ζουμ-αουτ

Δυο μέρες πριν φύγω για τη Λυών, με το που έφτασα στην Αθήνα συνάντησα την Άννα. Με την Άννα ήμασταν διπλανές στο γυμνάσιο και στο λύκειο και κατ’ επέκταση φίλες-για-πάντα. Με το που βρεθήκαμε λοιπόν, άρχισα να της λέω. Για όλους μου τους αγαπημένους που άφησα στη Θεσσαλονίκη και ω-τι-θα-κάνω-χωρίς-αυτούς, για το άγχος μου μη τυχόν πάω στη Λυών και δε θέλω να κάνω παρέα με κανένα ή ακόμη χειρότερα, μη τυχόν δε θέλει κανένας να κάνει παρέα μαζί μου. Η Άννα είναι από τους ανθρώπους που έχουν διαπιστώσει τη τάση μου να δραματοποιώ τα πάντα, σε όλο της το μεγαλείο. Έτσι λοιπόν, με αντιμετώπισε με ψυχραιμία. Μου είπε να μην ανησυχώ, ότι όλοι θα με συμπαθήσουν και όλοι θα θέλουν να μου κάνουν παρέα (υπερβολή, αλλά δε πειράζει) και επίσης είπε και στην Ιωάννα να έρθει μαζί μας, που στο δημοτικό ανταλλάσσαμε μούτζες ζωγραφισμένες σε σελίδες τετραδίων ως μέγιστη εκδήλωση μίσους και είχε πάει εράσμους για ένα χρόνο στη Λίλ για να μου δώσει πληροφορίες εκ-των-έσω. Χμ. το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ότι μου είπε η Άννα, ή τουλάχιστον αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι ότι με το που φτάσω θα κάνω ένα ζουμ-άουτ (κάτι σε στυλ πόσο-μικρή-είμαι-πόσο-μεγάλος-είναι-ο-κόσμος) και θα ηρεμήσω.