δεν-εχω-λόγια

Πέμπτη, 22 οκτωβρίου

αν πριν λίγο καιρό, κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω πώς φανταζόμουν την μέρα που θα έρχονταν οι φίλοι μου στη λυόν, ότι και να έλεγα, δε θα είχε καμία σχέση με ό,τι συνέβη σήμερα.

Η Κλεοπάτρα μιλούσε ισπανικά, νομίζοντας ότι μιλάει ιταλικά και μόλις συνειδητοποιούσε ότι κάτι δεν πάει καλά το γύριζε στα αγγλικά, η αλίκη από ένα σημείο και μετά μιλούσε μεικτά γαλλικά και ιταλικά με όλους, η Σάρα ήρθε με 38.4 πυρετό γιατί μου είπε ότι ένιωθε υποχρεωμένη να έρθει για να γνωρίσει τις φίλες μου, στο τέλος εννοείται χόρευε σαν ξεκουρδισμένη, προσπαθώντας να πείσει και την Αλίκη να χορέψει μαζί της.

Ακολουθήσαμε τη γνωστή διαδικασία. Ραντεβού στην place de terraux, μετά στο abreuvoir, σιχαμένα σφηνάκια βότκας για το καλωσόρισμα, στην αρχή πανικόβλητα βλέμματα θεε-μου-δε-καταλαβαίνω-τίποτα, στο τέλος, σαν να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους καιρό. Ένιωθα σαν να παρακολουθούμε ταινία με την Αλίκη και την Κλεοπάτρα, συμμετέχοντας παράλληλα. Δύο κόσμοι σε έναν. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μιλάω χωρίς να έχω απόλυτη συναίσθηση σε ποιον απευθύνομαι, ποιος καταλαβαίνει όσα λέω. Κάποια στιγμή μάλιστα μιλούσα στην Κλεοπάτρα στα γαλλικά. υπερβολή. Ή αλλιώς, δεν-έχω-λόγια_