madrid, hasta luego

αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να έχει τίτλο μία μέρα στα αεροδρόμια αλλά δεν μου αρέσει να γίνομαι μελοδραματική!

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2010 πια

έφτασα στο αεροδρόμιο της μαδρίτης στις 8 παρά γιατί ο κώστας και η ρένια θα έφευγαν για βαρκελώνη δύο ώρες πιο νωρίς από εμένα. δε πειράζει όμως γιατί είχα τα ελληνικά μου βιβλία, είχα και τα γαλλικά μου, είχα και έναν οδηγό της λισαβόνας, μια χαρά.. για τους ίδιους λόγους δε με πείραξε ούτε η μία ώρα καθυστέρησης. Γέμισα δέκα σελίδες από το όμορφο σημειωματάριό μου με σκέψεις τύπου μπορεί και να συνήθισα τους Ισπανούς τελικά-μου έχει τύχει ποτέ να φύγω από κάπου και να μη θέλω να γυρίσω;-θεε μου έφαγα τόσο πολύ αυτές τις μέρες-πωπω πως περνάει ο καιρός και άλλα τέτοια, επιβιβάστηκα σκεπτική και έφτασα στη λισαβόνα ανυπόμονη και με τη σκέψη ότι η λισαβόνα έχει όλες τις προοπτικές για να γίνει η αγαπημένη μου πόλη του κόσμου. αφού πήρα τη δωδεκάκιλη αποσκευή μου και βρήκα την Caterina στην αίθουσα αναμονής, η οποία είχε φτάσει από το μιλάνο στις 9 το πρωί και εκεί κάπου ξεκίνησε το καταπληκτικό κόνσεπτ το αεροδρόμιο είναι το δεύτερό μου σπίτι.. πφφφ. Σε ανύποπτο χρόνο έλεγα στον Μιχάλη ότι οι χώροι αναμονής σε αεροδρόμια και σταθμούς κτελ και τρένων μου προκαλούν τελευταία ιδιαίτερο ενδιαφέρον.. δε ζητούσα κάτι άλλο!?

τα νέα από τη λυόν ήταν ότι μετά από 24 ώρες χιονόπτωσης, είχε παντού 20 εκατοστά χιόνι και το αεροπλάνο με τους συμφοιτητές μας δε μπορούσε να απογειωθεί. Τελικά απογειώθηκε και προσγειώθηκε στην όμορφη λισαβόνα κατά τις 1530 (αρχική ώρα άφιξης 1130). και η αίθουσα αναμονής γέμισε με οικεία πρόσωπα!

πέντε λέξεις για την πρώτη βόλτα στη λισαβόνα:
σκηνικό-πλακάκια-ψάρι-βροχή-τιχαρα (μία λέξη)