presque όπως σχεδόν (ή παραλίγο)

Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου

Κάποια στιγμή, παλιά, λέγαμε με την Αλίκη ότι είναι φορές που θα θέλαμε να σκεφτόμαστε λιγότερο. Θα θέλαμε να είμαστε πιο αφελείς, να μη μας απασχολεί τίποτα πάρα πολύ, μόνο πολύ, και πάλι σπάνια, για την εμπειρία. Σήμερα, το ξανασκεφτόμουν αυτό. Ότι δηλαδή καμιά φορά μπορεί να διασκέδαζα περισσότερο αν σκεφτόμουν λιγότερο. Μπορεί ίσως να ήμουν και πιό συμαθής, τότε. Μπορεί και όχι.

Δεν έχω αποφασίσει αν διασκεδάζω να πηγαίνω κινηματογράφο. Γενικά, το βρίσκω μάλλον βαρετό, λίγες φορές μπορώ να θυμηθώ να διασκέδασα επειδή πήγα στον κινηματογράφο, ανεξάρτητα από το αν τελικά μου άρεσε η ταινία. Σήμερα, τα δεδομένα ήταν εναντίον μου. Το ραντεβού είχε κανονιστεί μισή ώρα (?!) πριν την έναρξη της ταινίας άρα η μαγεία που βιώνω τελευταία μπαίνοντας στον κινηματογράφο με χαλαρό τζόκινγκ για να προλάβουμε την προβολή, ήταν εξαρχής χαμένη.. επίσης ζαχαρωτά και ποπ-κορν, δεν πηγαίνω να αγοράσω ποτέ από-μόνη-μου. Μετά από αυτό, είναι περιττό να αναφέρω ότι επιπλέον είχα ξυπνήσει με στραβή διάθεση και όλη την υπόλοιπη μέρα, σκεφτόμουν. Πφφφ

Τελικά, είχε πλάκα. Οι αισθήσεις μου ήταν οξυμένες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας (για πεντάλεπτο ύπνου, ούτε λόγος) γιατί ακόμη, όποτε ακούω γαλλικά έχω την αίσθηση ότι κάνω κάποιο oral σε εξετάσεις πτυχείου. Επίσης, το μισάωρο σχολιασμού μετά-τη-ταινία, είχε πρωτοφανές ενδιαφέρον, με την προσπάθεια όλων μας να εκφραστούμε στα γαλλικά. Γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν ότι αυτό, το να συμφιλιωθώ λίγο περισσότερο με τον εαυτό μου, μπορεί τελικά και να το καταφέρω.

Λέξη της ημέρας: lumiere, la