people pleasantly strange_part2

δευτέρα. 5 οκτωβρίου

όταν ακούω ανθρώπους να λένε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα, προβληματίζομαι. προσπαθώ να καταλάβω τι άλλο σημαίνει, τι άλλο σκέφτονται παράλληλα. Άλλες φορές νομίζω ότι είναι λίγη μελαγχολία, άλλες λίγος ενθουσιασμός, άλλες λίγη απορία. Σήμερα, ενώ περιμέναμε το μετρό, φεύγοντας από τη σχολή, σκέφτηκα ότι η μέρα μου πέρασε εξαιρετικά γρήγορα. τελεία. διαπίστωση. ο Αλέξαδρος λέει ότι έτσι θα είναι από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει επιστροφή.

Μετά σκεφτόμουν ότι ίσως δεν κατάλαβα καθόλου την πραγματική διάρκεια της ημέρας (αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη φράση η-μέρα-μου-πέρασε-γρήγορα) γιατί ήταν γεμάτη ανθρώπους. Στην αρχή στο διάδρομο της σχολής, όπου πηγαίναμε πάνω κάτω για να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την επόμενη εβδομάδα, όταν θα ξεκινήσουμε επιτέλους τα μαθήματα επιλογής, μετά οι γαλλίδες που διαπίστωσα ότι έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς όταν είναι να χωριστούν σε ομάδες για κάποια εργασία, πιο μετά οι ιταλοί -είναι παντού-, μετά οι τελευταίοι ισπανοί, που έφτασαν σήμερα. Το απόγευμα, τα αγόρια από την Αρμενία των οποίων κάθε προσπάθεια να γίνουν συμπαθείς είναι απόλυτα ανεπιτυχής, η καθηγήτρια από το Λίβανο, οι δουβλινέζοι. Κόσμος πάει και έρχεται, γεμίζει κάθε κενό.

Μετά, στο μετρό, στα πλαίσια του καταπληκτικού παιχνιδιού παρομοιώσεων ανθρώπων με φαγητά, η Sara μου έλεγε ότι είμαι σαν τη nutella_χμ! Είναι φορές που γίνομαι πολύ αντικοινωνική, δεν έχω καμία διάθεση να μιλάω, να εξηγώ, να συναναστρέφομαι ανθρώπους, γενικά. Ίσως μάλιστα, έχω μία αδυναμία στον αντικοινωνικό μου εαυτό.. και πάλι όμως, είναι μέρες που το να έχω τόσο κόσμο γύρω μου, είναι τόσο διασκεδαστικό.. ακόμη και αν οι μέρες αυτές περνάνε γρήγορα (...)

Λέξη της ημέρας: chute,la