άτιτλο

Τετάρτη, 13 ιανουαρίου..

Όλα ξεκίνησαν τη κυριακή το μεσημέρι όταν ογδόντα άτομα, φοιτητές αρχιτεκτονικής στη Λυόν, εισέβαλαν απογοητευμένα στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου όπου το δίκλινο χρεώνεται με 200 ευρώ, το πρωινό με 12 και τα γεύματα 35 έκαστο. Είχαν περάσει ήδη μία εβδομάδα στη Λισαβόνα και η προγραμματισμένη πτήση τους για επιστροφή στη Λυόν, είχε ακυρωθεί. Χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Οι τρεις πρώτες θα έφευγαν για Λυόν μέσω Γενεύης και η τέταρτη και τελευταία θα πετούσε κατευθείαν για Λυόν, τετάρτη πρωί. Φευ!

Όλες οι ομάδες αναχώρησαν κανονικά και ευκολα ή δύσκολα αυτή την ώρα βρίσκονται όλοι στη Λυόν. Η τελευταία ομάδα, 16 άτομα στον αριθμό, εκ των οποίων οι δύο μόνο φοιτητές εράσμους, είναι ακόμη στο ξενοδοχείο. Μα γιατι? πώς έγινε αυτό? μα οι υπάλληλοι των αεροδρομίων της Γαλλίας αποφάσισαν σήμερα να ξεκινήσουν απεργίες, το 75% των πτήσεων ακυρώθηκε και οι πρώτες βέβαια ήταν αυτές των εταιριών χαμηλού κόστους... ω! Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μας υποδέχτηκαν εκ νέου απορημένοι, οι σερβιτόροι μάλιστα μας είπαν ότι χαίρονται πολύ που μας ξαναβλέπουν γιατί δεν έχουν συχνά τόσο νέους πελάτες... Νέα ώρα αναχώρησης, αύριο στις 9 το πρωί, για Γενεύη και από εκεί τρένο για Λυόν. Η Λουσία λέει να κάνουμε οτοστόπ.. Ας φύγουμε από τη Λισαβόνα και τίποτα άλλο.

**Πριν χρόνια, όταν ήμουν ακόμη μικρή, πήγαμε ένα καλοκαίρι στη Σύρο και επειδή η μαμά ενθουσιάστηκε, αρχίσαμε να πηγαίνουμε κάθε καλοκαίρι. Μετά από τέσσερα χρόνια, ο μπαμπάς αποφάσισε ότι αρκεί τόσο, Σύρος μετά από δέκα χρόνια ξανά. Το σκεφτόμουν σήμερα... Λισαβόνα, μετά τα 40 μου ξανα..

λίιιιγο, πολυ λιγο..

Δευτέρα, 11 ιανουαρίου

χθες βράδυ, έχοντας περάσει περίπου τέσσερις ώρες στο ισόγειο του ξενοδοχείου, σκεφτόμουν ότι αν δεν κάνω ερευνητικό για το αστικό κενό, ούτε για τα νεκροταφεία ούτε για τους χώρους αναμονής, ούτε για την έκφραση πολιτικών ιδεολογιών στην πολεοδομία (ουφ!) θα κάνω ερευνητικό για τους υπερ-χώρους τύπου υπερ-ξενοδοχεία και υπερ-malls.

από τη στιγμή που φτάσαμε στο ξενοδοχείο και εξαντλημένοι από το ξύπνημα στις 6 και τη τρίωρη αναμονή στο αεροδρόμιο, δεν είχαμε καμία διάθεση να βγούμε. Κοιμηθήκαμε, φάγαμε και πήγαμε στο μεγαλύτερο mall της ευρώπης (ναι, είναι στη λισαβόνα) για να λιώσουμε. Η Claire λέει ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να κυκλοφορήσουμε στην πόλη γιατί νιώθουμε hors temps, ότι είμαστε από λάθος ακόμη σε αυτή την πόλη.

Σήμερα, ψιλοβρέχει συνεχώς και έτσι η απόφασή μας να δουλέψουμε σαν να είμαστε στη λυόν, είναι λιγότερο δύσκολη. Αν μη τι άλλο, δουλεύοντας στο δωδέκατο όροφο μίας πόλης όπου τα κτίρια κατά κανόνα δε ξεπερνούν τους έξι ορόφους, είχαμε καλή θέα. Και κάπου εκεί, συνέβη η απόλυτη έκπληξη, ο Guillame μέτρησε τις μέρε που μένουν μέχρι να φύγω, μου τις ανακοίνωσε έντρομος και ωπ! ενιωσα να στεναχωριέμαι λίγο. Έντεκα μέρες είναι λίιιγο πολύ λιγο...

οχι, δε χωριζόμαστε!!

γράφω εσπευσμένα γιατί η μπαταρία του λάπτοπ μου είναι σχεδόν τελειωμένη.. Είναι Κυριακή βράδυ, είμαι στο lobby ενός ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων, από το όμορφο εξάκλινο μας σε ένα hostel τωρα κοιμόμαστε σε πολυτελή δίκλινα και προσπαθούμε να δεχτούμε ότι η πτήση μας για επιστροφή στη λυόν ακυρώθηκε οπότε πρέπει να μείνουμε στην όμορφη λισαβόνα λίιιιιγο ακόμη. Το αεροδρόμιο της Λυόν υπολειτουργεί ακόμη λόγω των χιονοπτώσεων που πλήττουν την Ευρώπη. Για ένα μυστήριο λόγο μπορώ να συνδεθώ μόνο στο μπλογκ μου αλλά αρκεί προς το παρόν. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες των 20 και θα μοιρασούμε σε τρείς πτήσεις προς Γενεύη και μία για Λυόν, εγώ είμαι στην τελευταία που σημαίνει ότι αναχωρώ τετάρτη μεσημέρι για Λυόν. Αρχίσαμε ήδη να κανονίζουμε πώς θα δουλέψουμε για να προλάβουμε την παράδοση του εργαστηρίου μας την παρασκευή

Το μεγάλο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι ω! αφού γυρίσω στη λυόν δε μου μένουν παρά 10 μέρες στη γαλλία (κατευθείαν μετάφραση από τη σκέψη στα γαλλικά). Παράξενο..

on a marche sur la lune

Πέμπτη-Παρασκευή 7-8 Ιανουαρίου

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο ενθουσιώδης είναι στη ζωή του γενικά ο κυριούλης μας από την λισαβόνα αλλά αυτές τις δύο μέρες μας πήγε παντού. Με το λεωφορείο πήγαμε ως τα κας-Καις, είδαμε τον ωκεανό, πήγαμε σε μουσεία και σχολεία και πανεπιστήμια, είδαμε σπίτια και γειτονιές, περπατήσαμε πολύ, φάγαμε ψάρια, ήπιαμε πόρτο, ανεβήκαμε σε τελεφερίκ, (sara est d'accord jusqu'au maintenant), ήπιαμε τα πιο ωραία mojito που έχω πιει ever (τα οποία παρεπιπτόντως δεν κόστιζαν ποτέ πάνω από 4 ευρώ) φάγαμε κι άλλα ψάρια. Δε μπορώ να φανταστώ τίποτα που θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτή την πόλη.

λισαβόνα, τικ-τακ-τικ-τακ

Τρίτη, 5 Ιανουαρίου

σιγά-σιγά τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. μετά από την αμηχανία της πρώτης μέρας, αρχίζω εκ νέου να περνάω το χρόνο μου με τους ιταλούς, να εκνευρίζομαι με όσους με εκνεύριζαν και πριν, να βαριέμαι με αυτούς που βαριόμουν. τι καλά! αποφεύγω την σκέψη της αναχώρησής μου γαι την Ελλάδα γιατί αφενός με μπλοκάρει σε μία ενδιάμεση κατάσταση που δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο και αφετέρου, μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ενημέρωσα όμως τους τοπικούς μου φίλους για την ακριβή ημερομηνία.. χμ

Το πρόγραμμα λέει ότι δύο μέρες θα δουλεύουμε στη σχολή, δύο μέρες θα κάνουμε επισκέψεις με μετρό και λεωφορείο και μία μέρα θα έχουμε κενή. Σήμερα και αύριο λοιπόν, στη σχολή των ιθαγενών συναδέλφων μας.

Στη βόλτα που κάναμε το βράδυ, σκεφτόμουν ότι αν ήξερα τη γλώσσα, θα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα. Αναρωτιέμαι πώς δεν είναι ο απόλυτος προορισμός για τους Έλληνες ταξιδιώτες. Η νοοτροπία τους είναι τόσο ίδια με τη δική μας και η πόλη τόσο πιο όμορφη. Ο Νταμιάνο μιλάει συνεχώς προσθέτωντας την κατάληξη αου στο τέλος κάθε λέξης. Δε μπορώ να σταματήσω να γελάω.

madrid, hasta luego

αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να έχει τίτλο μία μέρα στα αεροδρόμια αλλά δεν μου αρέσει να γίνομαι μελοδραματική!

Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2010 πια

έφτασα στο αεροδρόμιο της μαδρίτης στις 8 παρά γιατί ο κώστας και η ρένια θα έφευγαν για βαρκελώνη δύο ώρες πιο νωρίς από εμένα. δε πειράζει όμως γιατί είχα τα ελληνικά μου βιβλία, είχα και τα γαλλικά μου, είχα και έναν οδηγό της λισαβόνας, μια χαρά.. για τους ίδιους λόγους δε με πείραξε ούτε η μία ώρα καθυστέρησης. Γέμισα δέκα σελίδες από το όμορφο σημειωματάριό μου με σκέψεις τύπου μπορεί και να συνήθισα τους Ισπανούς τελικά-μου έχει τύχει ποτέ να φύγω από κάπου και να μη θέλω να γυρίσω;-θεε μου έφαγα τόσο πολύ αυτές τις μέρες-πωπω πως περνάει ο καιρός και άλλα τέτοια, επιβιβάστηκα σκεπτική και έφτασα στη λισαβόνα ανυπόμονη και με τη σκέψη ότι η λισαβόνα έχει όλες τις προοπτικές για να γίνει η αγαπημένη μου πόλη του κόσμου. αφού πήρα τη δωδεκάκιλη αποσκευή μου και βρήκα την Caterina στην αίθουσα αναμονής, η οποία είχε φτάσει από το μιλάνο στις 9 το πρωί και εκεί κάπου ξεκίνησε το καταπληκτικό κόνσεπτ το αεροδρόμιο είναι το δεύτερό μου σπίτι.. πφφφ. Σε ανύποπτο χρόνο έλεγα στον Μιχάλη ότι οι χώροι αναμονής σε αεροδρόμια και σταθμούς κτελ και τρένων μου προκαλούν τελευταία ιδιαίτερο ενδιαφέρον.. δε ζητούσα κάτι άλλο!?

τα νέα από τη λυόν ήταν ότι μετά από 24 ώρες χιονόπτωσης, είχε παντού 20 εκατοστά χιόνι και το αεροπλάνο με τους συμφοιτητές μας δε μπορούσε να απογειωθεί. Τελικά απογειώθηκε και προσγειώθηκε στην όμορφη λισαβόνα κατά τις 1530 (αρχική ώρα άφιξης 1130). και η αίθουσα αναμονής γέμισε με οικεία πρόσωπα!

πέντε λέξεις για την πρώτη βόλτα στη λισαβόνα:
σκηνικό-πλακάκια-ψάρι-βροχή-τιχαρα (μία λέξη)

feliz 2010 λοιπον!

έχουν περάσει μόνο 10 μέρες και είναι σαν να έχει περάσει ένας αιώνας! κοιτούσα λίγο τις φωτογραφίες από τη μαδρίτη και μου φαίνεται σαν να έχει περάσει άπειρος τόσος πολύς καιρός_
ραντεβού στη θεσσαλονίκη..