feliz 2010!

Παρασκευή, 1η Ιανουαρίου 2010

Φορώντας κάτι παλιό, κάτι καινούριο, κάτι δανεισμένο και κάτι μπλε για γούρι, φύγαμε από το σπίτι του Κώστα και της Ρένιας, κατευθυνόμενοι προς τη Puerta del Sol, συζητώντας πόσο κοντά μας φαίνεται η πρωτοχρονιά του 2000, που ακόμη δεν είχαμε συναντηθεί και πόσο ακόμη πιό κοντά η περσινή πρωτοχρονιά, που είμασταν όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη. Μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στη πλατεία της Μαδρίτης, όπου μαζεύονται οι Μαδριλένοι για να υποδεχτούν τη νέα χρονιά,  έχοντας ο καθένας ένα μικρό ταπεράκι με 12 σταφύλια* και σαγκρία σε χάρτινες συσκευασίες**. Δεξιά μας ήταν μία παρέα Ιταλών που άδειαζαν τις μπύρες τους στις μπότες της Ιωάννας και αριστερά μας μία παρέα Γάλλων, ερωτευμένων μεταξύ τους, που είχαν έρθει οδικώς από τη Νίκαια.

Εδώ είναι η στιγμή που σας αποκαλύπτω ότι στη Μαδρίτη εφαρμόζουν μία παγκόσμια πατέντα. Κάνουν πρόβα τζεναράλε της υποδοχής της νέας χρονιάς. Στις 30 Δεκεμβρίου, οι ντόπιοι μαζεύονται στη πλατεία και συμπεριφέρονται ακριβώς σαν να αλλάζει η χρονιά, πίνουν, χαίρονται, φωνάζουν και τα σπάνε όλα, αφήνοντας την πραγματική αλλαγή στους βλαμμένους τουρίστες. Ναι, εμάς. Ναι, είναι αλήθεια.

Από τις 22:30 μέχρι τις 23:59, μάθαμε στους Γάλλους πώς να λένε καλή χρονιά στα ελληνικά, μάθαμε για Ισπανούς ακτιβιστές και ψάξαμε την ευχή που έπρεπε να κάνουμε το τελευταίο λεπτό του χρόνου (γαλλική συνήθεια). Πάνω στην αλλαγή, αποφύγαμε επιτυχώς τις σαμπάνιες τριγύρω άλλοι με μεγαλύτερη επιτυχία και άλλοι με λιγότερη και βρεθήκαμε να φωνάζουμε σε όσες γλώσσες ξέρουμε καλή χρονιά, viva l'europa και τον ύμνο της Ευρώπης (ενάτη του Μπετόβεν, ναι, ναι).

Τι καλα...

φωτογραφίες θα ανεβάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση από αύριο 

που θα πάρω όλες τις φωτογραφίες από την υπερ-φωτογραφική μηχανή του κώστα.

αχα

*12 σταφύλια: καθένα από τα τελευταία 12 δευτερόλεπτα της χρονιάς, οι Μαδριλένοι τρώνε από ένα σταφύλι. Φήμες λένε ότι τα καταπίνουν αμάσητα. Εμείς δε το επιχειρήσαμε.
**χάρτινες συσκευασίες: ο κανόνας έλεγε να αποφύγουμε γυάλινες συσκευασίες, για λόγους ασφαλείας

οι δύο τελευταίες μέρες του 2009

Πέμπτη, 31Δεκεμβρίου 2009

Στην Ελλάδα, κυκλοφορούν ένα κάρο στερεότυπα για τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Οι Ιταλοί είναι ματσό τύποι, οι γάλλοι είναι σνομπ, οι γερμανοί είναι αυστηροί, οι αυστριακοί δε μιλιούνται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε τόσους πολλούς Γερμανούς, ούτε τόσους πολλούς Αυστριακούς για να επιχειρήσω να καταρρίψω τον κανόνα. Και όσο κι αν πιστεύω ότι τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Ιταλοί αδικούνται εν μέρει έστω, η αντίληψη πως οι Ισπανοί είναι μεθυσμένοι όλη την ώρα, είναι αλήθεια.

Το τέλος του 2009 με βρήκε στη Μαδρίτη. Το πέρασμα εδώ από το Παρίσι είναι τόσο πολύ συναρπαστικό. Έχοντας στο νού μου ημι-ψημένα κρέατα και λεπτά ποτήρια μισο-γεμάτα με κρασί, κάθε φορά που βλέπω πιάτα γεμάτα τηγανιτά ταπαζ και μισόλιτρα ποτήρια γεμάτα σαγκρία, σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να περάσω ένα εξάμηνο στο άμεσο μέλλον μου ταξιδεύοντας από τη Μόσχα και τη Μπρατισλάβα μέχρι το Δουβλίνο και τη Κοπεγχάγη, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό μου και τους άλλους πόσο τέλειο-τέλειο να ανακαλύπτεις διαφορές μικρές και μεγαλύτερες, σε σημεία όπου δε περίμενες.

Το βράδυ της Τετάρτης η Ρένια χτύπησε τον αστράγαλό της και έτσι τη τελευταία μέρα της χρονιάς τη πέρασα με την Ιωάννα, κάνοντας βόλτα σε μαγαζιά και μεγάλους δρόμους, φάγαμε παέγια με μύδια και κοτόπουλο, αναζητώντας χριστούγεννα παζάρια της τέχνης. Η βροχή δεν μας απασχόλησε ούτε καν, βέβαια. Είμαι συναχωμένη και ενθουσιασμένη πιο πολύ από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί

Παρίσι-Μαδρίτη

3 τρόποι για να συνεχιστεί ο τίτλος της ανάρτησης:
-->..μέσω Poissy
-->..σπίτι μου είναι ο δρόμος (ευτυχώς τραγούδι μου δεν είναι ο πόνος)
-->..ω! Ευρώπη!!

Τρίτη, 29 Δεκεμβρίου 2009
Είναι παράξενο, με όλα αυτά τα ταξίδια, δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς ότι η χρονιά τελειώνει, ότι τα χριστούγεννα πέρασαν. το μόνο που συνειδητοποίησα ξαφνικά είναι ότι μένουν 28 μέρες ακόμη πριν τον οριστικό επαναπατρισμό μου. Και αν νομίζετε ότι μόνο εγώ τις μέτρησα, σφάλετε οικτρά. και η Ρένια τις μέτρησε. 45.

Χαιρέτησα το γκρουπ των συνταξιδευτών μου το πρωί και ξεχύθηκα στους δρόμους για να ολοκληρώσω τις αποστολές που άφησαν ανολοκλήρωτες. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαι πάλι μόνη μου στη Γαλλία, κάνω σκόρπιες σκέψεις και συζητήσεις μέσα στο μυαλό μου. Αμα δεν ήξερα ότι το βράδυ θα είμαι με ξανά σε οικείο περιβάλλον, μπορεί να με άφηνα να στεναχωρηθώ λιγουλάκι.

Πήρα το τρένο, πήγα ως το Poissy, με στόχο να δω τη villa savoye*, ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια στην αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα, την είδα τελικά πίσω από κάτι φράκτες γιατί παρά τις οδηγίες στο ίντερνετ, ήταν κλειστή για τους επισκέπτες και εκεί συνάντησα έναν ιάπωνα φοιτητή αρχιτεκτονικής από την αμερική που είχε έρθει στο παρίσι για να δει αυτό το κτίριο, εκτός των άλλων. Πίσω από το φράκτη, συζητήσαμε πόσο παράξενο είναι να βλέπεις ζωντανα ένα κτίριο υπερ-δημοσιευμένο, να βλέπεις ότι υπάρχει στην πραγματικότητα. Μετά μου είπε ότι ήταν αποφασισμένος να πηδήξει το χάρτη και να πλησιάσει τη διάσημη κατοικία, μου είπε να περάσω μαζί του αλλά δεν είχα πολλή διάθεση για περιπέτειες. την επόμενη φορά..  

με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, βρεγμένα παπούτσια και νεύρα-κορδόνια (δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την προέλευση αυτής της φράσης..), έφτασα στη Μαδρίτη. Μπήκα στο μετρό και συνάντησα ανθρώπους ντυμένους πολύχρωμα, που μιλούσαν δυνατά και έπιναν μπύρες (στη Γαλλία απαγορεύεται να κυκλοφορείς με αλκοολ μετά τις 2300). και κάπως έτσι ξεκινάει το Μαδρίτη-μέρος Β..

*http://en.wikipedia.org/wiki/Villa_Savoye