Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2010
το ραντεβού μας ήταν στις 6:00, αλλά όλοι είμασταν στο λόμπυ του ξενοδοχείου μας από τις 5:45. Έχουμε μείνει 14 και συναποφασίζουμε αυτή τη φορά αποχαιρετώντας τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου να μη πούμε au revoir (εις το επανειδειν) όπως συνηθίζεται αλλά adieu (αντίο). Η διάθεσή μας είναι σαφώς καλύτερη από χθες αλλά δεν τολμάμε καν να φανταστούμε το ενδεχόμενο να μην είμαστε στη γενεύη το μεσημέρι.. Επιβιβαζόμαστε στα ταξί στις 6:10 χωρίς πολλά-πολλά
είμαστε ήδη δύο ώρες στην αίθουσα αναμονής όπου χθες περάσαμε 7 ώρες. η πτήση μας έχει καθυστερηση 20 λεπτά και ώρα επιβίβασης 8:40. Κοιτάμε τον πίνακα ανακοινώσεων κάθε 20 δευτερόλεπτα. Επιβιβαζόμαστε τελικά στις 9:20 και περιμένουμε στο αεροπλάνο για άλλα 40 λεπτά. Τελική απογείωση, 10:05. Φεύγοντας δεν κοιτάζω πίσω με φόβο ότι μπορεί αυτό που λένε περί υπόσχεσης επιστροφής να ισχύει. Συγγνώμη, Λισαβόνα. Σκέφτομαι ότι όταν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω τη λέξη περιπέτειες στο τίτλο του μπλογκ, δεν είχα αυτό ακριβώς στο μυαλό μου...
προσγειωθήκαμε στη χιονισμένη γενεύη στις 13:18, με μία ώρα καθυστέρηση δηλαδή. Αυτό μεταφράζεται με δύο τρόπους:
α. σαν-ψέματα-μου-φαίνεται-δεν-ειμαι-πια-στη-λισαβόνα
β. χασαμε τα δύο τρένα για λυόν και των 13:28 και των 13:58. Επόμενο τρένο στις 16:58. Άρα 3 ώρες αναμονής στη Γενεύη.
Έχω νεύρα, προσπαθώ να σκεφτώ αν ξέρω κανέναν που θα μπορούσε να μείνει πιο ψύχραιμος υπό αυτές τις συνθήκες, που θα διασκέδαζε ακόμη αυτή την κατάσταση. Ψάχνω μια σκεψη που να μην εχει σχεση με ολο αυτο. Δε βρισκω τίποτα. Επιπλέον, οι Ελβετοι δεν χρησιμοποιουν ευρώ. πρέπει να κάνω και συνάλλαγμα. Σιτ.
Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε πιο κοντά στη Λυόν. Η Λουσία κοιμάται στον ώμο μου, οι υπόλοιποι του γκρουπ δοκιμάζουν σοκολάτες, οι κύριοι δίπλα μου συζητάνε για την οικονομία στην Ελλάδα. Θέλω να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, να διώξω όλη την κακή ενέργεια γιατί είναι κρίμα να μου χαλάσει τη τελευταία μου εβδομάδα στη Λυόν. Προσπαθώ να τελειώσω τη σελίδα του βιβλίου μου αλλά συνέχεια καταλήγω να κοιτάζω έξω, όλα είναι άσπρα. Αυτό που με εκνευρίζει και με κάνει να γελάω παράλληλα είναι ότι δε θα πείσω τελικά κανένα για τη δραματικότητα όλης αυτής της ιστορίας. Όχι, δε διασκέδασα καθόλου. Οχι, δεν ειμαι γκρινιαρα, είμαι ρεαλιστρια.
Ω! Είμαστε στη Λυόν. Χαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Part-Dieu και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Μπήκα στο δωμάτιο και νομίζω ότι είμαι στο χώρο που αυτή τη στιγμή θα ήθελα πιο πολύ να είμαι. Έβαλα μία σούπα να ζεσταθεί και άδειασα τις τσέπες μου: χαρτομάντηλα από τη Λισαβόνα, τσίχλες από Παρίσι, εισητήρια μετρό από τη Μαδρίτη, Φράγκα από τη Γενεύη, εισητήριο τρένου TGV για Λυόν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των τελευταίων 22 ημερών και αποφασίζω ότι με αφήνω σήμερα να γκρινιάξω όσο θέλω. Για σήμερα μόνο.
Part-dieu, Perrache, Bellecour, Rhone, Saone, καλοσορίζουν την περιπλανώμενη ερασμίτισα ! Καιρός να καλμάρεις και να χαλαρώσουν τα τεντωμένα μέχρι χθές νεύρα σου ! Τόση σκληρή όμως προς την ξελογιάστρα Λισσαβώνα !Ούτε ένα βλέμα προς τα πίσω, δεν της χάρισες ? Εδώ η Δόνια Κλάρα ξεσηκώθηκε από τα γραφόμενά σου και μας ετοιμάζει νέα εξόρμηση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, μη στεναχωριέσαι πάντως με μαύρο δάκρυ που τελειώνει το erasmus. Στη ζωή μας μπορούμε να φτιάξουμε πολλά erasmus αν το θέλουμε ! Πολλά φιλιά από την rue de plat !