αυτές τις μέρες, της βαθύτατης ενδοσκόπησης, συνειδητοποιώ ένα-ένα τα διάφορα ελαττώματα του αξιαγάπητου κατά τα άλλα ατόμου μου. Πάντα πίστευα, λοιπόν, ότι δεν είμαι καθόλου γκρινιάρα. Κάθε άλλο! Πίστευα ότι για να φτάσω να γκρινιάξω, έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι και ακόμη παραπέρα, κάποιος σκούπισε όλη τη Σαχάρα και έφιαξε με ρύζι καρμπονάρα κτλ...χα!
Συνειδητοποίησα σήμερα, μετά από 8 ώρες δουλειάς για το project της Λισαβόνας, στη διάρκεια των οποίων έπρεπε να οργανώσουμε, να ετοιμάσουμε (σε photoshop στα γαλλικά και μη πεις τίοπτα, ναι σε εσένα μιλάω, δοκίμασέ το και θα δεις!) και να παρουσιάσουμε αναγνώριση τοπίου και κεντρική ιδέα, περίπου δέκα στάσεις πριν τη στάση-μου και ψάχνωντας απεγνωσμένα να βρω ένα ελληνικό τραγούδι στο mp3 μου, ότι το μόνο που ήθελα ήταν να γκρινιάξω πάρα πολύ. Μέχρι να με σιχαθώ. Και μετά, εξουθενωμένη, να κοιμηθώ για είκοσι ώρες. Ούτε γκρίνιαξα βέβαια, ούτε για είκοσι ώρες κοιμήθηκα. Κατέληξα όμως σε ένα καταπληκτικό συμπέρασμα.
Συμπέρασμα: Στην πραγματικότητα είμαι γκρινιάρα όπως όλος ο κόσμος. Μου αρέσει πάρα πολύ να γκρινιάζω. Το βρίσκω ανακουφιστικό και εν δυνάμη διασκεδαστικό. Εκτός αυτού βέβαια είμαι και εγωίστρια, που σημαίνει ότι προτιμώ να εξαντλούμαι εσωτερικά αφήνοντας την αρνητική ενέργεια της γκρίνιας μου να συσσωρεύεται κάπου ανάμεσα στο στομάχι και τη σπλήνα μου, από το να τη διοχετεύω στους άλλους, δίνοντάς τους το δικαίωμα να νομίζουν ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. πωωωωω... έχω περάσει σε άλλο επίπεδο τις σκέψεις μου...
Λέξη της ημέρας: trame, la
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου