Η αλήθεια είναι πως το σημερινό event είχε ελάχιστες πιθανότητες να αποτύχει. Στην πραγματικότητα, μηδαμινές. Περίπου 30 άτομα, μισοί εκ των οποίων ιταλοί (στοιχειώδες!), ο καθένας φέρνει φαγητό και 10 τραγούδια από τη χώρα του, διαμέρισμα μεγάλο και χωρίς γείτονες τριγύρω. Χμ. Παρόλο που μετά τη χρήση της γαλλικής έκδοσης του autocad, μου φάνηκε παιδαριώδες (ττ), άνοιξα φύλλο, ναι, το άφησα να ηρεμήσει κιόλας, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκπομπή του Μαμαλάκη, κάτι που φαινόταν συναρπαστικά αστείο στη Σουζάνα που παράλληλα καθάριζε πατάτες για την σλοβακική σπεσιαλιτέ της. Ετοίμασα τη γέμιση, με ό,τι πρασινάδες βρήκα και τυρί-αλμυρό-mais-pas-feta και μετά τα τηγάνισα-ο φούρνος ήταν κατηλειμμένος. Εξαιρετική επιτυχία. Εξαιρετικότερη επιτυχία είχαν τα τραγούδια βέβαια, που για κάποιον που ξέρει είναι ένας ξεκαρδιστικός συνδυασμός Μίκη με Ζακ, για κάποιον που δεν καταλαβαίνει όμως... χα! Μόνο η πίτσα τελείωσε πριν τα σπανακοπιτάκια μου.. αναμενόμενο..μμμ. Το αστείο είναι ότι είχα αναλάβει και να καλύψω φωτογραφικά το event οπότε κάθε φορά που έβγαζα μία φωτογραφία ένιωθα ή σαν τη Ρένια που φωτογραφίζει όλα τα φαγητά, τόσο που έχει ειδικό φάκελο με φωτογραφίες στον υπολογιστή της, ή σαν την κλεοπάτρα που σε κάθε πάρτυ και χαρά, κυκλοφορεί με μία φωτογραφική μηχανή και χαμογελάει σε όλους, για να χαμογελάσουν και αυτοί και τσουπ! να τους βγάλει φωτογραφία. Πλάκα είχε όμως
γυρνώντας σπίτι είχα ένα αίσθημα αδιόρατης μελαγχολίας,
κάθε φορά που περνάω τόσο πολύ καλά,
εξακολουθώ να νιώθω λίγο άβολα, λίγο παράξενα που είμαι μακριά.
Δύσκολοι καιροί για συναισθηματισμούς. n'est-ce pas?
Λέξη της ημέρας: epinard, le
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου