χωρίς αναπνοή

Σάββατο, 16 Ιανουαρίου

Τις ημέρες τις απρόσμενης παραμονής μας στη Λισαβόνας, μία από τις κύριες σκέψεις που μου προκαλούσαν εκνευρισμό ήταν ότι την προτελευταία εβδομάδα αυτης της περιόδου της ζωής μου, την περνάω αναγκαστικά μακριά από τη Λυόν, σε κατάσταση διαρκούς εκνευρισμού. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί με το τρόπο αυτό αναβλήθηκε λίγο η κατάσταση στην οποία ζω αυτή, την τελευταία εβδομάδα.

Από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Λυόν, έχω συνέχεια ένα συναίσθημα ανησυχίας. Το έχω συνέχεια στο στομάχι μου, άλλοτε σαν μικρές πεταλουδίτσες, άλλοτε σαν τυφώνα, άλλοτε σαν βαριά μπάλα. Είναι αστείο τώρα από το σκέφτομαι αλλά έχω γίνει τόσο ευαίσθητη που δακρύζω με το παραμικρό: με σκηνές από ταινίες, με τραγούδια, έτσι, χωρίς λόγο, όλη την ώρα. Κάνω λίστες με όσα θέλω να κάνω πριν φύγω από τη Λυόν και προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους τοπικούς μου φίλους, δουλεύοντας παράλληλα για την τελική παράδοση του project της Λισαβόνας (αυτό μας έλειπε, μέσα στη γενική σύγχηση).

Από την άλλη, κάνω λίστες με όλα όσα θέλω να δω στην Αθήνα (και είναι τόσα πολλά!) αλλά κυρίως προσπαθώ να συνηθίσω την ιδέα της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη, στους φίλους μου εκεί, στις συνήθειές μου εκεί. Προσπαθώ να εντάξω το άτομο στο οποίο έχω εξελιχθεί μετά από 5 μήνες μακριά τους, σε όσα δεδομένα έχω για τη ζωή τους σήμερα. 

Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματα από το δωμάτιο 729 το οποίο θα αφήσω επίσημα την Πέμπτη. Το αναβάλλω, μέχρι τη Τρίτη το βράδυ (τη Τετάρτη θα είμαι πολύ απασχολημένη).