λίιιιγο, πολυ λιγο..

Δευτέρα, 11 ιανουαρίου

χθες βράδυ, έχοντας περάσει περίπου τέσσερις ώρες στο ισόγειο του ξενοδοχείου, σκεφτόμουν ότι αν δεν κάνω ερευνητικό για το αστικό κενό, ούτε για τα νεκροταφεία ούτε για τους χώρους αναμονής, ούτε για την έκφραση πολιτικών ιδεολογιών στην πολεοδομία (ουφ!) θα κάνω ερευνητικό για τους υπερ-χώρους τύπου υπερ-ξενοδοχεία και υπερ-malls.

από τη στιγμή που φτάσαμε στο ξενοδοχείο και εξαντλημένοι από το ξύπνημα στις 6 και τη τρίωρη αναμονή στο αεροδρόμιο, δεν είχαμε καμία διάθεση να βγούμε. Κοιμηθήκαμε, φάγαμε και πήγαμε στο μεγαλύτερο mall της ευρώπης (ναι, είναι στη λισαβόνα) για να λιώσουμε. Η Claire λέει ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να κυκλοφορήσουμε στην πόλη γιατί νιώθουμε hors temps, ότι είμαστε από λάθος ακόμη σε αυτή την πόλη.

Σήμερα, ψιλοβρέχει συνεχώς και έτσι η απόφασή μας να δουλέψουμε σαν να είμαστε στη λυόν, είναι λιγότερο δύσκολη. Αν μη τι άλλο, δουλεύοντας στο δωδέκατο όροφο μίας πόλης όπου τα κτίρια κατά κανόνα δε ξεπερνούν τους έξι ορόφους, είχαμε καλή θέα. Και κάπου εκεί, συνέβη η απόλυτη έκπληξη, ο Guillame μέτρησε τις μέρε που μένουν μέχρι να φύγω, μου τις ανακοίνωσε έντρομος και ωπ! ενιωσα να στεναχωριέμαι λίγο. Έντεκα μέρες είναι λίιιγο πολύ λιγο...