόσο πιο όμορφη. Ο Νταμιάνο μιλάει συνεχώς προσθέτωντας την κατάληξη αου στο τέλος κάθε λέξης. Δε μπορώ να σταματήσω να γελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου