Αυτή η εβδομάδα ήταν καταδικασμένη να είναι κλεψύδρα πριν καν ξεκινήσει. Περνάει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά και πάλι, έχουμε ακόμη λίγο..ακόοοοομη λίγο...Μαθήματα στη σχολή δεν έχουμε οπότε κυκλοφορούμε στην παγωμένη πόλη, σκεφτόμαστε τις χριστουγεννιάτικές μας διακοπές, κάνουμε συζητήσεις για το χρόνο (κλασσικές συζητήσεις-απολογισμοί-στο-τέλος-του-χρόνου), προετοιμαζόμαστε για το αποχαιρετιστήριο προ-χριστουγεννιάτικο πάρτυ στη maison blanche την Παρασκευή και στον ελεύθερό μας χρόνο, δουλεύουμε λίγο για την παράδοση της παρασκευής. Επίσης βλέπω ταινίες, αποφασισμένη να ολοκληρώσω το εντατικό πρόγραμμα 'γίνομαι σινεφίλ' που ακολούθησα στα τέλη του Αυγούστου και το 2010 να με βρει μυημένη στα στοιχειώδη ζητήματα του σύγχρονου δυτικού κινηματογράφου (μέχρι το 2015 μπορεί να έχω κατακτήσει και τον ανατολικό). Είναι λίγο αδρανείς αυτές οι μέρες για όλους μας, έχουμε σαν δικαιολογία ότι φταίει το κρύο. Εγώ πιστεύω ότι δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια.
Σήμερα, όσο γυρνούσα στην πόλη το πρωί χιόνιζε. Εδώ, το χιόνι είναι συνηθισμένο φαινόμενο, δεν εντυπωσιάζει κανένα. Εγώ, έκανα όλες αυτές τις σκέψεις που κάνουν οι μελαγχολικές ψυχές βλέποντας το χιόνι, χωρίς όμως (παραδόξως) ίχνος μελαγχολίας. Τα Χριστούγεννα είναι πιο κοντά από όσο φαίνονται, προσπαθώ να φανταστώ πώς θα περάσω το χρόνο μου από τις 19 Δεκεμβρίου που επαναπατρίζονται οι τοπικοί μου φίλοι, μέχρι τις 23, που είναι το πολυ-αναμενόμενο ραντεβού στο Παρίσι. Θα φύγω από τη Λυόν, αποφάσισα. Θα φεύγω πρωί και θα γυρνάω μόλις νυχτώνει. κοιτούσα πιθανούς προορισμούς. Στόχος μου, να γεμίσω όλα μου τα σημειωματάρια, πριν γυρίσω στην Ελλάδα. Θα σας κρατάω ενήμερους_
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
live to tell the tale
Διασχίζοντας τη Place des Jacobins με τον Κώστα και τη Ρένια, λίγο μετά τις 00:30 ότι η σημερινή μέρα είναι σαν τρεις μέρες. Ήταν τόσο γεμάτη που το ξεκίνημά της, εικοσι-μία ώρες αργότερα, έμοιαζε τόσο πολύ μακριά...
Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου
Πόσο μου είχε λείψει να ξυπνάω με τον απαίσιο ήχο της αφύπνισης του κινητού μου (τα έχω δοκιμάσει όλα, καταλήγω πια στο ότι όλοι οι ήχοι αφύπνισης είναι σιχαμένοι), να είναι σκοτάδι έξω και να πρέπει να ετοιμαστώ πιό-γρήγορα-από-τη-σκιά-μου για να πάω στη σχολή. Άφησα τα παιδιά να κοιμούνται και τα-ντααα.. διακτινίστικα στη σχολή όπου σήμερα καλούμουν να συμμετάσχω στις γραπτές εξετάσεις τριών μαθημάτων στα γαλλικά. Δε θα γκρινιάξω για τίποτα, αντιθέτως θα σας πω για την περηφάνια που με κατέκλυσε όσο έγραφα τι υποδηλώνει η χρήση του όρου urbanisme στα γαλλικά κείμενα το 1910. Για τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, ήταν μία από τις 20 ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν σε διάστημα τριών ωρών. Για μένα αγαπητοί μου φίλοι ήταν μία μικρή στιγμή απεριόριστης υπερηφάνιας. Επίσης αποφάσισα ότι αν όντως θέλω να σπουδάσω κι άλλο στη Γαλλία, χρειάζομαι τουλάχιστον ενα χρόνο εντατικών μαθημάτων γαλλικής γλώσσας. Αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής..
Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.
Είμασταν όλοι εκεί, έλεγα στη Ρένια ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο δικό κου και στο δικό τους εράσμους είναι ότι εμείς είμαστε 25 άτομα και κυκλοφορούμε κατά κανόνα σαν πολυκύτταρος οργανισμός. Καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά σχηματίζουμε μία παρέα, εν τέλει. Μία παρέα εξαιρετικά διασκεδαστική.
Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου
Πόσο μου είχε λείψει να ξυπνάω με τον απαίσιο ήχο της αφύπνισης του κινητού μου (τα έχω δοκιμάσει όλα, καταλήγω πια στο ότι όλοι οι ήχοι αφύπνισης είναι σιχαμένοι), να είναι σκοτάδι έξω και να πρέπει να ετοιμαστώ πιό-γρήγορα-από-τη-σκιά-μου για να πάω στη σχολή. Άφησα τα παιδιά να κοιμούνται και τα-ντααα.. διακτινίστικα στη σχολή όπου σήμερα καλούμουν να συμμετάσχω στις γραπτές εξετάσεις τριών μαθημάτων στα γαλλικά. Δε θα γκρινιάξω για τίποτα, αντιθέτως θα σας πω για την περηφάνια που με κατέκλυσε όσο έγραφα τι υποδηλώνει η χρήση του όρου urbanisme στα γαλλικά κείμενα το 1910. Για τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου, ήταν μία από τις 20 ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσουν σε διάστημα τριών ωρών. Για μένα αγαπητοί μου φίλοι ήταν μία μικρή στιγμή απεριόριστης υπερηφάνιας. Επίσης αποφάσισα ότι αν όντως θέλω να σπουδάσω κι άλλο στη Γαλλία, χρειάζομαι τουλάχιστον ενα χρόνο εντατικών μαθημάτων γαλλικής γλώσσας. Αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής..
Μετά ήρθαν ο Κώστας και η Ρένια, φάγαμε στη λέσχη, γνώρισαν όλους τους συν-εράσμους μου, εκτυπώσαμε τα τσεκ-ινς τους για αύριο και φύγαμε για βόλτα στο Croix-Rousse. Τρίτη και καλή, είναι εντυπωσιακό το πόσο πλήρες ήταν το πρόγραμμά μας με τα παιδιά αυτές τις τέσσερις μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε bouchon για να δοκιμάσουν τις παραδοσιακές λυονέζικες σπεσιαλιτέ και μετά στο Cosmo, για τα γενέθλια του Paolo.
Είμασταν όλοι εκεί, έλεγα στη Ρένια ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο δικό κου και στο δικό τους εράσμους είναι ότι εμείς είμαστε 25 άτομα και κυκλοφορούμε κατά κανόνα σαν πολυκύτταρος οργανισμός. Καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά σχηματίζουμε μία παρέα, εν τέλει. Μία παρέα εξαιρετικά διασκεδαστική.
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
στα καλυτερα!
Κυριακή, 13 Δεκεμβρίου
Τις τελευταίες δύο μέρες έχει τόσο πολύ κρύο που δεν μπορείς να σταθείς. Ούτε καν. Ειδικά για να διασχίσεις τα ποτάμια, χρειάζεται άγνοια του κινδύνου ή τόλμη. Ή πάλι, χρειάζεται να είσαι πιστός ταξιδιώτης και να είναι μία από τις τρεις μέρες που αποφάσισες να περάσεις σε μία καινούρια πόλη. Αυτό το τρίτο ήταν ο Κώστας και η Ρένια, σήμερα. Έτσι λοιπόν, παρόλο που το κρύο ήταν περισσότερο από χθες, οπλιστήκαμε με κουράγιο, διασχίσαμε τα δύο ποτάμια παρά τη φωτεινή ένδειξη που μας ενημέρωνε ότι η θερμοκρασία στην όμορφή μας πόλη είναι 1 βαθμός κελσίου και κάναμε όλοι μαζί την αγαπημένη μου βόλτα στην κυριακάτικη αγορά του Saone. Μικρές χαρές της ζωής. Σκεπτόμενη ότι σίγουρα έχω πυρετό που ανεβαίνει, τους άφησα να περιπλανηθούν στους διάσπαρτους χώρους της λυονέζικης biennale και γύρισα σπίτι για να διαβάσω για τα τρία (!) μαθήματα που δίνω αύριο. Πφφφ... Το βράδυ όμως, συμφωνήσαμε ότι θα πάμε για φαγητό σε αυτό το υπέροχο εστιατόριο που μέχρι τώρα μόνο απ' έξω έχω δει και τελεία και παύλα.
Έτσι λοιπόν, κατά τις 9μιση το βράδυ, καθόμασταν γύρω από μία μικρή κατσαρόλα με μύδια μαγειρεμένα με μανιτάρια και κρέμα γάλακτος, και μία σειρά από άλλα πιατάκια με ψαροειδή στο βάθος αυτού του εστιατορίου, στο τέλος της rue merciere, με πόμολο ένα μπρούτζινο ψαροκόκκαλο, όπου μπορείς να φας μόνο μύδια μαγειρεμένα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πόσο πολύ κρίμα είναι που δεν κατάφερα να πάω και με όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες μου περιττό να το αναφέρω. Μελλοντικοί επισκέπτες της Λυόν, βάλτε το στο πρόγραμμά σας οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι οι Γάλλοι δεν τρώνε για να σκάσουν, για να γεμίσουν το στομάχι τους, τρώνε για τη γεύση, για την εμπειρία. Μικρή χαρά της ζωής, νούμερο 2. Ή μπορεί και μεσαία_
Τις τελευταίες δύο μέρες έχει τόσο πολύ κρύο που δεν μπορείς να σταθείς. Ούτε καν. Ειδικά για να διασχίσεις τα ποτάμια, χρειάζεται άγνοια του κινδύνου ή τόλμη. Ή πάλι, χρειάζεται να είσαι πιστός ταξιδιώτης και να είναι μία από τις τρεις μέρες που αποφάσισες να περάσεις σε μία καινούρια πόλη. Αυτό το τρίτο ήταν ο Κώστας και η Ρένια, σήμερα. Έτσι λοιπόν, παρόλο που το κρύο ήταν περισσότερο από χθες, οπλιστήκαμε με κουράγιο, διασχίσαμε τα δύο ποτάμια παρά τη φωτεινή ένδειξη που μας ενημέρωνε ότι η θερμοκρασία στην όμορφή μας πόλη είναι 1 βαθμός κελσίου και κάναμε όλοι μαζί την αγαπημένη μου βόλτα στην κυριακάτικη αγορά του Saone. Μικρές χαρές της ζωής. Σκεπτόμενη ότι σίγουρα έχω πυρετό που ανεβαίνει, τους άφησα να περιπλανηθούν στους διάσπαρτους χώρους της λυονέζικης biennale και γύρισα σπίτι για να διαβάσω για τα τρία (!) μαθήματα που δίνω αύριο. Πφφφ... Το βράδυ όμως, συμφωνήσαμε ότι θα πάμε για φαγητό σε αυτό το υπέροχο εστιατόριο που μέχρι τώρα μόνο απ' έξω έχω δει και τελεία και παύλα.
Έτσι λοιπόν, κατά τις 9μιση το βράδυ, καθόμασταν γύρω από μία μικρή κατσαρόλα με μύδια μαγειρεμένα με μανιτάρια και κρέμα γάλακτος, και μία σειρά από άλλα πιατάκια με ψαροειδή στο βάθος αυτού του εστιατορίου, στο τέλος της rue merciere, με πόμολο ένα μπρούτζινο ψαροκόκκαλο, όπου μπορείς να φας μόνο μύδια μαγειρεμένα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πόσο πολύ κρίμα είναι που δεν κατάφερα να πάω και με όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες μου περιττό να το αναφέρω. Μελλοντικοί επισκέπτες της Λυόν, βάλτε το στο πρόγραμμά σας οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι οι Γάλλοι δεν τρώνε για να σκάσουν, για να γεμίσουν το στομάχι τους, τρώνε για τη γεύση, για την εμπειρία. Μικρή χαρά της ζωής, νούμερο 2. Ή μπορεί και μεσαία_
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
15=6
Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου (μέρος δεύτερο)
στην αρχή, όταν η σαρα μας κάλεσε για φαγητό στο σπίτι της σήμερα το βράδυ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που ο μιχάλης έφυγε πριν συναντήσει όλο αυτό τον κόσμο που γεμίζει τις μέρες μου στη λυόν, εδώ και τέσσερις μήνες. Τι να γίνει όμως, πήραμε σοκολατάκια, πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί και κατά τις 9μ.μ. κατευθυνθήκαμε προς τη rue de l' alma. Οι υπόλοιποι, ήταν ήδη εκεί. Η Ρένια ανακάλυψε ότι ο Ισπανός-μου είναι συμφοιτητής με τον Ισπανό-της ενώ λίγο νωρίτερα, μιλώντας με τη Σουζάνα συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγα χρόνια, είχε πάει με εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο χωριό της Σουζάνα, στη Σλοβακία, η καινούρια συγκάτοικος της Σουζάνα μας κοιτούσε απορημένη και εγώ με τον Πάολο, ανακαλύψαμε ότι θα είμαστε τις ίδιες μέρες στη Μαδρίτη την πρωτοχρονιά. Κοιτούσα γύρω μου πρόσωπα οικεία λιγότερο και περισσότερο, δυσκολευούμουν να θυμηθώ πόσο καιρό στ'αληθεια γνωρίζω τον καθέναν τους.
Κάποια στιγμή, μετρήσαμε με τη Σουζάνα τις γλώσσες που κυκλοφορούν στο μικρό σαλόνι της Σάρα και ήταν έξι, ανάμεσα σε δεκαπέντε άτομα. γαλλικά-ιταλικά-ισπανικά-σλοβάκικα-ελληνικά-αγγλικά. Ντελίριο. Γελώντας, ξανασκέφτηκα ότι είναι κρίμα που δεν είναι και ο Μιχάλης αλλά μετά ήρθε η Σάρα, μου είπε οτι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν κατάφερε να τον γνωρίσει όσες μέρες ήταν εδώ αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι θα έχει ένα λόγο να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι. χμ
Δεν ξέρω αν ο πονοκέφαλος που είχα φεύγοντας είναι αποτέλεσμα αυτής της καταπληκτικής εναλλαγής γλωσσων ή της διαρκούς μετάβασης από το κρύο-τόσο που δε φαντάζεσαι εξωτερικό στο ζεστό-όσο γίνεται εσωτερικό. Αν όμως είχα κάποιους δισταγμούς σχετικά με το αν είναι όντως αναγκαίο στην μαύρη κωμωδία που θα γυρίσω όταν γίνω σκηνοθέτης, να παρουσιάσω μία παρέα που μιλάει πέντε διαφορετικές γλώσσες, σήμερα έσβησαν μέχρι τον τελευταίο_
στην αρχή, όταν η σαρα μας κάλεσε για φαγητό στο σπίτι της σήμερα το βράδυ, σκέφτηκα ότι είναι πολύ κρίμα που ο μιχάλης έφυγε πριν συναντήσει όλο αυτό τον κόσμο που γεμίζει τις μέρες μου στη λυόν, εδώ και τέσσερις μήνες. Τι να γίνει όμως, πήραμε σοκολατάκια, πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί και κατά τις 9μ.μ. κατευθυνθήκαμε προς τη rue de l' alma. Οι υπόλοιποι, ήταν ήδη εκεί. Η Ρένια ανακάλυψε ότι ο Ισπανός-μου είναι συμφοιτητής με τον Ισπανό-της ενώ λίγο νωρίτερα, μιλώντας με τη Σουζάνα συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγα χρόνια, είχε πάει με εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο χωριό της Σουζάνα, στη Σλοβακία, η καινούρια συγκάτοικος της Σουζάνα μας κοιτούσε απορημένη και εγώ με τον Πάολο, ανακαλύψαμε ότι θα είμαστε τις ίδιες μέρες στη Μαδρίτη την πρωτοχρονιά. Κοιτούσα γύρω μου πρόσωπα οικεία λιγότερο και περισσότερο, δυσκολευούμουν να θυμηθώ πόσο καιρό στ'αληθεια γνωρίζω τον καθέναν τους.
Κάποια στιγμή, μετρήσαμε με τη Σουζάνα τις γλώσσες που κυκλοφορούν στο μικρό σαλόνι της Σάρα και ήταν έξι, ανάμεσα σε δεκαπέντε άτομα. γαλλικά-ιταλικά-ισπανικά-σλοβάκικα-ελληνικά-αγγλικά. Ντελίριο. Γελώντας, ξανασκέφτηκα ότι είναι κρίμα που δεν είναι και ο Μιχάλης αλλά μετά ήρθε η Σάρα, μου είπε οτι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ που δεν κατάφερε να τον γνωρίσει όσες μέρες ήταν εδώ αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι θα έχει ένα λόγο να έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι. χμ
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009
η πόλη, αλλιώς (μέρος δεύτερο)
Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου
Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!
Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ'αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.
Όλοι μου οι τοπικοί φίλοι, τη τελευταία εβδομάδα, αλλάζουν κάθε λίγο το προσωπικό τους status στο facebook ανακυκλώνοντας το πόσο σιχαμένη είναι η σχολή που μας βάζει να δώσουμε τρία μαθήματα τη τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα, επαναλαμβάνοντας ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν για τα μαθήματα που δίνουμε τη Δευτέρα, ότι είναι σιχαμένοι αυτοί οι γάλλοι που αντί για αποχαιρετιστήρια γιορτή, την Παρασκευή πριν τις διακοπές μας κανόνισαν τελική παράδοση του project ης γκρενομπλ. Χα! Εμένα όλα αυτά αποφάσισα ότι θα με απασχολήσουν κανένα δίωρο το Σάββατο, άλλο ένα τρίωρο την Κυριακή και μετά από Δευτέρα.. θέμα προτεραιοτήτων!
Είναι διαφορετική η πόλη αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετράει αλλιώς, οι αποστάσεις αλλάζουν, το ενδιαφέρον των διαδρομών ανατρέπεται. Είναι παράξενο. Δε ξέρω αν είναι δεδομένο, αν γίνεται πάντα έτσι ή αν είναι μία κατάσταση που δημιούργησα εγώ, η ζωή μου τους τελευταίους 4 μήνες, δεν έχει πολλές συνδέσεις με τη ζωή μου πριν. Παρακολουθώ μόνο τα βασικά της ελληνικής πραγματικότητας, με τους φίλους μου από την Ελλάδα μιλάω αραιά και πού, οι συνήθειές μου εδώ είναι διαφορετικές, τα θέματα που με απασχολούν ακόμη διαφορετικότερα. Όταν οι δύο καταστάσεις μπλέκονται, νιώθω λίγο παράξενα, αμήχανα ίσως, μερικές φορές, άλλες φορές μου φαίνεται εξαιρετικά διασκεδαστικό. Από την Τετάρτη λοιπόν, που έφτασε ο Μιχάλης, μέχρι τη Τρίτη το πρωί που θα φύγουν ο Κώστας και η Ρένια, αγνοώ επιδεικτικά την ιδιότητά μου της φοιτήτριας erasmus με ότι αυτό συνεπάγεται και αντ'αυτού κάνουμε βόλτες στην πόλη, μιλάμε ελληνικά (το μιλάω-ελληνικά-στη-σχολή δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα), τρώμε πουράκια χατζηφωτίου (ζηλεύετε οι υπόλοιποι) και λέμε τα νέα μας μίας περιόδου που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε όσα έγιναν και όσα θα γίνουν, σε αντίθεση δηλαδή με τις αντίστοιχες συζητήσεις μας με τους φίλους μου εδώ, που αφορούν κατά κανόνα την περίοδο που έχουμε μοιραστεί εδώ.
Την προηγούμενη φορά, όταν έφευγαν η Αλίκη και η Κλεοπάτρα, ήθελα να με πάρουν μαζί τους, δεν ήθελα να πρέπει να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα του erasmus μου. Αυτή τη φορά, αν και έκανα κάποια στιγμή τη σκέψη θέλω-να-διακτινιστώ-στη-θεσσαλονίκη-τώ-ρα, νομίζω ότι τελικά θα μου είναι πιό δύσκολο από όσο περίμενα να αφήσω την όμορφη γκρι πόλη μου.
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009
πού πάει ο καιρός που φεύγει;
Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009
Το Σαββατοκύριακο τελείωσε, η fete des lumieres συνεχίζεται και σήμερα, με το ζόρι. Κανείς μας ακόμη δεν έχει συμφιλιωθεί με τους φωταγωγημένους δρόμους και αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα φωτάκια που έχουν εξαπλωθεί στην όμορφη πόλη της Λυόν θα εξαφανιστούν αύριο, που λήγει επίσημα η γιορτή και πόσα θα μείνουν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Το αστείο εδώ είναι ότι οι ιθαγενείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν την εικόνα που εύχονται να μην τελειώσει αυτή η γιορτή (!?). Ο πολύς κόσμος έχει φύγει αλλά τα μέτρα διατηρούνται και σήμερα. Οι δρόμοι γύρω από την place bellecour ήταν και σήμερα κλειστοί και οι ανταποκρίσεις των μετρό περιορισμένες.
Έτσι, γυρνώντας από τη σχολή, βρέθηκα στη Bellecour, σκεπτόμενη πώς θα οργανώσω το υπόλοιπο της μέρας μου για να αδειάσω εντελώς τις μέρες που ακολουθούν, φορτωμένη με δύο σακούλες, λαπτοπ και τσάντα και (βέβαια) εκνευρισμένη με τους βλάκες που αποφάσισαν να σταματήσουν την ανταπόκριση ανάμεσα στην κόκκινη και την πράσινη γραμμή. Βγήκα βιαστική από το μετρό, γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τη ρόδα και μετά από μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει μισή ώρα και εγώ ακόμη καθόμουν και κοιτούσα τη φωτεινή ρόδα και τις εικόνες που προβάλονταν στο κέντρο της.
Κόσμος πολύς, αλλά όχι τόσος που να σου προκαλεί δυσφορία, μυρωδιά από κάστανα, ησυχία σπάνια, δέκα καλές σκέψεις για σήμερα. Ω! πόση χαρά να βρίσκεις μία στιγμή μικρής-χαράς-της-ζωής μέσα σε έναν κατα τ' άλλα τόσο αφόρητα κιτς ενθουσιασμό..
Το Σαββατοκύριακο τελείωσε, η fete des lumieres συνεχίζεται και σήμερα, με το ζόρι. Κανείς μας ακόμη δεν έχει συμφιλιωθεί με τους φωταγωγημένους δρόμους και αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα φωτάκια που έχουν εξαπλωθεί στην όμορφη πόλη της Λυόν θα εξαφανιστούν αύριο, που λήγει επίσημα η γιορτή και πόσα θα μείνουν στις θέσεις τους μέχρι το τέλος της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων. Το αστείο εδώ είναι ότι οι ιθαγενείς είναι τόσο ενθουσιασμένοι με αυτήν την εικόνα που εύχονται να μην τελειώσει αυτή η γιορτή (!?). Ο πολύς κόσμος έχει φύγει αλλά τα μέτρα διατηρούνται και σήμερα. Οι δρόμοι γύρω από την place bellecour ήταν και σήμερα κλειστοί και οι ανταποκρίσεις των μετρό περιορισμένες.
Έτσι, γυρνώντας από τη σχολή, βρέθηκα στη Bellecour, σκεπτόμενη πώς θα οργανώσω το υπόλοιπο της μέρας μου για να αδειάσω εντελώς τις μέρες που ακολουθούν, φορτωμένη με δύο σακούλες, λαπτοπ και τσάντα και (βέβαια) εκνευρισμένη με τους βλάκες που αποφάσισαν να σταματήσουν την ανταπόκριση ανάμεσα στην κόκκινη και την πράσινη γραμμή. Βγήκα βιαστική από το μετρό, γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τη ρόδα και μετά από μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει μισή ώρα και εγώ ακόμη καθόμουν και κοιτούσα τη φωτεινή ρόδα και τις εικόνες που προβάλονταν στο κέντρο της.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
lumieres, παντού
Σάββατο+Κυριακή, 5-6/12
Το Σάββατο, στο μετρό, πηγαίνοντας στο καινούριο σπίτι της Σάρα για φαγητό, σκεφτόμουν ότι αυτό που έπαθα σήμερα το είχα πάθει πρίν από ένα χρόνο ακριβώς. Ήταν Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 και η Μαρία εμφανίστηκε σπίτι μου με μία εφημερίδα ενώ εγώ προσπαθούσα να τελειώσω όλες μου τις δουλειές εν όψει της αναχώρησης μας για ιαπωνία και μου είπε καλά, έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει έξω; γινεται χαμός αθηνά! Σήμερα λοιπόν, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Γινόταν χαμός έξω και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι που μου έστειλε η Σάρα ένα αντίστοιχο μήνυμα και βγήκα έξω, εν τέλει..
Degenero! Ξαφνικά ο πληθυσμός της πόλης έχει πολλαπλασιαστεί, μέχρι και τουριστικά λεωφορεία είδα στην Bellecour και φώτα, παντού φώτα. Αυτό που με διασκεδάζει πολύ εδώ στη Γαλλία είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά είναι τόσο χαρούμενοι οι Γάλλοι γι'αυτά και τόσο περήφανοι και μιλάνε τόσο ενθουσιασμένοι που λες, μήπως κάνω κάτι λάθος, βρε παιδιά; Πρώτο παράδειγμα, το beaujolais, δεύτερο παράδειγμα, η fete de lumieres. Το εντυπωσιακό κομμάτι δηλαδή δεν είναι η γιορτή καθαυτή, ότι οι πλατείες είναι φωταγωγημένες και στις όψεις των κτιρίων προβάλλονται πολύχρωμα μοτίβα (κιτς) ή σκηνές από ταινίες (πόσο ευφάνταστο είναι στο κτίριο πίσω από το μεγάλο συντριβάνι της της πόλης να προβάλλεις τη σκηνή της brigitte απο το dolce vita?) αλλά ο κόσμος που μαζεύεται ενθουσιασμένος, τα παιδάκια που ενθουσιασμένα κρατάνε μικρά λαμπάκια και οι δεκάδες μικροπωλητές που αν σε βρουν σε στιγμή αδυναμίας μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λυόν, αυτό το Σαββατοκύριακο αποκτά δύο χαρακτηριστικά που της λείπουν: φώτα+κίνηση το βράδυ και κόσμο παντού! [οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης είναι αντίστοιχοι της Ερμού-Αθήνα και της Τσιμισκή-Θεσσαλονίκη, το τελευταίο απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα: απροσπέλαστοι.-]
Είμαι σκληρη και άδικη; Δεν είναι ο σκοπός μου, επ'ουδενί...
Το Σάββατο, στο μετρό, πηγαίνοντας στο καινούριο σπίτι της Σάρα για φαγητό, σκεφτόμουν ότι αυτό που έπαθα σήμερα το είχα πάθει πρίν από ένα χρόνο ακριβώς. Ήταν Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 και η Μαρία εμφανίστηκε σπίτι μου με μία εφημερίδα ενώ εγώ προσπαθούσα να τελειώσω όλες μου τις δουλειές εν όψει της αναχώρησης μας για ιαπωνία και μου είπε καλά, έχεις καταλάβει καθόλου τι συμβαίνει έξω; γινεται χαμός αθηνά! Σήμερα λοιπόν, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Γινόταν χαμός έξω και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι που μου έστειλε η Σάρα ένα αντίστοιχο μήνυμα και βγήκα έξω, εν τέλει..
Degenero! Ξαφνικά ο πληθυσμός της πόλης έχει πολλαπλασιαστεί, μέχρι και τουριστικά λεωφορεία είδα στην Bellecour και φώτα, παντού φώτα. Αυτό που με διασκεδάζει πολύ εδώ στη Γαλλία είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο αλλά είναι τόσο χαρούμενοι οι Γάλλοι γι'αυτά και τόσο περήφανοι και μιλάνε τόσο ενθουσιασμένοι που λες, μήπως κάνω κάτι λάθος, βρε παιδιά; Πρώτο παράδειγμα, το beaujolais, δεύτερο παράδειγμα, η fete de lumieres. Το εντυπωσιακό κομμάτι δηλαδή δεν είναι η γιορτή καθαυτή, ότι οι πλατείες είναι φωταγωγημένες και στις όψεις των κτιρίων προβάλλονται πολύχρωμα μοτίβα (κιτς) ή σκηνές από ταινίες (πόσο ευφάνταστο είναι στο κτίριο πίσω από το μεγάλο συντριβάνι της της πόλης να προβάλλεις τη σκηνή της brigitte απο το dolce vita?) αλλά ο κόσμος που μαζεύεται ενθουσιασμένος, τα παιδάκια που ενθουσιασμένα κρατάνε μικρά λαμπάκια και οι δεκάδες μικροπωλητές που αν σε βρουν σε στιγμή αδυναμίας μπορεί να σου πουλήσουν οτιδήποτε. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λυόν, αυτό το Σαββατοκύριακο αποκτά δύο χαρακτηριστικά που της λείπουν: φώτα+κίνηση το βράδυ και κόσμο παντού! [οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης είναι αντίστοιχοι της Ερμού-Αθήνα και της Τσιμισκή-Θεσσαλονίκη, το τελευταίο απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα: απροσπέλαστοι.-]
Είμαι σκληρη και άδικη; Δεν είναι ο σκοπός μου, επ'ουδενί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
