people pleasantly strange

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου

Αν ήμουν ήρωας κόμικ, σήμερα όλα τα συννεφάκια που θα περιείχαν τις σκέψεις μου θα ήταν γεμάτα με λουλουδάκια και πεταλουδίτσες.  Επιπλέον, θα ήταν πολλά, θα γέμιζαν το χώρο. Νομίζω για την ακρίβεια ότι αν ανέπτυσσα γραπτώς, όσο θα ήθελα, όλα τα θέματα για τα οποία προβληματίστηκα σήμερα, ο όγκος των κειμένων δε θα ήταν αρκετά μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός μικρού περιοδικού ποικίλης ύλης..





 

Λίστα με τίτλους-και υπότιτλους- των θεμάτων που θα ήθελα να αναπτύξω σήμερα:

_το πάρκο και η πόλη. ή αυτό που πραγματικά λείπει από όλες τις ελληνικές πόλεις.

_κυριακή-γιορτή-και-σχόλη. τι κάνει τη κυριακή ιδιαίτερη; γιατί η κυριακή είναι πιο ξεκούραστη από το σάββατο; οι πραγματικοί λόγοι που η η κυριακή θεωρείται η πρώτη μέρα της εβδομάδας

_μετά το ποδόσφαιρό και το μπάσκετ, τι; όταν απορούσα γιατί το σοφτμπολ ειναι ολυμπιακό άθλημα, ούτε που φανταζόμουν ότι υπάρχουν χώρες όπου το σόφτμπολ είναι πιο ενδιαφέρον από το ποδόσφαιρο. κι όμως..

_people pleasantly strange. κοινονικοποιήσου. Βρες ευκαιρίες να γνωρίσεις ανθρώπους με διαφορετικές εικόνες και απόψεις, κυνήγησε ευκαιρίες για ταξίδια, σπουδές, εμπειρίες. όλα θα είναι καλύτερα, μετά!

Λέξη της ημέρας: s'eloigner

spanakopitάkia :-)

Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου

Η αλήθεια είναι πως το σημερινό event είχε ελάχιστες πιθανότητες να αποτύχει. Στην πραγματικότητα, μηδαμινές. Περίπου 30 άτομα, μισοί εκ των οποίων ιταλοί (στοιχειώδες!), ο καθένας φέρνει φαγητό και 10 τραγούδια από τη χώρα του, διαμέρισμα μεγάλο και χωρίς γείτονες τριγύρω. Χμ. Παρόλο που μετά τη χρήση της γαλλικής έκδοσης του autocad, μου φάνηκε παιδαριώδες (ττ), άνοιξα φύλλο, ναι, το άφησα να ηρεμήσει κιόλας, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκπομπή του Μαμαλάκη, κάτι που φαινόταν συναρπαστικά αστείο στη Σουζάνα που παράλληλα καθάριζε πατάτες για την σλοβακική σπεσιαλιτέ της. Ετοίμασα τη γέμιση, με ό,τι πρασινάδες βρήκα και τυρί-αλμυρό-mais-pas-feta και μετά τα τηγάνισα-ο φούρνος ήταν κατηλειμμένος. Εξαιρετική επιτυχία. Εξαιρετικότερη επιτυχία είχαν τα τραγούδια βέβαια, που για κάποιον που ξέρει είναι ένας ξεκαρδιστικός συνδυασμός Μίκη με Ζακ, για κάποιον που δεν καταλαβαίνει όμως... χα! Μόνο η πίτσα τελείωσε πριν τα σπανακοπιτάκια μου.. αναμενόμενο..μμμ. Το αστείο είναι ότι είχα αναλάβει και να καλύψω φωτογραφικά το event οπότε κάθε φορά που έβγαζα μία φωτογραφία ένιωθα ή σαν τη Ρένια που φωτογραφίζει όλα τα φαγητά, τόσο που έχει ειδικό φάκελο με φωτογραφίες στον υπολογιστή της, ή σαν την κλεοπάτρα που σε κάθε πάρτυ και χαρά, κυκλοφορεί με μία φωτογραφική μηχανή και χαμογελάει σε όλους, για να χαμογελάσουν και αυτοί και τσουπ! να τους βγάλει φωτογραφία. Πλάκα είχε όμως

    γυρνώντας σπίτι είχα ένα αίσθημα αδιόρατης μελαγχολίας,

κάθε φορά που περνάω τόσο πολύ καλά,

εξακολουθώ να νιώθω λίγο άβολα, λίγο παράξενα που είμαι μακριά.

 Δύσκολοι καιροί για συναισθηματισμούς. n'est-ce pas?

Λέξη της ημέρας: epinard, le

σπανακοπιτα

Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου

Μιλώντας με την Αναστασία σήμερα, στα πλαίσια ενός διαλόγου που πολύ νόημα δεν έχει έτσι και αλλιώς, με ρώτησε με ποιό φαγητό θα παρουσίαζα το εράσμους-μου. Είναι ένα από τα πράγματα που πολύ συχνά κάνουμε και μάλιστα μας φαίνεται πολύ διασκεδαστικό: να παρομοιάζουμε ανθρώπους και καταστάσεις με φαγητά.. με προβλημάτισε λίγο η ερώτηση αυτή αλλά μετά κατέληξα ότι δύσκολα μπορώ να παρομοιάσω το εράσμους μου με φαγητό, αν είναι πάντως κάτι, για εμένα, είναι σπανακόπιτα..

ο προβήματισμός γύρω από τα φαγητά βέβαια δε τελειώνει εδώ... αύριο θα μαζευτούμε στο σπίτι του Νταμιάνο για αυτή τη βραδιά-θεσμό των απανταχού Εράσμους, που όλοι φιάχνουν μία σπεσιαλιτέ της χώρας τους και γιαμ-γιαμ μαζεύονται και τρώνε όλοι μαζί. Επιπλέον, για αύριο πρέπει να πάμε μαζί με το ταψάκι μας και μερικά τραγούδια από τη χώρα μας, όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικά. Όλοι περιμένουν από εμένα mousaka και zorbas. κάποιος μου ανεφερε και την evdόkia βέβαια. το αστείο είναι ότι αλήθεια αυτό θέλουν. α! και tzάtziki. Ναι, και μετά μπορώ να ντυθώ τσολιαδάκι και να πάω. Ή αρχαία ελληνίδα, το ίδιο κάνει. Άτιμο Μοναστηράκι!

**πριν κλείσω αυτή τη σύντομη εξομολόγηση, θεωρώ καθήκον μου να ανακαλέσω τα όσα είπα την προηγούμενη εβδομάδα για τα Σαββατοκύριακα.. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα ΤΟΣΟ πολύ που έφτασε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το Σαββατοκύριακο και θα κοιμηθώ λίγο παραπάνω... Ω!

Λέξη της ημέρας: sablier, le

too stubborn to give up!

24 Σεπτεμβρίου, Πέμπτη

Ποτέ ως τώρα δεν είχα ζήσει την απόλυτη εμπειρία του -ο-μόνος-τρόπος-να-πάω-εκεί-είναι-με-τραμ-και-λεωφορείο-αλλά-εχουν-όλα-απεργία-όλη-μέρα-αλλά-και-πάλι-πρέπει-να-πάω-τέλος. Για να πάω σχολείο, συναντιόμουν με την Ελπίδα και την Εύη και σε 15' είμασταν στο σχολείο, για να πάω στη σχολή τσουπ-τσουπ περπατούσα 10' και τέλος. Οι ιθαγενείς φίλοι μας λένε ότι είναι η πιο μεγάλη απεργία των τελευταίων δέκα χρόνων, γιατί σύμφωνα με τις αναγγελίες, θα κρατήσει ενενήντα μέρες.. bienvenue en france!

Υποψιαζόμενη την κατάσταση, ξύπνησα νωρίς-νωρίς και πήγα να πάρω ένα λεωφορείο και μετά ένα άλλο και μετά ένα άλλο. Συνειδητοποιώ ότι τα λεωφορεία είναι εξαιρετικοί χώροι ενδοσκόπησης. Ακούγοντας το Σάκη να τραγουδάει για ανατροπές και υπερβολές, αποφάσισα ότι όλα είναι πιο διασκεδαστικά εν τέλει, αν έχεις δραματοποιήσει λίγο παραπάνω την ομολογουμένως δύσκολη αρχή τους. Χμ

Στη σχολή, όλα ήταν καλύτερα. Άρχισα επιτέλους να μιλάω με την ομάδα μου, οι οποίοι αρχικά με κοιτούσαν αποσβωλομένοι, επιβεβαιώνοντας την πεποίθησή μου ότι με θεωρούσαν μουγγή μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επιπλέον, έκανα δύο τομές σε γαλλική έκδοση autocad σκεπτόμενη διαρκώς το Μιχάλη που λέει ότι δε μπορεί να δουλέψει σε windows επειδη εχει συνηθισει σε mac. πφφφ.. μικροπράγματα! μετά από αυτό, νομίζω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα_

Λέξη της ημέρας: grève, la

ασυμμετρια

Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου

αυτές τις μέρες, της βαθύτατης ενδοσκόπησης, συνειδητοποιώ ένα-ένα τα διάφορα ελαττώματα του αξιαγάπητου κατά τα άλλα ατόμου μου. Πάντα πίστευα, λοιπόν, ότι δεν είμαι καθόλου γκρινιάρα. Κάθε άλλο! Πίστευα ότι για να φτάσω να γκρινιάξω, έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι και ακόμη παραπέρα, κάποιος σκούπισε όλη τη Σαχάρα και έφιαξε με ρύζι καρμπονάρα κτλ...χα!

Συνειδητοποίησα σήμερα, μετά από 8 ώρες δουλειάς για το project της Λισαβόνας, στη διάρκεια των οποίων έπρεπε να οργανώσουμε, να ετοιμάσουμε (σε photoshop στα γαλλικά και μη πεις τίοπτα, ναι σε εσένα μιλάω, δοκίμασέ το και θα δεις!) και να παρουσιάσουμε αναγνώριση τοπίου και κεντρική ιδέα, περίπου δέκα στάσεις πριν τη στάση-μου και ψάχνωντας απεγνωσμένα να βρω ένα ελληνικό τραγούδι στο mp3 μου, ότι το μόνο που ήθελα ήταν να γκρινιάξω πάρα πολύ. Μέχρι να με σιχαθώ. Και μετά, εξουθενωμένη, να κοιμηθώ για είκοσι ώρες. Ούτε γκρίνιαξα βέβαια, ούτε για είκοσι ώρες κοιμήθηκα. Κατέληξα όμως σε ένα καταπληκτικό συμπέρασμα.

Συμπέρασμα: Στην πραγματικότητα είμαι γκρινιάρα όπως όλος ο κόσμος. Μου αρέσει πάρα πολύ να γκρινιάζω. Το βρίσκω ανακουφιστικό και εν δυνάμη διασκεδαστικό. Εκτός αυτού βέβαια είμαι και εγωίστρια, που σημαίνει ότι προτιμώ να εξαντλούμαι εσωτερικά αφήνοντας την αρνητική ενέργεια της γκρίνιας μου να συσσωρεύεται κάπου ανάμεσα στο στομάχι και τη σπλήνα μου, από το να τη διοχετεύω στους άλλους, δίνοντάς τους το δικαίωμα να νομίζουν ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. πωωωωω... έχω περάσει σε άλλο επίπεδο τις σκέψεις μου...

Λέξη της ημέρας: trame, la

αδρεναλίνη και αδρεναλίνη

η ανάρτηση που ακολουθεί αποτελεί αναφορά στην ταινία του γούντυ Μελίντα και Μελίντα όπου τα ίδια άτομα, πρωταγωνιστούν σε δύο παράλληλες ιστορίες. μία δραματική και μία κωμική.

21-22 Σεπτεμβρίου 2009, Δευτέρα και Τρίτη

Αδρεναλίνη..

όπως ενέσεις αδρεναλίνης. Αυτές τις δύο μέρες, την ώρα που ξυπνάω (λίγο πριν τις 0700) δεν έχει ακόμη ξημερώσει εντελώς. Προτιμώ πάντα να βάζω το ξυπνητήρι λίγο νωρίτερα γιατί με αποδιοργανώνει πολύ να βιάζομαι να ετοιμαστώ για να φύγω και ακόμη περισσότερο, με αποδιοργανώνει να αργώ. και πάλι όμως, δε τα καταφέρνω να σηκωθώ. Δύο μέρες τώρα, το πρώτο μισάωρο του μαθήματος (0800-0830) το μόνο που σκέφτομαι είναι τρόποι για να μείνω ξύπνια την υπόλοιπη μέρα. Σήμερα κατέληξα στις ενέσεις αδρεναλίνης. Αγοράζονται άραγε χωρίς ιατρική συνταγή; Είμαι στη σχολή μέχρι της 1900 και η προσπάθεια που καταβάλω για να καταλαβαίνω το μέγιστο δυνατό όσων ειπώνονται, απαιτεί τη δαπάνη διπλάσιας αν όχι τριπλάσιας της συνηθισμένης ενέργειας. Φεύγω από τη σχολή με πονοκέφαλο και κάθε λέξη στα γαλλικά είναι ενοχλητικότερη και από κομπρεσέρ. Σήμερα, επιπλέον, ξεκινήσαμε ένα προτζεκτ, προέκταση της πόλης της Λισαβόνας, μίας μεγάλης έκτασης που κανένας μας δε ξέρει και εγώ ομάδα με άλλους 6 γάλλους οι οποίοι δεν έχουν καμια ιδιαίτερη διάθεση ούτε να μιλάνε αργά και καθαρά για να γίνουν αντιληπτοί από εμένα και την Αν, ούτε να περιμένουν να βρούμε το θάρρος να εκφράσουμε στα γαλλικά τις απόψεις μας περί αστικού σχεδιασμου.  Πφφφ..

..και Αδρεναλίνη

όπως ταξί-δι στο κέ-ντρο της-γης. Αυτές τις δύο μέρες, την ώρα που ξυπνάω δεν έχει ακόμη ξημερώσει εντελώς. Πλάκα έχει. Όταν βγαίνω έξω, παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν τόσο νωρίς, πάντα μου προκαλούν ενδιαφέρον. Βιάζομαι να προλάβω το τραμ και ξεφυλλίζοντας τις free-press καθημερινές εφημερίδες, αισθάνομαι ότι αφομοιώνομαι απόλυτα ανάμεσά τους. Φτάνω στη σχολή, παίρνω κατευθείαν caffee macchiato και βρίσκω τους υπόλοιπους. Χρόνια τώρα έχω την εμμονή ότι με παρακολουθεί κάποια κάμερα κάποιες φορές και σκηνοθετώ την ταινία της ζωής μου. Άλλες φορές είναι ταινία του γούντυ, άλλες επεισόδειο του Παπακαλιάτη. Εξαρτάται από το πόσο νυστάζω. Σήμερα σκεφτόμουν ότι στη σχολή μου, στην Ελλάδα, ένιωθα συχνά ότι πρέπει να μαζέψω όλη μου τη δύναμη και να προχωρήσω κόντρα στο ρεύμα για να κάνω κάτι μου να με ικανοποιεί. Εδώ, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σαν να κάνεις καγιακ σε ορμητικό ποτάμι, συναρπαστικό, αδρεναλίνη. Σήμερα, επιπλέον, ξεκινήσαμε ένα προτζεκτ, προέκταση της πόλης της Λισαβόνας, πόλη και ζητούμενο εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Κάνω ομάδα με άλλους 6 γάλλους, 4 από τους οποίους είναι τα-αγόρια-του-έτους-που-όλα-τα-κορίτσια-του-ετους-θελουν-να-κανουν-ομάδα-τουλάχιστον και τον ιανουάριο θα πάμε και στη Λισαβόνα όλοι μαζί. Αχα 


Λέξη των ημερών: intervenir

allosmondo!

Κυριακή, 20 Σεπτεμβρίου

Νομίζω ότι ποτέ δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις Κυριακές. Όσο ήμουν μαθήτρια, η κυριακή δε μου άρεσε γιατί ήταν η-μέρα-πριν-τη-Δευτέρα (classic). Πιο μετά, που έγινα φοιτήτρια, τις Κυριακές βαριέμαι γιατί απλά δεν έχω τίποτα να κάνω. Απλά περιμένω να περάσουν και να ξεκινήσει η καινούρια εβδομάδα.. (..)

Το μόνο πράγμα που θυμάμαι πραγματικά να με ευχαριστεί τις Κυριακές είναι οι κυριακάτικες εφημερίδες και μάλιστα όχι τόσο για την ουσία τους, όσο για τη διαδικασία. Αγοράζεις την εφημερίδα, ανοίγεις την πλαστική συσκευασία, βγάζεις τα ένθετα, ξεφυλλίζεις πρώτα όλη την έκδοση και μετά διαβάζεις σκόρπια άρθρα που σου έκαναν εντύπωση (κάθε φορά που το σκέφτομαι, μου μοιάζει λίγο παρανοϊκή αυτή η διαδικασία, όπως η εμμονη του τζακ νικολσον με τις γραμμές στο as good as it gets. Ή σχεδόν έτσι). Σήμερα το πρωί, στα διαλείμματα από τα σχέδια για την εν εξελίξη εξεταστική στην Ελλάδα και των συνομιλιών μου με τις mes-amies-grecques, έριχνα ματιές στα διάφορα έντυπα της εβδομάδας (free press και καθημερινές εφημερίδες). Εκλογές, ντιμπέητ, εθνική μπάσκετ, έναρξη καλλιτεχνικής σεζόν..Σκεφτόμουν ότι είναι πολύ διασκεδαστικό να παρακολουθεί κανείς τις ειδήσεις της χώρας του από μακριά. Βγήκα έξω με το παράξενο αίσθημα ότι σε λίγο θα συναντήσω τα κορίτσια για καφέ στη Ζεύξιδος. Τελικά βρέθηκα πρώτα στο σπίτι της Sara και λίγο αργότερα στην Place sathonay όπου με τους mes-amis-europeens διασκεδάζαμε με την αγωνία των υπόλοιπων θαμώνων του μπαρ για την εξέλιξη του αγώνα Λυών-Παρι Σεν Ζερμέν (1-1). Μετά σκεφτόμουν ότι είμαι μακριά από όσα διάβαζα το πρωί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και αυτό κάνει την παραμονή μου εδώ ακόμη πιο διασκεδαστική_

Λέξη της ημέρας: moustique,la