futé

Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου
~αυτό το αστείο με τις πολλαπλές προσωπικότητες πρέπει να το ελέγξω σιγά-σιγά~

Σήμερα ήμουν ο Γούντυ Άλεν. Εντάξει, αυτό το θέμα μα την ομιλία δεν το έχω, αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε σχέση με την εντυπωσιακή ευφράδεια που χαρακτηρίζει το λόγο μου στα ελληνικά, όταν μιλάω γαλλικά είμαι μάλλον νευρική. Έτσι κι αλλιώς όμως, σήμερα ήμουν ο Γούντυ Άλεν.

Στην αρχή, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα της σχολής, που ανοίγει προς τα έξω, σπρώχνοντάς την προς τα μέσα. Επέμενα κιόλας. Μου πήρε περίπου δύο λεπτά. Παρόλα αυτά, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Μετά, ήμουν στην αίθουσα, στο μάθημα και στην προσπάθειά μου να παρακολουθήσω, φανταζόμουν ότι ο χρόνος παγώνει και εγώ γυρνάω στην κάμερα και αρχίζω να μιλάω για άσχετα πράγματα με κλασσικά βαριεστημένο ύφος (νομίζω είναι στο Μανχάταν που γίνεται αυτό το καταπληκτικό). Ο χρόνος δε πάγωσε και τελικά κράτησα και σημειώσεις (στα γαλλικά παρακαλώ πολύ). Προφανώς, έδειχνα εξαιρετικά ευφυής.

Στο διάλειμμα, πήγα στη νησίδα των υπολογιστών για να περάσω τα χθεσινά στο μπλογκ, εφόσον χθες νύσταζα πολύ και το πρωί δεν είχα χρόνο ούτε καν. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη με τη γαλλική πραγματικότητα, ή αλλιώς, ένα πληκτρολόγιο που δε-γράφει-στα-ελληνικα. Πήρα το ξενερωμένο ύφος του Γούντυ, τα μάζεψα και έφυγα. Περιττό να πω ότι όση ώρα κοιτούσα απορημένη το πληκτρολόγιο, προσπαθώντας να καταλάβω τι του συμβαίνει, δεν έπαψα στιγμή να δείχνω ευφυής.

Τελευταία σκηνή. Ο Νταμιάνο και η Αν έχουν βγει έξω για να καπνίσουν. Νυστάζω πάρα πολύ αλλά πάω μαζί τους για-παρέα, κάνοντας πού και πού φιγούρες γεμάτες χάρη, βγαλμένες κατευθείαν από τη λίμνη των κύκνων (προπονούμαι, ναι_). Κάνουν την κλασσική κουβέντα το-κάπνισμα-κάνει-κακό-θέλω-να-το-κόψω. Δε συμμετέχω, ακούω μόνο, μέχρι να ειπωθεί η λέξη καρκίνος (έχουν προηγηθεί οι φράσεις κίτρινα-δόντια, κίτρινα-νύχια, γερασμένο-δέρμα, βρωμερή-αναπνοή). Σταματάω το μάθημα μπαλέτου και λέω ότι ο Γούντυ όμως λέει ότι όταν καπνίζεις ή πίνεις, γίνεσαι ακαταμάχητος. Αυτό ήταν. Καθιερώθηκα.

Λέξη της ημέρας: sommeil,le