Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου
Δε ξέρω τι να γράψω σήμερα. Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το μπλογκ, σκεφτόμουν ότι η πρόκληση είναι να μη γίνει ποτέ ημερολόγιο. Ή τουλάχιστον να μη γίνει το-ημερολόγιό-μου.
Το μεσημέρι, κάναμε βόλτα με τα κορίτσια στο croix-rousse και σκεφτόμουν ότι αυτά που θέλω να γράψω ξεκινάνε με το: μπορεί να μου πήρε μία εβδομάδα αλλά σήμερα, χαίρομαι πραγματικά που είμαι εδώ.
Λίγες ώρες πιο μετά, γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι καλύτερο είναι το: όταν έλεγα σε όλους ότι η Λυών έχει τέσσερις όχθες άρα το πού-κάνω-βόλτα-όταν-δεν-είμαι-και-πολύ-καλά δεν θα είναι πρόβλημα για τους επόμενους μήνες της ζωής μου, μάλλον αυτό είχα στο μυαλό μου.
Τελικά υπερίσχυσε η κοινωνική μου πλευρά, δε γύρισα σπίτι και βρέθηκα στο σπίτι του Sylvain να επαναλαμβάνω ανά δέκα λεπτά ότι με λένε Αθηνά, ναι είμαι ελληνίδα, από την Αθήνα, ναι ο συνδυασμός Αθήνα-Αθηνά είναι χαριτωμένος, γι’ αυτό και αποφάσισα να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, όχι δυστυχώς θα μείνω μόνο ένα εξάμηνο αλλά μπορεί μια μέρα να γυρίσω και μπα! Δε μιλάω καλά γαλλικά, ρώτα με κάτι δύσκολο και θα δεις! Σε εκείνη τη φάση κατέληξα ότι θα ξεκινούσα με το : σήμερα παίζω στη ταινία που γύρισε ο Αλμοδοβάρ στη Λυών.
Κατέληξα στο σπίτι της Σουζάνα, να μεταφράζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια από τη χώρα μας στα γαλλικά. Όταν ήρθε η σειρά μου, σκέφτηκα ότι ούτε η μπλε σειρήνα ξέρω πώς λέγεται, ούτε πώς λέμε ότι ο καναπές έχει βουλιάξει μπορούσα να μεταφράσω και γι’ αυτό διάλεξα ένα άλλο τραγούδι. Τους είπα μόνο ότι το τραγούδι που θα ήθελα να μεταφράσω λέει κάπου tu me manques beaucoup mais tous va bien_
Λέξη της ημέρας: escargot, le
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου