Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθώ να φανταστώ τι θα μπορούσα να γράψω όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω πια τις αναρτήσεις στο μπλογκ-μου. Πριν το ξεκινήσω, συνάντησα διάφορα αντίστοιχα μπλογκ, αλλά μου φαινόταν τόσο μελαγχολική η τελευταία ανάρτηση κάθε φορά, δηλαδή; μετά; τι;
Από την Πέμπτη, άφησα το δωμάτιο 729 που με φιλοξένησε τους τελευταίους πέντε μήνες, μάζεψα όλα μου τα πράγματα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τα δύο μεγάλα γεγονότα των προσεχών ημερών: την αναχώρησή μου από την όμορφη Λυόν και ταραμ-ταραμ η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Είχα συνέχεια δουλειές να κάνω και από τη μία χαιρόμουν που δεν είχα κενούς χρόνους για να στεναχωριέμαι αλλά από την άλλη είχα άπειρα νεύρα που αντί να διαθέτω το χρόνο μου όπως και σε όποιους ήθελα, έπρεπε να τρέχω σε τράπεζες και οργανισμούς. Σιτ.
Την Παρασκευή το βράδυ, γεμίσαμε ακόμη μερικές σελίδες από το καινούριο μου σημειωματάριο και είπαμε ότι δε λέμε αντίο, μόνο εις το επανειδείν. Αυτό, τίποτα άλλο_
welcome back, loipon, brika to blog tyxaia, mesa apo to fb kai mia koini mas fili (valentina), elpizo na perases yperoxa, eimai sxedon sigouros oti etsi egine, elpizo i prosarmogi piso na itan eksisou kali.
ΑπάντησηΔιαγραφήAn to blogging mporei na pei kaneis oti einai mia tzampa psyxanalisi, tote blogging mazi me erasmus kanoun ekriktiko syndyasmo kai sigoura dimiourgoun kati gia na thymasai esi dyo+ xronia meta to erasmus sou kai aformes gia tous ypoloipous (kai ton ypofainomeno) gia na thymomaste pos perasame emeis.
Bravo!