..όπως Γκρενόμπλ

Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου

το πρωί ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν Τέλεια! Παρασκευή! ήπια ένα τσαι μπας και σταματήσει να πονάει λιγουλάκι ο λαιμός μου και ξεκίνησα για τη σχολή.

Μετά αναρωτιόμουν αν αυτό με την καλή μέρα που φαίνεται από το πρωί, όντως ισχύει και προσπαθούσα να καταλάβω από τον κόσμο γύρω μου στο μετρό, πόσο καλή θα είναι αυτή η μέρα. παρεπιπτόντως, οι απεργοί οδηγοί παρατήρησαν ότι ισοδυναμεί με εγκληματική ενέργεια να μην κινείται τίποτα το πρωί και αποφάσισαν αν μεταφέρουν την απεργία τις απογευματινές ώρες. από τις 6 και μετά. εύγε, παιδιά.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητο, συνεχίσαμε το μάθημα Σελίν-ντιον-είσαι-μία-και-άλλη-καμία, φτάσαμε στη γκρενόμπλ, όπου φυσούσε πραγματικά πολύ, εξερευνήσαμε την περιοχή στην οποία θα τοποθετήσουμε το μουσείο μας και μετά πήγαμε βόλτα στο κέντρο. ήπιαμε ένα καφέ, φάγαμε ισπανικά τάπαζ, συζητώντας περι γλωσσών και συστημάτων εκπαίδευσης και επιστρέψαμε στη λυών.

στην Ελλάδα, όταν εισαι λιγο-αρρωστος και πονάει λίγο ο λαιμός σου, πίνεις ένα τσαγάκι, τρως μία σουπίτσα και περιμένεις να σου περάσει. στα μεγάλα κέφια άντε να βγεις και να πιεις και ενα κρασι βρε αδερφέ. πφφφ.. στην ιταλία όταν πονάει ο λαιμός σου, πίνεις γκράπα (70% αλκοολ) και στη σλοβακία σπίρτσκα ρούσκα (60% αλκοολ). εδώ δεν είχαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο όποτε, το βράδυ, με τύλιξαν με ένα τεράστιο κασκόλ (σαν της μαρίας περίπου) και με πήγαν να πιω μερικά σφηνάκια βότκας. και αν σκεφτει κανεις ότι σιχαίνομαι τη βότκα.

γύρισα σπίτι χωρίς καμία απολύτως βελτίωση στην υγεία μου (αύριο τσαγάκια, promise) έχοντας αποφασίσει όμως ότι ακόμη και αν δε μπορείς να καταλάβεις αν μία μέρα είναι όντως καλή, δέξου την σαν καλή, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. το πιο πιθανό είναι αυτό το ενάντιο, να μην αποδειχτεί ποτέ. αχα!

Λέξη της ημέρας: arc-en-ciel, le