justification όπως δικαίωση

Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 

Αυτό που μου αρέσει να λέω πάντα για τις σπουδές αρχιτεκτονικής είναι ότι δε σε περιορίζουν σε τίποτα. Όποιο πράγμα και να σε ενδιαφέρει, ό,τι και να σου τραβάει λίγο την προσοχή, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν πρίσμα και να οδηγηθείς τελικά σε εντελώς διαφορετικά σημεία από αυτά που φανταζόσουν αρχικά. Με αυτό υπ’ όψιν μου πορευόμενη, άκουσα κάποτε για μία περίπτωση που μου έκανε εντύπωση. Εγώ είχα στο νου μου θέματα όπως η ιστορία, οι κοινωνικές επιστήμες, το περιβάλλον, η γεωγραφία, τα ρούχα, το ντιζάιν, η γραφιστική, η βιολογία (why not?), ο κινηματογράφος, τα κυβάκια (…) και μπορώ έτσι να φτάσω τις 250 λέξεις που είναι το όριό μου. Το χορό, όμως, δεν θα τον ανέφερα. Ούτε καν.

Σήμερα ήταν η παρουσίαση των μαθημάτων εκ των οποίων καλούμαστε να επιλέξουμε –και να παρακολουθήσουμε βεβαίως- σε αυτό το εξάμηνο. Γεμάτο αμφιθέατρο, θέα στα πράσινα χωράφια, χαρούμενοι επίδοξοι αρχιτέκτονες, δραστήριοι καθηγητές..σαν αμερικάνικη ταινία! Λίγο καθυστερημένη μπήκε στο αμφιθέατρο η καθηγήτρια που θα δίδασκε το μάθημα με την κωδική ονομασία e7PPf-ambiances et espaces publics. 

Για να μην πολυλογώ, για δύο εβδομάδες [στην καινούρια μου σχολή κάθε εβδομάδα έχουμε διαφορετικό πρόγραμμα], θα κυκλοφορώ στην πόλη, σε συνεργασία με φοιτητές της σχολής χορού της Λυών (CNSMDL), χορεύοντας (ναι, ναι) και προσπαθώντας να καταστήσω  το δομημένο περιβάλλον, σωματική εμπειρία (ακριβής μετάφραση). Γι’ αυτό, μέχρι τις 16/10 (τέλος πρώτης εβδομάδας), κομμένα τα πολλά πολλά. Aρχιτεκτονική και χορός. Pourquoi pas?

Λέξη της ημέρας: conterfort,le

d' autres couleurs

Πέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου

Και ξαφνικά, κάπου ανάμεσα στο πρώτο και το τέταρτο arrondissement, συνειδητοποίησα ότι πέρασα στο επόμενο στάδιο. Συνήθισα. Είναι αυτό, που μόλις σταματάς να το σκέφτεσαι τσουπ! Συμβαίνει. Υπό άλλες συνθήκες θα συνέχιζα να σκέφτομαι αυτό το ένα-μεγάλο-βήμα-για-μένα-ένα-μικρό-βήμα-για-την-ανθρωπότητα αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν απείρως  πιο διασκεδαστικό να προσπαθώ να παρακολουθήσω τον Νταμιάνο να περιγράφει έξαλλος (στα ιταλικά, για να μην καταλάβουν όλοι-μα όλοι, che cretino e) την κατάσταση που επικρατεί στο διαμέρισμα όπου συγκατοικεί με δύο κορίτσια από τη Ουγγαρία τα οποία έχουν έρθει στη Γαλλία με μοναδικό σκοπό να βρουν γάλλο μποϋφρέν (φυλή εράσμους νο.2). Ντίο μίο!

1.Αυτός που φαντάστηκε τη Βαβέλ, είχε πάει σίγουρα σε εράσμους πάρτυ. Σίγουρα.

2. Bisoutage, le. Αναρωτιέμαι ποιος μικρόψυχος διέδωσε τη φήμη ότι οι Έλληνες είναι οι απολίτιστοι της Ευρώπης. Αυγά, αφρός ξυρίσματος, αλεύρι, σαμπουάν.. mais c’est la rentree! Le bisoutage!! Ή αλλιώς πώς οι μεγαλύτεροι μαθητές υποδέχονται τους νεότερους. Πφφφφφ.. Για να μην αναφέρω ότι οι γάλλοι φοιτητές θεωρούν τους έλληνες inspirateurs στους αγώνες τους..

3. στα ιταλικά, η λέξη τζέρτζελο είναι degenero. 

 







**je te garde dans ma peau

Λέξη της ημέρας: balade, la

33Α729

Τετάρτη 9/9

Αυτό που λένε ότι σημασία δεν έχει τι ηλικία έχεις αλλά τι ηλικία νιώθεις ότι έχεις, είναι αλήθεια. Σήμερα νιώθω περίπου 48. Έχω τραπεζικό λογαριασμό σε γαλλική τράπεζα, τη μία εκνευρίζομαι (πάραπολυόμως) χωρίς (πάραπολυ) ουσιαστικό λόγο, την άλλη περπατάω σε στενά της Λυών και γελάω μόνη μου επειδή θυμήθηκα (έτσι, χωρίς λόγο) το τραγούδι που ακούγαμε από τον Ποτό στην Αλυκή (Αλίκη, γαλλιστί) και πάλι πίσω, μετά περνάω 10 λεπτά μπροστά σε ένα ανθοπωλείο για να διαλέξω ποια-γλαστρούλα-ταιριάζει-πιο-πολύ στο περβάζι μου και τελικά γυρίζω σπίτι τρώω σαλατούλα με τόνο και ακούω beatles. Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι ενδιάμεσα έχω πάει σούπερ-μάρκετ και φτάνοντας στο ταμείο με αναγνωρίζει η ταμίας και με χαιρεταει χαμογελαστή. Αύριο πρωί θα πάω στη σχολή μπας και ξανανιώσω. Καλύτερο και από μπότοξ_

Λίστα με τα απλά-πράγματα-που-μου-έμαθε-η-ζωή (μόνο σήμερα):

_το αστείο είσαι-η-Αθηνά-από-την-Αθήνα δεν είναι αστείο μόνο στην Ελλάδα. Ακόμη και οι υπάλληλοι τραπεζών στη Γαλλία το βρίσκουν πολύ διασκεδαστικό

_το ίντερνετ  δ ε ν  είναι το πιο σημαντικό αγαθό στο σύγχρονο κόσμο (all you need is love)

_οι σαγιονάρες  δεν  είναι το κατάλληλο υπόδημα για περπάτημα

Λέξη της ημέρας: poubelle, la

reformation, le

Τρίτη. 8/9
Το alter-ego μου είναι η Σκάρλετ ο’Χάρα. Ή τουλάχιστον, ένα από τα πολλά. Σήμερα λοιπόν ήταν μία καινούρια ημέρα. Με το που ξύπνησα, αποφάσισα ότι θα πάρω τους δρόμους γιατί λίγο ακόμη μέσα στο 17m2 διαμερισματάκι μου και θα άρχιζα να τρέμω από υπερένταση. Έκανα λίγο βόλτα, έκανα μία στάση στην place de terreaux, γέμισα τσακ-μπαμ 4 σελίδες από το petit cahier rouse μου και πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Αυτό ήμουν σίγουρη ότι θα το έγραφα κάποια στιγμή. Μόνο που δεν ήξερα την επόμενη φράση:

Λίστα με πιθανές επόμενες-φράσεις (μία κάθε φορά):
_υπερβολική! Τόσοι πήγαν εράσμους, κανείς δε πέθανε
_δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο περίμενα τελικά..
_οκ! Πρέπει επιτέλους να το αποδεχτώ! Δεν-μπορώ-να-τα-κάνω-όλα-μόνη-μου. No man is an island που λέει και το τατουάζ που θα κάνει η Αναστασία.

Επίσης!

Λίστα με συζητήσεις που (διαπιστωμένα) γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις καλή διάθεση:
_συνεννοήσεις για απόκτηση αριθμού κινητού στα γαλλικά (στα μισά απαντούσα χαμογελώντας)
_συνεννοήσεις για άρση του firewall που με εμπόδιζε να συνδεθώ στο msn (στα μισά απαντούσα στα ελληνικά_zara?)
_συζήτηση με τη ταμία του σουπερ-μάρκετ (στα μισά απαντούσα pas problème και χαμογελούσα)

λέξη της ημέρας: depassement,le

ça va pas la tête

Δευτέρα 7/9.
Όταν έστειλα μήνυμα στην Αλίκη ότι αν με έβλεπε θα είχε γονατίσει από τα γέλια, ήμουν σε μία αίθουσα με τραπέζια τοποθετημένα έτσι ώστε να σχηματίζεται Π, είχα μπροστά μου μία μικρή στοίβα με χρωματιστά χαρτιά calendier-attestation d’inscription-reglement interieur και άλλα τέτοια χαριτωμένα, γύρω μου κάθονταν περίπου 20 άτομα συνομήλικά μου από διάφορα σημεία της Ευρώπης (sic!) και παράλληλα σκεφτόμουν ότι αν δεν είναι ψυχοσωματικό, όντως η γνάθος μου έχει αρχίζει να μουδιάζει μετά από τρεις μέρες προσπάθειας να προφέρω τα άπταιστα γαλλικά μου. 5 μήνες. Και μετά θα πάω κατευθείαν για πλαστική. Γέλασα λίγο μόνη μου και μετά άρχισα να κοινωνικοποιούμαι. Καλή φάση οι σπουδές στην Ευρώπη, σκέφτηκα. Το μόνο που με εκνεύρισε λίγο είναι ότι συνειδητοποίησα ότι τα αστεία μου (είναι το σημείο που λέω ότι είμαι ΚΑΙ πάρα πολύ αστεία άμα θέλω) δεν είναι εύκολο να αναπαραχθούν σε άλλες γλώσσες. Χρειαζόταν να τα λέω δύο φορές, να τα αλλάζω λίγο.. μμμ.. θα το δουλέψω λίγο και αυτό.

(_βράδυ)
Πφφφφφ. Δε μου αρέσει να γκρινιάζω, δε μου αρέσει να παραπονιέμαι. Αλλά είναι Δευτέρα βράδυ και είμαι τόσο πολύ κουρασμένη. Δε θα βγω με τους ολοκαίνουριους φίλους, θέλω μόνο να κάθομαι μέσα στο δωμάτιό μου, να κλείσω τα μάτια μου, να τα σφίξω πολύ-πολύ, μετά να τα ανοίξω απότομα και ω! θα είμαι πάλι στη Θεσσαλονίκη στο σαλόνι-installation της Μαρίας περιμένοντας σουβλάκια. Ή την Αλίκη. Αυτό με τα μάτια και τη τηλε-μεταφορά, κάπου το έχω δει, δε το σκέφτηκα μόνη μου. Σήμερα είναι αυτή η μέρα. Η μέρα που έχω νεύρα-όλοι με εκνευρίζουν-θέλω να φύγω. Αυτό το τελευταίο το διαπραγματεύομαι. Άμα μου φέρετε τους παλιούς μου φίλους, κάθομαι. Το ιντερνετ δε συνδέεται, όταν συνδεθεί, δε συνδέεται το msn, δε φανταζόμουν ότι θα μου είναι τόσο δύσκολο αν δε μπορώ μια μέρα να επικοινωνήσω με τους φίλους-που-άφησα-πίσω. Θέλω να πάρω κάποιον τηλέφωνο και να γκρινιάξω πάρα πολύ μέχρι να μου περάσει. Εκνευρίζομαι ακόμη πιο πολύ με αυτή τη σκέψη, σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί στην εποχή του Βουλγαροκτόνου δε θα είχα ούτε ιντερνετ, ούτε msn και τα γράμματα που θα έστελνα στους αγαπημένους μου θα έκαναν εβδομάδες να φτάσουν και μετά πέφτω να κοιμηθώ. Σιτ. Έχω πολλά νεύρα.

Λέξη της ημέρας: cable, le

routard

Κυριακή 6/9

Την Κυριακή, όπως θα με συμβούλευε ο μπαμπάς μου και παραδόξως δεν έκανε, αποφάσισα να πάω και στη σχολή, να δω πού ακριβώς είναι και πόση ώρα χρειάζομαι για να πάω, ώστε τη Δευτέρα που θα ήταν η επίσημη πρώτη, να μην αιφνιδιαστώ. Σένια και φίνα. Δυσκολεύτηκα λίγο, περπατούσα πολλή ώρα γιατί ο χάρτης μου ήταν παραπλανητικός, άρχισα να σκέφτομαι ότι η σχολή τελικά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και το όλο concept είναι μία διεθνής συνομωσία με στόχο να έρθω στη Γαλλία μόνη μου και να αναλάβω μία αποστολή παγκόσμιας σημασίας (xaxaxaxaxaxxaxax) και έστελνα χαριτωμένα μηνύματα στη Ρένια για να της πω ότι το να βρω τη σχολή είναι εξίσου δύσκολο με το να βρει ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης την ιδιωτική κατοικία του mies στα περίχωρα του Βερολίνου. Γύρισα το χάρτη ανάποδα τελικά, τη βρήκα, φωτογραφήθηκα για να έχω πειστήρια της ύπαρξής της και επέστρεψα στο κέντρο. Στην Place de Jacobins γνώρισα τον maurad από το αλγέρι, που μου είπε ότι θα ήθελε να γίνει ο πρώτος μου φίλος στη Λυών γιατί έτσι κι αλλιώς οι Γάλλοι είναι πολύ σνόμπ και δε κάνουν ποτέ φίλους ξένους, ήπια ένα χυμό λεμόνι που κάτι-ακόμη-είχε-μέσα-είμαι-σίγουρη και συνέχισα τη βόλτα μου, ακολουθώντας την εξαιρετική τακτική που ακολουθούσα και την προηγούμενη μέρα: να πάρω ένα δρόμο και να στρίβω σε όποιο δρόμο μου αρέσει. Εξαιρετική τεχνική, την προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Και έτσι το ανακάλυψα: 1er arrondissement. Ή η απάντηση της Λυών στη Μονμάρτη (χα!). Σε μια άλλη ζωή μου θα μένω εδώ. sans voir. Λέξη της ημέρας: bouchon, le

drôle!

Σάββατο 5/9
Γενικά δεν έχω προβλήματα οργάνωσης.. Μου αρέσει να ψάχνω και να βρίσκω, μου αρέσει να ξέρω, μου αρέσει να μπορώ-μόνη-μου και να μην εξαρτώμαι από άλλους. Έτσι λοιπόν, κανόνισα να πάω μόνη μου στη Λυών. Μάζεψα τους χάρτες, πήρα τα λεξικά μου, αγόρασα ταξιδιωτικό οδηγό για τις πρώτες μέρες (στα γαλλικά βεβαίως), οργάνωσα τις κινήσεις μου και τσουπ-τσουπ, ένα συννεφιασμένο απόγευμα έφτασα στη στο αεροδρόμιο St. Exupery. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν δε μελετήσω εντατικά ψυχανάλυση, το να συμφιλιωθώ-με-τον-εαυτό-μου δε θα το πετύχω, όσα ταξίδια και να κάνω, όσο μακριά και αν πάω, μόνη μου ή με παρέα. Ένα από τα ζητήματα που με έχουν απασχολεί συχνά λοιπόν, είναι ότι ενώ στην πραγματικότητα είμαι πολύ κοντά στο μεγάλη-ιδέα-έχεις-για-τον-εαυτό-σου-κοριτσάκι-μου, πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μόνο πράγμα που πραγματικά συμπαθώ σε εμένα, είναι οι φίλοι μου. Άρα τώρα;

Στην αρχή ήταν σαν να έχω πάει ταξίδι για διακοπές. Έμενα σε ξενοδοχείο, έκανα πρόγραμμα για κάθε μέρα (μόνη μου-drôle!), έβγαζα φωτογραφίες και σημείωνα στο χάρτη, κρατούσα ημερολόγιο και προβληματιζόμουν για την ανθρωπότητα.

Λέξη της ημέρας: routard,le

ζουμ-αουτ

Δυο μέρες πριν φύγω για τη Λυών, με το που έφτασα στην Αθήνα συνάντησα την Άννα. Με την Άννα ήμασταν διπλανές στο γυμνάσιο και στο λύκειο και κατ’ επέκταση φίλες-για-πάντα. Με το που βρεθήκαμε λοιπόν, άρχισα να της λέω. Για όλους μου τους αγαπημένους που άφησα στη Θεσσαλονίκη και ω-τι-θα-κάνω-χωρίς-αυτούς, για το άγχος μου μη τυχόν πάω στη Λυών και δε θέλω να κάνω παρέα με κανένα ή ακόμη χειρότερα, μη τυχόν δε θέλει κανένας να κάνει παρέα μαζί μου. Η Άννα είναι από τους ανθρώπους που έχουν διαπιστώσει τη τάση μου να δραματοποιώ τα πάντα, σε όλο της το μεγαλείο. Έτσι λοιπόν, με αντιμετώπισε με ψυχραιμία. Μου είπε να μην ανησυχώ, ότι όλοι θα με συμπαθήσουν και όλοι θα θέλουν να μου κάνουν παρέα (υπερβολή, αλλά δε πειράζει) και επίσης είπε και στην Ιωάννα να έρθει μαζί μας, που στο δημοτικό ανταλλάσσαμε μούτζες ζωγραφισμένες σε σελίδες τετραδίων ως μέγιστη εκδήλωση μίσους και είχε πάει εράσμους για ένα χρόνο στη Λίλ για να μου δώσει πληροφορίες εκ-των-έσω. Χμ. το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ότι μου είπε η Άννα, ή τουλάχιστον αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι ότι με το που φτάσω θα κάνω ένα ζουμ-άουτ (κάτι σε στυλ πόσο-μικρή-είμαι-πόσο-μεγάλος-είναι-ο-κόσμος) και θα ηρεμήσω.

η πολυ αρχη

Δε μπορώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω εράσμους, ούτε πότε ακριβώς το σκέφτηκα. Συνήθως μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλες μου οι αποφάσεις βασίζονται σε πολύ λογικά επιχειρήματα. Ότι κάθε πράγμα που κάνω το κάνω γιατί έτσι-πρέπει-να-γίνει, σε καμία περίπτωση γιατί έτσι-θέλω. Φυσικά, όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, ποτέ δε μπορώ να βρω ένα ΠΟΛΥ λογικό επιχείρημα, αντίθετα, μπορώ πολύ εύκολα να θυμηθώ γιατί το ήθελα. Τώρα, ίσως είναι η πρώτη φορά. Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη μου πριν παραδώσω τα χαρτιά μου για μία θέση εράσμους στη Λυών. Ένα εξάμηνο μόνο, όχι παραπάνω.

Λίστα με τους λόγους για τους οποίους ήθελα να πάω εράσμους:
-να ζήσω στη Γαλλία για ένα πειραματικό χρονικό διάστημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (γαλλικά, μπαγκέτες, τυριά, ταξίδια)
-να δω πώς είναι η αρχιτεκτονική πέρα-από-τη-σχολή-μου (σίγουρα υπάρχει_)
-να βρω τι θα κάνω όταν τελειώσω με τη σχολή που είμαι τώρα
-να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου. Επιτέλους.